10,488 matches
-
în următoarele două secole, V și VI, aceasta devine treptat monocoloră, adică creștină. Acum, păgânismul nu este stins cu desăvârșire, dar, social și geografic, pozițiile sale se restrâng tot mai mult sub povara măsurilor represive ale împăraților romani și ale înaintării creștine. În Scythia Minor, creștinismul este triumfător inscripțiile din secolele V -VI, în provincia dintre Dunăre și Mare, reflectă, prin conținut și simbolistică, o atmosferă spirituală specific creștină: atașamentul locuitorilor provinciei față de Dumnezeul cel Bun, sub puterea căruia stătea destinul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
stepele din părțile Donului, se extinde apoi pe teritorii vaste, de la Urali până la Dunăre. Mișcarea valurilor sarmatice spre apus a continuat până la sfârșitul antichității, fiind determinată de propriile necesități de extindere a zonelor de pășunat pentru turme, dar și de înaintarea altor grupuri de migratori, mai ales germanici, care au pătruns în spațiul ocupat de ei. Cei dintâi sarmați care s-au deplasat, la începutul secolului I d. H., departe spre vest în înaintarea lor, până în Câmpia Tisei, au fost iazigii. După
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
zonelor de pășunat pentru turme, dar și de înaintarea altor grupuri de migratori, mai ales germanici, care au pătruns în spațiul ocupat de ei. Cei dintâi sarmați care s-au deplasat, la începutul secolului I d. H., departe spre vest în înaintarea lor, până în Câmpia Tisei, au fost iazigii. După plecarea lor din regiunile est-carpatice, locul lor a fost luat de roxolani. Despre sarmați, nomazi și războinici, ne vorbește geograful Pomponius Mela (prima jumătate a secolului I d.H.): "Sarmații nu locuiesc în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ocupat mai întâi bazinul Niprului, transformat în bază de pornire spre țărmurile Mării Negre și Mării de Azov. Pornind de-aici, ei au pus stăpânire pe întinse teritorii aflate la est de Nipru, ajungând până în bazinul Donețului. O altă direcție de înaintare a goților a fost spre sud și sud-est, de-a lungul Nistrului, ajungând pe coasta de nord-vest a Mării Negre, unde se afla orașul Tyras. Prin înaintarea lor în cele două direcții, spre est și sud, goții și-au asigurat dominația
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
teritorii aflate la est de Nipru, ajungând până în bazinul Donețului. O altă direcție de înaintare a goților a fost spre sud și sud-est, de-a lungul Nistrului, ajungând pe coasta de nord-vest a Mării Negre, unde se afla orașul Tyras. Prin înaintarea lor în cele două direcții, spre est și sud, goții și-au asigurat dominația asupra unor regiuni întinse din estul Europei, ce se întindea din Volynia (Polonia), la nord, până la Dunărea de Jos și Marea Neagră, la sud, și din bazinul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
petrecut, în același timp, în toate teritoriile. Primele teritorii afectate de această pătrundere au fost cele din nordul arealului (spațiului) dacic, în care, în a doua jumătate a secolului al III-lea d. H., au pătruns grupuri restrânse de goți. Înaintarea spre sud a goților s-a făcut treptat, zonele de podiș locuite masiv de populația dacică fiind evitate de migratorii veniți din nord. Așezarea goților în regiunile de pe malul stâng al Dunării, în vecinătatea frontierei romane s-a produs mai
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
nu au putut profita de noua situație creată în Pannonia, la începutul secolului al V-lea, datorită prezenței unor triburi germanice sprijinite de Imperiu (ostrogoți, skiri, heruli) și mutării centrului puterii hunice în Pannonia, între 420-425. Hunii au antrenat în înaintarea lor grupuri de ostrogoți și alani. De aceea, gepizii au continuat să rămână o vreme în teritoriul (patria) lor din nord-estul Panoniei. 22 Dar moartea neașteptată a lui Attila, în 453, a determinat pe regele gepizilor, Arderic, să organizeze o
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în sudul Dunării, peste Moesia și Macedonia, ajungând până la Constantinopol. Ulterior, în cursul primei jumătăți a secolului al VII-lea, alte triburi slave, ale sârbilor și croaților, pătrund în sudul Dunării, pe la apus de Dacia, pornind din Panonia, care în înaintarea lor ajung până la Marea Adriatică. După luptele intense de la începutul secolului, viața pur romanică continuă în cetățile de la Dunăre, cu episcopi care recunosc pe împăratul, pe care-l respectă, dar nu îngăduie dregători și ofițeri, adică administrația și armata. Oricum, pe la
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
servi o anumită teză, că neamurile slave erau blânde, pașnice, îndeletnicindu-se cu agricultura, fără să facă rău altor neamuri. Ele ar fi venit în nordul Dunării nu din voia lor, ci împinse de alte neamuri, căutându-și scăparea în fața înaintării acestora. Ajunși aici, în regiunile românești, ei au dat (găsit) populația autohtonă, romanică, având aceleași ocupații-agricultura, creșterea vitelor, încât ei s-au putut înțelege ușor cu localnicii și au trăit astfel împreună, până când slavii au dispărut în mijlocul lor. Acest tablou
