13,179 matches
-
năzărit cuiva. Dramatică este povestea trăită de Dumitru Alexandrescu, închis pentru șapte ani (cifră fatidică) pentru că un consătean l-a pârât cui nu ar fi trebuit, dar fabricanții de hârtii denunțătoare au avut grijă să toarne acolo o mulțime de minciuni în virtutea cărora bietul om nevinovat a devenit un individ periculos pentru regim. Pe patul morții denunțătorul își cere iertare, dar fostul condamnat e și el cu un picior în groapă, pentru că în timpul crudei detenții s-a îmbolnăvit grav de plămâni
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
pentru contesa de Guermantes. Sau... Dar atunci l-a întrerupt cu bruschețe: „Nu mai face atâta pe grozavul cu cunoștințele tale literare sau de alt soi! Numai la astea nu-mi stătea mie capul atunci!“. Al șaptelea cerc Spusă o dată, minciuna s-a instalat atotputernică. Nimic nu mai era nemaipomenit - frumos, atrăgător, expansiv, scânteietor, de bun gust, exuberant. Dar toate trebuiau să fie în continuare nemaipomenite, în alt sens, prin minciună - și erau sfâșietoare, mustinde, acaparatoare, aberante, zdobitoare, delirante. Trebuiau înfrânte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
-mi stătea mie capul atunci!“. Al șaptelea cerc Spusă o dată, minciuna s-a instalat atotputernică. Nimic nu mai era nemaipomenit - frumos, atrăgător, expansiv, scânteietor, de bun gust, exuberant. Dar toate trebuiau să fie în continuare nemaipomenite, în alt sens, prin minciună - și erau sfâșietoare, mustinde, acaparatoare, aberante, zdobitoare, delirante. Trebuiau înfrânte logica, gândirea, comparația, speranța, destinul. Care nu poate fi înfrânt, dar te poți preface. Când lucrurile se repetă și, văzute din toate unghiurile, apar la fel de atât de multe ori, încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
fabulos de mare, când toate acestea se petrec, este imposibil să nu ajungi să crezi ce ți se spune sau ce vezi în fața ochilor. Ceva cedează în tine și vei crede. N-ai cum altfel, ești împovărat de neputință, iar minciuna care țopăia mai înainte nu mai există, nu se mai vede, a dispărut, o cauți în zadar, nu mai există pentru că nu se mai află în apropiere, ci a pătruns în trup și în sânge și e chiar sânge, gând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
unde e adevărul, dacă nu cumva chipul de acum e adevărul. Înlăuntrul și în afara se împotomolesc, amândouă, în desprinderea a ceea ce nu mai poate fi, nici nu mai trebuie desprins. Și nici chiar cei care au ademenit, hrănit, înmulțit, înstăpânit minciuna, supunându-i-se, indiferent din care motiv, nici chiar aceia nu-i mai știu limpede hotarele sau nu mai vor să știe de ele. „Dragul meu, eu exist încă și mă voi face bine.“ Bineînțeles că vă veți face bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
dintr-odată, ca să nu îndure chinuri cum știe - din auzite, dar și din văzute - că apar până dincolo de orice margine a răbdării, nu poate ști dacă va avea curajul, dar, suprimându-se, ar distruge orice speranță și ar fi o minciună să nu admită că încă mai există o speranță în ea - anume că poate ea însăși ori simptomele ori doctorii se înșală și nu e vorba de boala monstruoasă ori că există minuni când se scapă chiar și din ghearele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
din străfundurile ei, nici nu se poate acuza ea însăși că ar fi lașă, dar nici nu pierde vreo legătură din toate câte existau cu lumea. Ca și cum ar fi fost anesteziată. Știa, din prima clipă, că anestezia aceasta se cheamă minciună. Mai târziu uitase ori nu mai voia să știe. Însă nici din această desfășurare nu trebuie să ne mire nimic. Poate ar trebui să ne mire că nimic nu se întâmplă o singură dată, în afara lucrului pentru care ne pregătim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
întâmplă cu ea. Pentru că tot ce era nou se strângea în nevoia de a se zori. Nu se mai gândea Îi se părea că nu se mai gândea de mult) nici la soarta ei, nici la boala ei, nici măcar la minciuna în care își îmbrăca boala, ci doar trăia în grabă, de parcă ar fi dorit nu să recâștige ceva, întrucât nu pierduse nimic, ci să recâștige un teren cât mai mare în timpul mic rămas. Adică nu voia să piardă nimic din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Tu o să scapi de apăsarea pe care o ai. Nu mai face pe viteazul, știu cât ți-a fost de greu, am văzut adineauri.“ Știau amândoi la fel de bine ceea ce nu ar avea rost să fie auzit din nou: odată spusă, minciuna se instalează, atotputernică. Al optulea cerc Era din nou singur în toată casa, iar uscata doamnă Cecilia Beldiman venea rar să cerceteze încuietorile sertarelor sau să surprindă urmele dezmățului pe care tânărul ăsta e imposibil să nu-l facă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
