10,805 matches
-
Trimisul lui Dumnezeu: (nu-l ia în seamă; îi așază pe cei patru în formație corală și începe să cînte o melodie cu un text ininteligibil; stă la dispoziția realizatorilor ce înșiruiri de silabe fac din acest moment unul între tragic și comic; cînd se atinge un punct maxim al cîntecului, intră supraveghetorul) Supraveghetorul: Aveți nevoie de ceva? (același Nu! școlăresc; imediat intră cei doi băieți buni la toate; Supraveghetorul îi întîmpină, se privesc fără să-și spună ceva) Domnii sînt
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
se Încheie tezist, cu fraza “această carte este dedicată omului”. Personajul (ca și categorie naratologică), alături de un realism cu accente naturaliste dus până la ultimele consecințe fiziologice, se reîntorc en fanfare În proza franceză odată cu acest roman. “Mai degrabă istoric decât tragic” el are scenariul unui bildungsroman pesimist până Înainte de epilog, fiind foarte aproape de celebrul de acum film american Forrest Gump. În film, ca și În roman, este radiografiată antifrastic și amar ultima jumătate de secol, evoluția “societății spectacolului”, a occidentalului lipsit
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Substanța ideologică, bogată, se activează la maximum, În așa hal Încît exigențele convențiilor narative sînt adesea abandonate pentru a-i face loc. În sfîrșit, supratema: iubirea. Ceea ce se narează este la prima vedere o poveste de iubire, o dragoste terminată tragic, cu moartea ei și alienarea definitivă a lui. Nu este vorba Însă despre o poveste petrecută În illo tempore. Contextul Îi determină evoluția: sîntem În anul 2000, În Franța, la Paris. Personajele duc viața parizianului de rînd: “metro, boulot, (fără
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Nimier din Noua pornografie sau al lui Marie Darrieussecq din Schimbarea la trup - sau prin apelul la decalări repetate, puțin perceptibile, un glissando reflexiv, ca la Camille Laurens. Conviețuirea cu sine este de acum dramatică, dacă nu retezată În mod tragic. Cadrul poate fi domestic, sordid sau luxos, dar mai ales burghez: moment În care burghezia Întragă este pusă În chestiune, filistină și avară, Înșelată mereu de societatea spectacolului regizat de un Sistem inexpugnabil și parșiv. În vreme ce burghezul juisează la comandă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
este o fișă clinică a unei bătrîne mame (mama naratoarei) bolnavă psihic În urma uciderii, În 1943, a fratelui ei de către colaboraționiști naziști În perioada guvernului de la Vichy. Numai că fișa este completată la mai bine de cincizeci de ani după tragicul eveniment, de către o fiică exasperată de imaginea bestialului asasinat rămas În memoria mamei, de pe care timpul nu putuse să șteargă nici o umbră de culoare. Acest tablou n-ar avea Însă nimic original, și ar putea eșua foarte repede În melodramă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
reușit o nouă succesiune, tot aleatorie, de schițe Întinse pe cîteva pagini, unde cupluri de personaje - tată-fiu, soț-soție, frate-soră, etc. - duc vieți rapide, monotone, dependente de o serie de meserii transistorice, În locuri transistorice, vieți care de cele mai multe ori sfîrșesc tragic. Tragicul apare Însă atenuat de mecanismul diegetic, acționat artificial, care funcționează dintr-o formidabilă inerție: personajele fiecărei schițe au numele monosilabice și paronime (de pildă: Lam, Lem, Leg), ca și cum n-ar fi decît infime declinări ale aceluiași din unica necesitate
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
vaste fresce psihologice. După 1986, Marie Redonnet scrie În fine romane, scurte, omnisciente, unde realismul clasic este subvertit cu totul altfel decît se Întîmplă În cazul minuitiștilor. Personajele participă la o cavalcadă narativă care curge cu repeziciune către un deznodămînt tragic adesea, dar, iarăși, n-avem de-a face cu „scriitura albă” a lui Camus. În primul rînd, pentru că ceea ce se produce la nivel narativ este infirmat de un program de dedramatizare care funcționează la nivelul semnificantului. Am dat deja un
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
considerată Întotdeauna [de către școala de la Frankfurt] a priori conformă cu ceea ce este prescris În program, iar consumatorul se vede redus la avea libertatea unei muște prinsă Într-o pînză de păianjen”. Pe de altă parte, Într-o perioadă refractară la tragic, este limpede cum acesta, pentru a supraviețui, s-a retras În apartament, acolo unde musca nu face decît să Încarneze condiția postmodernă a zborului. Apartamentul și musca trebuie așadar apreciate ca forme deghizate ale unei specii evoluînd Într-un mediu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
