9,537 matches
-
din toamna lui 1918 față de "Eventualiști" și "Conjuncturiști" și de succesul lor în politică? Erorile tactice ar fi putut fi remediate. La București, lui Iorga i se deschideau în față posibilități mult mai mari decît confruntările cu Cuza sau luptele mărunte în privința antisemitismului sau a ego-urilor. Aceste oportunități mai mari și cerințe mai înalte reclamau întoarcerea lui Iorga, în favoarea căreia se ridicau tot mai multe voci. Alții, cu mult mai puține merite în realizarea unirii decît Iorga, își croiau drum spre
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
mulți din ai cărui lideri fuseseră studenții profesorului Jászi), care îl tolera; dar regimul lui Horthy intenționa să-l asasineze. Jászi a scos în evidență faptul că regimul Ungariei din vremea aceea punea la cale un antisemitism criminal împotriva evreilor mărunți, în vreme ce evreimea capitalistă era chiar stîlpul de sprijin al regimului. Bandele de teroriști erau atotputernice și propagau un revizionism iresponsabil. Dominația lor ducea Ungaria la pieire. Jászi i-a cerut lui Iorga să intervină pe lîngă francezi ca să ajute Ungaria
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
românească, arhitectură, icoane etc. Dacă pe parcursul acestui deceniu noile contribuții ale lui Iorga au fost puține, el și-a folosit pentru acestea materialele acumulate și cunoștințele. Din cauza presiunilor efortului supraomenesc, întîlnim aceleași greșeli ca și mai înainte: inexactități și greșeli mărunte. Poate că erau mai multe din acestea ca înainte. Lucrările lui Iorga apărute înainte de Primul Război Mondial erau foarte exacte. Există un talent pe care autorul cărții de față îl consideră de o importanță cardinală pentru un istoric: instinctul evenimentelor
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
avînd drept obiect trecutul și evocările sale istorice, Iorga a prezentat o cantitate de materiale fără precedent, a căror autenticitate nu poate fi tăgăduită. Dacă vrea cineva să interpreteze astfel aceste materiale, îl privește. A scoate în evidență numeroasele erori mărunte ale lui Iorga pare un efort meschin. Descartes sau dr. Samuel Johnson nu sînt autorități absolute nici măcar în privința lui Wesley, ca să nu mai vorbim de înțelegerea lui Iorga sau a oricărui alt istoric naționalist romantic. Ca să-l înțelegi pe Iorga
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
unei nevoi interioare. Pentru cei mai mulți europeni, cel de-al doilea război mondial a Însemnat În primul rând nu o bătălie eroică, ci o degradare progresivă a vieții, În care oamenii au fost trădați și umiliți, Împinși la delicte și josnicii mărunte; fiecare a pierdut câte ceva, iar unii au pierdut chiar totul. Mai mult, În contrast cu amintirea Încă vie a primei conflagrații mondiale, În 1945 sentimentul predominant nu era mândria, ci un amestec de jenă și vinovăție. După cum am văzut, majoritatea europenilor au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Înalta Curte, Înființată În septembrie 1944 pentru judecarea celor mai importanți prizonieri, era compusă din judecători și avocați care fuseseră ei Înșiși fasciști; la fel și personalul Curții Extraordinare cu Juri, instanță creată special pentru a-i pedepsi pe angajații mărunți ai regimului colaboraționist. În aceste condiții, demersurile judiciare nu puteau stârni populației un prea mare respect. Cum era de așteptat, rezultatele nu au mulțumit pe nimeni. Până În februarie 1946, au fost anchetați 394.000 de angajați guvernamentali, dintre care numai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fuseseră ocupate este greu de măsurat. La vremea respectivă, sentințele au fost aspru criticate: cei judecați când războiul era Încă În plină desfășurare sau imediat după eliberare au primit pedepse mult mai aspre decât cei inculpați ulterior. Prin urmare, delincvenții mărunți judecați În primăvara anului 1945 au primit sentințe mai lungi decât diverși colaboraționiști notorii, care nu au compărut decât abia după un an. În Boemia și Moravia, foarte multe (95%) dintre sentințele capitale au fost duse la Îndeplinire, din pricina unei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai mult decât toate ajutoarele internaționale acordate anterior de americani la un loc. Sumele cele mai mari (ca valoare absolută) au revenit din nou Marii Britanii și Franței, dar și mai semnificativ a fost impactul relativ asupra Italiei și beneficiarelor mai mărunte: În primul an de la lansarea Programului de Reconstrucție Europeană, din iulie 1948 până În iunie 1949, 14% din venitul Austriei provenea din fondurile Marshall. Erau cifre uriașe pentru acea perioadă: În bani lichizi, ERP valora aproximativ 100 de miliarde În dolarii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o soluție europeană la o problemă - principala problemă - franceză. Robert Schuman și-a anunțat Planul pe 9 mai 1950, la o zi după ce Îl informase pe Dean Acheson. Englezii nu primiseră nici un avertisment. Quai d’Orsay savura situația: prima revanșă măruntă pentru atâtea decizii anglo-americane luate fără a consulta Parisul. Cea mai recentă fusese, cu numai opt luni Înainte, devalorizarea unilaterală de către Marea Britanie a lirei sterline cu 30%: doar americanii fuseseră anunțați, iar restul Europei a fost nevoit să se conformeze
