2,992 matches
-
răspunse Oan-san, fără alte comentarii. După mai puțin de un ceas de drum, convoiul se opri. Erau aproape de Nagaokakyo. Doamna Kaori Morishima fu coborâtă din trăsură și instalată Într-una din camerele hanului. Oan-san Îi dădu primele Îngrijiri, sub privirile uimite ale micuței Midori. Deci, prietenul ei cu ochi albaștri era și doctor... Deși chipul tânărului luptător nu spunea nimic, lucrurile nu stăteau deloc bine. În mod evident, rana Începea să se infecteze. Vârful săgeții trebuia scos cât mai repede, odată cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cu mâinile tremurânde banii de pe masă și Îi Întinse, cu ambele mâini, spre Oan-san. Acesta Îi primi Înapoi, fără a schița nici o reacție. - Midori! Fetița se apropie, cu aceiași pași mici și repezi, privind În jos. Oan-san așteptă. Încet, parcă uimită, Midori ridică privirile până când ajunse la chipul Copilului Albastru. - Așa, spuse tânărul. Privesc În jos doar cei Învinși. Ești o Învinsă? Fetița dădu repede din cap În semn că nu. Hangiul se Îndepărtă, mergând cu spatele, și dispăru În bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
semnalate unități maghiare la frontiera cu Moldova. De fapt, aici se ivește prima problemă. Nici unul dintre cei trimiși dincolo de frontieră nu s-a mai Întors. Alexandru se opri, Încercând să-și amintească ceva, apoi zâmbi. - Suntem pregătiți... - Ce spui? Întrebă, uimit, Gianluca. - Nu-ți fie teamă. Suntem pregătiți. Totul se va termina curând. Cuvintele tatălui meu. Ce prost sunt! Mi-a spus totul, de acum două sau trei luni! Mi-a spus chiar și ce nu s-a Întâmplat Încă, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
vă mișcați de acolo! Modruz se Întoarse alergând, dar fără a da semne de oboseală. - Se apropie, căpitane... Gâlcă se Întoarse. Norul de praf se apropia amenințător. Nu mai era timp. Se repezi În casă, la Simina, care se trezise uimită. - Ce se Întâmplă, Bogdan? Ce e vânzoleala asta? - Tătarii, Simina... - Tătarii? Aici? - Da... Oamenii au să te ducă pe targă spre pădure. Mama ta, Ileana, va ține fetița. Să nu vă despărțiți nici o clipă. - Și tu? - Încerc să-i Întârzii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
din oastea lui Alexandru cel Bun! Mai trăiești, moșule! - Iaca, cu bătrânețile... mormăi bătrânul. - Foc! strigă unul dintre săteni, arătând nu spre Nistru, de unde valul de tătari se apropia cu repeziciune, ci În direcția contrară, spre codri. Căpitanul se răsuci uimit, și o rază de speranță Îi răsări pe chip. - Oameni buni! Vom fi răzbunați! Măria Sa Ștefan a aflat de năvala tătară și adună oastea cea mare! Deși se aflau la câteva minute de o bătălie fără nici o șansă, oamenii chiuiră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
rânduri de săteni cu furci și topoare năvăliră asupra agresorilor. Încleștarea fu sângeroasă, dar scurtă. Lipsiți de experiența luptei, sătenii reușiră doar să doboare de pe cai câteva zeci de tătari, dar căzură, unul după altul, sub iatagane. Tătarii erau Încă uimiți. Lipnicul era primul sat care opunea rezistență, iar pierderile lor, În mai puțin de un sfert de ceas, ajungeau la peste o sută de luptători. Dar din urmă soseau mii de luptători, care Împingeau hoarda Înainte. Din mijlocul Învălmășelii, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
prizonierilor. Apărătorii Își luară locurile În jurul voievodului. Căldura după-amiezii aluneca Încet Într-o adiere ce prevestea Înserarea. Se auzi dangătul Îndepărtat al clopotelor din sate, vestind biruința Moldovei. Din codri și din satele unde furia tătarilor nu ajunsese, oamenii ieșeau uimiți, parcă nevenindu-le să creadă că scăpaseră de primejdie. Îngenuncheau la trecerea Măriei Sale și priveau lung șirul robilor tătari În lanțuri, pășind În praful câmpiei. Ieșeau femeile, ținând copiii sugari În brațe și pe cei mai răsăriți de mână, șoptind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
signora contessa, se auzi o voce cunoscută. Dar... trebuie să-l văd immediatamente pe Alessandro! - S-a Întâmplat ceva? Întrebă, curioasă, contesa. - Niente, contessa. Niente di importante... Gianluca urcă spre camera lui Alexandru, sărind câte două trepte deodată. Se opri uimit, văzându-l pe contele Matteo, dar atmosfera părea destinsă, ba chiar prietenoasă. Din câte Își dădea seama Gianluca din prima privire, se discuta despre hărți. - Bongiorno, signor conte, salut Alessandro... salută cu o ușoară Înclinare musafirul, apoi, nerăbdător, se duse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
