12,033 matches
-
nu a frânt, a maculat ori a marginalizat. (nota autorului la ediția a II-a) 3) Înainte de '89, un mare absent de pe piața alimentară din România era cafeaua (n.a., ediția a II-a) 4) Mult în puțin (lat.). 5 ) In uzine, de obicei, ofițerul de Securitate avea biroul așezat strategic, să vadă cine intră și iese pe poarta principală. (n. a. la ediția a II-a) 6) Pe calea Rahovei erau birouruile de anchetă ale Securității. (n. a. la ediția a II-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Dar, din toamna anului 1952, din cauza persecuțiilor politice din acei ani, datorate originii sociale “nesănătoase” căci părinții mei erau declarați chiaburi, am fost obligat să întrerup studiile universitare. În perioada din 1952 până în toamna anului 1955 am fost angajat la Uzinele Nicolina, din Iași, unde m-am calificat că strungar specializandu-ma în acest domeniu. În toamna anului 1955 am redevenit student, absolvind, în 1959, secția T.C.M. a Facultății de Mecanică a Institutul Politehnic lași. Am fost repartizat ca inginer la
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Șorea Niculai () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93301]
-
Nicolina, din Iași, unde m-am calificat că strungar specializandu-ma în acest domeniu. În toamna anului 1955 am redevenit student, absolvind, în 1959, secția T.C.M. a Facultății de Mecanică a Institutul Politehnic lași. Am fost repartizat ca inginer la Uzina de Utilaj Greu „Progresul” Brăila, devenită mai tarziu „Promex” Brăila, unde am fost angajat din anul 1959 până la pensie. Din anul 1965 până în 1978 am fost Șeful serviciului, Mecanic Șef la această mare uzina de utilaj greu, cu mii de
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Șorea Niculai () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93301]
-
domnule, că întorcîndu-vă puțin către eforturile începătoare ale gândirii mele, materializate în lucrarea pe care v-o trimit, nu îmi veți refuza îndrumarea dumneavoastră." Lucrarea, pe care am răsfoit-o, este o suită de microdialoguri de tip socratic purtate în uzină, prin care se încearcă - ce senzație stranie! - o anamnetică scoatere la suprafață a iubirii ascunse în străfundurile ființei umane în configurația ei de aici ("faptul prezenței iubirii în oameni și legătura lui cu viața"). Paginile, fatal diletante (dar asta contează
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
păreau „tonice“, care erau „În cinstea omului“. Astfel, m-am entuziasmat rînd pe rînd pentru o echipă de scufundători care izbutiseră să repună pe linia de plutire un submarin spart de o coliziune, pentru curajoșii soldați norvegieni care au sabotat uzina În care se producea apa grea de care aveau nevoie nemții, pentru aviatorul englez Bader, care Își pierduse ambele picioare, dar se obișnuise atît de bine cu protezele Încît dansa și juca tenis Înainte de a-și relua serviciul În 1940
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
și că nu știam de pîinea cu lapte, unt și stafide. Cine-cluburile din Bruxelles au constituit o schimbare față de cinebusurile provensale și de instalarea proiectorului și a unui ecran mobil În sala de festivități dintr-o școală sau dintr-o uzină. Mi-amintesc de o seară la Caumont-sur-Durance, cînd proiectorul n-a vrut să meargă: oamenii l-au rugat pe tata să povestească filmul și nimeni nu a părut dezamăgit. Unii proprietari de sală veneau să se plîngă de concurența neloială
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Iași. În 1971, Tăcu este concediat pe același motiv: „dușman al regimului”. Și nea Sandel, cum Îl strigau elevii, pleacă la Iași. Un fost prieten de-al său, Alexandru Dumitrache, Îi dă un post la Nicolina. „La Întrecerea socialistă, „revista uzinei mai avea nevoie de un redactor. Erau În urmă cu numerele. Dumitrache, care știa că scriu poezii, mi-a zis: «Hai, Tacule, la revistăă”. În același an, Tăcu se mută la CUG că bibliotecar. Anul 1975 Îi aduce față În
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
în Europa. Părăsind stațiunea, mi-au revenit în minte frumoasele cuvinte ale lui Henri Ford: „Eu cred că agricultorii noștri nu întrebuințează în general, cu un folos real, decât a douăzecea parte din activitatea lor. Dacă s- ar organiza o uzină oarecare, după modelul celor mai multe din fermele noastre, lucrătorii s-ar îngramădi acolo unii peste alții”. Nu se poate avea o idee clară despre viața unui oraș, atât timp cât nu se ia contact cu piețele respective. Numai aici se poate vedea spiritul
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
