2,466 matches
-
a început un masiv exod al parlamentarilor către grupul indepen denților. În loc să analizeze serios acest fenomen de migrație parlamentară, unii comentatori cred - în mod nejustificat - că aici ar fi mâna președintelui Băsescu - a dictatorului Băsescu? În loc să vadă vina în propria ogradă a PSD-ului se aruncă vina nejustificată asupra altora - eludând cauza adevărată. Au apărut adevărate semne primăvăratice în grădina mea... Zăpada abundentă căzută în două reprize s-a topit. Florile de primăvară au scos capul spre lumină. Zambilele albastre și
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
proastă. Am crezut că Colin e înnebunit după mine, dar el era în cârdășie cu Detta - și probabil că el a făcut pozele despuiate. Am crezut că sunt un detectiv în toată regula, care reușește să-și croiască drum în ograda familiei O’Grady, când, de fapt, în tot timpul ăsta, ei îmi făceau munca mai ușoară. Deprimată. Crimă și pedeapsă. — Vezi? i-am spus monitorului. Sunt niște ticăloși cu toții. Capitolul 6tc " Capitolul 6" M-am întors la serviciu, îmbrăcată în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Alice să aleagă paiul cel mai scurt. Iar când venea vorba de jocul cu paiele, Amanda Hardwick putea fi considerată cel mai scurt pai care exista pe lume. Era ziarista cea mai lăudată și cu cea mai mare notorietate din ograda Intercorp-ului. Asta în funcție de unghiul din care priveai lucrurile. Amanda scria, în majoritate, pentru publicația principală a companiei, revista Style. Cu toate că locuia în Londra, unde se zvonea că avea și un soț, Amanda părea a fi o prezență constantă în New York
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
evreu. Pe de altă parte, pot să adaug că mă simțeam în largul meu în atmosfera armonioasă ce caracteriza viața noastră de toate zilele la facultate dar necazurile până la urmă nu vor întârzia nici ele să poposească în curând în ograda mea. Zeița Fortuna a hotărât însă ca, înainte de încarcerarea în capcana necazurilor, să mă bucur de o surpriză care, producându-se, m-a destabilizat pur și simplu, la modul pozitiv al noțiunii. Surpriza la care mă refer s-a produs
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
fi plecat în America, pe la Chicago, dar nimeni nu știe precis.“ „În ’48?“, m-am mirat. „Greu de crezut. Nu-l lăsau comuniștii să iasă, tocmai puseseră mâna pe putere. Nu intrai și ieșeai așa din țară, ca dintr-o ogradă nepăzită!“ „Posibil. În orice caz, se pare că între războaie a mai lucrat ceva vreme prin Franța. După unii, el ar fi autorul cavalerilor de pe Primăria Parisului.“ „Oho!“, am zis, fără să-i fi observat vreodată. Nu știam nici că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
călăreți de fiecare sat, cu cai pregătiți să fie Încălecați, ca oștenii să și ducă vestea spre satele din codru, să știe cine vine, pe unde vine, cu ce putere de oaste vine! Să nu intre tătarul la noi În ogradă fără să avem știre și fără să putem lovi cu câtă nădejde ne-o da Dumnezeu! Era una dintre nestăpânirile lui Ștefan aceasta, iar boierii știau că poruncile sunt bune și că Soroca era slab apărată, dar unde nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Chetrișu. În ceea ce privește imobilele urbane iarăși trebuie să mărturisim cu părere de rău că arest județean nu avem, numeroși arestați se pedepsesc inuman în atenansele deteriorate ale tribunalului; cazarme nu avem, călărașii stau cu caii și armătura lor în ploaie, în ograda prefecturei, având comanda escadronului numai cancelaria în atenansele prefecturei, foastele bucătării deteriorate ale repauzatului Panait Docan. Grădinile de lux sunt dezgrădite, arborii stricați în cea mai mare parte, iar zidurile localurilor principale ale diferitelor cancelarii crăpate, acoperișurile găurite, putrezind de
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Râșcanu pentru Îndeplinirea cerinței părintești vinde cu 21260 de lei locul caselor din Iași și o vie . Neculae Racoviță dăruiește la 28 iunie 1806 căminarului Iordachi Râșcanu o firtă de loc la Priponești, de care avea nevoie pentru cramă și ogradă, urmând să-l plătească ulterior . Hrisovul lui Scarlat Alexandru Callimachi (27 august 1812-20 iunie 1819) din 28 iunie 1814 atestă ale căminarului Iordachi Râșcanu, proprietarul moșiei Drăgușeni, de pe Stavnic, În vederea Întăririii stăpânirii asupra moșiei sale de către domnie, conform hotărârii judecății
