1,938 matches
-
oriunde te duci. • circumstanțială concesivă: Oriunde te-ai duce, tot te găsesc. Termenii corelativi au rol hotărâtor și în marcarea identității circumstanțialei concesive introduse prin conjuncția să: • circumstanțială condițională: Să nu fi știut nimic despre toate acestea, aș fi mers. • circumstanțială concesivă: Să nu fi știut nimic despre toate acestea, tot aș fi mers. Identitatea specifică a celor două variante ale circumstanțialei concesive se fixează, în mod relativ, prin elemente relaționale și prin modul verbului-predicat. Sunt specifice concesivei ipotetice locuțiunile conjuncționale
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
circumstanțialei concesive introduse prin conjuncția să: • circumstanțială condițională: Să nu fi știut nimic despre toate acestea, aș fi mers. • circumstanțială concesivă: Să nu fi știut nimic despre toate acestea, tot aș fi mers. Identitatea specifică a celor două variante ale circumstanțialei concesive se fixează, în mod relativ, prin elemente relaționale și prin modul verbului-predicat. Sunt specifice concesivei ipotetice locuțiunile conjuncționale pe baza lui să, morfem de conjunctiv, prin excelență, mod al incertitudinii: chiar să, și să, măcar să: „Chiar să fi vrut
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
numai la unul dintre ei.” (C.P., 54) iar potențial-optativul, modul concesivei ipotetice: „Oricât de bine ai povesti un lucru, este greu să redai prin cuvinte anumite stări ale sufletului.” (P. Sălcudeanu, 148) Uneori, relația de dependență pe care se întemeiază circumstanțiala concesivă se exprimă prin juxtapunere. Identitatea sa sintactică este asigurată în aceste enunțuri de: • existența unui verb semiauxiliar de modalitate (a putea), în structura predicatului compus: „Poți zidi o lume-ntreagă, poți s-o sfarămi... orice-ai spune, Peste toate
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
într-o relație sintactică disjunctivă a două propoziții dezvoltând opoziția afirmativ-negativ: „Eu, am n-am clienți acasă, la unsprezece trecute fix mă-ntorc din târg...” (I.L. Caragiale, I, 172) În primele două categorii de enunțuri, concesiva este o concesivă ipotetică. CIRCUMSTANȚIALUL REFERINȚEI (LIMITATIV)TC "CIRCUMSTAN}IALUL REFERIN}EI (LIMITATIV)" În Gramatica Academiei ( inclusiv,noua ediție, din anul 2005), ca și în alte lucrări de gramatică, se folosește pentru această funcție denumirea de circumstanțial de relație. Determină: • verbe (locuțiuni verbale): Nu-și
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
categorii de enunțuri, concesiva este o concesivă ipotetică. CIRCUMSTANȚIALUL REFERINȚEI (LIMITATIV)TC "CIRCUMSTAN}IALUL REFERIN}EI (LIMITATIV)" În Gramatica Academiei ( inclusiv,noua ediție, din anul 2005), ca și în alte lucrări de gramatică, se folosește pentru această funcție denumirea de circumstanțial de relație. Determină: • verbe (locuțiuni verbale): Nu-și mai făcea iluzii în privința caracterului ei.”, • expresii impersonale: „Nu-i vorbă, că de greu, greu îi era, pentru că în lipsa lui n-avea cine să-i îngrijească de casă...” (I. Creangă, 167), • adjective
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
110), • adverbe (locuțiuni adverbiale) (prin intermediul unui verb): „Astfel mie îmi pare să fi observat că Slavici a început să scrie mai rău în ce privește literatura, mai bine în ce privește politica.” (M. Eminescu, Despre cultură, 247) Tipuri semanticetc "Tipuri semantice" Sub aspect semantic, circumstanțialul referinței dezvoltă două variante: • una, de esență lingvistică; circumstanțialul fixează sintactic domeniul, direcția, perspectiva, punctul de vedere, în limitele cărora se desfășoară o acțiune sau există (se manifestă) o însușire: „Greutatea scrierii noastre, astfel mărginită, se află numai în privința neajunsului
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