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
împărat despre atacul cuman (Anna Comnena, X, 2, în Fontes, III, p. 115). Pe de altă parte, scriitoarea bizantină precizează că românii din sudul Dunării, buni cunoscători ai drumurilor din zonă, îi călăuzeau pe năvălitori (cumani) prin defileele munților, în înaintarea lor spre Adrianopol. Dar, în final, expediția din 1094 s-a încheiat prin capturarea pretendentului și prin respingerea cumanilor. Un alt atac cuman a avut loc în 1114, în zona Vidinului, dar împăratul Alexie i-a silit să treacă Dunărea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
nord și s-au alăturat forțelor conduse de Petru și Asan-evenimentele acestea se petreceau în iarna 1185 și primăvara 1186. În urma acestor eșecuri, în vara lui 1186, Isaac Anghelos a pornit în persoană împotriva răsculaților, iar Petru și Asan, în fața înaintării armatei bizantine, au trecut (s-au refugiat) la nord de Dunăre, pentru a cere ajutor de la cumanii din Câmpia munteană. Între timp, în fruntea armatei bizantine, împăratul a pătruns în regiunea dintre Haemus și Dunăre, fără a întâmpina rezistență, unde
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
izvoare rezultă că grupuri de pecenegi au rămas în nordul Dunării și Mării Negre, la începutul secolului al XII-lea. Unele din triburile pecenege au mai sălășluit o vreme în stepele nord-pontice, apoi, pentru a nu fi nimicite de cumani, în înaintarea lor, au intrat în serviciul cnejilor ruși și s-au așezat în sudul Rusiei, împreună cu uzii și berendeii. În letopisețele rusești, ultima atestare a pecenegilor datează din 1169, dar ei erau deja incluși alături de alte popoare în uniunea de triburi
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
împreună cu Iranul oriental, au fost incluse în statul (ulusul) mongol. În anii următori, 1226-1227, mongolii au atacat din nou tanguții din China, deoarece aceștia au refuzat să susțină militar campania din Asia Centrală.14 După cucerirea Horezmului, hoardele mongole au continuat înaintarea spre apus și au depășit fruntariile Asiei. Pătrunderea lor în Europa a fost în mare măsură datorată hazardului. Pornită inițial în urmărirea hanului Muhammad al Horezmului până în sudul Mării Caspice, armata mongolă condusă de Djebe și Subotai nu s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
acel "Unus-han" nu este o căpetenie din nordul Dunării, ci Ioan Asan II, țarul vlaho-bulgar, ce stăpânea la sud de Dunăre. Izvoarele bizantine confirmă ostilitatea bulgarilor față de stabilirea cumanilor în sudul Dunării, în urma presiunii mongole. După cucerirea Rusiei, continuându-și înaintarea spre apus, în iarna 1240-1241, mongolii și-au regrupat forțele și și-au stabilit principalele baze de atac în teritoriile rusești apusene. Invadarea Europei centrale, a doua etapă a campaniei, a fost minuțios pregătită, căpeteniile mongole s-au străduit să
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
zonă, papa Grigore IX îl invita pe rege și pe fiul său, Bela, să restituie cavalerilor teritoriul confiscat, amintindu-le meritele câștigate de ei în lupta împotriva cumanilor. Ei s-au distins în apărarea regatului împotriva frecventelor incursiuni externe, prin înaintarea dincolo de munții de zăpadă, întărirea teritoriilor ocupate prin luptă împotriva cumanilor, înfrângerea acestora și convertirea unei părți a lor la creștinism. Deducem că Ordinul teuton a fost instalat în Țara Bârsei pentru a lupta împotriva cumanilor, misiunea lor fiind ofensivă
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
slujeau statul latin. Înstalați în teritoriile noastre, teutonii și-au îndeplinit cu brio misiunea în cei 11 ani, urmărindu-i pe cumani dincolo de munți, ei și-au întins stăpânirea spre răsărit până la "hotarele brodnicilor", iar spre sud până la Dunăre.2 Înaintarea cavalerilor teutoni dincolo de Carpați a pus capăt dominației cumane în teritoriile extra-carpatice, deschizând în același timp drumul spre Dunăre și Marea Neagră. Astfel, prin acțiunile Ordinului, Cumania neagră își înceta existența și, concomitent, dinspre răsărit, cumanii erau zdrobiți de mongoli la
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
papalității și regatului ungar deschidea porțile Europei răsăritene lumii apusene. Dar, brusc, în 1225, regele Andrei II îi izgonește pe cavaleri, pentru a preveni constituirea unui stat propriu al Ordinului, sub autoritate papală, în sud-estul Transilvaniei și în regiunile extra-carpatice. Înaintarea victorioasă a cavalerilor teutoni a dus la anihilarea dominației cumane la sud și est de Carpați și la înlocuirea acesteia cu dependența de regatul ungar. După 1212, presiunea Ungariei asupra statului de la Târnovo a sporit considerabil, iar slăbirea și apoi