BISERICILE DIN SATUL FRENCIUGI, COMUNA DRĂGUŞENI, JUDEŢUL IAŞI by COSTIN CLIT, IONUŢ ALEXANDRU FIGHER () [Corola-publishinghouse/Memoirs/392_a_1315]
-
O cățea blândă, roșcată, care nici măcar un nume ca lumea nu avea i se spunea tot timpul "Fetița" sau "Cățeaua". Un câine trist de țară, mai tot timpul legat de capătul unui lanț lung sau alergând bezmetic după găini prin ogradă. Lătra noaptea, ca un paznic de nădejde. Dincolo de banalitatea acestui anunț (a murit un câine), pentru mine se ascunde o adevărată dramă, cea a exilului și a distanței. Tot ceea ce constituia cadrul amintirilor tale se duce, se prăbușește și moare
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
magazinele sunt în pragul exploziei. Nu se mai poate deosebi între turiști și localnici. Localnicii, stingheri în invazia planetară cu care se confruntă, au căpătat ei înșiși un halou de dezrădăcinare, o notă de indistincție. Sunt turiști în propria lor ogradă. Îmi amintesc de o carte poștală trimisă, cu ani în urmă, de Cioran lui Constantin Noica: "Mă uit în jurul meu în metrou și îmi dau seama că sunt singurul francez din vagon". [...] Parisul este o imensă salată geografică, sociologică, antropologică
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
culcă-te! Că nu-s pentru tine aceste scorneli, ale Lionorei și Profirii... Vai, Mălină dragă, ce știi mătăluță, că ești încă tânără... Nu mi-o lua, te rog, în nume de rău! Dar eu am văzut lupul acela în mijlocul ogrăzii, venind spre intrarea căsuței noastre. L-am văzut cum te văd și cum mă vezi! A venit chiar până lângă cerdac. Și se uita la noi. Și a stat așa, un răstimp de vreo jumătate de ceas. Dar se vede
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
am descotorosit de pachețelul cu turte; l-am îngropat la rădăcina unui strujan înalt, am pus un semn, apoi ne-am continuat drumul. Am trecut podețul peste Sirețel și-am intrat în sat. Căsuțe modeste, cu acoperișuri de draniță, cu ogrăzile largi și pline de orătănii, se înșirau de-o parte și de alta a drumului. Din loc în loc, pâlcuri de copii, femei și bărbați se îndreptau spre centrul satului, la școală, unde câteva afișe din carton anunțau o serbare școlară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
ducă prin grădină, prin popușoaie și să pună cineva mâna pe dânsul, că el e încă foarte mic și prostuț... Grivei, cățelușul, îmi era tare drag. Îmi petreceam clipe-n șir privindu-l, urmărindu-l. Când ieșeam din casă în ogradă, venea tot o fuguță la mine. Mi se împleticea printre picioare. Se rotea înjur, îmi aținea calea, mârâia ori mă prindea cu gurița de pantaloni, se oprea înaintea mea, lătra scurt și dădea din coadă și parcă-mi zicea: "Lasă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
gelozie, încercând să-1 miruiască cu ciocul, în numele Tatălui. Dar și Grivei sărea sprinten ca o panteră, se ferea, mârâia ori bătea furios și-l păcălea încât aproape niciodată cucoșul nu-l ajungea și nimerea. Mai era într-un colț al ogrăzii, la umbră, la intrare într-o șandrama, lângă șură, o cloșcă cu puișori, care, de câte ori se-apropia, îi ieșea în cale, se umfla în pene și se repezea ca o leoaică spre dânsul, aținându-i calea și amenințându-l și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
spre dânsul, aținându-i calea și amenințându-l și ea cu ciocul dar Grivei învățase repede s-o evite și nu-și prea punea mintea cu ea, și nu se-atingea de puișorii ei. Afla Grivei spațiu larg în toată ograda. Avea unde zburda și unde se juca, fiind și trăind ca un împărat neproclamat al curții. Dar, cum bucuriile și zburdălniciile copilăriei nu țin o veșnicie, într-o sâmbătă seara, tata l-a prins, i-a vorbit, l-a muștruluit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
o întrebam eu. Iac-așa bine, cum îți spun!... Uite, mi-aduc aminte exact, parcă s-a întâmplat ieri. Pe la începutul lunii iunie, tocmai ne întorsesem într-o seară din țarnă, cu un car cu coșolină. Când să intrăm în ogradă, vătășelul de la primărie ne aștepta la poartă. Ce-i bre?, l-a întrebat omul meu. D-apoi ce să fie, bădiță Vasile, se vede treaba că au nevoie de dumitale, acolo, la oaste... Și a scos dintr-o geantă veche
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
beci, fără ca să rămână barem vreo urmă, ori vreun semn oarecare. Sugestiv pentru cititorul capabil să citească în subtext este momentul când reprezentanții ordinii publice, doi polițiști însoțiți de un câine-lup dresat să ia urmele delincvenților, își făcură apariția în ograda păgubașului: "nevasta gospodarului se puse pe bocit, găinile cotcodăcind îngrozite, își făcură vânt peste garduri, un cârd de rațe se buluci în plasa de sârmă, iar dulăul din lanț se repezea în rafale răgușite în direcția vizitatorilor". Semnificația cazului relatat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