îmi pare să fi observat că Slavici a început să scrie mai rău în ce privește literatura, mai bine în ce privește politica.” (M. Eminescu, Despre cultură, 247) Tipuri semanticetc "Tipuri semantice" Sub aspect semantic, circumstanțialul referinței dezvoltă două variante: • una, de esență lingvistică; circumstanțialul fixează sintactic domeniul, direcția, perspectiva, punctul de vedere, în limitele cărora se desfășoară o acțiune sau există (se manifestă) o însușire: „Greutatea scrierii noastre, astfel mărginită, se află numai în privința neajunsului literelor latine.” (T. Maiorescu, 249) • alta, de esență stilistică
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
gingașă în multe privinți...” (I. Creangă, 168) • sintagme pe baza gerunziului verbului a vorbi (a discuta): „Însă mergerea lor până acolo era curată nebunie, politicește vorbind, și nimeni n-a tras vreun folos.” (G.Călinescu, C.O., 40) c. propozițional (circumstanțiala de referință): „Omul nu trebuie să-și piardă niciodată răbdarea în ceea ce știe că este după legile firii.” (G. Călinescu, C.O., 152) d. multiplu: „Străin la vorbă și la port/ Lucești fără de viață.” (M. Eminescu), „Nu mai încăpea îndoială
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
mai încăpea îndoială că băiatul a găsit pe Națl și că amândoi o așteptau în dosul Sărăriei.” (I. Slavici, Mara, 197) Marcarea identității specificetc "Marcarea identit\]ii specifice" Rămâne implicită în planul semantic al relației de dependență identitatea funcțional-sintactică a circumstanțialului limitativ simplu, realizat prin adverbe sau forme verbal-nominale: „Mozart, stilistic, este în general grațios și exuberant, predispune la gravitate.” (G. Călinescu, C.O., 351), „Au fost unanimi în a ferici... pe amicul Mandache de cât noroc a avut și are
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
unanimi în a ferici... pe amicul Mandache de cât noroc a avut și are.” (I.L. Caragiale, IV, 90), „De părut rău, lui nu i-a părut, că-i plăcea și munca la câmp și mai ales dulgheria.” (Brătescu-Voinești, 85) Identitatea circumstanțialului dezvoltat este implicită în planul semantic al termenului„regent” din sintagmă: „Din punctul de vedere al «curățeniei» recunoaștem și lăudăm alegerea piesei.” (M. Eminescu, Despre cultură, 163) sau al întregii sintagme, dacă se întemeiază pe verbul a vorbi: „Ceea ce pot
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
și lăudăm alegerea piesei.” (M. Eminescu, Despre cultură, 163) sau al întregii sintagme, dacă se întemeiază pe verbul a vorbi: „Ceea ce pot spune despre ei, în general vorbind, este că își făceau mulțumitor datoria.” (I. Iordan, Memorii, II, 128) Când circumstanțialul se realizează prin substantive, pronume (adjective), relația de dependență se exprimă prin prepoziții: asupra, despre, de, din, la, în, pentru și locuțiuni prepoziționale: în (ceea) ce privește, în privința, privitor la, relativ la, referitor la, cu referire la, în legătură cu, în raport cu, din partea, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
din, la, în, pentru și locuțiuni prepoziționale: în (ceea) ce privește, în privința, privitor la, relativ la, referitor la, cu referire la, în legătură cu, în raport cu, din partea, cât pentru, cât despre. Rămâne nespecifică doar locuțiunea prepozițională în jurul. Prepozițiile (și locuțiunile prepoziționale) impun substantivului (pronumelui) - circumstanțial de referință cazurile: • genitiv: asupra, în jurul, în privința, din punctul de vedere, din partea: „Și mai întâi să căutăm a ne înțelege asupra părții celei mai puțin contestate din meritul literar al d-lui Caragiale...” (T. Maiorescu, 418), „Persoanele confruntate sunt ascultate
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
care poate fi întrebat într-o zi.” (O. Paler, Galilei, 26) Observații: Locuțiunea prepozițională în ceea ce privește poate avea și o variantă cu verbul la imperfect: „Asta putea fi adevărat în ceea ce privea pe copiii lui Moromete.” (M. Preda, Delirul, 8) Când circumstanțialul referențial se realizează prin adjective pronominale, acestea stau în cazul acuzativ și când sunt subordonate termenului regent prin locuțiunea prepozițională în privința: „Păcat că știința necromanției și aceea a astrologiei s-au pierdut - cine știe câte mistere ne-ar fi descoperit în această