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era cunoscut de pe vremea când lucra pentru serviciile secrete bulgare la Paris - arestul lui la Sofia a fost pe prima pagină a ziarului lui Camus, Combat. Parisul avea și el propriile procese politice. În 1946, Victor Kravcenko, un funcționar sovietic mărunt care fugise În SUA În aprilie 1944, și-a publicat memoriile, intitulate Am ales libertatea. Când acestea au apărut la Paris În luna mai a anului următor, sub titlul J’ai choisi la liberté, au făcut senzație prin relatarea epurărilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Berlin, Încheind pace separată cu RDG și lăsând Vestul să negocieze soarta zonelor proprii de ocupație cu un stat est-german independent. Din noiembrie 1958 până În vara lui 1961, criza Berlinului a fiert la foc mic, nervii diplomatici s-au tocat mărunt, iar exodul est-germanilor s-a transformat Într-un puhoi. Ultimatumul lui Hrușciov a fost lansat În iunie 1961 În cadrul Întâlnirii la vârf cu John F. Kennedy, desfășurată la Viena. Summitul precedent, din mai 1960, Între Hrușciov și Eisenhower fusese anulat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fost favorabil socialiștilor cu 25.000 de voturi, pentru ca În 1962 situația să se inverseze din nou: Partidul Popular a câștigat cu un plus de 64.000 de voturi dintr-un total de patru milioane și un sfert. Aceste diferențe mărunte aminteau de alegerile la fel de strânse din Republica interbelică. Austria catolică și Austria socialistă se confruntau din nou cu riscul ca parlamentarismul să degenereze Într-un război civil al culturilor politice. Chiar cu ajutorul unui terț - liberalii, care depindeau În mod stânjenitor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
viitorul apropiat. Chiar și În 1960, cu mult după ce mișcarea mondială pentru independență luase avânt, 70% din produsul mondial brut și 80% din valoarea economică adăugată prin fabricarea bunurilor de consum proveneau din Europa de Vest și America de Nord. Micuța Portugalie - cea mai măruntă și săracă dintre puterile coloniale europene - extrăgea materii prime la prețuri foarte avantajoase din coloniile sale din Angola și Mozambic; acestea constituiau și o piață captivă pentru exporturile portugheze, altfel necompetitive pe plan internațional. Astfel, Mozambicul cultiva bumbac pentru piața
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mare și pentru atracțiile turistice. Altele, cum ar fi Danemarca, depindeau de Marea Britanie ca piață de desfacere pentru carnea și produsele lor lactate. Însă Marea Britanie avea nevoie, pentru exporturile industriale, de o piață mult mai extinsă decât Îi puteau oferi mărunții ei aliați din Scandinavia și Alpi. Intuind inevitabilul - deși spera Încă să poată influența politica CEE -, guvernul lui Harold Macmillan a depus o cerere formală de aderare la Comunitatea Economică Europeană În iulie 1961, la șase ani după ce Londra părăsise
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
toate culorile politice, ea mergea mână-n mână cu planurile de reformă socială cel mai bine intenționate. Dacă ținta este ameliorarea globală a condiției umane, de ce să nu profităm În același timp de cuceririle științei pentru a face anumite ameliorări mărunte? De ce să nu Încercăm, pe măsură ce prevenim sau eliminăm defectele condiției umane, să prevenim (sau să eliminăm) făpturile umane imperfecte? În primele decenii ale secolului XX, proiectele sociale sau genetice bazate pe descoperiri științifice erau des Întâlnite și perfect respectabile; ideea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
7. Dependent de sprijinul sindicatelor, Partidul Laburist a fost nevoit să amâne diverse reforme industriale pe care mulți (inclusiv unii dintre conducătorii partidului) le considerau de mult indispensabile. Relațiile industriale britanice au rămas Împotmolite În confruntări de fabrică și conflicte mărunte despre salarizarea la normă care erau practic necunoscute În Scandinavia, Germania, Austria sau Olanda. Miniștrii laburiști au Încercat vag să elimine această moștenire jenantă, dar fără succes; e unul dintre motivele pentru care Marea Britanie nu a rivalizat niciodată cu performanțele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ai societății. Victime predilecte au fost cei care, În partid sau În afara lui, fuseseră vizibili În ultimii ani: jurnaliști, crainici, eseiști, romancieri, dramaturgi, regizori de film sau lideri ai studenților 15. De urmărirea și epurarea acestor intelectuali se ocupau funcționari mărunți, polițiști și activiști de