2,944 matches
-
din faptul că propriile procese organizaționale nu sunt înțelese de membrii organizației, în fine, din faptul că cei care se implică într-o serie de procese decizionale se schimbă constant. În aceste condiții, procesul decizional nu se poate caracteriza prin raționalitate, ci mai de grabă prin negociere și tocmeală, prin avansarea pe baza încercărilor și erorilor, în sfârșit, prin efectele care apar din ceea ce autorii numesc „anarhii organizate”. Acest ultim concept, fundamentat teoretic în lucrarea lui March, Cohen și Olsen din
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
Dacă da, cum ar putea fi ele conduse? (Rojot, 2005, pp. 208-209). 2.3. Dezvoltări ulterioare Cele două categorii de modele explicativ-interpretative ale deciziei normativ-raționale și descriptiv-comportamentiste au cunoscut o amplă dezvoltare în anii care au urmat. După cum arătam, modelul raționalității absolute a fost formulat mai ales dintr-o perspectivă economică și utilizat în domeniul investițiilor, dar și în cel al elaborării strategiilor organizațiilor economice. Extrem de influent a fost modelul formulat de patru profesori de la Harvard (Learned, Christensen, Andrews și Guth
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
arată că el conține o serie de principii ce sunt adeseori iluzorii în practică (decidentul are preferințe clare; el dispune de informații perfecte; schimbarea sistemului depinde exclusiv de voința decidentului unic și rațional) (vezi Plane, 2003, pp. 141-142). Și modelele raționalității limitate au generat dezvoltări interesante. Astfel, modelul elaborat de Simon a fost continuat cu celebra tentativă de sinteză a lui March și Simon care, în 1958, au publicat impresionanta lucrare Organizations, tradusă în limba franceză (Les Organisations. Problèmes psychosociologiques) și
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
sale concrete) și abordările cognitiv-ipotetico-descriptive (care se referă la modul real în care omul se comportă). # După părerea noastră atât viziunea normativă de sus în jos cât și abordarea descriptivă de jos în sus sunt necesare pentru a înțelege identitatea raționalității adaptive și realitatea proceselor decizionale umane (Hastie, Dawes, 2001, p. 23). # În sfârșit, există și autori care încearcă să depășească cele două abordări polare ale deciziei prin elaborarea unor modele sintetice. Jensen și Meckling (1994), în lucrarea lor The Nature
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
descrise și analizate mult mai multe modele ale deciziei decât cele prezentate de noi. Redăm într-o manieră enumerativă câteva dintre ele: modelul complex al procesului de decizie (Boldur, 1969); modelul computațional sau analitic; modelul cibernetic; modelul ipotetic abstract al raționalității (Zamfir, 1990); modelul planificării formale comprehensive; modelul antreprenorial (Vlăsceanu, 1993); modelul deciziei retrospective; modelul escaladării angajării față de cursul ales al acțiunii; modelul autoaprecierii ca schemă de decizie (Chirică, 1996); modelul politic sau al „arenei” (Koopman et al., 1988); modelul deciziei
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
și mai ales unor condiții specifice în care acestea sunt puse să funcționeze. Am putea spune, ca și Doise și Moscovici, că totul depinde de scopul urmărit. Dacă se urmărește obținerea cu orice preț a coeziunii și consensului, sacrificându-se raționalitatea și moralitatea, atunci este firesc să se ajungă la efectele devastatoare ale gândirii de grup. Când se țintește spre conservare, spre menținerea statu-quo-ului, membrii vor încerca să găsească o normă pe care fiecare s-o poată accepta și să le
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
negociat, parohial, puțin integrativ. Miller (1987), extinzând cercetările lui Fredrickson în aproape 100 de companii de mărime mică și mijlocie, a găsit că între diferitele caracteristici ale structurilor organizatorice (formalizare, integrare, centralizare, complexitate) și caracteristicile proceselor de luare a deciziilor (raționalitate, interacțiune, asertivitate) există o foarte strânsă corelație. Astfel, el a găsit că formalizarea și integrarea, care împreună constituie un singur factor structural, corelează într-o măsură mai mare cu raționalitatea și într-o măsură mai mică cu interacțiunea și asertivitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
integrare, centralizare, complexitate) și caracteristicile proceselor de luare a deciziilor (raționalitate, interacțiune, asertivitate) există o foarte strânsă corelație. Astfel, el a găsit că formalizarea și integrarea, care împreună constituie un singur factor structural, corelează într-o măsură mai mare cu raționalitatea și într-o măsură mai mică cu interacțiunea și asertivitatea. Existența în structurile formalizate și integrate a unor legături orizontale (comitete, grupuri de proiect, ofițeri de legătură) demonstrează corelația puternică cu caracteristicile raționalității. Specificul muncii managerului. Restructurarea muncii managerului este
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