de la Țifești... Toți ăștia erau: ba unul, ba altul, și lor le plătea. „Mergeți să-i trecem la colectiv, că n-avem cum, și trebuie să-i trecem”... Și veneau opt sau zece inși de partea lor și intrau În ogradă și: „Unde-i părintele? Cum Îl cheamă?”. Veneau cu polițaiul, cu primarul, cu vicele: „Trebe să treci la colectiv, că nu ai Încotro; dacă nu, vezi tu ci faci, dai pământul”... Dacă nu vreai, Îți lua deștul de aicia-șa și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
și cuminte, orășel cum în zădar l-ai căuta în toată Turcia europeană, e astăzi o ruină. Turcii au stricat tot ce nu puteau transporta. Oglinzi sparte, lustruri bucățite, scrinuri hăcuite și cuprinsul lor risipit, oalele cu flori aruncate prin ogrăzi, în fine mărfurile din magazii aruncate pe uliță, iată aspectul micului oraș, în care vandalii și alanii n-ar fi putut să se poarte mai rău decât trupele turcești, cu talentul lor de ruinare și furia de nimicire. [6 august
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
din ce în ce mai mari, casele rău zidite din șesul Bahluiului au început a se topi și locuitorii erau în parte în cel mai mare pericol. Cât ține șesul Bahluiului era numai o apă; stradele, chiar cele mai înălțate, erau sub valuri, asemenea ogrăzile și grădinele, iar mai în departare se vedeau de la șiruri întregi de case numai streșinele. Toată ziua de alaltaieri au fost consacrată scăpării nenorociților cari rămaseseră în locuințele lor și ducerii în siguranță a efectelor lor. Ieri abia apa a
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
dup-amiazi au început în biserica Dancu prohodul, care, după rânduiala îngropăciunii preoților, e foarte lung și a durat până la 6 1/4. Totuși o mulțime de lume, vechii elevi și eleve ale răposatului, studenți și amploiați împleau biserica și ograda. În fine pe la 6 1/2 cortegiul l-au condus de la locuința cea pământească la locuința cea vecinică, în cimitirul Eternității. Domnul îndurărilor să-i îngăduie intrarea în corturile celor drepți! [8 iunie 1877] AUSTRO-UNGARIA ["TELEGRAFUL ROMÎN" NE DĂ DETALII
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
au răspuns ce însuși auzise. Într-una din zilele anului 1777, la miezul nopții, Buga, clopotul cel mare, a-nceput să sune de sine, întîi încet, apoi tot mai tare și mai tare. Călugării treziți din somn se uitară în ograda mănăstirei. În fioroasa tăcere, în sunetul clopotului ce creștea treptat, biserica se lumina de sine înăuntru de o lumină stranie și nemaivăzută. Călugării coborâră într-un șir treptele chiliilor, unul deschise ușa bisericii... în aceea clipă clopotul tăcu și în
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
acolo. M-am strecurat în holul murdar și m-am uitat în bucătărie, unde un negru bătrân spăla vase și am trecut pe lângă el fără să mă observe, pe lângă un coș pus în ușă și afară în curte, sau în ogradă, și l-am văzut pe Gorman mergând iute pe lângă peretele garajului, spre linia de copaci și tufișuri unde începeau câmpurile. Am alergat și eu în paralel, căci aveam un avantaj de vreo zece iarzi și l-am prins în spatele copacilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mai descurcă, dar eu...Mai întâi o să-i laud...(intră în curte cocoșul și puii speriați țipă și se ascund în spatele cocoșului) Bravo!Bravo! Am ascultat rockul pregătit pentru Raluca, prietena mea veche. Cocoșul: Cine ești de pătrunzi în ograda noastră? Lupul: Sunt Suru’, un vechi prieten al lui Raluca. Cocoșul: Și de ce n-ai venit pe poartă? Lupul: Ocoleam... Miki: Ce...gust are cântecul Surule? Lupul: Zeamă cu pene de rock, o minune! Miki: Surule, îl trezesc din morți
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
mea, pentru viața mea... Și știu că el e acolo, mă vede și înțelege. Fiindcă mă iubește mai presus de viața Lui. Meșterul Porților ... Înainte vreme, fiecare sat avea o poartă. O poartă a lui, ca să știe lumea că e "ograda noastră" și că nu se intră oricum. Acolo te întâmpinau cu pâine și sare și cu apă, dacă era cald, sau cu vin, dacă era nuntă, sau țuică fiartă, dacă era ger, tot de acolo plecau nuntașii, pe acolo intra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]