1,161 matches
-
Le-a tras o păruială de mama focului! Ce ziceți, frați, ghiciți? Toți Da cum să nu, cum să nu? Elev X Fetelor, o scrisoare! Toți O scrisoare? De la cine să fie oare? Elev X Către brigada artistică “Stop la neatenție!” Toți E pentru noi, Ia citește să vedem cine, Și ce scrie ! Dragi prieteni, În zborul nostru către țările calde am survolat și spațiul aerian al comunei voastre. Am văzut copii frumoși și cuminți, preocupați de grija cărții. Ne-au
MICI ŞCOLARI, DAR MARI ACTORI by Oana ARGHIRE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/368_a_561]
-
este nu, nu, iar ceea ce este mai mult este de la cel rău“ (XXIII, 3, cu trimitere la Isaia 5, 20). Lucru știut, unele formule antinomice se pot afla sub varii intenții: sofistică și spectaculară, eventual simplu subiectivă, datorată ignoranței sau neatenției. Chiar și atunci când sunt formulate în aceiași termeni, judecățile antinomice diferă mult de la un caz la altul. Diferența o aduce fie materia judecății, fie intenția sub care stă, fie lumea vieții de care ține. Nu voi intra în detalii, ar
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1175]
-
dorința mea cea mare, te denunț. Mă duc la poliție și povestesc tot. Dar, n-ai contribuit și tu, la aruncarea accidentatului, În râu? Ba da, am contribuit, dar, la cererea ta. La cererea ta, care, l-ai lovit, din neatenție. Cum, din neatenție? Așa, bine, cum altfel? Că, dacă erai suficient de atent, nu omorai omul. Mă, tu ești nebun? Ba nu. Să știi că nu-s nebun. Sunt, numai, foarte hotărât. Acum, mi te am În mână. Ori faci
Vieți răscolite by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91621_a_92849]
-
mare, te denunț. Mă duc la poliție și povestesc tot. Dar, n-ai contribuit și tu, la aruncarea accidentatului, În râu? Ba da, am contribuit, dar, la cererea ta. La cererea ta, care, l-ai lovit, din neatenție. Cum, din neatenție? Așa, bine, cum altfel? Că, dacă erai suficient de atent, nu omorai omul. Mă, tu ești nebun? Ba nu. Să știi că nu-s nebun. Sunt, numai, foarte hotărât. Acum, mi te am În mână. Ori faci ce-ți cer
Vieți răscolite by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91621_a_92849]
-
mai rămăseseră Întregi doar mâinile și părul. În rest, sub rochia sa largă, „mărșăluia” foșgăind un regiment de melci... Acum, iată, răul făcut cu sau fără vrerea lui se Întoarcea Îndărăt. Asupra masterandului plana un pericol imenent. O clipă de neatenție și melcii ascunși În trupul ei, sictiriți de mereu același habitat, vor migra pe trupul lui... Oliver se cutremură de scârbă. Ar fi preferat să fie bântuit de furnici, de viermi sau de păianjeni, numai de melci nu. Nici omul-gât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
loc În ultimele zile, Oliver simți cum un ghimpe nemilos Îi scormonește În inimă. Stând acolo neclintit În mijlocul camerei, el Își aminti cum, tot alergând pe dealuri și căutând să ajungă la crinii sălbatici ce umpleau altădată câmpul biblic, din neatenție, În vreme ce se tot hârjonea cu niște sălcii aflate pe malul unei ape line, Oliver, care uitase să-și ia câteva măsuri de precauție necesare În astfel de ocazii, le lăsase Însărcinate. La drept vorbind, privind un film la televizor, masterandul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
sub o formă ușor simplificată, de degete și mâini ce jucau zaruri sau cărți, sau de degete și mâini ce băteau alba-neagra pe podea, la picioarele lui Lawrence. Ca să-și bată joc de el, Oliver, profitând de o clipă de neatenție a celor din jur, lăsase zarurile Însărcinate cu sămânța sa. Nici Satanovski, nici omul-locomotivă, nici celelalte creaturi nu observară pe moment nimic. Și totuși zarurile se Înmulțeau. Dinlăuntrul fiecăruia, pe nevăzute, apăreau rostogolindu-se zaruri mai mari și mai mici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
și după care urmează rispirea În eter... Încheind acest ciclu, eul se Întoarce Îndărăt, purificat de tot ce Înseamnă orgoliu sau alt rău, parcurgând toate etapele În sens invers. Metoda nu e simplă”, adăugă Bikinski, „e suficientă o clipă de neatenție și ai lunecat În hău pentru totdeauna. Orice particulă materială sau imaterială Își Întinde tentaculele sale invizibile În spațiu, având tendința de a te Împiedica să ajungi la adevărul ultim sau să te Întorci Înapoi la propriul eu. Mai rău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