corelează într-o măsură mai mare cu raționalitatea și într-o măsură mai mică cu interacțiunea și asertivitatea. Existența în structurile formalizate și integrate a unor legături orizontale (comitete, grupuri de proiect, ofițeri de legătură) demonstrează corelația puternică cu caracteristicile raționalității. Specificul muncii managerului. Restructurarea muncii managerului este atât de evidentă, încât aproape că nu ar mai fi cazul să stăruim asupra ei. Este totuși necesar să reamintim câteva dintre cele mai semnificative caracteristici ale muncii managerului pentru a putea înțelege
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
exemplu, pornind de la modelul lui Stevens, putem prezice că probabilitatea rupturii este mai mare atunci când negociatorii recurg la tactici de coerciție. Se reproșează lui Stevens faptul că, integrând în modelul său conflictul și tensiunile intrapersonale, se îndepărtează de conduitele de raționalitate pe care situațiile de negociere le presupun. Modelul factorilor negocierii. Elaborat de Sawyer și Guetzkow (1965), se centrează pe variabilele care afectează derularea negocierii. Cei doi autori disting cinci categorii de variabile: 1) scopurile părților; 2) procesele negocierii; 3) factorii
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
care ei creează/construiesc structuri de negociere, aceste aspecte fiind mai mult sub controlul negociatorilor. În felul acesta, asistăm la decesul perspectivei psihosociale asupra negocierii și la nașterea unei noi perspective, cea decizional-comportamentală, centrată într-o mai mare măsură pe raționalitate și optimalitate și, implicit, pe succesul negocierii. 6.1.2. Etapa decizional-comportamentală a abordării negocierii Dezvoltată în anii ’80-’90 ai secolului trecut, această etapă se centrează pe studiul comportamentelor decizionale ale negociatorilor în vederea adecvării reciproce a strategiilor de negociere
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
procesual (dinamic, în continuă mișcare, restructurare și evoluție), de pe aspectele normative pe cele descriptive. Instalarea noii perspective de abordare a negocierii a fost facilitată de schimbarea modului de concepere a deciziei: în loc ca aceasta să fie considerată ca expresie a raționalității nelimitate a decidentului, ea a început să fie interpretată ca expresie a raționalității limitate a acestuia. Pentru cercetători a început să devină tot mai evidentă abaterea decidenților de la optimalitate și raționalitate. Chiar dacă decidenții sunt raționali, intervin o serie de factori
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
descriptive. Instalarea noii perspective de abordare a negocierii a fost facilitată de schimbarea modului de concepere a deciziei: în loc ca aceasta să fie considerată ca expresie a raționalității nelimitate a decidentului, ea a început să fie interpretată ca expresie a raționalității limitate a acestuia. Pentru cercetători a început să devină tot mai evidentă abaterea decidenților de la optimalitate și raționalitate. Chiar dacă decidenții sunt raționali, intervin o serie de factori care îi „forțează” și limitează în manifestarea acestei abilități, ceea ce face ca deciziile
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
în loc ca aceasta să fie considerată ca expresie a raționalității nelimitate a decidentului, ea a început să fie interpretată ca expresie a raționalității limitate a acestuia. Pentru cercetători a început să devină tot mai evidentă abaterea decidenților de la optimalitate și raționalitate. Chiar dacă decidenții sunt raționali, intervin o serie de factori care îi „forțează” și limitează în manifestarea acestei abilități, ceea ce face ca deciziile lor să fie luate pe baza unor informații insuficiente, nerelevante și, ca urmare, să fie inconsistente. Psihologia cognitivă
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
strategiilor conflictului. Pentru el, negocierea era # situația în care priceperea unuia dintre participanți de a-și atinge scopurile depinde în cea mai mare măsură de opțiunile sau deciziile celuilalt participant (Schelling, 2000, pp. 15). # De multe ori, spune autorul, atributele raționalității se dovedesc a fi veritabile handicapuri strategice în anumite situații conflictuale. Chiar dacă rolul rațiunii este extrem de important, nu trebuie să ne limităm numai la el. La fel de importantă este și interdependența deciziilor luate de competitori, ca și așteptările lor referitoare la
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
specifice ce conduc, în final, la succesul sau eșecul procesului negocierii care se află mult mai la îndemâna negociatorului. Totuși, se observă cu ușurință exagerarea rolului variabilelor cognitive asociată cu ignorarea celor sociopsihologice. Ca urmare, cercetătorii, conservând achiziția acestei etape − diminuarea raționalității normative -, încep să reintroducă în studii variabilele sociopsihologice omise până acum. Se trece în felul acesta la o nouă psihologie socială a negocierii. 6.1.3. Etapa renașterii abordării psihosociale a negocierii Bazerman et al. (2000) sintetizează patru direcții de
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
efecte benefice: lărgește, îmbogățește și adâncește perspectiva anterioară; este generoasă în sfaturi practice pentru negociatori; oferă negociatorului indicii folositoare în raport cu comportamentul probabil al oponenților; sugerează moduri de prevedere a deciziilor individului (Bazerman et al., 2000, p. 286). Problema amplificării/creșterii raționalității negociatorilor cu scopul obținerii unor rezultate bune în procesul negocierii rămâne, în continuare, crucială. Noi întrebări se prefigurează la orizont: Ce este mai important − felul în care competitorii definesc jocul sau mutările pe care le fac în timpul jocului? Dacă acceptăm
