2,051 matches
-
urmă pe scări. Holul, spuse Lorelei. O să punem flori aici... aici... și aici. Flutură din brațe cu gesturi largi. Trandafiri albi. Știu că ai fi preferat roșii, dar e nevoie de ceva care să mai lumineze locul ăsta, e prea întunecos - altfel ar arăta ca un mausoleu. Nieve dădu din cap. —Și o să fie un cvartet de coarde în colț. Muzică de bun-gust. În principal Vivaldi. E un clișeu, știu, dar e absolut cea mai potrivită muzică pentru ocazie. Se mișca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
păcătoșii la confesiune și cuvintele lui nu-mi trezesc în suflet decât neîndurătorul dor după părintele Ioan și lacrimi gata să cadă, mă așteaptă cu răbdare, cu o curiozitate abia stăpânită și-mi dau seama dintr-o dată, ca o cameră întunecoasă e mintea mea în care se face brusc lumină, îmi dau seama că de fapt nu persoana mea modestă îl preocupă pe părintele Varava, prin mine vede ca printr-o pânză transparentă, prin mine vrea numai să ajungă la altcineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
copleșitoare a văilor, ca o pompă ce mă absoarbe cu o putere căreia abia pot să-i rezist, prin pădurea tânără de mesteceni ce nu-mi ajung nici până la umeri, puieți plantați recent probabil, și-n fața mea se deschide întunecoasă pădurea de foioase, cu copaci uriași ale căror coroane îmbinate undeva sus opresc într-o luptă dură pentru lumină trecerea razelor soarelui spre mărunta vegetație de jos, intrând în pădure îmi simt trupul învăluit de o răcoare binefăcătoare, din vale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
masă, le cercetez a câta oară? misterul nu se află aici, aceste cartoane nu sunt decât o formă trecătoare pentru ceea ce este nepieritor, le strâng apoi fără nici o remușcare și le fac sul, cu ele sub braț intru în biserica întunecoasă, urc scara de lemn spre schelă, umbrele din biserica întunecată încep să prindă contururi după ce-mi obișnuiesc ochii cu, mă întind pe spate și deasupra mea, nu departe pe boltă, ultimul Pantocrator, aș fi putut să aprind luminile în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
ori În copilărie ai fost avertizat că se poate Întâmpla, nu te poți Împiedica să te gândești cum ar fi dacă totuși ai cădea acolo jos, În apa neagră, locul cel mai Înfricoșător de pe pământ, mai Înspăimântător chiar decât cămara Întunecoasă de lângă bucătĂrie, În care dacă intri, mintea Începe să-ți joace feste. Acolo timpul curge invers, În sensul misterului de la Începutul existenței mele - rămas pentru totdeauna nedezlegat prin moartea prematură a mamei Ana. În aceste două locuri În care doar
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
mor copii nevinovați pe lumea asta, omo- râți În chinuri de niște adulți smintiți nu e rău ? Sau copii ca mine, uciși de mame Înainte de a se naște, vânduți răului de la primul gând sau chiar Înainte de el, ca niște pete Întunecoase pe fața bestială a omenirii ? Surioară, mă dezamăgești ! Învață măcar În ultimul ceas că suntem cu toții aserviți răului, sclavii lui pe viață și peste moarte, că nu avem nici o șansă de scăpare, iar restul sunt povești ! — Atenție la fluture ! bubui
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
camera mea” sau „dacă m-a trimis la colț, toată lumea poate vedea ce rochiță nouă am pe mine”); scopul acestei tehnici este de a-1 plictisi nu de a-1 înfricoșa pe copil de aceea este contraindicat a folosi locurile întunecoase (debara, cămară, beci) ca loc de pedeapsă. „Repararea greșelilor” prin această metodă, copilul va trebui să își răscumpere greșeala prin activități sau atitudini reparatoare (să-și ceară iertare, săși recunoască greșelile, să se angajeze că nu va mai face asemenea
Arta de a fi părinte by Cristina Glisă () [Corola-publishinghouse/Science/290_a_1418]
-
să vizitez țări diferite,“ reflectă el. Hiyoshi nu observase niciodată cât de mică și de sărăcăcioasă era casa În care se Întorcea. Dar, când el și Oetsu priviră Înăuntru, Își dădu seama, pentru prima oară, că, deși la amiază, era Întunecoasă ca un beci. Chikuami nu se zărea nicăieri; o fi fost plecat cu treburi. Numai belele, spuse Onaka, după ce auzi despre ultimele escapade ale lui Hiyoshi. Scoase un oftat adânc. Expresia băiatului era nepăsătoare. Îl privi, fără pic de mustrare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
