2,316 matches
-
9 trucuri pentru a dormi bine”: „Fierbe un pahar de vin roșu până se evaporă alcoolul (??), toarnă un pahar de apă caldă peste el și bea amestecul cu înghițituri mici”. E sigur, adaug eu, că după ce vei voma vei dormi ușurat(ă)! Dar, așa cum bine sună deviza unui articol: „minciuna e un fel de cod social”. Editorii revistelor codifică excelent! Foarte amuzant e sumarul unei reviste conceput astfel: titlul de rubrică în engleză, titlul articolului în română. De pildă: „Hot or
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
Date fiind condițiile în care am socotit... Am fost încordat, e adevărat, dar trebuie să recunosc și faptul că m-am supraestimat. Aceasta a fost prima și marea mea greșeală. Singurul lucru de care aveam acum nevoie, ca să pot răsufla ușurat, era o adunare corectă. Dar n-am mai apucat. S-au deschis ușile liftului. Fără nici un avertisment, fără nici un sunet. Pur și simplu s-au deschis. Pentru că eram mult prea concentrat asupra mărunțișului din buzunare, nici nu am băgat de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mare. — Am adus cafea și sandvișuri proaspete. Sunt cu castraveți, șuncă și brânză. Îți plac? — Da, îmi plac. Vă mulțumesc. — Mănânci acum? După ce termin tura asta. Când a sunat ceasul, dădusem gata cinci din cele șapte liste numerice. Am respirat ușurat, am căscat, m-am întins și apoi am început să mănânc. Sandvișurile păreau cumpărate de la un restaurant obișnuit și să tot fi fost vreo cinci-șase porții. Am mâncat singur cam două treimi. Când lucrez mai mult la identificarea datelor, mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
costum. Dar amândoi inspiră teamă. Par foarte duri. L-am sfătuit să părăsească clădirea prin parcarea subterană. În spate era o alee mai greu de detectat. Cu puțin noroc, putea să scape de urmărire. — Vă mulțumesc din suflet! zise el ușurat. Vă rog să nu-mi faceți reclamație. L-am asigurat că n-am să spun nimănui nimic și l-am dat afară. Am încuiat ușa, am pus lanțul, m-am așezat pe scaunul din bucătărie, am pus briceagul pe masă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
griji. Mai există un dispozitiv mai mic împotriva lor. Îl folosim în caz de urgență. Nu e chiar atât de performant, dar dacă-l luăm cu noi, cel puțin nu se vor apropia nemernicii ăia. — Bun! am exclamat eu, respirând ușurat. — Dar nici foarte simplu nu e. Bateria dispozitivului mobil ține doar treizeci de minute și apoi trebuie reîncărcată. — Și cât durează încărcatul? — Cincisprezece minute. Deci, treizeci de minute funcționează, cincisprezece minute pauză. Ar trebui să ajungă cât să ne mișcăm
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
bicicletă, Nu mi-era frică. Nu era nici roșie, nici albastră, nici maro, Era cea mai grozavă nuanță de roz. Imediat după ce-a terminat ea de cântat, am ajuns la un platou întins. Se terminase deci urcușul. Am respirat ușurați și am luminat cu lanternele în jur. S-a aplecat și a mai ridicat de jos vreo jumătate de duzină de clame. — Până unde o fi ajuns bunicul tău? — Cred că nu-i departe de-aici. Mi-a vorbit de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
slăbit tensiunea din urechi. Zgomotele erau și ele diferite. Sunetele scoase de Întunegri se auzeau undeva departe. Ce-a fost greu s-a terminat. Fata a ridicat lanterna și a luminat stânca. Ne-am rezemat de ea și am respirat ușurați. Mi-am șters cu palma sudoarea de pe față. O bună bucată de vreme nici unul din noi n-a scos vreun cuvânt. Vocile Întunegrilor s-au stins de tot și ne-a învăluit iar o liniște profundă. Se auzeau de undeva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
aștept rândul, cu sacoșa Lufthansa pe genunchi. Fetele n-aveau în mână decât ziarul, așa că am presupus că-și băgaseră deja rufele la uscat. Asta însemna că în clipa în care se elibera un uscător, era rândul meu. Am respirat ușurat la gândul că n-o să dureze chiar atât de mult. Mă deprima ideea că trebuia să-mi petrec cel puțin o oră prețioasă din viață privind cum se uscau rufele altcuiva. Mai aveam la dispoziție douăzeci și patru de ore. M-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
așternut prima versiune. Am fost oripilat de această creație și nu doream să-mi arog nici un fel de drept asupra ei - Patrick Bateman voia toate drepturile. Iar după ce cartea a fost publicată, era aproape ca și cum el s-ar fi simțit ușurat și, mai dezgustător, satisfăcut. A încetat să mai apară după miezul nopții și să-mi bântuie lacom visele, astfel că am fost în stare, în sfârșit, să mă relaxez și să încetez să-mi mai fie groază de aparițiile lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