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
personalitatea și organizația obsesiv-perfecționistă/compulsivă, personalitatea și organizația isterică/dramatică, personalitatea și organizația depresivă, personalitatea și organizația schiziodă/detașată. 6.2.1. Stilul paranoid/suspicios Stilul paranoid denotă lipsa de încredere în ceilalți, hipervigilență, preocupare excesivă pentru aspectele particulare, concentrare, raționalitate, răceală, lipsa emotivității. Preocuparea acestui stil este de a fi permanent în gardă, gata de atac și gravitează în jurul neîncrederii și temerii că întotdeauna există amenințarea unor forțe exterioare care caută să producă probleme. Leadership-ul suspicios este caracterizat prin neîncredere
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
de teorie de bază, despre care vorbește J. Habermas ca monde vécu (lume, experiență trăită). Gîndirea economică zăbovește asupra unora din dificultățile cu care se confruntă civilizația noastră, "o civilizație care așa cum spunea K. R. Popper năzuiește spre umanism și raționalitate, spre egalitate și libertate, o civilizație ce se află încă (...) la vîrsta copilăriei și care continuă să crească în ciuda faptului că a fost de atîtea ori trădată de atîția lideri intelectuali ai omenirii"5 . Pentru a regîndi economia este necesar
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
subtile (mai mult sau mai puțin spontane) se pun în operă, dezechilibrele trăiesc, evoluează, se deplasează, ajustările intervin în condiții care hrănesc analiza structurală și analiza sistemică. Pe de altă parte, deciziile individuale, chiar raționale, pot conduce la dezechilibre globale, raționalitatea fiind ea însăși relativă. Este evident faptul că nu există canon fix, anistoric, care să definească realitatea în sine (Kuhn, Feyerabend, Foucault), dar nu putem accepta pentru aceasta ideea relativității absolute în care totul vine să se dizolve; la limită
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
un relativ el se absolutizează. Relativitatea relativității este absolutul, care nu poate fi, din fericire decît apanajul divinității ... De aceeași manieră, dacă este legitim să nu aplicăm la toate nivelurile de analiză aceeași logică, nu o putem nici încredința unei raționalități pur formale, care nu ar avea altă lege decît pe aceea a coerenței gîndirii. Raționalitatea așa cum a conceput-o Descartes este și ea o proiecție a rațiunii divine. Între logica abstractă, tară corespondent în fenomenele naturale și culturale și o
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
decît apanajul divinității ... De aceeași manieră, dacă este legitim să nu aplicăm la toate nivelurile de analiză aceeași logică, nu o putem nici încredința unei raționalități pur formale, care nu ar avea altă lege decît pe aceea a coerenței gîndirii. Raționalitatea așa cum a conceput-o Descartes este și ea o proiecție a rațiunii divine. Între logica abstractă, tară corespondent în fenomenele naturale și culturale și o logică informată, bazată pe o experiență care face legătura între spirit și lucruri, trebuie aleasă
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
cu o forță și sub o formă cu atît mai iraționale cu cît sunt mai îndelung și mai intens marginalizate. Dezbaterea asupra mijloacelor nu se poate substitui mult timp celei asupra scopurilor, printr-o reducție tehnocratică a tuturor fenomenelor de raționalitate la cel economico-utilitarist. Problema este, în opinia noastră, de a redefini ancorajul cultural al dezvoltării eco-nomice, căci această dominație a culturii obiective prezintă ceea ce am putea numi un "defect de suflet". Tradiția noastră culturală nu se întemeiază pe cultura banului
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
privește, economiștii fac cu regularitate teorie politică, disimu-lînd judecățile de valoare sub o analiză aparent obiectivă. Gîndirea economică zăbovește asupra unora din dificultățile cu care se confruntă civilizația noastră, "o civilizația care așa cum spunea K.R. Popper năzuiește spre umanism și raționalitate, spre egalitate și libertate, o civilizație ce se află încă (...) la vîrsta copilăriei și care continuă să crească, în ciuda faptului că a fost, de atîtea ori, trădată de atîția lideri intelectuali ai omenirii"9 . Din fericire însă, "idealismul și prevederea
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
subtile (mai mult sau mai puțin spontane) se pun în operă, dezechilibrele trăiesc, evoluează, se deplasează, ajustările intervin în condiții care hrănesc analiza structurală și analiza sistemică. Pe de altă parte, deciziile individuale, chiar raționale, pot conduce la dezechilibre globale, raționalitatea fiind ea însăși relativă. Calea de dezvoltare a științei economi-ce, pe lîngă și dincolo de rafinamentul crescînd al modelelor econometrice, constituie sinteza între teorii din start contradictorii sau dificil de conciliat. Dacă trebuie să apară un nume mare în domeniul gîndirii
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]