10,567 matches
-
originale, fiecare limbă ar trebui să aibă, măcar în parte, și anume, în elementele care au alcătuit-o din timpurile cele mai vechi (de la începuri) aspecte care să nu concorde și să nu interfereze cu ceea ce au alte limbi. Această premisă a particularismului a putut genera interesul de a-l descoperi și de a-l prezenta ca filozofie interioară a limbii și ca filozofie ce distinge o limbă de alte idiomuri. Printr-o astfel de între-prindere, foarte tentantă cînd contactul cu
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
cu o anumită limbă, se particularizează potrivit trăsăturilor ei (prin structurare în glosocosmos). Fiind și o construcție subiectivă, glosocosmosul se realizează în infinite configurații, fără ca vreuna dintre ele să coincidă cu cosmosul. În analizele de acest tip, Blaga pleacă de la premisa că metafora ține indisolubil de existența și de manifestarea umană, omul fiind, prin definiție, o ființă metaforizantă. Pe de altă parte, el constată că metafora poate să plasticizeze un proces demonstrativ, fără a lămuri însă în vreun fel lucru-rile391 și
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
timp pe termen lung, instituțiile internaționale pot dobândi o valoare crucială pentru statele care își urmăresc interesele naționale. Instituțiile pot facilita cooperarea prin reducerea costurilor de tranzacție, scăderea nesiguranței și modelarea așteptărilor statelor. Instituționaliștii recunosc că relațiile interdependente sunt o premisă importantă pentru cooperarea internațională. Tiparele bine dezvoltate ale interdependenței economice sunt cruciale pentru că ele măresc atât sfera câștigurilor comune, cât și frecvența contactelor dintre state. Astfel, instituționaliștii susțin că teoria lor modelează cel mai bine tiparele cooperării dintre statele industrializate
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
între această formulare a teoriei liberale și abordarea "constructivistă" a relațiilor internaționale. Urmând exemplul lui Wendt, constructiviștii afirmă că structura culturală a sistemului internațional, și nu cea materială, este determinantul sistemic crucial al comportamentului statelor. Neorealismul și instituționalismul au ca premisă existența unor norme culturale egoiste stabilite ca urmare a întâlnirilor lor anterioare cu alte unități. În loc să presupună că statele caută să-și maximizeze interesele, constructiviștii examinează modul în care statele își construiesc interesele prin procese de socializare în interiorul sistemului internațional
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
state este ceea ce motivează comportamentul statelor în anarhie. Wendt afirmă că descrierea socializării în neorealism este trunchiată, ca urmare a acestor asumpții. Socializarea poate avea două obiecte distincte, comportamentul și proprietățile, iar descrierea neorealismului se concentrează exclusiv asupra primului obiect. Premisele individualiste ale lui Waltz garantează că descrierea socializării în teoria neorealistă permite doar reproducerea homeostatică, în interiorul sistemului. Mai mult, materialismul lui Waltz asigură că explicația pe care o dă socializării este "subțire" și reduce normele și regulile la un comportament
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
timp. Influența relativă a unității și structurii asupra comportamentului este, așadar, fundamental ambiguă în neorealism (Elman, 1996a; vezi și Elman, 1996b). Această problemă practică asociată cu punerea în aplicare a neorealismului decurge în cele din urmă din punctele slabe ale premiselor filosofice fundamentale, așa cum identifică Wendt. Neorealismul este neclar cu privire la gradul în care structura poate fi considerată pe deplin generative. Totuși, în timp ce la nivel filosofic critica lui Wendt este pătrunzătoare, important este și să recunoaștem contextul istoric în care Waltz și-
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
internațional. Concentrându-se asupra impactului sistemic al informației și instituțiilor, instituționaliștii urmăresc să demonstreze că este posibilă cooperarea internațională, plecând de la aceleași asumpții privind sistemul internațional precum neorealismul. Esența argumentului instituționalist este că în cazul neorealismului, concluziile nu decurg din premisele sale. Trebuie să facem două precizări cu privire la versiunea de instituționalism ce urmează a fi prezentată. Mai întâi, descrierea pleacă în principal de la formularea teoriei instituționaliste potrivit lui Keohane (vezi mai ales Keohane, 1984). Lucrarea lui Keohane a generat deja multe lucrări
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în cazul studiului politicii mondiale. Dar acest lucru pare puțin probabil întrucât afirmația lui Keohane citată mai sus specifică în mod clar că instituționalismul încorporează cele mai convingătoare elemente ale perspectivei neorealiste și ale celei liberale. Modelând cooperarea pe baza premiselor raționaliste, Keohane caută o cale de mijloc instituționalistă. O astfel de analiză presupune o conceptualizare "liniară" a relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism. Se consideră că instituționalismul reprezintă punctul de sinteză pe o axă între neorealism și liberalism, așa cum apare