câmpul de luptă sau pe ploaie. — Koroku, răspunse șeful, scăldat În lumina felinarului. — Bun venit acasă. Oamenii se prezentară În timp ce intrau pe poartă: — Inada Oinosuke. — Aoyama Shinshichi. — Nagai Hannojo. — Matsubara Takumi. Înaintară, cu pași grei, printr-un coridor larg și Întunecos, până În interiorul casei. De-a lungul culoarului, fețele servitorilor, ale femeilor din gospodărie, ale nevestelor și ale copiilor - numeroșii indivizi care formau acea familie extinsă - Îl salutau pe șeful clanului, revenit din lumea de afară. Koroku răspundea la salutări, aruncîndu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
noroc! Aveți mare grijă de dumneavoastră și să Învățați cît mai mult! Mitsuhide ascultă În tăcere, apoi, deodată, se trezi din reverie. — Negustorule de ace! Îl strigă el. Așteaptă! strigă el. Dar Hiyoshi dispăruse deja În furtună. Alerga prin pădurea Întunecoasă, fără a auzi chemarea lui Mitsuhide. Alergă până ajunse pe o porțiune de teren neted, adăpostit, de vânt, Între copaci. Văzu În jurul său oameni, Împrăștiați ca niște cai sălbatici pe o pășune, unii tolăniți, alții așezați, câțiva În picioare. — Cine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
am să te Întreb ceva. Fără tragere de inimă, Ganmaku ieși de sub plapumă. — Când doarme omul mai bine... Suduind, se ridică și merse să-și clătească gura cu apă dintr-un izvor din grădină. Tokichiro Îl urmă afară. Căsuța era Întunecoasă, dar ascunsă În cea mai retrasă parte a curții castelului, având o vedere dominantă asupra oraș, care făcea pe privitor să se simtă liber. — Ce e? Ce voiai să mă-ntrebi? Ceva legat de aseară. — Aseară? — Te poți preface că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aerisire În tavan și a tăiat o fereastră mare În perete. Sistemul de scurgere fu refăcut și el, după planurile lui. De dimineață până seara, soarele lumina viu În bucătăriile Castelului Kiyosu, care, decenii de-a rândul, fuseseră atât de Întunecoase, Încât mâncarea se gătise la lumina lumânărilor, chiar și În miezul zilei. De asemenea, sufla un curent răcoros. Se așteptase la bombăneli: — Se strică mai repede mâncarea. — Vezi praful cu ochiul liber. Tokichiro nu lua În seamă aceste plângeri. După
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Canafi roșii atârnau de o șa cu sidef și chenar de lac Înspicat cu auriu; căpăstrul alb cu purpuriu era prins de zăbala din argint. Pesemne că era armăsarul unui general. Jinnai privi cum calul era dus Într-un pâlc Întunecos de brazi. Aici, pînzele unui cort aproape se prăbușiseră, dar partea rămasă În picioare flutura sălbatic În vânt și ploaie. Jinnai sări Înainte și ridică pânza. Îl văzu pe Yoshimoto. Un vasal tocmai Îi spusese că era gata calul, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aveau până În spatele castelului. — Acolo e, răspunse Mosuke, arătând drept În vale. Cu toții erau emoționați, Însă Mosuke Îi potoli cu un gest: — Nu mai putem vorbi tare. Vântul ne-ar putea duce glasurile spre castel. Hideyoshi privi În vale. Copacii Întunecoși care o Înconjurau arătau ca un lac de nepătruns. Dar, când se uită mai mult timp, cu atenție, distinse conturul unui zid durat din pietre mari, o palisadă și ceva ca o magazie, Între copaci. Aici suntem exact deasupra inamicului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Privind lampa, se pierdu În gânduri. Fujitaka mai trecu pe la el de vreo două-trei ori, dar subiectele de conversație nu se Îndepărtară niciodată de poezie sau de ceremonia ceaiului. Apoi, Însă, Într-o zi - o zi cu burniță, atât de Întunecoasă, Încât era nevoie de lămpi Înăuntru - profitând de un moment de liniște, Fujitaka fu mai oficial decât de obicei: — Astăzi am ceva foarte serios și secret de discutat, Începu el. Mitsuhide, desigur, Îl așteptase să spargă gheața astfel și răspunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
luptăm pentru Împărat. Nu-i ucideți pe cei care fug. Nu ardeți casele oamenilor. Și, pe cât posibil, nu călcați plantațiile În picioare, acolo unde Încă nu s-a strâns recolta. Apele lacului Biwa erau Încă nevăzute, În ceața dimineții. Străpungând Întunecoși pâcla, treizeci de mii de oameni se puseră În mișcare. Când Nobunaga văzu semnalul care anunța atacarea Castelului Mitsukuri de către trupele lui Niwa Nagahide și ale lui Sakuma Nobumori, ordonă: — Mutați cartierul general la Castelul Wada. Castelul Wada era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
răsăritean. De la miezul nopții trecute, forțele unite ale clanurilor Asai și Asakura - numărând cam optsprezece mii - se apropiaseră, treptat, dinspre Muntele Oyose. Ascunzându-se după casele de pe malul apusean al râului, așteptau momentul potrivit pentru a ataca. Noaptea era Încă Întunecoasă și nu se auzea decât zgomotul apei. — Yasumasa, Își chemă Ieyasu un comandant, inamicul se apropie de mal, rapid și strâns. — E greu de văzut ceva prin ceața asta, dar aud caii nechezând În depărtare. — Vreo veste din josul râului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