întotdeauna o plăcere să te văd, i-am spus, bătându-l cu mâna pe spate, apoi mi-am șters-o pe blugi și m-am strecurat în casă, închizându-mă în birou, unde am prizat două linii masive și, oftând ușurat, am dat fuga la bar cu cutia mea de bere fără alcool pe care vârcolacul mi-a umplut-o cu punch. Acum eram gata pentru noaptea care începea. Invitații începură să apară. Costumația era îndeajuns de previzibilă: vampiri, un lepros
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
supărat. Stătea cu brațele încrucișate, într-o parodie de copil necăjit. - Bine, puiule, o rezolvăm. M-am ridicat pe vârfuri și i-am făcut semn Martei, apoi am arătat în jos și i-am zis doar din buze: E aici. Ușurată, Marta începu să-și croiască drum spre noi prin masa de oameni. Și brusc, Sarah a fost înconjurată. Copiii adorabili, începeam să-mi dau seama, au acest efect asupra oamenilor. Pune-i într-o încăpere plină cu adulți și vor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
pe fereastră, să pot vedea mai bine. Silueta s-a întors scurt, de parcă și-ar fi dat seama că e urmărită, iar eu am zărit o clipă fața celui care venise la petrecere costumat ca Patrick Bateman. M-am cutremurat, ușurat că ne părăsea - amintindu-mi iarăși că va trebui să mă reîncarc. (Tipul nu era decât o glumă, mi-am spus; nu era decât amănuntul neașteptat, care se materializează la fiecare petrecere.) Când am închis fereastra și m-am întors
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
Ținând în mâini un vraf de dosare și cărți, stătea răbdătoare în timp ce mă uitam la ea, încercând să ghicesc cine era. Mi-a luat un minut până mi-am dat seama. - A, doamnă doctor Fahjita. Ce mai faceți? am zis ușurat. A făcut o mică pauză. - Sunt doctor Fe-hay-da. - Doctor Fe-hay-da, am imitat-o. Da, ce mai faceți? - Sunt bine. O să ne vedem împreună cu soția săptămâna viitoare? - Da, vom fi amândoi acolo de data asta, i-am promis. - Asta e bine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
spre mine oripilat. - Ai intrat în computerul meu? - Da, am intrat. Am văzut fișierele, Robby. - Tată... Își uitase replicile. Începu să improvizeze. (Sau chiar mai interesant, insinuă scriitorul, își trimise dublura.) Dintr-o dată Robby începu să zâmbească. Se aplecă înainte, ușurat. Apoi începu să râdă pentru sine. - Tată, nu știu ce crezi c-ai văzut... - Era o scrisoare... - Tată... - De la Cleary Miller... - Tată, nici nu-l cunosc pe Cleary Miller. De ce mi-ar trimite o scrisoare? L-am întrebat pe scriitor: Tu îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
un zâmbet fluturându-i pe buze, zise: - E numai un joc, tată. Un joc idiot. Mi-a luat mult timp să cântăresc dacă spunea adevărul sau era o altă minciună. - Ce joc? am întrebat. - Băieții dispăruți. Dădu din cap. Părea ușurat și un pic jenat. Era o combinație curioasă - nu eram sigur că o accept - sau pur și simplu o expresie împrumutată? - Cum adică - un joc? - Păi cam ne informăm de ce se-ntâmplă. Pauză. E vorba de pariurile noastre. - Poftim? am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
seama că, luând în considerare scopul venirii lui Miller aici, era o dimineață obișnuită pentru el. Am înțeles că atitudinea lui era una de rutină, ca de altfel și bombăneala speriată a unui client. Însă nu m-am simțit mai ușurat în urma relatării în prezența cuiva a evenimentelor prin care trecusem. Nu i-am menționat pe băieții dispăruți sau pe Aimee Light și Orsic Motel, dar i-am repetat conversația telefonică cu Patrick Bateman. În momentul acela Miller m-a întrerupt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
la fire, de data aceasta s-au înțeles dificultățile prin care trecuserăm și mi-am dat seama că în afară suntem mai solidari decât în țară. Sosirea în stațiunea Nei Pori După atâtea fapte neprevăzute eu și fiicî-mea am respirat ușurate când ne-am văzut în vila unde am fost cazate din stațiunea Nei Pori, stațiune foarte frumoasă așezată pe malul Mării Egee. Ne îmbrăcasem gros când plecasem de-acasă. Adusesem chiar și o pătură cu care ne-am acoperit în autocar
7 zile ?n Grecia by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/84081_a_85406]
-
