1,473 matches
-
Juan Lucas, trecîndu-și mîna prin păr. Se uită pe fereastră Înainte de a deschide portiera și o mulțime de indivizi se Înghesuiau care mai de care să păzească mașina. Deschide portiera, dați-vă la o parte, nu stați În drum! Deschide portiera din spate, pe aici, Susan, vino cu mine, haideți, Bobby, Santiago. Cunosc drumul spre mausoleul familiei, unde-i Îngropat Santiago, tata. Înaintează printre morminte, pavilioane de nișe, nesfîrșite pavilioane de nișe, uriași stupi albi, reci, care se Închid și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
semn lui Susan să dispară și se ocupă mai departe de artist. „Mergem cu toții; o să ne Întîlnim acolo“, Îi spunea În timp ce-l conducea spre ieșire. Afară Îl aștepta un taxi pe care Îl comandase Daniel. Arhitectul se clătină pînă la portiera mașinii, Juan Lucas Îl ajută să se urce. — Acolo o să ne Întîlnim cu toții, Îi spuse din nou, Închizînd portiera Înainte ca arhitectul să apuce să Întrebe de Susan. Taxiul porni În timp ce arhitectul se prăvălea fericit pe canapeaua din spate, sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
spunea În timp ce-l conducea spre ieșire. Afară Îl aștepta un taxi pe care Îl comandase Daniel. Arhitectul se clătină pînă la portiera mașinii, Juan Lucas Îl ajută să se urce. — Acolo o să ne Întîlnim cu toții, Îi spuse din nou, Închizînd portiera Înainte ca arhitectul să apuce să Întrebe de Susan. Taxiul porni În timp ce arhitectul se prăvălea fericit pe canapeaua din spate, sigur că acolo se va Întîlni cu ea. Intrară În ultima săptămînă de vacanță școlară. Vara era pe sfîrșite și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
bine organizat. Exista desigur, dar asta era firesc, ba chiar necesar, un puști, copilul unor oameni nevoiași de la hipodrom, care-i aștepta În fiecare zi ca să aibă grijă de automobil. Îl chema Manuco și-i spunea domnișoară, cînd Îi deschidea portiera și aștepta să-și lege baticul alb sub bărbie și să-și aducă aminte de numele lui, răsplătindu-l cu un zîmbet. De cealaltă parte a automobilului, Julius Închidea portiera și o ruga să se grăbească fiindcă probabil Începuse slujba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Îl chema Manuco și-i spunea domnișoară, cînd Îi deschidea portiera și aștepta să-și lege baticul alb sub bărbie și să-și aducă aminte de numele lui, răsplătindu-l cu un zîmbet. De cealaltă parte a automobilului, Julius Închidea portiera și o ruga să se grăbească fiindcă probabil Începuse slujba. Bum, bum, bum, totul răsuna În biserica aproape goală. Cineva se Împiedica de banca lor, chiar la intrare și bum, un paracliser care Întârziase trîntea grăbit o ușă și bum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
bucătărie, nu era atît de balcîză, nici nu avea picioarele așa strîmbe și nici nu era așa pocită ca acum, cînd stătea gîrbovită pe trotuar, așteptînd taxiul, pregătindu-și ultimele cuvinte pe care avea să le spună cînd va deschide portiera mașinii, fiindcă se va simți plină de importanță cînd se va urca Într-un taxi și va aduce vorba, cum numai ea știe s-o facă, de drepturile săracilor, dar tot va pleca, prefăcîndu-se că nu pune la Îndoială nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Country Club și o văzu venind. „Uite că sosește Cucoana“, Își spuse și opri automobilul ca ea să se poată urca și să o scutească de această ultimă bucată de drum. Arminda Înaintă mută spre Mercedes și el Îi deschise portiera, fără să se dea jos, cum ar fi făcut dacă ar fi fost doamna, dar spunîndu-i În glumă lucruri pe care ar fi putut să i le spună și doamnei, Arminda nu Închisese bine portiera, deși Încercase de două ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Mercedes și el Îi deschise portiera, fără să se dea jos, cum ar fi făcut dacă ar fi fost doamna, dar spunîndu-i În glumă lucruri pe care ar fi putut să i le spună și doamnei, Arminda nu Închisese bine portiera, deși Încercase de două ori și el trebui s-o ajute, după ce mai Întîi o fulgeră cu o privire tăioasă pe care ea nici măcar nu se osteni s-o interpreteze. O Întrebă de sănătate și ea spuse abia șoptit că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Și uite că, Într-adevăr, cel puțin acum hamalii nu aveau de ce să fie fericiți: Carlos, zîmbind ștrengărește pe sub mustață, opri automobilul În fața intrării principale a hotelului și trei băiețandri din personalul hotelului se repeziră cu un aer respectuos spre portiera Mercedesului, crezînd că era doamna și că o să le pice bacșișul de sfîrșit de lună. Carlos Înregistră o victorie netă În pitorescul și zilnicul său duel verbal cu personalul hotelului, Îi lăsă pe toți trei cu buzele umflate; așezat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cînd actuala lui soție era Îndrăgostită de el, deși avea un singur costum de haine, deși ajunsese la vremea cînd ea se Îmbolnăvea ori de cîte ori erau invitați la cîte o petrecere. Se Întoarse la Cadillac și, atingînd clanța portierei, vru să fie Juan Lucas și Încercă să-i spună „Domniș...