strălucitor În vânt, anunța prezența lui Hideyoshi. — Am fost trădați! Perfect! Le-arăt eu lor. Îi voi arăta lui Nobunaga și tuturor samurailor din țara asta, spuse el, zâmbind forțat. Le-arăt eu cum moare Asai Nagamasa! Nagamasa coborî scara Întunecoasă a turnului de pază. Vasalilor care-l urmau li se părea că-și Însoțeau seniorul În măruntaiele pământului. — Ce... ce se Întâmplă? se lamentă unul dintre generali, la jumătatea scării. — Onogi Tosa, Asai Genba și Mitamura Uemon au trecut la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
face nimic altceva decât să mă supun umil, dacă așa Își arată Seniorul Murashige curtoazia. Războinicii Îl escortară pe Kanbei prin coridorul central. Zăngănitul zgomotos al armurilor lor se combina cu tropăitul de pași. Coborâră mai multe scări și culoare Întunecoase. Kanbei fu silit să treacă prin locuri atât de Întunecate, Încât parcă ar fi fost legat la ochi și, dintr-un moment În altul, se Întreba dacă n-aveau să-l omoare. Era mai mult sau mai puțin pregătit pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pe Kanbei venise de la sine. În castel avea loc o sărbătorire oarecare, astfel că toată familia și toți vasalii lui Araki Murashige se aflau În sala principală, În timp ce toți soldații fuseseră tratați cu sake. Norocul făcuse să fie o noapte Întunecoasă, fără lună și fără vânt. Tenzo știa că era momentul să acționeze decisiv. După ce fusese În recunoașterea terenului, Începu să cerceteze zona de sub fort, când văzu pe altcineva spionând pușcăria, un om care nu arăta ca un gardian. De fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lui Nagato nu dură decât un moment. — Fir-ar să fie! Sări afară din conac, aproape fără altceva decât hainele de pe el. De cum văzu mulțimile compacte de oameni În armuri, călări, Înarmați până-n dinți cu săbii și lănci, În ceața Întunecoasă dinaintea zorilor, revenise grăbit În casă, Îmbrăcase armura și pusese mâna pe sabie. Cu o trupă de numai treizeci-patruzeci de oameni, se grăbi să lupte alături de Nobunaga. Diversele unități ale clanului Akechi blocaseră toate străzile care duceau la Templul Honno
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Șasea era Încețoșată de nori subțiri. Un războinic sau doi călăreau separat Înainte, pe când alții Îi urmau, la mică distanță. Treisprezece călăreți mergeau În grupuri risipite, de la nord de Râul Yodo, spre Fushimi. Când, În sfârșit, intrară pe o cărare Întunecoasă, În adâncurile munților, Mitsuhide se răsuci și-l Întrebă pe Tatewaki: Unde ne aflăm? — Aceasta este Valea Okame, stăpâne. Razele de lună, care se strecurau, printre ramuri Îi Încărcau În argint pe Tatewaki și pe oamenii care veneau după el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ostilități care mizau pe totul sau pe nimic, vedea că propriul său aliat devenise un obstacol. — Comportamentul lui Genba e scandalos. Niciodată n-am suferit o Înfrângere, nici n-am Întors spatele adversarului. Ahh, e inevitabil. Noaptea devenea tot mai Întunecoasă, iar neliniștea lui Katsuie se transforma În resemnare. Nu mai fură trimiși alți mesageri. STRATAGEMA LUI GENBA În aceeași zi - a douăzecea din lună, la Ora Calului - Hidenaga trimise primul raport la tabăra lui Hideyoshi din Ogaki. Azi dimineață, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sau fundamental de Ungrund: Dumnezeu este ființă tuturor ființelor, ființa fără început, dar în propriul lui sediu n-are mobilitate, sau raționalitate, sau comprehensiune, ci e un adînc întunecat, ce n-are nici început, nici sfîrșit, ci e o încăpere întunecoasa a morții unde nimic nu se simte, este sfîrșitul tuturor lucrurilor, este trupul adîncului sau adevărată casă a morții, dar în această vale întunecată există cele șapte spirite ale lui Dumnezeu, care, nici ele, nu au început sau sfîrșit. Dacă
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
aspațiala în care destinele împlinite și cele neîmplinite coexista simultan. Ulro este "Greșeală"208, "cea mai adîncă noapte"209, " Neant" (Vacuity)210, "Ținutul lui Satan"211, este un "somn îngrozitor"212, un tărîm al "chipurilor ireale"213, al viselor "himerice întunecoase"214, este "Mormîntul"215, lumea Morții 216. Ulro că "Greșeală" trebuie să intre în manifestarea fizică tocmai pentru că principiul răului să poată fi anihilat/mîntuit. Prin creație se dă, așadar, un trup greșelii (Ulro) pentru că aceasta să poată fi alungata
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]