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
artei abstracte, în care „artistul își arogă dreptul naturii de a crea forme noi, fără asentimentul nimănui” (1923). Textele cu caracter de program estetic se înmulțesc din 1924, când revista își afirmă pregnant caracterul literar-artistic și orientarea avangardistă. Câteva dintre premisele noii arte promovate de C. sunt enunțate explicit de către Marcel Iancu într-un articol-program, intitulat Însemnări despre artă (1924): repudierea esteticii romantice și clasice și a vechiului concept de creație bazat pe cultul frumosului, antiraționalismul, antididacticismul în artă, elogiul ingenuității
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286393_a_287722]
-
eforturi interne (sporirea propriilor capacități) sau externe (crearea de alianțe). Alegerea de către stat a comportamentului de contrabalansare nu are nevoie de nici o asumpție de raționalitate a statului el este prescris de la nivelul structurii, prin intermediul mecanismului de socializare. Waltz pornește de la premisa că orice teorie trebuie să treacă proba falsificabilității, însă recunoaște că, deoarece se prezice doar o vag definită și inconstantă condiție de echilibru, e greu de spus dacă vreo distribuție dată a puterii falsifică teoria. De asemenea, în ceea ce privește comportamentul statelor
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
destinatarului într-o colaborare fictivă cu emițătorul în "descoperirea" activă a elementelor pentru care o anume informație este valabilă) și adversativ-copulative (care creează un cadru conflictual fictiv între expectațiile induse destinatarului și informația asertată). Recursul excesiv la atare procedee creează premisele pentru pierderea caracterului marcat comunicativ și chiar pentru desemantizarea parțială a conectorilor utilizați, care tind să devină simple variante stilistice clișeizate ale conectorilor substituiți. "CONDIȚIONALELE INDIFERENȚEI": STRUCTURI STANDARDIZATE ȘI HIBRIZI ADRIANA GORĂSCU 1. PRELIMINARII În cele ce urmează, vom urmări
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
Grice (1981). 5 Cf. Grice (1975). 6 Mai puțin caracterul factiv al lui deși, chiar dacă fiind neutru din punctul de vedere al factivității (vezi și Gorăscu 2007). 7 Cf. Jakobson (1963). 8 Cf. Vasiliu (1978: 50−51, 66−69), pentru premisele logico-semantice ale acestui tip de convertibilitate. 9 Adoptăm și adaptăm aici termenii utilizați pentru distingerea celor două tipuri de pronume personal, persoana I plural: noi inclusiv (cu includerea alocutorului) vs noi exclusiv (cu excluderea acestuia). 10 Vezi supra, 2, comentariul
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
Dacă la predecesorul său, Democrit, atomii, în căderea lor pe verticală, săvârșeau numai mișcări rectilinii, strict determinate, necesare, Epicur introduce un element nou: ideea devierii spontane a atomilor, deviere ce sugera posibilitatea unor evoluții non-necesare a evenimentelor, constituind , deci, o premisă ontologică pentru afirmarea libertății în lumea reală. Concepând omul ca un corp format din atomi, Epicur considera că posibilitatea atomului de a evolua în afara constrângerilor necesității devine posibilitate lui de a acționa liber. La el, libertatea este capacitatea oamenilor de
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
-se de ceea ce îi hărăzește destinul. Așadar, conform doctrinei stoice, calea eliberării omului de sub dominația propriilor sale dorințe este una intelectuală bazată pe cunoșterea posibilităților de realizare a dorințelor și aspirațiilor umane. La fundamentul concepției stoice despre libertate stau două premise: pe de o parte, libertatea este privită ca o stare interioară a omului, aceea în care el nu dorește decât ceea ce, conform necesității poate obține; pe de altă parte, condiția principală a libertății este , conform opticii lor, stăpânirea de către om
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
în care toate lucrurile își găsesc un loc natural. Acest loc natural este predat de lucrarea pe care omul o execută în virtutea esenței ființei sale. Aceasta este viziunea aristotelică asupra cosmosului. Cea de-a doua întrebare pornește în schimb de la premisa că aceste capacități umane nu pot fi legate de nici o lucrare specifică; această lucrare este întotdeauna finită, putând fi astfel mereu îmbunătățită și extinsă. Lumea nu mai este așadar o casă gata construită, desăvârșită, ci un șantier pe care se
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
a naturii determină o puternică tendință de abandonare a explicațiilor speculative, atât de răspândite în Evul Mediu, de promovare a explicațiilor naturaliste bazate pe principiul cauzalității. În dezbaterea problematicii libertății, cel mai important exponent al acestei tendințe este Baruch Spinoza. Premisa esențială a gândirii lui B. Spinoza este tocmai principiul cauzalității, exprimat astfel: ”fiecare lucru care există are cu necesitate o cauză în virtutea căruia există”. Ceea ce diferențiază însă concepția lui B. Spinoza de alte interpretări bazate pe acest principiu este concluzia
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