scoase de la pieptul chimonoului un evantai de jad, pe care Îl cumpărase la sosirea În Edo și Îl ținuse la el pe toată durata luptei de la castelul lui Katsumo. Fetița Îl luă cu un gest Încet și cu o privire uimită. - Un evantai de jad! - După cum vezi. - Ce știe Copilul Albastru despre acest evantai de jad? Oan-san rămase Încurcat, iar Midori izbucni În râsul acela Înalt și cristalin, care Îl Încântase pe băiat Încă de la prima Întâlnire. - Te afli În Japonia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cum spui tu, simțul replicii. - Poate că ai dreptate. Dar acum nu prea e timp de replici. - Fiindcă nici eu și nici Erina nu apucăm să te vedem prea des, am să-ți comunic decizia noastră. Căpitanul făcu o figură uimită, dar se abținu să răspundă. - Vom rămâne aici. Dacă vom pierde bătălia, ne vom retrage Împreună cu tine și cu voievodul. Dacă vom câștiga, te așteaptă lucruri grave. Vei avea hotărâri de luat. De astă dată, căpitanul izbucni În râs. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
țopăia pe coridoarele palatului din Kyoto cu ani În urmă. - Precum soarele, precum luna, precum apa, precum aurul, fii limpede și strălucitor și oglindește ceea ce se află În inima ta! spuse o voce bărbătească, În spatele lui Ștefănel. Tânărul se Întoarse uimit și văzu un călugăr chinez aproape de aceeași vârstă, ras În cap, care Îl privea cu o veselie inexplicabilă. - Asta scrie pe rama oglinzii, spuse călugărul. Văd că citeai de multă vreme. E o oglindă japoneză. O kagami. Dar același lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
caut de două săptămâni. Nu te-am putut recunoaște În forfota asta. Dar știam că nu puteai fi mai departe de Xi’an, fiindcă drumurile sunt Înzăpezite la nord de munții Himalaya. - Mă cauți de două săptămâni? ridică sprânceana Ștefănel, uimit. Știi cine sunt? - Nu. Dar știu alte lucruri. - Ce fel de lucruri? - Știu că ești așteptat la templul Shaolin. Ceea ce Înseamnă că ești o persoană de mare valoare, inițiată În secretele artelor marțiale și ale budhismului. „Va fi o iarnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe negustorii indicați de ciudatul necunoscut, cu ochi albaștri și trăsături europene. În jurul lui Ștefănel se strânseră doisprezece negustori. - Voi, spuse tânărul, negustorii de oglinzi, sunteți de acord să apărați acest târg cu oglinzile voastre? - Dacă ne spuneți cum... murmură, uimit, unul din negustori. - Nu există realitate, spuse Ștefănel privindu-l pe călugăr. Există doar aparențe. Aparențele Înșeală. Aparențele sunt simple oglinzi. Călugărul Îl urmărea Încordat. Începea să Înțeleagă planul, care i se părea absolut nebunesc. - Oglinzile cele mari, Înșirate În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cana cu vin. Pari tristă... - Nimic... murmură tânăra. Poate așteptarea... Căpitanul nu spuse nimic. În cameră se lăsă tăcerea, o altfel de tăcere decât cea de dinaintea sosirii lui. Și, Într-un târziu, Erina șopti: - Nu mai pot... Oană așteptă continuarea, uimit. - Ce ai făcut acolo, la Vaslui, a fost o nebunie... Am crezut că te pierd. Viața asta, mereu pe tăișul sabiei, e insuportabilă... - Da, spuse Oană, am riscat, dar am reușit să-i țin În loc și să-i elimin. - Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
albă, și o tunică de catifea de un verde Închis. - Este, dar... - Dar? Hai, Pietro, nu mă fierbe! E cu măria sa? - Mai rău... - Mai rău? Aud zgomot de săbii! - Păi asta e... se bate cu Alexandru! - Ce face?! exclamă Erina, uimită. Lasă-mă să văd! Ușa se deschise din nou, dar nici unul din cei doi luptători nu se Întoarse să vadă cine e. Alexandru se afla În mijlocul unei combinații rapide de lovituri directe, parate calm de tatăl său, care nu Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
care căzu din șa aproape fără răsuflare. Lovi apoi În stânga, dar celălalt luptător pară cu garda sabiei. Forța loviturii fusese, totuși, suficient de mare ca să rupă sabia la o palmă mai sus de mâner. - Cinci... murmură Vasile al lui Scatoalcă, uimit. Ceilalți cinci Apărători Îl Încercuiră. Tânărul nu mai Încercă să scape, ci atacă primul, cu ambele buzdugane. Săbiile se loveau de fierul lor aspru, scoțând scântei. Dar diferența de forțe era prea mare. Una din lame Îi atinse platoșa, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
atac. Era o desfășurare de forțe impresionantă. Cinci mii de ieniceri porniră În aceeași secundă atacul pedestru, În careuri deschise de sulițași și protejate de scuturi. Mihaloglu arunca totul În joc. Și chiar mai mult decât totul. Angelo văzu, ușor uimit, că aproximativ patru sute de ieniceri din aripa dreaptă ies din formație și Încalecă pe caii care mai putuseră fi recuperați după Înfrângerea primului val de spahii. O mișcare inteligentă, care schimba datele din teren. Exista, acum, o forță de intervenție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
