10,617 matches
-
dintr-un timp din care nu mai răzbeau decât lumina stinsă a orașului de afară și cuvintele acelea învăluitoare, ciudate. Păreau, într-adevăr, cuvintele pe care mi le cântase Ghidale. Am rugat-o să-mi traducă acele versuri. Ester a izbucnit în râs: „De ce vrei să afli ceea ce nu-i pentru tine? Nu se pot traduce astfel de cuvinte. Sunt despre bucurie, despre speranță, despre Lumină. Știi tu ce-i aceea Luminarea?“. Nu știam și nici nu prea mă interesa. I-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a le scrie. Ester m-a făcut să trăiesc, aproape trei ani, alături de ea minunea dragostei libere, nefirească aproape în libertatea ei. Nu m-a făcut totuși să-mi înfrâng moștenirea cu care am venit spre ea. Știam că va izbucni cândva, știam că nu eram pregătit pentru ea. Biblioteca, abia, m-a făcut liber. Fără anumite lecții, fără durități anume, fără a fi dorit așa ceva, Biblioteca mi-a adus înțelegerea de acum, pe care nimeni nu a putut să mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
în furie ultimă, tot năduful meu. Mi-era ciudă pe ea că se îndoise de mine. Hotărâsem să nu scriu nimic. Mă jucam cu pixul pe bancă, rotindu-l într-un gest mecanic. Sfârâia ușor, agasant. Într-un târziu, a izbucnit în râs: — Nu vrei să lași pixul acela și să-ți faci lucrarea? Am clătinat din cap, îmbufnat, amuzat. — Nu știi? Am clătinat iar capul. Începusem să mă joc cu ea. Simțeam că și ea intră în joc. S-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
motive. Am învățat să mă feresc de astfel de lovituri neașteptate. Am învățat să fiu prudent, ticăit, mereu la pândă. Oricând dispus la compromisuri spre a-mi apăra pielea. Din păcate, nu eram o canalie desăvârșită. Din când în când, izbucneau în mine revolte. Voiam să mă simt liber, descătușat. Se reducea acest dor de libertate la mici fronde juvenile, adolescentine. Ușor reprimate și sancționate de cei apropiați - părinți, rude, profesori ș.a. Încetul cu încetul devenisem docil. Mai bine spus, îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
mai știi? Mă topeam când te-auzeam cum povesteai de fătuca aia de la Chișinău. Ochi albaștri, cozi blonde, față ca o lună plină. Ai reușit până la urmă s-o fuți? Că acu’ s-a dat liber la Basarabia! Prostește, am izbucnit în râs. — Hai, popo, du-te. Nu-i lăsa să te-aștepte la Comisie, i-am spus, împingându-l și trântind ușa mașinii. Am traversat, într-adevăr, și am intrat la „Gambrinus“. Am trecut nepăsător pe lângă mine, cel rămas încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
vidanjorii. Cei care, aparent, dezvăluie dosare, reconstituie acel enigmatic timp al turnătorilor, mimează că redau adevăruri care, în fond, n-au existat vreodată, așa cum le peticesc ei acum. A existat doar un timp hidos al fricii și al bezmeticelor patimi izbucnite din spaime de tot felul. A existat doar un timp al deznădejdilor și al schingiuitorilor. Un timp al Călăului, al șoptitorului, din inima fiecăruia. Mulți l-au urmat. Alții s-au îndârjit să-i reziste, jertfindu-și viețile, crezând că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
ducă la Belgrad. Curierul, speriat, s-a sinucis și Trombă a făcut în așa fel încât afacerea s-a mușamalizat, spunându-se că valiza aceluia era goală. De parcă diplomații noștri făceau schimb de aere între Sofia și Belgrad. „Putea să izbucnească atunci al doilea război mondial“, spunea convins Trombă. „Cu câteva săptămâni mai devreme. Dacă l-am scurtat cu nu știu câte luni, după cum văd că au descoperit tovarășii acum, atunci am fi avut și meritul că l-am declanșat cu câteva săptămâni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
dreapta, românești le zicea în Basarabia, i-am spus colonelului, la chestiune, fără balsamuri, «Nae, las-o așa, în păpușoi, nu vezi că e criză la toată Europa?!», adică era pericol de răspundeam la provocări, noi ne ambalam și gata, izbucnea războiul. Poate era bine, nu zic nu, aveam demnitate, băgam Europa la idei. Poate Anglia, Franța, cine mai știe, și americanii se deșteptau mai de dimineață, nu poți ști niciodată. Nu discutam noi altfel cu Hitler, cu Stalin și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