Profesorii de acolo, mă întrebau cum e posibil ca noi să bem laptele cald. A bea lapte cald in SUA, însemnează a face o imensă perturbație în alimentația lor. Să deducem singuri. Milioane de americani, în școli, în ministere, în uzine și fabrici, în fine, în toate părțile, își au sticlele cu lapte pasteurizat, pe care îl beau, fie dimineața la ora zece, fie la prânz. Mâncarea la ora 7 e caldă, dar în timpul zilei baza o face laptele cu fel
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
metru înălțime. Vasele și argintăria sunt spălate toată ziua de 105 persoane. Alți 28 sunt ocupați cu desfacerea vinurilor. Depozitul de țigări e ca o vastă bibliotecă, elegantă și parfumată, cu o temperatură riguros controlată. Urmează apoi alt subsol, adevărată uzină pentru căldură, fabricarea gheței, cu 115 tehnicieni și lucrători. În stradă sunt permanent 20.000 tone cărbuni, pentru cazul când ar interveni o grevă. O serie de ateliere cu diferite specialități completeză lista. Se spală zilnic 60.000 de bucăți
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
neamurile ce alcătuiesc noua nație americană, românii stabiliți aici au reprezentat nația noastră cu demnitate. Majoritatea celor care au trecut oceanul au venit lipsiți de mijloace. Aici v-ați creat o situație bună, clădită prin munca dumneavostră. Lucrătorii români de la uzinele Ford sunt printre cei mai bine cotați. Mulți ați devenit mari și buni comercianți, deși ați plecat, cei mai mulți, de la coarnele plugului. E o dovadă că nu ne lipsește spiritul întreprinderii, atunci când suntem aduși în condițiuni bune, oneste, de muncă. Azi
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
despre sifilis ajunge să Îndrăgească până și spirocheta pallida.” „E frumos ca un film”, zise Dolores. „Acum Însă trebuie să plec, Îmi pare rău, trebuie să trag la ciclostil niște manifeste pentru mâine dimineață. Se fac pichete de grevă la uzina Marelli. „Ferice de tine că poți să-ți permiți așa-ceva”, zise Belbo. Ridică o mână obosită și-o mângâie pe păr. Comandă, zicea el, ultimul whisky. „E aproape miezul nopții”, observă. „Nu spun asta pentru cei ca toți oamenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
apoi s-a extins cu noi secții: lăcătușerie, sculptură, ceramică și s-a introdus spre studiu Limba Franceză. Absolvenții școlii deveneau în cea mai mare parte meseriași particulari recunoscuți pentru măiestria și profesionalismul lor, alții se angajau în fabrici și uzine, muncitori. Altă scoală cu caracter practic care a funcționat în Gorj, a fost școala de cântăreți bisericești, înființată în 1895, din inițiativa poporului care se întreținea din cotizațiile preoților dar și din taxa de 6 lei pe an, pe care
Învăţământul în Gorj 1848-1918 Fondatori şi oameni de şcoală by Băluţoiu Daniel Sorin () [Corola-publishinghouse/Administrative/1289_a_1875]
-
așa Încât nu există nici o scuză pentru o selecție atât de proastă. — Bruce, te rog, spune ea și mă ia de mână. Noi o dăm deoparte. Îmi pare rău Shirley, zicem noi, ridicându-ne În picioare, În timp ce ea dă drumu la uzina de apă. Nu putem face nimic. Un caz urgent, ei. Rezolvă-te tu și ține-mă la curent. Capul sus! Ciao! Țopăim pe podeaua din cârciumă, strecurându-ne cu iscusință printre două scaune și, răsucindu-ne, Îi putem vedea gaura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
segregării încă de acum zeci de ani, rosti tărăgănat Bell. Chiar e o crimă, să știi. - Pe vremuri, era o crimă să vinzi alcool, domnule detectiv. Sau să lucrezi duminica. Era legal pentru tinerii de 10 ani să lucreze în uzină. Apoi oamenii s-au mai deșteptat și au schimbat acele legi, pentru că nu reflectau natura umană. Se aplecă în față, pentru a-i privi mai îndeaproape pe Sachs și pe Bell. - Dragii mei prieteni din poliție.. Să vă pun și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
alcătuiesc, împreună cu acoperișurile de ardezie, o bijuterie a cartierului bogat - da, da, are și orășelul nostru unul, precum și o clinică ce nu se golea în acei ani de măcel mondial, două școli, una pentru fete, cealaltă pentru băieți, și o Uzină, enormă, cu hornuri rotunde care împung cerul și aruncă, iarnă sau vară, zi și noapte, trâmbe de fum și funingine. Ea ține în viață tot ținutul de când a apărut, la sfârșitul anilor ’80. Puțini sunt oamenii care nu lucrează aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