“, Însă blonda cea Înaltă și cu pantaloni se răsti la el „Lipește-ți mașina de colină!“, iar el se gîndi că poate știa judo și-și aduse aminte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
foarte elegant și mort de somn, plecă spre Cano. Pe drum Începu să moțăie, capul i se izbea de geamul camionetei și era din ce În ce mai greu să-l țină drept. Carlos Îi spusese de nenumărate ori să nu se sprijine de portieră, o să se deschidă și o să cazi de-a berbeleacul, dar el nu era În stare să se țină drept, deși Își dădea seama de primejdie, Se dezmetici numai cînd Îl auzi spunînd am ajuns, domnișorule... Se uită la Carlos Înspăimîntat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și că sosise chiar atunci, dar Carlos Îl Întrerupse: — Au omorît toată familia? Întrebă. — Da, așa-i, mașina asta parcă-i de bandit, spuse Universo, grădinarul, apărînd În scenă. — Ce bandit? Ce fel de bandit? Ganster, nătărăule! Învață să vorbești! Portiera mașinii La Salle se deschise și apăru un negru uriaș cu o uniformă mult mai strălucitoare decît a lui Carlos. Carlos mai mai să se Întoarcă să-și ia chipiul, dar negrul uriaș și-l scoase pe al lui și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
În sănătatea celui care trimisese cheia de aur și investise aur În țară și Juan Lucas, care niciodată nu rămînea de căruță cînd era vorba să cucerească lumea, scoase și el o cheie. — Asta e o cheie suedeză! exclamă. Deschide portiera și contactul unui Volvo sport care vă așteaptă afară, băieți! Santiago traduse În engleză pentru Lester și Lester acceleră cu piciorul, sub masă, și o porni fără o direcție precisă, cu un zbîrnîit de fericire automobilistică. — Mulțumesc, Juan Lucas! exclamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
inaugureze minunatul Volvo, parcat În spatele caleștii. Santiago zîmbi cînd dădu pentru prima dată cu ochii de automobil „Nu e rău“, zise, dar În timp ce se apropia zîmbetul lui se stinse Încet-Încet și atît el cît și Lester se urcară și Închiseră portierele de parcă toată viața ar fi mers cu automobilul ăsta. Bobby stătea Încremenit, uitîndu-se la ei și gîndindu-se că de Îndată ce vor pleca el o să ia camioneta și-o să se ducă la madame Nanette. — Te urci? Îl Întrebă Santiago pe neașteptate, des-chizîndu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de parcă toată viața ar fi mers cu automobilul ăsta. Bobby stătea Încremenit, uitîndu-se la ei și gîndindu-se că de Îndată ce vor pleca el o să ia camioneta și-o să se ducă la madame Nanette. — Te urci? Îl Întrebă Santiago pe neașteptate, des-chizîndu-i portiera automobilului. Bobby se sui repede și se așeză pe locul strimt din spate, cu speranța că cineva va ieși să ie deschidă poarta de fier. „Apasă pe claxon“, spuse, dar Santiago parcă nici nu l-ar fi auzit. Căzuse pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
mai Înainte de a simți că era fratele lui și că-l iubea foarte mult fu cuprins din nou de impulsul de a zbura cu toții prăpădindu-se de rîs și senzația dinainte puse din nou stăpînire pe el. — Gata, zise, deschizînd portiera; mîine trimitem o macara să dezgroape mașina... În Chevrolet cu toții, haideți, repede! A fost cea mai frumoasă noapte pentru Bobby. Și cea mai scumpă. În noaptea aceea și-a cheltuit la cabaret ultimii bani, dar ce contează! Alături de Santiago nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de pin - era îndeajuns să facă pe oricine cu ceva simț estetic să o ia razna. Ura liniștea statică pe care o provoca lumina din cameră. Imbecilitate de grădină, se gândea ea. Ceea ce își dorea era sunetul taxiurilor, trântit de portiere, zgomote făcute de oameni bine îmbrăcați care vin și pleacă. Își dorea viață de cealaltă parte a ferestrei sale. Era mahmură - pierduse numărul paharelor de vin alb pe care le băuse și faptul că se asigura ca fiecare al doilea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