devine În deceniile din urmă tot mai puțin fericită, cu atît mai hidoasă cu cît timpul ei este prezentul - dar asta pentru că trecutul e mort, „inutil”, iar viitorul consubstanțial prezentului - apartamentul rămîne singurul moderator-tampon În această apocalipsă cu atît mai tragică cu cît e mai insignifiantă. Ce Înseamnă literatura de apartament, astăzi? Pentru unii, apartamentul este singurul spațiu În care o experiență mai poate fi autentică - apartamentul, scările blocului, magazinul, autobuzul sau autoturismul, pentru că celelalte - cîmpul de luptă (defunct azi), natura
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Jean Echenoz și-a făcut din indiferență un stil. Frazele romanelor sale se succedă ca niște alice trase la țintă de un profesionist, asemenea unui personaj din prima sa carte, Le Méridien de Greenwich (1979). Prea comode pentru a fi tragice, personajele sale au Întotdeauna o scamă pe sacou de Înlăturat, un pahar de vin de terminat, un televizor de aprins sau un avion de luat pentru a nu cădea pradă derelicțiunii care le dă târcoale. Viața de zi cu zi
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
distracții efemere a căror frecvență regulată asigură suficiente bucurii și dezamăgiri, Într-o succesiune de fulguranțe, pentru ca din șirul lor să se poată trăi fără umbra suicidului, fără ca dimensiunea umană a vieții să poată fi prea mult - supărător sau poate tragic - comparată de protagonist cu aceea transcendentă, așa cum se Întâmpla cu romanul existențialist. Primul personaj din galeria imperturbabilor macho echenozieni intră repede În pielea lui Mersault, ucigând În două reprize trei oficiali americani aflați pe drum Între Quito și Bogota, ale
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
datele care pot desemna o realitate coerentă la un moment dat. Roman ianusic, Cinéma ia cititorul părtaș la dizolvarea realității imediat ce aceasta ia formă, vorbește despre indentitate și despre moarte ca despre simple convenții dramatice dar și, reciproc, despre perfecțiunea tragică a vieții al cătrei stăpân absolut poți deveni numai prin suicid. Căci Milo Tindle, dacă putem spune așa, se fait tuer. Milo Tindle este un Kirillov al sfârșitului de secol douăzeci, care se sinucide pentru a-și demostra că Își
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cronicile unor eșecuri, dacă e normal să fie așa, să scrii doar cu condiția de a fi eșuat În realitate și să Încerci să „te scoți” astfel. Să fie vorba despre o subzistență a tragediei Într-o epocă refractară la tragic și dezamăgită tocmai din cauza asta? Fiecare eșec Înregistrat În romanele lui Adely devine, dialectic, mijloc de cunoaștere. În urma lor, de fiecare dată, protagonistul regăsește calea spre sine Însuși, schimbarea la față prin actul scrierii cere obligatoriu o dialectică negativă căreia
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
valoarea exemplului și, În același timp, fără a presupune schizoidii. Ceea ce trebuia să moară În personaj a murit: subiectul. Personajele lui Rouaud (uneori asemenea celor ale lui Anatole France) fac parte dintr-o generație care nu-și mai scrutează existența tragic, care nu și-o mai Împlinește În discuții Între patru ochi cu un Dumnezeu exterior, o generație de personaje - și aceasta este valabil pentru literatura franceză contemporană În ansamblu - care se Îndoiește de la bun Început asupra realității oricăror ordini sau
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cel „normal”, al social. În centrul lui, Antoine ar avea proprietățile geniului, dacă i-ar lipsi naivitatea și bunul-simț. Așa Însă, contaminarea geniului cu valori mic-burgheze - tocmai de aceea execrate de Barthes - are ca rezultat un ins lipsit de fibră tragică, rațional În interiorul celor mai iraționale decizii, pe care autorul Îl poate ironiza și iubi În voie. Pentru a ieși din impas, Antoine, neînțeles de nimeni, sărac și sătul de aparențe, hotărăște să devină bețiv, În mod cît se poate de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
către Ochi Verzi. Supraveghetorul general în ținută de ceremonie, împreună cu supraveghetorul celulei. SUPRAVEGHETORUL GENERAL: Am auzit, am văzut tot. Pentru tine, și din locul unde stăteai de pază, treaba devenea comică; pentru noi, dincolo de vizor, a fost o frumoasă secvență tragică, mulțumesc. (Salută.) Cortina.” JEAN GENET, Maximă supraveghere, Gallimard, „Folio théâtre”, 2006, p. 122. Preambultc "Preambul" „Spectatorul este un paznic de noapte, un veghetor” - cu această propoziție îmi încheiam o carte de acum douăzeci de ani, Memoria teatrului. În cuvântul „a
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
care se pătrunde brutal în spațiul intim al oamenilor? Siguranței oferite de cei patru pereți ai camerei-refugiu îi succede principiul deschiderii generalizate: oricine poate intra, oricând. Principiu a cărui exasperată materializare o regăsim, de pildă, în Pescărușul, în scena revederii tragice dintre Nina și Kostia: aici, nici o precauție nu mai e posibilă, ușa „nu are încuietoare” și trebuie blocată cu un fotoliu. Pragul nu mai este un scut, el nu mai protejează. Răsturnarea ludicătc "Răsturnarea ludică" În vestitele lor concursuri, grecii