atunci problema sincerității, cine cu cine ține, indiferent că omul acela fusese dat jos, iar din punctul ăsta de vedere, al supraviețuirii, Leon Rădulescu avea dreptate, dar și tu aveai dreptate, iar izbucnirea lui Voicu Constantinescu nu era decât o minciună, o farsă, ca și cum ar fi spus: priviți-mă cât de principial sunt și cum știu eu să apăr interesele oricui, dar de fapt fiindu-i toate indiferente, pentru că - nu pot să bag mâna-n foc, dar de ce n-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
crede. Am chiar impresia că ăia care au puterea știu că ne prefacem, dar socotesc că e bine că ne prefacem, în loc să ne revoltăm, și ni se înghite asta. Nu știu dacă mai crede cineva în cauza inițială. E atâta minciună în potemkiada din jur, că sistemul ar trebui să se prăbușească. Dar rezistă pentru că s-a vârât adânc, în toți, frica. Te opui regimului sau crâcnești, îți pierzi slujba, cine își pierde slujba e un paria și nu-l mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
așa! Poate o să se facă bine. Poate nu e o primejdie multă vreme. Poate nu suferă. Poate se înșală doctorii. Poate o să se descopere repede ceva. Poate dracu’ mai știe ce! Ca și cum n-aș ști că toate sunt amăgeli și minciuni!“ „Nu sunt toate.“ „Bine, n-or fi. Însă îl iubesc, pricepi? Pe bărbatul ăsta în sfârșit îl iubesc. Și nu mi-e bine că se întâmplă asta. Și nu pot să nu mă gândesc și la mine și să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
știe nici de femeile ce vin aici sau de femeile la care mă duc și crede că mă are numai pentru ea și ar vrea să mă țină numai pentru ea și, dacă ar afla, ar spune că-i o minciună și n-ar crede nimic. Nu pentru că ar avea vreo importanță, dar vrea mereu dovezi la orice vrea dovezi și, chiar dacă le-ar avea, n-ar crede nimic și i s-ar părea că visează urât, pentru că lucrurile trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
peste toate îl auzeam pe Vlad Dumitrescu cum fredonează, deși poate încetase, altfel nu văd cum nu s-ar fi întors și ceilalți spre el, însă în urechile mele mai răsuna murmurul lui stângaci și fals, dar care nu era minciună și spunea mai mult decât orice vorbă și orice șir de fraze sforăitoare. Și căldura aceea blestemată nu mai pierea din mine. Pe urmă l-am văzut pe Iuliu Sofronie pregătindu-se din nou de plecare și Andrei Vlădescu i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
că într-o asemenea stare nu i-ar trebui decât un singur pas pentru a se sinucide, n-ar ști nimeni și n-ar interveni nimeni, dar refuzând chiar să admită acea posibilitate, pentru că n-ar fi decât lașitate și minciună și impostură și aruncarea calvarului pe umerii altuia, iar oricine altcineva n-ar putea spune decât că s-a înșelat cu adevărat în privința lui și aurul sau ceea ce era asemănător și luat drept aur nu fusese decât tină mult prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
o pecetluire în plus, o închidere mai strânsă a unui spațiu din care fusese exclus și că apropierea ei de celălalt se desăvârșea exact în măsura în care se desprindea de el, ba chiar mai trainic, iar toate dorințele lui nu erau decât minciună. Continuând să se mintă, el care refuzase cu îndârjire mai înainte compromisul. Iar toate gândurile acestea, toate rostogolirile înainte și înapoi între speranță și disperare, întreaga furie față de indiferența colcăitoare a orașului, față de straturile amintirilor și reamintirilor care izbucneau din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Shell. — Am să vin să vă mai văd, domnule Guerevici. Lui Jim Îi păru rău pentru bătrînul Îngrijitor, dar În drum spre Amherst Avenue era mai preocupat de cele două vase de război. Filmele de actualități britanice erau pline de minciuni. Jim văzuse Marina japoneză scufundînd nava Petrel, iar acum era clar că puteau scufunda orice. Jumătate din Flota americană din Pacific se afla pe fundul oceanului la Pearl Harbor. Poate că domnul Guerevici avea dreptate, și ar fi trebuit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