mă omeneam cu un șpriț mai acătării. Așteptam să treacă și după-amiaza aceea, searbădă, ca multe altele de pe atunci. Trombă m-a văzut. A dat să se ridice, să vină spre mine. S-a răzgândit. S-a prăbușit în scaun, izbucnind în râs. Mi-a făcut doar gestul acela prostesc, cu palma dreaptă peste încheietura mâinii stângi, lăsând brațul să se bălăngăne în sus și în jos, cu pumnul strâns și, pentru a adânci semnificația, cu degetul mare strecurat între arătătorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Când mă voi așeza o va închide. O voi privi nedumerit, neluând în seamă zâmbetul cu care mă va chema să vin mai aproape de ea. — Iartă-mă, îi voi spune. M-am cam pierdut adineauri. — De ce să te iert, va izbucni în râs. Sunt învățată cu chestii de-astea. Chiar prea învățată. Să-l vezi pe al meu când îl apucă... Melancolia, să zicem. — Melancolia? — Nu știu cum să-i spun. Am spus melancolie, ca să nu te jignesc, dacă spun beție. Dar, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
crede că uneori, cînd se oprea să-l asculte pe vreunul dintre interlocutorii ei, l-ar fi privit drept În față - văzîndu-l -, cu toate că era evident că se afla departe de locul pînă unde bătea lumina focului. Iar cîteodată, cînd ea izbucnea pe neașteptate În rîs, fericită și amuzată, Oberlus avea senzația că rîsul acela Îi era dedicat mai ales lui, ca și cum ar fi fost vorba despre o provocare la adresa curiozității sale și de o Încercare de a-l obliga să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
anunțînd Începutul unei zile de vînătoare de oameni. Ura lui crescu singură, alimentîndu-se din ea Însăși și din elucubrațiile lui, pe măsură ce stelele Înaintau pe un cer fără nori, și a fost un moment În care era cît pe-aci să izbucnească și să strige În noapte, scuipîndu-le furia lui, dar nu a făcut-o, ci a așteptat tăcînd mîlc, rumegîndu-și surd setea de răzbunare. CÎnd În sfîrșit se ridică În picioare, luase deja o hotărîre. Lăsă deoparte armele, păstrîndu-și numai maceta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
versanții vulcanului Cotopaxi și, de afară, se Întoarse s-o mai privească o dată, În picioare lîngă cal, cu mîna Încleștată pe pistol. Însă păru să Înțeleagă că nu o putea ucide pe cea pe care o iubea atît de mult, izbucni În plîns, se azvîrli În șa și se Îndepărtă pentru totdeauna de acea casă. Rodrigo de San Antonio bîntui prin Quito vreme de doi ani Încheiați, ca o umbră amețită, se Îmbarcă apoi pe Amazon, Într-o aventură nebunească, pornind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
ținea acolo, În lanțuri, legată fedeleș de un stîlp tocmai pe ea, care Întotdeauna iubise libertatea mai mult decît orice pe lume. Încercă să se ridice În capul oaselor, dar un strigăt de durere Îi țîșni de pe buze. Parcă Îi izbucnise un foc În măruntaie; coborîndu-și privirea, descoperi că Încă mai sîngera, ca și cum violul ar fi fost făptuit cu un obiect ascuțit. Picioarele refuzară să o susțină În primul moment și Înțelese pe dată că fusese În egală măsură sodomizată, deoarece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
făptuit cu un obiect ascuțit. Picioarele refuzară să o susțină În primul moment și Înțelese pe dată că fusese În egală măsură sodomizată, deoarece sîngera și prin anus. Își mușcă buzele ca să nu strige din nou sau pentru a nu izbucni Într-un plîns nereținut, fiindcă plînsese prea mult În viața ei pentru propriile-i greșeli ca să o mai facă și acum, cînd se socotea nevinovată pentru această nouă nefericire. Se curăță cum putu, oprindu-și hemoragia cu o bucată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
oricîte feluri de momeală ar fi Încercat să le dea cei de la bord. Norvegianul Începu subit să cînte Într-o dimineață, cu toate că avea buzele crăpate de sete, iar cîntecul i se părea, probabil, foarte amuzant, de vreme ce din cînd În cînd izbucnea În rîs, agitîndu-și scandalos, cu gesturi mari, brațele. În cele din urmă, azvîrli vîsla În apă și, cu toate că Oberlus Îl lovi cu furie, o aruncă din nou după ce a recuperat-o și i-a pus-o din nou În mîini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
