3,169 matches
-
unul dintre puținele gesturi independente ale sale ca rege, Carol a creat o "Junta Magna" (Mare Consiliu), pentru a examina și investiga Inchiziția spaniolă. Raportul a fost atât de incriminator la adresa „Sfântului Oficiu”, încât Inchizitorul General l-a convins pe monarhul decrepit să „"destineze teribilul rechizitoriu flăcărilor"” (Durants, 1963). Când Filip al V-lea a ajuns pe tron, a cerut să i se aducă raportul, dar nu s-a putut găsi nicio copie. În 1679, la 18 ani, Carol al II
Carol al II-lea al Spaniei () [Corola-website/Science/310732_a_312061]
-
de Barcelona și al Mariei de las Mercedes de Borbon și Orleans, Prințesă a celor două Sicilii. La 2 iunie 2014, Juan Carlos a anunțat că a decis să abdice în favoarea fiului său, Felipe. Juan Carlos a devenit al patrulea monarh european care abdică în doar un an și jumătate, în urma Papei Benedict al XVI-lea (28 februarie 2013), regina Beatrix a Olandei (30 aprilie 2013) și regele Albert al II-lea al Belgiei (21 iulie 2013). Juan Carlos al Spaniei
Juan Carlos I al Spaniei () [Corola-website/Science/309110_a_310439]
-
principale joacă actorii Alan Steel ca Maciste și Pierre Brice ca Zorro. În Statele Unite a fost difuzat în cinematografe sub numele "Samson and the Slave Queen". Filip al II-lea al Spaniei, rege de Navarra (Nogara) moare și numele viitorului monarh din Navarra este necunoscut. Cele două nepoate ale sale, Isabella și Malva se luptă pentru titlul de regină, astfel încât viitorul lor soț va deveni noul rege. Malva află de existența unui testament aflat în mâinile Generalului Saveria care se îndreaptă
Zorro contro Maciste () [Corola-website/Science/330831_a_332160]
-
doar Insulele Canalului. În schimb, Ludovic și-a retras sprijinul acordat rebelilor englezi, a cedat trei episcopii și orașe și a plătit o chirie anuală prin care poseda regiunea Agenais. Prin acest acord, regele Angliei trebuia să plătească un omagiu monarhului francez, rămânând fidel francezilor, însă numai pe teritoriul lor. Acesta a fost una dintre cauzele indirecte ale Războiului de O Sută de Ani. Conflictul între baroni și rege s-a intensificat, iar Henric a repudiat dispozițiile de la Oxford din 1261
Casa de Plantagenet () [Corola-website/Science/310961_a_312290]
-
pozițiile și în Atropatena, deși consolidarea influenței acestora nu a împiedicat statul Atropatena să-și mențină suveranitatea. La sfârșitul sec. al II-lea î.e.n. în Atropatena a fost construit un oraș-cetate mare, Fraaspa, care a devenit capitala de iarnă a monarhilor atropateni și a jucat un rol important în cadrul evenimentelor militare și politice de la sfârșitul sec. I î.e.n. În această perioadă Atropatena și-a consolidat atât de bine poziția încât armatele romane care au năvălit aici, conduse de comandantul de oști
Atropatena () [Corola-website/Science/309140_a_310469]
-
renunțării la pretențiile asupra coroanei Italiei. În 937, Rudolf este succedat de Conrad al III-lea, Pacificul. Acesta era minor iar regatul intră sub protecția lui Otto cel Mare, Împăratul Sfântului Imperiu. Domnia sa a fost relativ pașnică COnrad nefiind un monarh puternic, a permis dezvoltarea autonomiei domeniilor componente. Astfel în 986 Otte-Guillaume, fiul regelui Aubert I de Italia, devine conte de Burgundia, sub suzeranitatea regelui de Burgundia, dar vasal al Ducelui de Burgundia. În urma acțiunilor lui Rudolf al III-lea de
Comitatul Burgundia () [Corola-website/Science/315044_a_316373]
-