-l așteptăm, o linșteam eu. Ce ghid ai văzut? Nu era ghidul nostru. Convingând-o să rămână, a apărut ghidul nostru, un băiat tânăr și cam distrat care era legat ca femeile cu o basma roșie pe cap. Am respirat ușurate. Acuma ne țineam mereu după el. Ne-a condus să vizităm fortul Burtzi. Acest fort a fost când sub turci, când sub venețieni, ultima stăpânire fiind a venețienilor. El se afla pe colina cea mai înaltă. Era înconjurat de ziduri
7 zile ?n Grecia by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/84081_a_85406]
-
și devotamentul nostru față de secretarul general al partidului sunt fără margini și, trebuie să adaug, nepieritoare.“ (Contemporanul, 26 mai 1972) STĂNESCU Carmen „Sunt sigură că, trăind alături de cetățeni frământările și preocupările comune, răspunsul meu la această chemare va fi mult ușurat, va putea purta girul participării directe la viața și activitatea întregului popor în înfăptuirea nobilelor idealuri de umanism, dreptate și echitate înscrise cu majuscule pe stindardul partidului nostru.“ (Teatrul, februarie 1975) STĂNESCU Nichita „Cu o deosebită bucurie - ca o îndreptățire
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
o baltă minusculă. Nu se mișcă. Iar eu știu că nu prea sunt șanse să-și deschidă aripile și să-și ia zborul. Dar Mara e mulțumită. Se ridică. Mă ridic și eu. Mara fuge către Paul, iar eu respir ușurat. Tati, am găsit o libelulă. O să vezi că o să zboale. Paul nu înțelege, dar o aprobă fără să comenteze. Îmi aruncă o privire scurtă, iar eu schițez un zâmbet și dau din umeri. Peste un sfert de oră, Roxana o
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
informațional cu multiple posibilități de acțiune, accelerând corectarea greșelilor puternic înrădăcinate, printr-o reînnoire rapidă a percepțiilor chinestezice. Aparatele ajutătoare, se constituie în veritabili acceleratori metodici, dacă sunt utilizate rațional în faza formării deprinderilor motrice, combinate cu exerciții în condiții ușurate și care abordează secvențial fazele procedeului tehnic respectiv. Ipoteză: Am pornit de la presupunerea că folosirea aparatelor ajutătoare va contribui la reducerea greșelilor de tehnică la procedeul „blocajul individual la corespondent”, a studenților care parcurg cursul de bază la disciplina sportivă
ANUAR ŞTIINłIFIC COMPETIłIONAL în domeniul de ştiință - Educație fizică şi Sport by Virgil Larionescu Moroşan () [Corola-publishinghouse/Science/248_a_811]
-
-mă că încă nu simt nimic, dau să fac primul pas și îmi văd picioarele prăvălindu-se sub mine, incapabile să mă susțină. Mă repliez, pășesc cu grijă și ajung cu chiu, cu vai lângă pietroiul de care mă sprijin ușurată. Alfonso începe iar un fel de invocație pe care o aud că prin ceață, miros un ulei aromat, îi simt mâinile uleiate pe umeri și pe frunte; îmi cere să mă întorc cu spatele și din nou îi simt mâinile
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
același curent rece de-a lungul șirei spinării, zic la revedere și plec. Merg la Don Julio urmărită de pala rece a Eliei, îi dau banii cerându-mi scuze pentru ignoranță și confuzie, merg la râu, apare o canoe, urc ușurată și știu că nu am să mă mai întorc niciodată să fac vreo ceremonie cu Don Julio. Ultima zi în Remolino Grande Restul zilei trece rapid cu povestitul aventurilor mele familiei lui Guillermo. Ajung și la detaliul cu plata și
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
vadă ce se întâmplă. Fac semne disperate către mașinile rare care trec pe stradă, complet fără succes. Noaptea se lasă treptat și Rodrigo devine o pată vag conturată, mișcându-se lent în fața tufișurilor obscure. Apare o mașină de poliție, răsuflu ușurată și încep să-mi agit brațele cu disperare, privind cum mașina se apropie, încetinește, accelerează și dispare. Coșmar complet. Privesc către poarta deschisă, către Rodrigo cel senin și pornesc în galop spre vecinii cei mai apropiați. Ajung la prima poartă
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
care toarce liniștit o pisică neagră; lângă unul dintre pereți este o masă veche iar spre altul o banchetă din lemn acoperită cu perne. Clara vorbește spaniola fluent și devine translatorul oficial pentru ceremonia de mai târziu, la care respir ușurată deoarece nu știu dacă voi putea traduce odată ce voi fi luat ayahuasca. Clara ne povestește despre viața ei și despre decizia de a rămâne în Peru, în urmă cu nouă ani. Ne arată câteva albume cu fotografii apoi deschide un
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]