zeflemitor din colțul gurii. „Pare să fi trecut prin multe”, Își spuse Noimann. „Pe ăsta nu-l duci cu zăhărelul”, conchise el. Medicului Îi trecu prin cap că apariția piciorului ar putea să fie legată tot de Bikinski. „Poate din neatenție l-a călcat vreo mașină sau vreun tren de marfă...” Bătând orașul În lung și-n lat, pictorul era predispus la accidente. Chiar era și de mirare că până acum rămăsese viu și nevătămat. Noimann Îl prevenise de atâtea ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
nenumărate prelungiri. Nenumărate tentacule, Începând cu ochii și terminând cu gura. Ea e toată numai ochi, toată numai urechi și gură. Până și picioarele Îi sunt prevăzute cu ventuze. Ca să nu mai vorbim de sâni. E suficient un moment de neatenție, de slăbiciune din partea bărbatului și s-a terminat cu el. Degetele, picioarele, labiile și limba vor țese În jurul său o pânză care-l va Înfășura cu totul. Trupul lui, dar și sufletul vor constitui hrană pentru ea și În vremuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
ai clipi din ochi...” „Ei bine, dacă-i pe-așa, atunci eu vă zic salut. Sau mai bine zis: la revedere. Pe curând...” Medicul aruncă o privire În direcția vocii, dar deja era prea târziu. Profitând de o clipă de neatenție, arătarea de jos, adunându-și forțele, se puse, cum se spune, pe picioare. Acum grămada de piele și de cârpe deschisese ușa și Îi făcea semn de adio. Noimann nu se pierdu totuși cu firea, trăgând, pentru Îmbărbătare, o dușcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
îndrăznețul bătăuș drept în moalele capului. În clipa următoare s-a albit la față și a căzut ca trăsnit. Toader, înconjurat de doi indivizi destul de voinici, învârtea cu dibăcie un par gros și noduros. A fost de ajuns o mică neatenție și unul din ei a pălit cu parul în osul de la piciorul stâng. Secerat, s-a prăbușit la pământ. Văzând scena, fratele Lascăr dezlănțuit și disperat s-a aruncat către el și cu o lovitură de cuțit în burtă l-
Locurile natale by NECULAI I. ONEL () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83211_a_84536]
-
găsim În inima unui alt oraș, cam prin anii douăzeci și opt, tânărul are pe șapca de liceu Însemnul VIII, Își lăsase mustăcioară. (Mustăcioara asta o va avea toată viața. O singură dată și asta nu prea demult, și‑o crestase din neatenție, și‑atunci și‑a ras‑o. Privindu‑l, m‑a podidit plânsul; părea cu totul alt om. În acel plâns am trăit o clipă sentimentul nelămurit de cât de mult mi‑ar lipsi când ar muri.) Iată‑l acum În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1958_a_3283]
-
Acum aceea dispăruse. în acest timp, Radu era deja acasă. Și el avea în mână un servețel parfumat, pe care-l luase de pe bordul mașinii. După ce-i dăduse batista Ramonei, se șterse pe față cu el, apoi îl băgase din neatenție în buzunarul hainei. Acum și el, ca și Ramona îl așeză pe pernă, deși era mototolit și murmură șoptit: Ce vis frumos!". între ei deja se sudase o legătură de afecțiune și emoțională în același timp. Amândoi se purtau în
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
si miam vărsat mațele acolo peste mormînt, neputînd să uit visul gros, aproape dur ca un cartilagiu, visul de carne dintre picioarele anei, și cum Învîrtoșindu-se ăst vis din mîngîierile noastre și cum mi l-a băgat sub tîmplă, din neatenția mea, pe cînd citeam slovele de pe tăblița prinsă În tăblia patului: „dă-mi un leu și te fac ateu!” De ce am mușcat din vis pînă la sîngele anei, anei cele adevărate, nici eu nu știu! De ce-am vomitat visul
UN CARNAVAL ÎN INFERN (scene din viaţa și moartea poetului necunoscut) by Marian Constandache [Corola-publishinghouse/Imaginative/91597_a_107358]
-
el pune mâna pe aia bună. Dar scoate banul și el când mâna își sucește... așa. Sunt multe șmecherii. Nu faci singur jocul ăsta. Îl face mai mulți inși. Deci tu învârți piesele, iar trei-patru stau la intervenție și la neatenția ta. Deci să-ți atragă atenția. Câteodată trebuie să lase să și câștigi, că altfel... la orice joc trebuie să-i dai una caldă și șapte rele. Și șapte reci, cum se spune. Am mai jucat și cinci din șapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
