1,337 matches
-
despre situația în care ne aflăm? Eu încuviințez încetișor, cu o emoție pe care nu o mai simțisem de ani de zile, el își apropie fața de mine, de aproape pielea lui este aspră și scorțoasă, la fel ca pielea portofelului așezat între noi pe masă, vrei să discutăm despre situație aici sau în altă parte, întreabă el, poate mergem în locul în care s-a născut această situație, iar eu șoptesc, bine, dintr-odată nu mai vreau să lupt, să ezit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
Hadley, nădăjduind că va putea să-și țină legământul. Lovitura de teatru care avusese loc își avu corespondentul în sala vecină. Hudson strigă triumfător. ― Ha! Gata, am reușit! Le-am reperat. Dați-mi o mașină ca lumea și vă găsesc portofelul pe care l-ați pierdut sau chiar și pe verișorul Jed pe care l-ați pierdut din vedere de-atâta vreme, făcu el dând o palmă afectuoasă consolei. Bijuteria asta e cam turtită, dar e a naibii de eficace. Gorman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
știm, nu ar mai funcționa. S-ar bloca. Scoateți banii din sistem și gata, am da lumea peste cap. Iar banii sunt în același timp o existență virtuală, cu valoare simbolică, dar și una reală, concretă - uitați-vă numai în portofelul dumneavoastră sau al altcuiva. E clar? Ei bine, tot așa există și Moș Crăciun. Sau, mai bine zis, e unul din aspectele foarte prezente în lumea noastră, având concomitent o valoare simbolică (în primul rând pentru copiiă, dar și o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
un interval decent ca să putem sări unul pe altul. Trebuia să sparg gheața. Și mi-a venit o idee genială. Ți-ar plăcea să tragi o linie? am spus, aducându-mi aminte că am jumătate de gram de cocaină în portofel. De obicei, cocaina îmi depășea bugetul, dar, cum am mai zis, comanda făcută de Mowbray Steiner mi-l umflase pentru un moment scurt și fericit. Am păstrat-o pentru o ocazie specială, iar seara de acum intra clar în categoria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
de la intrare: HANAWA - SERVICIU PARTICULAR DE TAXIURI I-am Înmînat șaptezeci de yeni paznicului care Își Încolăcise picioarele În jurul hibachi-ului și pe a cărui față se citea lesne că trăsese un pui de somn. Mi-am băgat chitanța ștampilată În portofel, gîndindu-mă să nu uit s-o trec și pe ea În raport. CÎnd am privit În urmă, perdeaua cafenelei Camelia, care mi se păruse dinăuntru a fi cu găurele, astupa acum complet fereastra, ca o vopsea neagră, lăsînd să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
gura cum trebuie e o mină de aur Într-o concurență Îndîrjită ca asta În care sîntem implicați. Era un tip deștept, energic, tenace și bun de gură, un pic cam hain și În permanență preocupat dar teribil de cinstit: portofelul lui putea servi drept cutie de depuneri, Îi Încredințai liniștit bani. Era timid din fire? — Timid? Eu nu i-aș spune chiar timid. — Caracterizați-l pe scurt... cît se poate de concis. — De Încredere, truditor, un tip grozav care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Semne ale unor nori de bun augur dinspre sud. Calul dumneavoastră este cam mototol, dar sînt speranțe de poartă deschisă. Vă recăpătați Încrederea În dumneavoastră, probleme de amor, toate se vor termina cu bine. Atenție la vreme ploioasă și la portofel cu găurele. Ceea ce căutați se află la picioarele dumneavoastră. Ploi de primăvară și radiații. Nu vă uitați umbrela. Cusurul paharelor din hîrtie este că te uzi oricît ai fi de atent și poate de aceea nici chibritul nu-mi dădea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
uite cum se termină și cu proiectul de construcții din circumscripția a doua! S-a anunțat oficial că vor da drumul la gaz În oraș. Ce se mai dezvoltă locurile astea!... O adevărată suburbie! Se extinde... și o dată cu ele și portofelele furnizorilor de propan. Mai devreme sau mai tîrziu tot or să introducă gazul și atunci să te ții! Pac!... Magazinele se vor extinde, telefoanele se vor Înmulți, va crește numărul salariaților... SÎnt zece camionete, dacă le socotim și pe cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