reluă Amir, netulburat. Ai Încălcat Yassa, legea strămoșilor mei și ai tăi, legea războinicilor Asiei... Ai torturat un prizonier de război. Ai capturat un om fără apărare. Ți-ai asmuțit arcașii Împotriva unui mare luptător al neamului său... Sub privirile uimite ale Apărătorilor, războinicii Bordjighin făcură un cerc În jurul celui pe care căpetenia lor Îl acuzase de cele mai grave crime pe care le cunoșteau oamenii stepelor. Noaptea se lăsase, grea de neliniști și de răzbunări, asupra Balcanilor. La semnul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Pune șaua pe calul cel negru. - Dar, căpitane... domnița Erina a poruncit să mă duc degrabă să o anunț când te trezești domnia ta! Iar de călărit... - Pe calul negru, am spus! Și iute, căci timp nu avem! Mitruț se retrase uimit, căci era prima oară când căpitanul Îi vorbea cu glasul acela. Era glasul lui de demult, când se pregătea de plecare sau când o umbră neștiută de cei din jur se așternea asupra sufletului său. Cu toate acestea, stăpânul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
direcția de Înaintare Hârlău. Ce-ți spune asta? - Invazie din două părți, răspunse spătarul. Un front prea mare ca să poată fi oprit pe toată Întinderea lui. - Așa pare. Dar nu e invazie și nu e front. Spătarul Îl privi ușor uimit. - Au lăsat În urmă cetatea Soroca, nu se Îndreaptă mai spre nord, ca să cucerească cetatea Hotinului, nu riscă o desfășurare până la cetatea Orhei. - Adică? - Nu au intenția să facă joncțiunea cu trupele lui Mahomed. Mai mult, Își lasă spatele descoperit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Nu ești Învins, Ștefan, decât atâta vreme cât crezi că ești. Trezește-te și privește În jurul tău. - În jurul meu e pustiu. În jurul meu sunt dușmanii. Care mă caută zi și noapte, pe cărările codrilor. - Mai privește o dată. Ștefan ridică ochii spre călugăr, uimit. Nu Înțelesese ce voia să spună. La ce să privească? - Spune-mi ce vezi cu ochii tăi, voievodule. - Văd un om sfânt. O chilie de lemn. Icoana Mântuitorului. Icoana Sfintei Fecioare. - Mai departe. - Afară, un om care mă așteaptă. - Credincios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de sudoare și de sânge, al primei bătălii. Dar ei, vânătorii domnești, erau elita cavaleriei moldovene. Ei, și nu altcineva, trebuiau să arate că turcii puteau fi Învinși. Lângă linia vânătorilor se auzi un tropot ușor. Comisul Jurj Întoarse privirile, uimit. - Măria ta... Călăreții Întoarseră și ei capetele. Într-adevăr, Ștefan plecase de la postul de comandă din centrul oștirii și venise printre ei. În jurul lui se vedeau mantiile albe ale Apărătorilor. - Vitejilor... spuse Ștefan, fără să ridice vocea, ca și cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Ordinului scutului și spadei În șarja lor nebună de salvare a lui Alexandru. În urma lor porniră și călăreții din centrul armatei moldovene, cu poruncă să oprească grupul masiv de spahii care se ivise În față. Pe culmea dealului, Ștefan privi uimit cerul. Era senin. Nu venea furtuna. Dar văzduhul parcă Înnebunise. Ștefănel se ridică. Forța magică pe care o deprinsese la nivelul de Ninja jonin Își făcea efectul. Mișcase straturile de aer, așa cum făcuse cu multă vreme Yamabushi. Deasupra pădurii era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Semnificația lui era clară. Întregul detașament al Apărătorilor intră sub comanda directă a căpitanului Oană. - Tata... murmură Ștefănel, privind parcă spre sine Însuși și Încercând să treacă momente la care se gândise ani de-a rândul. - Cunoști semnalele noastre? Întrebă, uimit, Pietro. Tânărul luptător nu răspunse. Îl privi pe Alexandru, parcă flămând de timp, de viață, de propria lui viață furată de furia istoriei. Alexandru nu avu replică. Era copleșit de tot ce se Întâmplă. - Tata... repetă, parcă pentru el, Ștefănel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de mânie și reinstaura pacea. Dar gestul Marelui Maestru Întârzia. Bătrânul Uzjun privi În ochii lui. Și Înțelese. Dar continuă să aștepte. Instinctiv, mâna lui dreaptă prinse mânerul iataganului. Știa. Andà nu va urma tradiția iertării. Alexandru privi și el, uimit, transformarea fratelui său. Portretul nu mai era același. Era din ce În ce mai dur. Fără expresie. Fără trăsături. Galopul achingiilor se apropia. Sus, departe, călărimile Moldovei intrau În dispozitivul ordonat de căpitanul Oană. O clipă se auzi doar foșnetul vântului prin păduri. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]