acelor mărturisiri, acelor lamentații, acelor confidențe. Scrisorile tatălui erau aproape toate bătute la mașină. Cu un an Înainte să moară, Îi scrisese: „Bat la mașină din ce În ce mai puțin bine, pentru că mașina Îmbătrînește odată cu proprietarul ei și pentru că mi-am prins În portiera mașinii singurul deget de la mîna dreaptă cu care bat“. (Și François bătea tot cu un deget.) „Vorbesc serios, sînt Într-o stare proastă de multă vreme. Totul a venit de la gută: medicamentele care m-au vindecat de ea m-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
nici o problemă, dar șoferii refuzau să mă ia cînd le ceream să mă ducă pînă la capătul străzii. Fluturam o bancnotă pe sub nasul șoferului: „Du-mă doar două sute de metri mai departe și e a dumitale!“. Nu avea Încredere, bloca portierele și demara În trombă. Mi s-a răspuns chiar: „O să te duc la balamuc, dacă mai stărui“. Un traseul scurt este un drumu al crucii pentru un agorafob. De aceea, cînd voiam să merg pe strada l’Ancienne Comédie sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
ca să-i ofer cîteva pahare de șampanie cu suc de portocale lui Jennifer În ultima noapte pe care o petrecuse la Paris - a refuzat să mă lase s-o Însoțesc la aeroport și ne-am sărutat pentru ultima oară lîngă portiera unui taxi. Cu banii rămași, am plătit cheltuielile agenției, garanția și chiria pe prima lună la noul apartament ale cărui Încăperi Delphine a vrut să le zugrăvească imediat. Delphine este o emotivă activă. Eu sînt mai degrabă un inactiv. Lucrările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
umbra necropolei și am pornit la drum pe șoseaua care merge de-a lungul portului, Înapoi spre Barcelona. Un automobil negru era parcat la vreo douăzeci de metri În față, cu farurile aprinse. CÎnd m-am apropiat, Palacios a deschis portiera din dreapta și mi-a făcut semn să urc. — Urcă, te duc pînă aproape de casă. La ora asta n-ai să găsești pe-aici nici autobuze, nici taxiuri. Am șovăit o clipă. — Prefer să merg pe jos. Nu vorbi prostii. Urcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
hatîrul să opriți și să mă lăsați aici. În două minute sîntem pe Colón. — Mi-e totuna. Mașina asta miroase a mort, ca și dumneavoastră. Lăsați-mă să cobor. Palacios Încetini și opri pe acostament. Am coborît și am trîntit portiera, evitînd privirea lui Palacios. Am așteptat să se Îndepărteze, Însă polițistul nu se hotăra să demareze. M-am Întors și am văzut cum cobora geamul. Mi s-a părut că citesc sinceritate, chiar durere, pe chipul lui, Însă am refuzat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Nastasia Filippovna era albă ca varul la față; dar ochii ei mari și negri străluceau spre mulțime ca doi cărbuni aprinși; acestei priviri gloata nu putu să-i reziste; indignarea se transformă în strigăte de admirație. Se deschisese de-acum portiera trăsurii, Keller îi oferise de-acum miresei brațul, când ea scoase subit un țipăt și, din pridvor, se repezi de-a dreptul în mijlocul mulțimii. Toți însoțitorii încremeniră de uimire, gloata se feri în lături din fața ei și, deodată, la cinci-șase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la trăsură. Apoi, într-o clipă, scoase din portofel o bancnotă de o sută de ruble și i-o întinse vizitiului. — La gară! Dacă prindem trenul, mai capeți o sută! Sări și el în trăsură lângă Nastasia Filippovna și închise portiera. Vizitiul nu mai stătu deloc pe gânduri și șfichiui caii. Ulterior, Keller avea să pună totul pe seama surprizei: „Încă o secundă și mi-aș fi venit în fire, n-aș fi lăsat să se întâmple!“ explica el, povestind incidentul. Împreună cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
paznici stătea drept În față, pe o bancă, cu spatele la bicicluri. Să pun piciorul pe scara mașinii, ușor stânjenit de paltonul cu guler de blană, În timp ce el, cu jambierele strânse pe picior, cu șapca cu vizieră În mână, Îmi deschide respectuos portiera... M-am concentrat o clipă asupra unei Obéissante, 1873, primul vehicul franțuzesc cu tracțiune mecanică, pentru doisprezece pasageri. Dacă Peugeot-ul era un apartament, asta era un imobil. Cât de greu e să te ascunzi când ascunzătorile sunt tablourile dintr-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]