mine Însumi. Nemaiputînd să-mi țin răsuflarea, am expirat. Trecînd pe lîngă bărbatul cu umbrelă care mă depășise, o fată tînără Îmbrăcată cu o jachetă verde, lungă, porni pe pantă-n jos cu pași sprinteni, Însoțită de clinchetul monedelor din portofelul pe care-l ținea strîns În mînă. Cineva tot dispărea dincolo de orașul nevăzut și apoi apărea iar, ca Într-un măiestrit număr de prestidigitație. M-am oprit sub pretextul că vreau să fumez o țigară. Am scos-o, am pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
ciudat că respirația nu mi-a fost cu nimic afectată doar fugisem atît de mult. Am luat loc lîngă fereastra din colțul cel mai Îndepărtat. Am fixat-o cu privirile pe femeia de pe scaun și am scos cu doua degete portofelul din buzunarul drept. Scaunul ei se afla lîngă ușă și femeia se așezase picior peste picior. Stăteam În colțul de lîngă fereastră și de-acolo, din fund pînă la ușă, se găseau numai patru mese aliniate Într-un singur rînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
lumină vagă. Partea de jos părea că strălucește, dar nu putea să fie În picioarele goale. Cu toate acestea, pieptănătura și fusta scurtă nu i se potriveau deloc. Profitînd de faptul că eram singurul client, mi-am scos cu Îndrăzneală portofelul din buzunarul interior. Negru, pătrat, din piele-Întoarsă, ros pe la colțuri - semn că fusese mult folosit. La Început am vrut să scot din el tot și să-i Înșir conținutul, dar prea bătea la ochi pe masa aceea de un roz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
moneda de zece yeni căzu și-mi răspunse cineva. Era o voce de femeie, se auzea ciudat de bine, de parcă vorbea de la doi pași. Îmi veni pe limbă o minciună plauzibilă: — Vă rog să mă scuzați, dar am găsit un portofel... În el un bilețel cu numărul dumneavoastră de telefon. V-am sunat crezînd ca poate l-ați pierdut... Ea izbucni În rîs. Răspunsul a fost neașteptat. — Ce? Tu erai? zise ea nevinovată, pe un ton blînd. Ce spuneai? — Mă cunoști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
erau buni de dus la balamuc. Și, știți ceva, nici nu am vrut glorie pentru asta. Am semnat simplu, "Dana"."? De ce, domnule Voiculescu, nu ați luat o pauză din discursurile populiste pentru a ne anunța că ați făcut economie în portofelul comunist, amenințat de austrieci puși pe îmbogățire din avuția neamului? Poate ați fost modești. Poate ați crezut că nu ne interesează. Sau poate că ați primit garanții ca dosarele nu vor mai "vorbi" niciodată." (Nu aveți nici o scuză!, Evenimentul Zilei
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
oricărui Gigi Becali autohton s-a întrupat într-o cutiuță de plastic mânuită de gaspadin Oleg Voronin.ț Textul de mai jos îi aparține Rodicăi Crețu, studentă din Republica Moldova la Departamentul de Jurnalism și Științele Comunicării al Universității „Cuza“: “Grosimea portofelului înverzește semaforul Oare ce s-ar întâmpla dacă fiecare dintre noi am monta în apropierea casei în care ne ducem veacul câte un semafor? Și nu un semafor obișnuit, ci unul dotat cu telecomandă, astfel încât atunci când ne scoatem merțan-urile din
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
sunt cam săraci, ceea ce îi face să scaneze de la o poștă bancnotele, monedele, lănțișoarele, broșele, brățările, inelele și tot ce se întâmplă să porți. N-are nici un rost să interacționezi cu ei din puerila plăcere de a avea în buzunar portofelul ticsit sau de a-ți arăta, printr-o verighetă, iubirea conjugală. Nu chiar ținuta adamică trebuie s-o ai, dar una, așa, mizând pe simplitate, austeritate, sărăcie estivală. O pereche de șlapi, una de pantaloni scurți și un tricou de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
tre buia să par calmă și senină și să vorbesc fără ezitare despre bucuria suporterilor unei echipe care s-a calificat cine știe unde. Alți colegi au avut surpriza să transmită din mijlocul suporterilor și, la finalul directului, să nu mai aibă portofelul din buzunar. În timp ce dai un direct pe care îl văd sute de mii de oameni, numai la portofelul din buzunar nu te gândești. Așadar, varianta cea mai bună ar fi să găsești un loc cât mai ferit, cât mai sigur
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