și i-l puse la tîmplă, ducîndu-și poruncitor degetul la buze, Într-un gest prin care impunea, inechivoc, tăcerea. Dar chiar și așa, sărmanul cotinuă să cînte. Oberlus trase cocoșul armei În chip ostentativ. Celălalt Îl văzu făcînd asta, nepăsător, izbucni În rîs, amuzat fără Îndoială de obscenitatea melodiei, și continuă ca și cum s-ar fi aflat - și de fapt chiar se afla - pe altă lume. - Nu-l ucide, interveni Niña Carmen. Nu vezi că și-a pierdut mințile? - Ceea ce văd este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
la iveală? Era greu să asociezi un cuvânt așa de activ cum e „a încerca“ acestei creaturi pasive. Și era posibil ca fetiței slăbuțe din interior să îi fie asociată o personalitate veselă și pozitivă, așteptând și ea ocazia să izbucnească într-un val de joie-de-vivre? I-am pus în mână o bancnotă de douăzeci de lire și am privit-o cum tastează absentă „20“, deschide casa și privește în sus la „1,60“ afișat verde pe micul ecran electronic. Chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
sau ceva de genu’ ăsta, fiindcă mă gândisem la Crystal și la cum n-o să mă mai înțeleagă ea. Și fiindcă mama fusese așa dulce cum e ea de obicei - păi, nuș’, m-a mișcat cumva. Și dintr-odată am izbucnit în lacrimi și vaiete. Biata mama. Nu știa ce să-mi mai facă, mi-am dat seama. Nu mă puteam opri din plâns, dar în tot timpul mă gândeam că „trebe să termin cu asta, că mami nu mai știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
capsare au tot felul de efecte secundare neplăcute și eu chiar nu le-aș recomanda. Când i-am zis că de la prietena mea din America, zâmbetu’ i s-a mărit și s-a făcut mai ironic, de credeam că o să izbucnească-n râs. Scârba. A, da, prietenii noștri americani, mi-a zis. Nu, Stacey, tu n-ai nevoie de prostiile-astea. Fără dispozitive și pastile și operații. Tu ai nevoie doar de o dietă rezonabilă și de mișcare. Mai puțină mâncare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
asupra ta sarcina de a-i spune lui Ben despre umilirea și degradarea mea fără să mă fi consultat. Pot să-ți cer cel puțin să ai un pic de respect pentru... pentru... și nu am mai continuat, ci am izbucnit în clipa aceea în scâncete deznădăjduite. Nu te-a părăsit doar pe tine, mamă, dacă vrei să fii egoistă pe tema asta. Are și doi copii, poate îți amintești și, deși e posibil ca tu să înțelegi despre ce e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
sigur fiind că replica aceea sarcastică avea să declanșeze spirala ce ducea și mai departe spre acuzații inutile. Mă înșelasem: a urmat un moment de tăcere și apoi, spre surpriza mea, Judy s-a prăbușit brusc pe pat și-a izbucnit în lacrimi. M-am așezat lângă ea pe negândite: pot spune cu sinceritate și plin de rușine că nu am simțit nici măcar un fior de compasiune sau chiar afecțiune la vederea suspinelor disperate ale soției mele, într-atât eram de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Jocul Celor Două Jumătăți, scria pe el, cu roșu pe un fundal verde dungat. O, rahat. Cred că trebuia să se-ntâmple într-o zi, Sally. Îmi pare rău. — Ce naiba... Îl joc pe ăsta, deocamdată. Mă opresc imediat, eu... a izbucnit când m-a văzut privind cartonașul și s-a uitat în jos la el. Urmă un moment de tăcere, cât mă gândeam ce să spun. — Două Jumătăți, a continuat ea, primești două jocuri la ăsta, vezi? Două pe un cartonaș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
cele vechi și alte nimicuri adunate acolo erau evidențiate de umbre ascuțite ca într-o pictură cubistă. Mi-am dat seama că-mi țineam respirația în timp ce coboram: bubuitul continua și, câtă vreme priveam în jur încercând să-i identific sursa, izbucni oribil încă un țipăt din acela sfâșietor. Atunci l-am văzut, când am intrat în mica boxă din lateralul treptelor. Era îngenuncheat pe podea în colțul îndepărtat al încăperii mizere, cu spatele la mine, cu capul mișcându-se ritmic și regulat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
a se izbi din nou de peretele din fața lui, pe care îl lovea de fiecare dată cu o bufnitură surdă. Chiar și de unde mă aflam îi zăream sângele scurgându-i-se într-o parte pe față și când țipătul a izbucnit din nou, a fost și mai îngrozitor, pentru că acum vedeam creatura nefericită care-l scotea. Ben, fiul meu drag, copilașul meu, băiețelul meu. Șocul de a-l vedea mă făcuse să dau drumul respirației pe care mi-o ținusem într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]