la contestarea libertății, la fatalism și la pesimism, deoarece deciziile concrete ale omului decurg în mod fatal din natura sa internă, egoistă, imuabilă. Ideea definirii omului prin voința sa egoistă a fost preluată și de către Friederich Nietzsche , care pleacă de la premisa că viața este voința de putere. La rându-i, voința spune filosoful, este emoție, în speță, emoția comenzii. Exaltând voința de putere și senzația supremației personale, Nietzsche va ajunge la concluzia că nu există necesitate, ci doar libertate absolută a
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
sale, pe care nu le poate justifica, evocând constrângeri exterioare. Omul este condamnat la libertate, neputând nicicând elucida libertatea și responsabilitatea sa, ideea că libertatea este un blestem și totodată, unica sursă a măreției omenești. Întregul raționament sartrian depinde de premisa că libertatea este pur și simplu absența oricăror constrângeri exterioare. Russell definea libertatea ca absența obstacolelor în realizarea dorințelor. Mai mulți gânditori contemporani au subliniat faptul că libertatea nu poate fi redusă la aspectul negativ, absență a constrângerilor, căci ea
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
ceea ce poate fi atins și ceea ce nu poate fi atins, un procedeu numit o întoarcere la sine. Eul, ființă rațională, se află la baza întregii cunoașteri. Această calitate a eului poartă denumirea latină de sub-iectum. Filosofia modernă, care pleacă de la premisa existenței Eului ca bază a cunoașterii poate fi astfel pe drept numită filosofia subiectivității. La Descartes, filosofia teoretică, metafizica, se află în centrul atenției. Noua filosofie a subiectivității vizează însă și filosofia practică. Omul ca Eu, înzestrat cu introspecție și
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
statul ca pe o structură dotată cu puteri nelimitate. Antropologia optimistă se bazează pe încrederea acordată de cetățeni statului, care îi conduce în mod drept, astfel încât nu este nevoie decât un minimum de stat. Filosofia politică a subiectivității pleacă de la premisa determinării omului, de la o antropologie politică. Aceasta motivează necesitatea existenței statului ca garant al siguranței auto-prezervării, ca garant al conviețuirii pașnice, gradul de înzestrare a statului cu putere depinzând direct de principiile antropologice. Dacă Aristotel definise scopul statului ca fiind
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
însă și un pregătitor al Revoluției Franceze și al democrației, influențând foarte mult pedagogia modernă. În filosofia politică, J.J.Rousseau este considerat reprezentantul numărul unu al teoriei democratice a identității și a democrației directe. Teoriile sale politice se sprijină pe premisa că omul este de la natură bun și că de aceea ar trebui să țină cont de virtuțile sale atunci când se implică în afaceri publice. Societatea umană este cea care îl împiedică pe om să se comporte așa cum i-a fost
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
II.2.1.7. Edmund Burke ( 1729-1797) În lucrarea Reflecții despre revoluția franceză , E.Burke s-a impus pentru un stat organic, opus statului creat în mod artificial, devenind astfel inițiatorul teoriilor statale conservatoare ale epocii moderne. Burke pleca de la premisa exostenței unui stat fundamentat pe istorie, pe tradiție și obiceiuri specifice. Ordinea politică devenea astfel o expresie a acestor valori, având nevoie de ele pentru a se putea legitima. În acest context, a apelat la conceptul de prejudecată, în sensul
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
aceea că pentru Rousseau statul ideal se limita la orașele mici și niciodată nu se gândise că democrația sa ar putea fi valabilă și pentru marile republici. În al treilea rând, atribuind lui Rousseau conceptul de libertate ca autonomie, acceptăm premisa de la care a pornit și ignorăm concluziile la care s-a ajuns. Când Rousseau a revenit la libertatea înțeleasă ca supunere în fața legilor impuse de noi înșine, problema era legitimarea legii. Dacă omul renunță la libertatea naturală pentru a dobândi
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
problemă a momentului actual. Egalitatea este o formă a libertății, în sensul că nu este o condiție a libertății. A spune că ceva este o condiție pentru altceva nu e același lucru cu a spune că ele sunt identice. De la premisa că egalitatea este o condiție a libertății nu putem trage concluzia că dacă suntem egali devenim, ca urmare a aceluiași raționament, liberi, depinde în primul rând de genul de stăpân care ne face să fim egali. Ni se spune deseori
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
atașată propoziției 1: « Cifrele cu zecimale, ca numere ale propozițiilor separate, indică ponderea logică a propozițiilor, accentul care cade pe ele în expunerea mea» n. m., M. F.) dacă ea este înțeleasă în sensul că propozițiile supraordonate ar conține permanent premisele unui demers de gândire, iar cele subordonate concluzia. Propozițiile Tractatus-ului se comportă unele față de altele doar rareori ca premisele față de concluzii. Adeseori un lanț al gândirii trebuie să fie citit atât de sus în jos cât și de jos în
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]