s-a calificat cine știe unde. Alți colegi au avut surpriza să transmită din mijlocul suporterilor și, la finalul directului, să nu mai aibă portofelul din buzunar. În timp ce dai un direct pe care îl văd sute de mii de oameni, numai la portofelul din buzunar nu te gândești. Așadar, varianta cea mai bună ar fi să găsești un loc cât mai ferit, cât mai sigur, cât mai lipsit de potențiale pericole, dar din care să se și vadă bine ceea ce trebuie să arăți
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
ghinion extraordinar. La început părea să meargă bine: autobuzul era plin ochi, lumea se călca în picioare, iar șoferul frâna mereu și bulucea oamenii unii peste alții la fiecare semafor. Așadar, lui Aurică nu i-a fost greu să scoată portofelul din buzunarul fraierului ăla cu balonzaid. Apoi a dat să se împingă încet-încet spre ieșire, când cineva a strigat: „Hoțul! Uite-l, nene! Ți-a luat portofelu’! Puneți mâna pe el!“. Până să-și dea seama fraierul că a fost
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
care n-aveau altă treabă începuseră deja să-i tragă pumni și palme lui Aurică. Unul i-a răsucit o mână la spate și au coborât toți patru, cu tot cu păgubaș, la prima stație. Nici n-a apucat să scape de portofel. Astea erau riscurile când lucrai singur. La secția de poliție, înconjurat de cei trei bărbați gălăgioși, Aurică încerca cu disperare să se apere în fața agentului din tură. — Io n-am luat nimic, șefu’! Pă onoarea mea! N-am pus io
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
din tură. — Io n-am luat nimic, șefu’! Pă onoarea mea! N-am pus io mâna! Ei, lasă, Aurică! îl luă polițistul peste picior. Doar ne știm de atâta vreme. — N-am pus io mâna, dom’ comisar, să trăiți! — Și portofelul cum a ajuns în buzunar la tine, ai? se răsti la el unul din cei doi martori nepoftiți, un ăla mustăcios și lat în spate. — De unde să știu io? — Te-am văzut cu ochii mei! insistă mustăciosul. Așa-i că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
L-ai văzut mata că m-a văzut? Asta-i o înscenare, domnu’ comisar! se întoarse el către agentul de poliție. — Înscenare? se înfurie iar mustăciosul. Cu portofelu’ lu’ ăsta la tine în buzunar, ai? — Vasilescu. Paul, preciză păgubitul. — Cu portofelul lui Vasilescu la tine în buzunar? repetă, parcă și mai înfuriat, mustăciosul. — Și ce dacă era la mine în buzunar? îndrăzni Aurică. Ce știu eu cum a ajuns acolo? Poate mi l-a strecurat careva. Poate chiar mata, că văd
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
m-a făcut să înțeleg de ce apar încercări în viața fiecăruia dintre noi. Am să povestesc doar puțin din ajutorul pe care l-am primit de la Maica Domnului de la Giurgeni. Printr-o conjunctură nefericită, soțului meu i s-au furat portofelul cu acte, carduri bancare și bani. Părintele Antonie i-a spus soțului meu că la al doilea drum va veni la Giurgeni cu actele în buzunar, dar mai înainte de toate i-a dat un canon de rugăciune, la Sfântul Mina
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
din cap. Apoi a luat paharul de vin și o țigară. — Cântă Pădurea norvegiană, te rog, zise Naoko. Reiko s-a dus în bucătărie și a adus o pușculiță pentru bani. Era o maneki neko.1 Naoko a scos din portofel o sută de yeni și i-a băgat în deschizătura pușculiței. — Așa e regula, zise Naoko. De câte ori îi cer să-mi cânte Pădurea norvegiană, mă costă o sută de yeni. Este melodia mea favorită, așa că nu mă deranjează să plătesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
că-mi plac ridurile ei și mi-a mulțumit. — Să nu mai spui vreodată unei femei că-ți plac ridurile ei, a adăugat ea. Mie, în schimb, îmi plac asemenea complimente. — Bine, o să fiu atent. A scos o fotografie din portofelul pe care-l ținea în buzunarul pantalonilor. Era poza colorată a unei fetițe drăgălașe de vreo zece ani, îmbrăcată în costum de schi, cu schiuri în picioare, stând în zăpadă și pozând frumos. — Ce zici? Nu-i așa că e dulce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
frumos. — Ce zici? Nu-i așa că e dulce? E fiica mea, a zis Reiko. Mi-a trimis-o pe la începutul anului. E în clasa a patra, parcă. — Are zâmbetul tău, i-am spus, dându-i fotografia înapoi. Reiko a pus portofelul înapoi în buzunar, și-a tras puțin nasul și a mai aprins o țigară. — Când eram foarte tânără, voiam să mă fac pianistă, să devin o adevărată profesionistă. Aveam talent, mă aprecia lumea și ai mei făceau mare caz din pricina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]