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
totul se termină dezastruos: întreaga operațiune eșuează jalnic, Malvolio înnebunește și trebuie internat într-un ospiciu. Supravegherea ludică la care spectatorul fusese un martor bine dispus și pus, la rândul lui, pe glume și pe șotii, se soldează cu sfârșitul tragic al personajului manipulat. Concepută inițial ca o capcană ironică, supravegherea a avut consecințe la care nimeni nu s-ar fi așteptat. Ultimele puneri în scenă ale piesei, mai ales cea a lui Declan Donnellan în 2004, insistă asupra acestei transformări
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
care se află Britannicus și Iunia: femeia vorbește și aici știindu-se ascultată, cu deosebirea că, în exemplul dat, ea caută să întrețină iluzia unei căsătorii ireproșabile, în ciuda vizibilei absențe a iubirii (dovada fiind amantul supraveghetor). Răsturnarea totală a situației tragice a personajului racinian stârnește râsul. Și aceasta cu atât mai mult cu cât, în teatrul de bulevard, pasiunea nu pare a fi nici unică, nici eternă, ci doar o simplă și trecătoare toană amoroasă care, ca să parafrazăm un titlu al
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
legenda. Dar omului care și-a văzut dosarul oare ce îi rezervă soarta? Eu nu mi l-am văzut. Din scepticism sau din lașitate? Cercetarea arhivelor mai are un aspect, de astă dată comic, un fel de revers al feței tragice a medaliei. După lectură, mulți au fost consternați, cuprinși de o exasperare ironică în fața derizoriilor observații din „notele informative” - „X a cumpărat din piață morcovi și a vorbit cu țăranca de la care i-a luat” - sau în fața numeroaselor greșeli de
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
la fel de bine, să declanșeze și chiar să accelereze procesul unei prăbușiri fatale. Nu există armă mai de temut ca supravegherea manipulată: fie că deturnează informațiile, fie că, lucru și mai grav, pune individul în fața unei năucitoare revelații. Urmările sunt întotdeauna tragice: omul o apucă pe căi greșite sau, cum se întâmplă la Strindberg, își constată eșecul total, de altfel ultimul din viața lui. Puterea „supraveghetorului” Gustav se convertește în disperarea „supravegheatului” Adolf. „Din spatele ușii”, prin mișcări bruște, necontrolate, acesta din urmă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
atât cât îl distrează și poziția umilitoare a amantului silit să se pitească în acest fel. Spectatorul beneficiază de o superioritate extremă, sursă de comic în măsura în care sala - și nu scena - posedă informațiile, iar informațiile acestea sunt cu totul inofensive. Urmările tragice sunt excluse, logica însăși a situației comice ne spune să nu ne temem pentru viața bărbatului ascuns, ci să așteptăm calmi compromisul final. Căci, întotdeauna, totul se va rezolva printr-un compromis. Strategie burgheză de supraviețuire! În Piedica, Feydeau îl
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
concentricitatea lor. Mai întâi, forța de atracție verticală constituia reprezentarea gravitației terestre și, prin urmare, o rămășiță a legării de natură față de care Mondrian protestase. În al doilea rând, predominanța vectorului vertical crea un dezechilibru pe care el îl consideră tragic, dorind să-l depășească în arta sa. Intenția era de a reprezenta perfectul echilibru dintre vertical și orizontal, un univers imponderabil, omogen și infinit, neîndatorat nimănui și nici unui lucru. Din acest motiv, el a ocolit și orice referire explicită la
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Klee numește clădirile tovarășii noștri de suferință, amintindu-ne dependența de forța terestră care ne trage mereu la pământ. Am avut ocazia să i dăm dreptate, dar este la fel de adevărat că forma arhitecturală face mai mult decât să reflecte lupta tragică cu încărcarea și greutatea. Proiectarea de arhitectură ne informează asupra faptului că, dacă clădirea nu ar poseda un centru în jurul căruia să-și adune propria existență, nimic nu s-ar opune cu adevărat gravitației. Fără un astfel de centru, totul
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
tragedia războiului ca eveniment foarte apropiat și care rămâne prezent în conștiința oamenilor printr-un sentiment de mutilare a ființei, ce nu a putut fi depășit 2. Tematica este dezvoltată pe două direcții: cronica evenimentelor apropiate cu dezvăluirea dimensiunilor lor tragice și poezia de atitudine menită să exprime atașamentul poeților față de evoluția socialistă și să denunțe falsitatea unor idei perimate, legate de întregul sistem de agresiune și violență. Astfel se explică orientarea spre o poezie, de fapt cronică versificată a marilor
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]