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
pronominale, acestea stau în cazul acuzativ și când sunt subordonate termenului regent prin locuțiunea prepozițională în privința: „Păcat că știința necromanției și aceea a astrologiei s-au pierdut - cine știe câte mistere ne-ar fi descoperit în această privință.” (M. Eminescu, P.L., 25) Circumstanțiala referențială se introduce în frază prin: • conjuncții: să, că, dacă: „N-am mare îndoială că, dacă ne vom rușina să iubim ceea ce datorăm vieții, vom încuraja numărul celor incapabili de dragoste.” (O. Paler, Galilei, 127), „Nu ești curios, Galilei, să
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
lucrărilor de artă.” (T. Maiorescu, 422), „În legătură cu ce-i spunea mai înainte, zise Iosif, după ce făcură drumul în tăcere... el, Iosif, a observat o ciudățenie...” (M. Preda, M. Sg., I, 22) Se constituie în mărci distinctive ale identității sintactice a circumstanțialului referențial toate locuțiunile prepoziționale, ca atare, în interiorul propoziției, sau precedând pronume relative, la nivelul frazei. În celelalte enunțuri, identitatea circumstanțialului rămâne implicită în planul semantic al relației de dependență sau al verbului regent; verbul a se îndoi, locuțiunea verbală a
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Iosif, a observat o ciudățenie...” (M. Preda, M. Sg., I, 22) Se constituie în mărci distinctive ale identității sintactice a circumstanțialului referențial toate locuțiunile prepoziționale, ca atare, în interiorul propoziției, sau precedând pronume relative, la nivelul frazei. În celelalte enunțuri, identitatea circumstanțialului rămâne implicită în planul semantic al relației de dependență sau al verbului regent; verbul a se îndoi, locuțiunea verbală a sta la îndoială, de exemplu, sunt determinate în mod frecvent de circumstanțiale limitative (referențiale): "Nu te mai îndoi despre asta
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
relative, la nivelul frazei. În celelalte enunțuri, identitatea circumstanțialului rămâne implicită în planul semantic al relației de dependență sau al verbului regent; verbul a se îndoi, locuțiunea verbală a sta la îndoială, de exemplu, sunt determinate în mod frecvent de circumstanțiale limitative (referențiale): "Nu te mai îndoi despre asta, cumnată Smărandă, zise mătușa..." (I.Creangă) RELAȚII DE DEPENDENȚĂ MEDIATĂTC "RELA}II DE DEPENDEN}| MEDIAT|" În afara relațiilor sintactice de dependență desfășurate prin implicarea directă a celor doi termeni ai sintagmei: regentul și
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
fetița.” Planul semantic al acestei relații sintactice mediate: determină constituirea a patru subtipuri de complemente corelative înscrise toate de către G.A. (inclusiv, în noua ediție ,din 2005, care, însă , subliniază integrarea lor în „structuri ternare”; vol. II, p.464 ) între circumstanțiale: • complementul sociativ • complementul cumulativ • complementul de excepție • complementul de opoziție Complementele corelative sunt compliniri facultative ale câmpului sintactic al verbului regent, care amplifică planul semantic global al enunțului. În absența complementului corelativ, enunțul are autonomie sintactică, semantică și structurală deopotrivă
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
aceste prepoziții, identitatea specifică a complementului sociativ rămâne implicită în planul semantic al relației de dependență în împletire cu planul semantic al termenului prin care se realizează. Datorită caracterului polifuncțional al prepoziției cu, singur planul semantic diferențiază complementul sociativ de circumstanțialul instrumental și de complementul predicativ: • complement sociativ: El a lucrat cu Mircea (cu cine a venit). • circumstanțial instrumental: El a lucrat cu sapa (cu ce a avut). • complement predicativ: El a lucrat cu paltonul (cu ce avea pe el). Locuțiunile