partid - adesea chiar colegii victimelor. Scopul lor era să extragă confesiuni meschine, nu atât pentru a-și incrimina victimele, cât pentru a le umili, făcându-le să participe astfel la autosubjugarea unei societăți răzvrătite. Mesajul propagat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fost asasinați trei politicieni, nouă magistrați, 65 de polițiști și alți 300 de oameni. La Început, Brigăzile Roșii și celelalte organizații s-au limitat la răpirea și, ocazional, Împușcarea unor directori de fabrici și a altor oameni de afaceri mai mărunți: „lacheii capitalismului”, servi del padrone, ceea ce reflecta interesul lor inițial pentru democrația la nivelul clasei muncitoare. Dar, la mijlocul anilor ’70, ei au trecut la asasinate politice (mai Întâi politicieni de dreapta, apoi polițiști, ziariști și procurori), strategie menită să „sfâșie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
corect că aproprierea moștenirii revoluționare era atuul principal al teroriștilor și un pericol pentru credibilitatea stângii tradiționale. Paradoxal (și fără știrea comuniștilor), Brigăzile Roșii și RAF - precum și belgienele Cellules communistes combattantes, gruparea Action Directe În Franța și alte operațiuni mai mărunte, similare ca motivație, dar mai puțin eficiente - erau finanțate În parte de serviciile secrete sovietice. Acești bani nu se Înscriau Într-o strategie coerentă, ci curgeau mai degrabă pe principiul că dușmanii dușmanilor noștri, oricât de absurzi sau neînsemnați ar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și un sfert erau femei. La jumătatea anilor ’90, femeile constituiau peste 40% din forța de muncă totală (oficială) În fiecare țară europeană, cu excepția Italiei și Portugaliei. Multe dintre noile lucrătoare erau angajate cu jumătate de normă sau ca funcționare mărunte, posturi care nu le asigurau beneficii complete. Flexibilitatea slujbelor cu jumătate de normă convenea mamelor cu serviciu, dar În condițiile economice severe ale anilor ’70 acest lucru nu compensa salariile mici și nesiguranța locurilor de muncă. Salariile egale cu ale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se remarcaseră drept adversarii clandestini cei mai organizați și mai eficienți ai vechiului regim). Nu la fel de binevenite au fost aceste practici În centrul și nordul țării, unde pământul era deja fragmentat În mii de mici proprietăți familiale. Satele și orașele mărunte din nordul Portugaliei erau (și sunt Încă) fervent catolice, cu un preot la fiecare 500 de suflete În 1972; În centrul și sudul țării proporția era de numai 1/ 4.500, chiar mai mică În sudul Îndepărtat. Proiectele anticlericale și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
drepturile muncitorilor ar fi continuat să ia amploare. Purtătorii ei de cuvânt prinseseră curaj după vizita recentă a papei și simțeau că regimul ezită să recurgă la riposte violente de teama unui blam internațional. Dar rețeaua lor de activiști era măruntă și neorganizată. Sprijinul de masă le-a fost Însă asigurat când Partidul Comunist a făcut o tentativă - a treia Într-un deceniu - de a rezolva dificultățile economice scumpind carnea de la 1 iulie 1980. A doua zi după anunț, KOR s-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
speranță al evoluțiilor din țările vecine. După „Clubul Păcii John Lennon”, Înființat În decembrie 1988, În mai 1989 a avut loc protestul „Mamelor din Praga”, apoi demonstrațiile ecologiste de la Bratislava În luna următoare. Nici una dintre aceste mișcări de inițiativă civică, mărunte și ușor de izolat, nu constituia o amenințare pentru poliție sau regim. Dar În luna august, În timp ce la Varșovia Mazowiecki Își finaliza planurile de guvernare și cu puțin Înainte ca granițele Ungariei să fie deschise, demonstranții au umplut din nou
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
țării, angajament inclus anul următor Într-un tratat cu Polonia. După ce obținuse cât mai multe avantaje, Moscova a abandonat RDG. Uniunea Sovietică a jucat o mână proastă cum a putut mai bine și l-a cedat pe tovarășul ei est-german mărunt și nemulțumit cu protestele de rigoare, dar cu puține regrete reale. Era mai Înțelept să construiască o relație strategică cu o nouă Germanie prietenoasă și recunoscătoare decât să și-o facă dușman; din perspectiva sovietică, o Germanie unită, prinsă (și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Olanda era de mult un truism că monolingvismul (Într-o limbă pe care nu o mai vorbea aproape nimeni) era pentru nație un handicap riscant. Studenții de la Universitatea din Amsterdam făceau acum cursuri În engleză și până și cel mai mărunt angajat la bancă dintr-un târg danez de provincie trebuia să poată efectua fără probleme o tranzacție În limba engleză. Din fericire, În Danemarca și Olanda, ca În multe țări europene mici, studenții și funcționarii deopotrivă erau de mult fluenți
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]