că e mai mare chiar și decît Londra. — Să sperăm că rămîne mai mare - s-ar putea să fie o iarnă sau două de foamete. Unde sînt părinții tăi? — Au plecat. Jim căută un răspuns, gîndindu-se dacă să inventeze vreo minciună pentru doctorul Ransome. Acest medic tînăr părea foarte sigur pe el, o atitudine În care Jim nu avea Încredere - la fel se purtau și cei care veniseră de curînd din Anglia, iar Jim se Întreba cum explicau filmele britanice de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
legați în serie când ajung aici, cam atât mai știu din fizică, nu mă mai roade graba lucrurilor care trebuie făcute, nu trebuie făcut nimic, doar existat la modul privirii, urechii... ce tare a obosit sufletul meu și ce de minciună sleioasă, pe surâs strâmb din chip strâmb, umbli cu mocirla în jur și pe ce pui mâna se îmbolnăvește de tuse. O lume pe care mi-o smulg cu mâinile din cap și o arunc moartă, pulsândă încă și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
mari figuri tragice, victime ale acestor curse divine - Aiax, Heracles, Agave -, și spre deosebire de ele, o altă figură, Elena, întruchipează ea însăși momeala, devenind o veritabilă unealtă în mâna zeilor. Astfel, ambivalența eidolon-ului, cu indeterminabila sa valoare de adevăr sau de minciună, de prezență a unei realități efective sau a unei imagini inconsistente și înșelătoare, ambivalența aceasta, așadar, se transformă într-o armă redutabilă, manipulată de zeitățile tragediei. În experiența nopții sângeroase în care fusese pândit la tot pasul de închipuiri ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
istoria are de-a face cu veritabile fantome, ca în Macbeth, autenticitatea acestora include întotdeauna un dram de incertitudine. La sfârșitul scenei aparițiilor din actul al patrulea, în care prezența spectrului lui Banquo confirmă veridicitatea „arătărilor”, tensiunea dintre adevăr și minciună, aceeași din prima întâlnire cu vrăjitoarele, continuă să persiste. În revelațiile aparițiilor, ceva va rămâne până la capăt sub semnul întrebării, al ambivalenței: înșelătorie sau sinceritate? Adevăr sau minciună? „That lies like truth”, acesta este permanentul cuplul antinomic, regăsit și în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
care prezența spectrului lui Banquo confirmă veridicitatea „arătărilor”, tensiunea dintre adevăr și minciună, aceeași din prima întâlnire cu vrăjitoarele, continuă să persiste. În revelațiile aparițiilor, ceva va rămâne până la capăt sub semnul întrebării, al ambivalenței: înșelătorie sau sinceritate? Adevăr sau minciună? „That lies like truth”, acesta este permanentul cuplul antinomic, regăsit și în domeniul viselor premonitorii, și în acela al predicțiilor propriu-zise. În fața fantomei, Macbeth așteaptă neclintit posibilele sale metamorfoze. Căci fantoma și-ar putea schimba oricând înfățișarea, s-ar putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pe deplin sigur de identitatea Thaisei: recunoașterea după nume a lui Helicanus. „Mortul” ce se dovedește viu înscrie, așadar, în centrul scenei de recunoaștere un veritabil „efect de fantomă”, cu tot cortegiul său de indecizii: realitate sau vis, adevăr sau minciună, corp în care pulsează viața sau vedenie, iluzie lipsită de substanță? Și ca și cum uneori ar vrea să sporească și mai mult incertitudinea, Shakespeare nu se mulțumește să asocieze falsa moarte cu asemănarea, ci le adaugă și travestirea. Astfel, în ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ea chipul „morții frumoase”? Ca și cum un fel de contopire s-ar produce aici între adevărata și falsa moarte, ca și cum nimic n-ar mai deosebi amăgirea de realitatea efectivă a morții. Înțelegem acum de ce vestea așa-zisei morți a Julietei, această minciună, în fond, are pentru Romeo o putere mai mare decât aceea a visului - perfect adevărat în semnificația lui - în care se făcea că, mort fiind, fusese readus la viață de sărutarea fierbinte a Julietei. Căci ceea ce vede el în vis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pe travestire. Privirea arzătoare, intensă a iubirii îl înrudește pe îndrăgostitul shakespearian cu nebunul, cu poetul, cu melancolicul, într-o lume dominată de viziune, de ceea ce vezi sau crezi că vezi, viziune în jurul căreia gravitează toate relațiile dintre adevăr și minciună, dintre adevăr și iluzie. Este însă și o lume în care viziunea și imaginea pun autoritar stăpânire pe tine sau te lasă în voia reveriei, o lume mereu deschisă întâlnirii cu altceva, cu o alteritate agresivă sau de-a dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]