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
împletire cu planul semantic al termenului prin care se realizează. Datorită caracterului polifuncțional al prepoziției cu, singur planul semantic diferențiază complementul sociativ de circumstanțialul instrumental și de complementul predicativ: • complement sociativ: El a lucrat cu Mircea (cu cine a venit). • circumstanțial instrumental: El a lucrat cu sapa (cu ce a avut). • complement predicativ: El a lucrat cu paltonul (cu ce avea pe el). Locuțiunile prepoziționale se constituie în mărci distinctive, în ele înseși, pentru complementul sociativ, la nivelul propoziției, precedând pronume
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Eminescu, P.L., 27) sau prin predicat: „Și nu-mi iertaseră, probabil, că după ce eram prost mai aveam și tupeul să-i judec.” (O. Paler, Viața..., 63) • circumstanța (temporală sau spațială) căreia i se adaugă, în desfășurarea acțiunii verbale, un alt circumstanțial: „În afară de marți, a mai venit și joi.”, • acțiunea (starea) căreia i se adaugă acțiunea (starea) exprimată prin verbul regent: „Nu poți să taci din gură acolo? După ce că nu muncești, nici nu taci?” (M. Preda, Moromeții, 318) Tipuri structuraletc "Tipuri structurale
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
propozițională. Când relația de dependență se exprimă prin locuțiunile prepoziționale (în) afară de, în afara (singure sau precedând pronume relative), comune și dezvoltării complementului de excepție, identitatea complementului cumulativ este fixată de adverbele corelative: și, mai, încă, nici, care însoțesc termenul-subiect (complement, circumstanțial), aflat în relație sintactică directă cu regentul, și forma pozitivă a verbului-predicat: • complement cumulativ: În afară de Doina a mai venit o fată. • complement de excepție: În afară de Doina, n-a mai venit nimeni. COMPLEMENTUL DE EXCEPȚIETC "COMPLEMENTUL DE EXCEP}IE" Determină verbe
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
deci, bine pregătit pentru coloniștii romani, care nu aduceau, în afară de limbă, aproape nimic necunoscut indigenilor din țările dunărene.” (V. Pârvan, 155) Tipuri semanticetc "Tipuri semantice" Sub aspect semantic, complementul de excepție exprimă detașarea, izolarea unui „obiect” sau a unei coordonate circumstanțiale de restul componentelor unui ansamblu dat, în raport cu acțiunea verbului-predicat. În funcție de natura acestei detașări din ansamblu, complementul de excepție prezintă două variante: • pozitiv 39: „obiectul” se implică în desfășurarea unei acțiuni, de la care celelalte componente se sustrag: „Nu se mai aude
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Caragiale, 105), „Nimănui nu i-a fost menit așa ceva, în afară de Ali Kedri.” (B. Fox, 249), În afară de Ioana, cartea n-a mai fost citită de nimeni.” • complementului sociativ: N-a putut să intre în vorbă cu nimeni altcineva decât cu bătrânul. • circumstanțialului (temporal și spațial, mai ales): „Pot citi în pietre ce se va întâmpla diferitelor persoane din apropierea mea, dar în afară de cazuri de forță majoră, n-am destăinuit niciodată persoanei în chestiune ce-am aflat.” (M. Eliade, 419) • numelui predicativ: „Afară de ochii
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
în marcă distinctivă a complementului de excepție locuțiunea prepozițională cu excepția, întrebuințată ca atare, la nivelul propoziției sau precedând un pronume relativ, la nivelul frazei. Când relația de dependență se exprimă prin celelalte elemente relaționale, comune și complementului cumulativ, identitatea de circumstanțial de excepție este fixată de: • realizarea determinatului direct (sau a subiectului) prin termeni precum: nimeni, nimic, niciodată, tot timpul, toți etc., alt (ul), altcineva, altceva, altădată, în altă parte etc.: „Nu era nimic în ea, în afară de o falsă biografie, incredibilă
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]