e prea mare. Nu este V., nici pe departe. Totuși, poți să te pierzi în el. Înțeleg prin asta că are suficient de multe colțuri umbrite și de foișoare pentru ca oricine să găsească aici cu ce să-și flateze melancolia. Uzinei i se datorează clinica, școlile și mica bibliotecă în care nu intră orice carte. Patronul Uzinei nu are nici nume, nici chip, este un grup, cum se spune, iar cei ce vor să fie malițioși adaugă: un consorțiu. Rânduri de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
Înțeleg prin asta că are suficient de multe colțuri umbrite și de foișoare pentru ca oricine să găsească aici cu ce să-și flateze melancolia. Uzinei i se datorează clinica, școlile și mica bibliotecă în care nu intră orice carte. Patronul Uzinei nu are nici nume, nici chip, este un grup, cum se spune, iar cei ce vor să fie malițioși adaugă: un consorțiu. Rânduri de locuințe au apărut acolo unde altădată era pământ însămânțat. Străzi micuțe și înghesuite, identice una cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
am vorbit și peste care bătrânul pusese să se construiască un pod japonez văruit grosolan. Oamenii îi spun Caltaboșul, deoarece culoarea lui amintește de cea a sângelui fiert. Pe malul celălalt, se văd ferestrele mari ale unei clădiri înalte, laboratorul Uzinei, unde inginerii se străduiesc să descopere cum să aducă mai mulți bani patronului lor. În dreapta parcului lenevește un râu îngust și sinuos, Guerlante, al cărui nume spune multe despre cursul său încetinit, cu vârtejuri și flori de nufăr. Apa inundă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
oameni versați, unul cunoscând sufletele, celălalt fiind trecut prin cele lumești. Baletul se încheiase. Apoi se întorcea acasă și nimeni nu și-ar fi putut închipui singurătatea lui și nu ar fi criticat-o. Într-o zi, unul dintre directorii Uzinei veni să solicite favoarea de a fi primit la Castel. Protocol, schimb de cărți de vizită, plecăciuni, pălăria scoasă. Este primit. Directorul acesta era un belgian gras și surâzător, cu favoriți roșcați și ondulați, scund și îndesat, îmbrăcat ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ezită, de fapt se teme să nu fie inoportun, poate chiar grosolan... Totuși, se aruncă în sfârșit în apă: Castelul e mare, foarte mare, și are dependințe, anume căsuța din parc, nelocuită, dar cochetă și independentă. Problema directorului este că Uzina merge bine, prea bine chiar, și e nevoie de tot mai mult personal, mai cu seamă ingineri, șefi, dar nu mai ai unde să-i cazezi pe acești ingineri pentru că, nu-i așa, n-o să-i ducem în oraș, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
venit o idee, o mică idee... dacă domnul procuror ar accepta, dar nimic nu îl obligă să facă asta, firește, fiecare este stăpân pe ce e al lui, dar cu toate astea, dacă ar accepta să închirieze căsuța din parc, Uzina și directorul i-ar fi foarte recunoscători, ar plăti scump, desigur, și nu ar muta acolo pe oricine, numai fețe subțiri, cineva politicos, discret, tăcut, sub-șefi, dacă nu chiar șefi, și fără copii, își dă cuvântul directorul și asudă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
poate că găsise o anumită plăcere în a i se cere ceva măcar o dată în viața lui, altceva decât a da o sentință la moarte, sau de a o refuza. IV Era cam prin ’97-’98. E mult de atunci. Uzina a plătit lucrările de restaurare ale căsuței din parc. Umiditatea o mâncase ca pe o bucată de lemn vechi. Până atunci, aici fuseseră depozitate lucrurile de care nu mai era nevoie, câte puțin din toate și din nimic, dulapuri șubrezite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
și toți semănau între ei. Oamenii le dădeau tuturor același nume. Spuneau: — Ia te uită, trece Locatarul! Erau băieți mari, încă destul de tineri, care nu făceau zgomot, nu ieșeau niciodată, nu aduceau nici o femeie, aveau consemn. În rest, plecarea la Uzină la ora 7, întoarcerea la 8, după ce luau cina într-o clădire mare căreia pe aici i se spune Cazinoul - te întrebi de ce, când nimeni nu a jucat niciodată nimic - și care servea drept cantină acestor domni ingineri. Câteodată, unii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
agită îmi pare atât de departe de mine. Trăiesc în mijlocul curenților unei Istorii care nu mai este istoria mea. Puțin câte puțin, mă sustrag. V 1914. La noi în oraș, în ajunul marelui masacru, a fost deodată penurie de ingineri. Uzina mergea la fel de bine ca întotdeauna, însă ceva făcea ca belgienii să rămână în micul lor regat, în umbra fragilă a monarhului lor de operetă. Procurorului i se aduse la cunoștință, cu destule plecăciuni și cuvinte alese, că nu avea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]