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
pe prușii păgâni, fie și sub mantia cruciatei, au eșuat. În urma eșecului, ducele Conrad de Mazovia a apelat la Ordinul teutonic, căruia i-a oferit în Prusia, în 1225, o compensație teritorială pentru ținuturile pierdute în Transilvania, în același an. Înaintarea în Prusia a început, în 1230-1231, din Chelmno (Kulm), obiectul donației lui Conrad, și s-a extins vertiginos, în mai puțin de zece ani, s-a constituit aici un adevărat stat teutonic (german) de cruciată, sub protecția papalității și independent
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în aspirația ei de a ajunge la Dunăre și Mare. Cât despre instalarea Poloniei la hotarele nordice ale noului stat, aceasta nu aducea Moldovei un aliat în lupta împotriva Hoardei și a Ungariei, ci, dimpotrivă, un vecin incomod, reținut de înaintarea spre sud de tratatele dintre Ludovic I și Cazimir III. Cu toate acestea, românii est-carpatici au acționat cu energie și abilitate, reușind, până la sfârșitul secolului ak XIV-lea, să elibereze spațiul carpato-nistrean și să întindă hotarele până la Dunăre, Mare și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
împotriva ținuturilor otomane adiacente a fost un dezastru total. Luptele au durat aproape o lună. Armata otomană a învins curînd forțele grecești și a pătruns pe teritoriul Greciei, dar intervenția marilor puteri i-a împiedicat pe otomani să-și continue înaintarea. Deși războiul în sine a constituit un eșec umilitor, termenii păcii echivalau cu o victorie grecească în privința Cretei. Sub presiunea marilor puteri, guvernul otoman a fost forțat să acorde insulei un statut autonom; prințul Ghiorghios a devenit guvernator. Au rămas
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
considerație doar cei aflați sub controlul direct al guvernului care plăteau taxe, numărul acestora era de 19 050 307.3 După 1878, statul întîmpina încă probleme în privința întreținerii refugiaților musulmani, cei mai mulți dintre ei obligați să-și părăsească fostele cămine din cauza înaintării națiunilor creștine. Între 1878 și 1884, guvernul a fost nevoit să aibă grijă de 812 193 de oameni din această categorie; în intervalul 1884-1897, cifra aceasta era de 202 822. Colonizarea acestor familii în tot mai restrînsele teritorii otomane era
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
echilibrului de forțe: atunci cînd unul dintre ele obținea cîștiguri importante, celălalt trebuia să primească unele compensații. În 1877, înainte de a intra în război împotriva Imperiului Otoman, Rusia negociase o serie de tratate secrete care dădeau asigurări Vienei referitor la înaintarea trupelor în vestul Balcanilor. În 1908, anterior anexării Bosniei-Herțegovina, Aehrenthal încercase să facă o înțelegere asemănătoare cu Izvolsky. O înfrîngere a austriecilor în fața Serbiei în 1914 ar fi distrus complet echilibrul diplomatic din regiune. România era legată în continuare de
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
ca armata habsburgică să obțină o victorie rapidă și ușoară, dar primele succese au fost realizate de sîrbi. Armata acestora a reușit practic să respingă două atacuri în 1914, ba chiar să continue ofensiva și să pătrundă pe teritoriul habsburgic. Înaintarea rușilor în Galiția a forțat monarhia să transfere o parte din trupe în zona aceasta. În plus, soldații sîrbi dobîndiseră experiență în timpul războaielor balcanice și erau foarte eficienți în luptă. La începutul lui decembrie s-a produs însă o răsturnare
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
a demisionat și a plecat imediat din țară. În decembrie, un plebiscit l-a readus pe tron pe Constantin I, cu o mare majoritate. Problema urgentă a noului guvern era poziția lui în privința situației din Anatolia. Guvernul anterior plănuise o înaintare împotriva forțelor lui Mustafa Kemal, a cărui poziție a fost descrisă într-un capitol anterior. Aspectele internaționale ale intervenției deveniseră totuși mai puțin favorabile unei astfel de acțiuni. Atît francezii, cît și italienii se aflau în plin proces de reorganizare
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
de a invada teritoriul german. Nici forțele militare britanice, nici cele franceze nu erau suficient de puternice ca să împiedice Germania să învingă Polonia. În această situație, ajutorul sovietic era absolut esențial. De fapt, puterile occidentale puteau spera să pună capăt înaintării Germaniei sau să asigure o victorie în cazul izbucnirii conflictului numai dacă îl puneau pe Hitler în fața inevitabilității unui război pe două fronturi. O cooperare strînsă între sovietici și occidentali era însă împiedicată de obstacole majore. Piedica principală era îngrijorarea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]