și comitatul Burgundia se află la mijlocul domeniului deținut de ducii de Burgundia, domeniu ce va devenii unul dintre cele mai puternice state din Evul Mediu târziu. Filip al III-lea, zis cel Bun, a fost unul dintre cei mai influenți monarhi ai perioadei. În perioada domniei sale, Burgundia ajunge la apogeul existenței sale. De-a lungul domniei sale de aproape 48 de ani este un abil diplomat, jocul de alianțe pe care acesta îl practică între Anglia și Franța îi permit să fie
Comitatul Burgundia () [Corola-website/Science/315044_a_316373]
-
al IV-lea, în Imperiul Sasanid Persan, care era în principal zoroastrian. Primii creștini din regiune, care au format Biserica Orientului (cunoscută mai târziu, după schisma nestoriană, ca Biserica Nestoriană). Conducătorul Bisericii Orientului, Chatolicosul sau Patriarhul Orientului, era responsabil în fața monarhului Persiei pentru toți supușii creștini din imperiu. Acest sistem al menținerii creștinilor ca o comunitate religioasă protejată a continuat după cucerirea islamică a Imperiului Sasanid, iar comunitatea creștinilor nestorieni a continuat să se dezvolte, reușind să trimită misionari dincolo de frontierele
Millet (Imperiul Otoman) () [Corola-website/Science/321214_a_322543]
-
Italia centrală și în sudul Italiei, nu a fost constant de-a lungul celor două secole de existență a Eegatului longobard; de la o fază inițială marcată de autonomia ducatelor care îl constituiau, s-a ajuns în timp la creșterea autorității monarhului, deși tendința ducilor spre autonomie nu a fost niciodată estompată, iar caracterul longobard s-a diminuat, evoluând către un regat al Italiei. Longobarzii au început treptat să adopte tiluri, nume și tradiții romane și într-o oarecare măsură să se
Regatul Longobard () [Corola-website/Science/324818_a_326147]
-
a acceptat actul de ucidere a regelui și a forțat-o pe Rosamunda să caute refugiu printre bizantini, la Ravenna. În continuare, în 572, cei 35 de duci s-au adunat la Pavia , numindu-l ca rege pe Cleph. Noul monarh a extins granițele regatului, încheind cucerirea regiunii Toscana și supunând Ravenna asediului. Cleph a încercat să urmărească cu consecvență politica promovatp de predecesorul său Alboin, care țintea către distrugerea instituțiilor legal-administrative instituite cu fermitate în timpul guvernării ostrogote și bizantine, prin
Regatul Longobard () [Corola-website/Science/324818_a_326147]
-
el victima unui regicid în 574, fiind ucis de către un personaj din propriul său anturaj, probabil mituit de către bizantini. După asasinarea lui Cleph, nu a mai fost numit un nou rege, așa încât vreme de un deceniu ducii au condus ca monarhi absoluți în ducatele lor, dar nefiind scutiți de dispute interne, care au indus o stare de anarhie. Această stare de instabilitate a condus la prăbușirea definitivă a structurii politico-administrative romano-italice, care se menținuse de la invazia longobardă, dat fiind că aceeași
Regatul Longobard () [Corola-website/Science/324818_a_326147]
-
mai puteau permite o structură de putere prea fluidă, folositoare doar pentru efectuarea de incursiuni de pradă. Ca urmare, în 584 ducii au căzut de acord să îl încoroneze ca rege pe fiul lui Cleph, Authari, și să acorde noului monarh jumătate din proprietate. Authari (584-590) s-a dovedit capabil să se implice în reorganizarea statului longobard și să îi așeze pe longobarzi într-o formă stabilă în Italia. Ca și regii ostrogoți de odinioară, el s-a autointitulat "Flavio," titlu
Regatul Longobard () [Corola-website/Science/324818_a_326147]
-