o bem împreună și salut.“ „Băi, mai ai?“ „Mai am, tată, uite brățara asta.“ „Haide acasă, să-ți dau banii.“ „Hai.“ Îi vindeam una, mă ducea după două-trei zile, deja îi luam și ce mai avea pe lângă. Un moment de neatenție, luai mulaj de pe cheie. Eram pus pe prostii din astea. Auzi la ăștia, cu pontoace, cu paspartuuri. Iei o bucată de foaie de arc de ceas, se taie un fel de piaptăn, cum e piaptănul, taie iar dintr-o juma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
să-nvățăm“. Și mai avea o vorbă „Dacă nu știi - te-nvăț, dacă nu poți - te-ajut, dacă nu vrei - te oblig!“ În casă n-aveam jucării; aveam bibelouri. Am spart bibelouri. Deci, nu pentru bibelou o luam, ci pentru neatenție, sau spunea că o făceam din răutate, ca să ne răzbunăm pe el, că el e mare și noi nu putem să-i facem nimic - așa gândea el. Mama a fost, pentru noi, cel mai bun scut. De multe ori se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
dacă intră într-o astfel de încurcătură, așa că au șters-o imediat, morți de frică. Până și „șeful“, care se uita cu dispreț după ei, a remarcat: — Ce lași!... Nici un strop de bărbăție în ei. Profitând de o clipă de neatenție din partea ticăloșilor, Ōkuma, ținut sub supraveghere de individul cu jachetă, a reușit să le scape, scoțând un strigăt ascuțit cu vocea lui de soprană, care-ți zgâria auzul precum răzuitul pe metal. — Ticălosul naibii! strigă păzitorul lui Ōkuma, dar când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
în clipa aceea l-a și văzut pe Kobayashi cu coada ochiului punând mâna pe cazmaua de pe mal. Atenția i-a fost distrasă de Gaston doar pentru o clipă, dar suficient ca să fie luat prin surprindere. Kobayashi a profitat de neatenția lui Endō ca să-l lovească cu cazmaua, cu toată puterea. Deși bătrân, disperarea i-a dat o forță de nedescris. Încercând să evite atacul, Endō a alunecat pe pământul ud și a căzut, ținând însă bine pistolul în mână. Kobayashi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
strigăte de ură, pe care o cunoșteam foarte bine. Uneori, îmblînzitorii se opreau, lovind cobra neascultătoare cu bățul. Aveau mâinile și picioarele înfășurate în cârpe groase, probabil ca să nu fie mușcați. Unul dintre ei plătise cu viața o clipă de neatenție. Zăcea, mort, puțin mai departe, lângă o colibă de stuf. Cineva îi azvârlise peste față o cârpă roșie și nimeni nu se mai sinchisea de el. La un moment dat îmblînzitorii s-au oprit din strania lor ocupație. Au rămas
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
te ajută s-o suporți. În gară am învățat altceva, ce înseamnă să născocești din teamă o irealitate, să te îmbraci în ea, ajungând astfel la o realitate dublă în care te miști cu grijă ca nu cumva dintr-o neatenție să strici totul, devenind ridicol în propriii tăi ochi și, mai ales, fără apărare. Mai contează că această irealitate e naivă? Nu credeți oare că sânt și minciuni care te ajută să trăiești? Cândva, e drept, am trăit fără să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Stam cu o monedă bizară în mână, la doi pași de o mare la fel de bizară... și poate nu mai existam, murisem, iar pe țărmul acelei mări nu era decât fantoma mea bântuită de insomniile unor vinovății nelămurite, dar ireparabile... Din neatenție am scăpat moneda și oricât am răscolit nisipul în jurul meu n-am mai găsit-o. Parcă o înghițise marea din nou. Acum vântul mă izbea în față cu stropi de apă sărată, marea vuia dezlănțuită, iar eu stam nemișcat pe
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
piele fină, parfumată de crema de plajă. De câte ori soseam la ea la mare, de câte ori mă gândeam la sosirea aceea, eram mulțumit. Acum eram acolo, ghemuit la capătul șezlongului ei, fără bucurie. Am remarcat o nepotrivire. Nu găseam ceea ce așteptasem. Mici neatenții: nimic proaspăt în frigider, costumul meu rămas, după ultima baie, să se decoloreze într-un loc însorit, cămașa mea preferată necălcată. Și mai ales Elsa, chipul ei deloc uimit. Nu mă simțeam așteptat, nu mă simțeam iubit. Eram nedrept. Elsa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
se plimbă doi bolnavi cu paltoanele peste pijama? — Când pleci? — Peste zece minute cu British. — Te aștept. — Dar casca? Nu avea cască? — N-o legase. — Cum? Cum n-o legase? De ce n-ai respectat acordul, Angela? De ce tinerețea înseamnă atâta neatenție? Un zâmbet în vânt și la naiba, mamă. I-ai tăiat picioarele, capul. Cum o să faci să-i ceri scuze acum? — Timo? — Da? — Jură-mi pe Angela că Angela n-a murit. — Îți jur. Pe Angela. Jos bolnavii s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]