Prusia suferă o înfrângere grea în fața trupelor militare ale lui Napoleon Bonaparte, timp în care Wilhelm avea vârsta de zece ani fiind numit ofțer de tatăl său. Cu toate că a început la o vârstă fragedă cariera militară Wilhelm va fi un monarh modest (spre deosebire de urmașul său Wilhelm al II-lea) Wilhelm I spunea despre sine: Dacă n-aș fi fost fiu de rege, atunci n-aș fi devenit niciodată subofițer". In anul 1814 este numit căpitan, primind ordinul „Crucea de fier” la
Wilhelm I al Germaniei () [Corola-website/Science/307860_a_309189]
-
6 decembrie 1861 au fost o victorie a partidului nou progresist, care obține o majoritate în Parlament, ce duce la un conflict constituțional. Regele pretinde continuarea mai departe a structurii militare existente. Aceste conflicte care pun sub semnul întrebării suveranitatea monarhului, îl determină să-și semneze abdicarea. Actul semnat a ajuns în mâinile lui Bismarck, care va îndupleca regele să-și schimbe hotărârea. Bismarck este numit la 23 septembrie 1862 ca prim ministru al Prusiei, sprijinit de Camera Deputaților. Bismarck promovează
Wilhelm I al Germaniei () [Corola-website/Science/307860_a_309189]
-
ei protestanți. Anne i-a succedat regelui William în 1702, și a domnit până la moartea ei, la 1 august 1714. În acel moment Sofia murise cu câteva săptămâni mai înainte așa că fiul Sofiei, George a urcat pe tron ca primul monarh britanic din Casa de Hanovra.
Prințul William, Duce de Gloucester () [Corola-website/Science/325914_a_327243]
-
Principele Joao, portughez, fiu al reginei María, a vizitat plajă din portul Río de Janeiro, la sfatul medicului sau, în 1810. Monarhul s-a scăldat încălțat și cufundat într-un butoi. Îi era frică de crabi și de valuri. Exemplul sau îndrăzneț nu a fost urmat. Plajele din Río erau maidane pline de gunoaie, unde sclavii vărsau noaptea deșeurile stăpânilor. Mai tarziu
19 IULIE. PRIMUL TURIST PE PLAJELE DIN RÍO (FRAGMENT DIN „FIII ZILELOR” DE EDUARDO GALEANO) () [Corola-website/Science/295940_a_297269]
-
totodată regi ai Sf. Imperiu Roman de Națiune Germană (1027-1125). După moartea ultimului duce al Saxoniei din dinastia Ottonilor (1024), titlul de "rege german" și după trei ani și cel de "principe elector" al împăratului romano-german au fost conferite primului monarh din dinastia saliană în persoana lui Conrad al II-lea, "cel Bătrân" (Konrad der Ältere), fiul unic al contelui Henric de Speyer (Heinrich von Speyer) cu Adelaida de Alsacia (Adelheid von Metz). În acea epocă, ținuturile Speyergau și Alsacia erau
Dinastia Saliană () [Corola-website/Science/325331_a_326660]
-
Heinrich IV) și Henric al V-lea (Heinrich V) — au condus imperiul german între 1027 și 1125 și au consolidat o monarhie devenită putere europeană majoră. Ei au impus dezvoltarea unui sistem administrativ bazat pe clasa demnitarilor publici răspunzători în fața monarhului. Werner de Worms și fiul său, ducele Conrad "cel Roșu" (Konrad der Rote) de Lorena (mort în 955), au fost întemeietorii dinastiei vechi. Conrad "cel Roșu" s-a căsătorit cu Liutgarda, o fiică a împăratului Otto I "cel Mare", iar
Dinastia Saliană () [Corola-website/Science/325331_a_326660]
-
absolvirea de la papă. În pofida gestului de umilință, împăratul a reluat învestitura laică (numirea demnitarilor Bisericii de către autoritatea laică) și a manevrat lucrurile în așa fel, încât în 1080 a apărut un antipapă, cu numele (Clement al III-lea). Divergența dintre monarhul imperial german și papalitate a dus la un război, care a slăbit puterea imperiului german din 1077 până la încheierea concordatului de la Worms, în 1122. În baza concordatului, papa era autoritatea îndrituită să numească în funcții pe înalții ierarhi ai clerului
Dinastia Saliană () [Corola-website/Science/325331_a_326660]
-
imperială germană și-a pierdut rolul central. Astfel, "lupta pentru învestitură" a dus la întărirea puterilor regionale în cadrul imperiului german, această evoluție fiind în contrast puternic cu tendința din Franța și Anglia, unde puterea regală devenea tot mai centralistă. Primul monarh din familia de Hohenstaufen Conrad al III-lea a fost nepot de fiu al împăratului salian Henric al IV-lea. Moștenirea teritoriilor familiei saliene a fost preluată de Agnes de Waiblingen, fiica lui Henric al IV-lea și sora lui
Dinastia Saliană () [Corola-website/Science/325331_a_326660]
-
Unit ca Regină a Canadei, ale cărei funcții de zi cu zi sunt îndeplinite de către un Guvernator General la nivel federal și de câte un Locotenent-Guvernator la nivelul fiecărei provincii. Chiar dacă Guvernatorul General a preluat multe dintre funcțiile șefului statutlui, monarhul rămâne din puncte de vedere constitutițional șeful statului canadian. Astfel, funcțiile oficiale ale guvernului și chemările la urne sunt exercitate, iar legile sunt promulgate, în numele Suveranului. Regina Elisabeta a II-a este suveranul Canadei din 6 februarie 1952. Teoretic, șeful
Politica Canadei () [Corola-website/Science/303258_a_304587]
-
de despot este faraonul din Egiptul Antic. Se pare că despotismul a fost folosit de opozanții regelui Ludovic al XIV-lea al Franței în anii 1690, care foloseau termenul de "despotisme" pentru a descrie exercitarea oarecum liberă a puterii de către monarhul lor. Cuvântul este de origine grecească iar în Grecia antică un "despot" era un stăpân care conducea într-o casă pe cei care erau sclavi sau servitori prin natură. Astăzi termenul este aplicat conducerii tiranice. ul poate să însemne tiranie
Despotism () [Corola-website/Science/333098_a_334427]
-
Phillips, născută la 2 octombrie 1997 din a doua căsătorie a tatălui ei cu Sandy Pflueger. Copiii Prințesei Regale nu dețin nici un titlu regal sau nobil, nici nu au în mod automat dreptul la statutul regal prin naștere, fiind nepoții monarhului pe linie feminină, în timp ce tatăl lor nu are nici un titlu de drept. La 21 decembrie 2010, Palatul Buckingham a anunțat logodna ei cu jucătorul de rugby Mike Tindall. Cuplul s-a întâlnit în timpul Campionatului Mondial de Rugby din Australia din
Zara Phillips () [Corola-website/Science/328376_a_329705]
-
realăture nou-reînființatei uniuni vamale germane, "Zollverein", în care avea să rămână până la 1 ianuarie 1919. Tratatul a fost semnat de reprezentanți ai tuturor Marilor Puteri ale Europei: Italia nu fusese invitată la început, dar regele i-a convins pe ceilalți monarhi să invite și un reprezentant al lui. Italia nu avea legături cu Luxemburgul, iar tratatul nu afecta direct Italia, dar a reprezentat prima ocazie cu care Italia a fost invitată să ia parte la o conferință internațională a Marilor Puteri
Tratatul de la Londra (1867) () [Corola-website/Science/321840_a_323169]
-
a fost dizolvat pe 29 aprilie 1807. Noul Parlament a fost convocat să se intâlnească pe 22 iunie 1807 pentru un termen maxim de șapte ani de la acea dată. Termenul maxim poate fi redus și chiar a fost redus, de către monarh prin dizolvarea Parlamentului, înainte de expirarea mandatului său. În urma alegerilor din 1806, Ministerul Talentelor, o coaliție de facțiuni dintre Foxite, Grenvillite Whig și Addingtonite Tory în frunte cu primul Baron Grenville ca și Prim Ministru au continuat în birou. Aceștia au
Alegeri legislative în Regatul Unit, 1807 () [Corola-website/Science/319695_a_321024]