10,472 matches
-
inițial al înțelegerii modului de abordare, clasic și actual, a esenței educației, ca apoi să fie analizate și celelalte componente ale procesului, cu consecințe asupra eficienței lor practice. Pot fi semnificative aici analizele necesare asupra evoluției unor macroparadigme în temă, devenite actuale prin reinterpretarea lor: educația ca acțiune sau educația ca fapt de cultură și artă sau educația ca tehnologie și ca inginerie sau educația ca și pentru dezvoltarea durabilă a personalității, într-un mediu pedagogic ecologic. 1.3. Educația reinterpretarea
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
Schiță a unei teorii practice) ș.a. După principiile conceptuale afirmate în această schimbare de paradigmă aici, s-ar contura o schemă generală a unei analize praxiologice, pe care s-o facă educatorul practician și să o concretizeze în proiectarea profesionalizată, devenită mai științifică, rațională, eficientă și chiar creativă. Într-o aplicație anterioară de fundamentare a unei didactici praxiologice (Joița, 1998) și în alta de formare a profesorului constructivist (Joița, 2008), aceste principii ale conduitei eficiente și constructiviste ale educatorului se pot
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
lor de către așteptările societății și de către caracteristicile procesului educațional, apoi să precizeze categoriile de acțiuni necesare și posibile pentru ele, în cele patru faze esențiale ale acestuia pregătirea, realizarea, evaluarea, reglarea. Pot fi accesate atunci ca acțiuni: deja formate și devenite rutiniere, de cunoaștere concretă și abstractă, de relaționare cu ceilalți, finalizabile după un timp dat, noi de învățat, de corelare cu experiențe variate formale și nonformale, rezultate din îndeplinirea unor roluri date, realizabile la nivel de grup, organizate în sistem
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
acestei sintagme esențiale, elemente regăsibile între semnele schimbării paradigmatice în practica educației, sesizate anterior: ► Paradigma schimbată reprezintă o nouă viziune asupra realității educaționale, rezultată din interpretările asupra acumulării de date, ipoteze asupra unei probleme recunoscute ca acceptată până atunci, dar devenită critică în noi condiții. Ea naște nemulțumiri asupra obținerii eficienței scăzute acum, în rezolvarea noilor situații și se conturează acceptarea nevoii de schimbare, impusă de noile abordări, de percepția publică, deși nu este afectată esențial teoria generală, ci metodologia adaptării
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
esențială pentru a ajunge la concepte, a înțelege nivelul căutării și al schimbării propuse sau oferă un cadru general pentru cunoașterea specificului științei, a practicii unei probleme educative și poate susține conturarea unei tradiții științifice pentru comunitatea științifică. Dar odată devenită normală și paradigma în educație va impune credibilitate, notorietate, eficacitate, schimbarea ei arătând o modificare de viziune, de percepție a realității, o adeziune la noile principii, credințe (Kuhn precizează că tocmai aici este revoluția științifică). Dar atunci ea trebuie să
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
de practică, • a reduce rezistența în participarea la un dialog și luarea de măsuri specifice. Sau cercetarea psihologică (Reigeluth și Squire, 1998) explică importanța diversității aplicării variatelor teorii ale învățării, ca principiu aplicat la paradigma centrării pe învățare (pe educat), devenită acum prioritară, unde sunt incluse și efectele asupra domeniului afectiv, a metacogniției. Astfel două ar fi consecințele majore asupra proiectării: în stabilirea obiectivelor și în alegerea metodelor folosite de către educați, sub îndrumarea educatorului, ele devenind alternative de organizare, desfășurare. Fiind
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
a generaliza, a specifica, a combina, a coordona, a organiza, a decide, a antrena operații mentale complexe pentru conectarea la situațiile reale, prin transformarea achizițiilor anterioare, a formula ipoteze, a reorganiza câmpul conceptual, atitudinal și practic, a proiecta. Toate acestea, devenite instrumente mentale și practice, dovedesc existența competențelor, care conduc la rezolvarea problemei, a situației, după anumite criterii de eficiență, calitate (cum le analizează, cum le prelucrează, cum le coordonează, cum le adaptează, cum le combină-recombină). Și ele pot fi de
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
conturează în aplicarea schimbării de paradigmă în curriculum, fiind divergențe reale între baza teoretică și modul cum se poate ea respecta în construcția și realizarea unui curriculum: • articularea cunoștințelor (care rămân, deși altfel sunt selectate, organizate, precizate) și dezvoltarea competențelor, devenite intens solicitate (cum se transformă ele, cum are loc transpoziția lor didactică, cum se transformă înțelegerea cunoștințelor și în acțiuni practice, pentru demonstrarea și a ceea ce știi să faci), • armonizarea tendinței disciplinelor (cât de mult și cum în abordarea lor
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
lor. Acum, acționează paradigma educației în mediul care este utilizat ca un context care dezvoltă experiența de învățare). In fine, în actualitate, se afirmă tot mai insistent abordarea prin competențe sau pentru integrare: ca mobilizare a diferitelor dimensiuni formate și devenite resurse ale acțiunilor eficiente ulterioare cunoștințe, abilități, capacități, competențe, motivații, atitudini, prin intermediul diferitelor discipline, pe baza învățării constructiviste, cu situarea cunoașterii în experiența reală, cu explicarea și apropierea formării în contexte variat create prin oportunități stimulante. Acestei abordări îi corespunde
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
variantei optime. Astfel apare, prin trasarea rutei/rutelor alternative, un schelet, o schelă, cu marcarea punctelor-elemente strict necesare construcției, a relațiilor între ele, a unei dispuneri structurale, a unei delimitări de conținut și spațiu. De aici, ideea ilustrată grafic și devenită regulă practică: dacă în proiectarea behavioristă trebuie respectat un algoritm, o ordine anume a pașilor prescriși și urmați apoi de către profesor în dirijarea activității, ilustrativ fiind aici modelul încă larg răspândit la noi, în proiectarea constructivistă, alternativele reprezintă esența proiectării
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
că autenticitatea proverbelor și valoarea lor educativă sunt atribute care nu s-ar fi putut cristaliza În timp, dacă proverbele nu ar fi Încorporat aspecte tot mai bogate și mai interesante din punct de vedere psihologic. Astfel, oricare dintre proverbele devenite perene pentru umanitate surprinde, pe de o parte, un fapt, o situație sau o experiență de viață semnificativă sub raport psihologic (de exemplu, o Întâmplare, o pățanie sau un bucluc care produce un necaz, un conflict, o suferință etc.), iar
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
rău va ajunge, mai devreme sau mai târziu, nu numai să facă rău, dar nici să nu mai poată trăi fără a face rău.) „Pentru Îndrumarea vieții deprinderile au mai multă valoare decât maximele, pentru că deprinderea este o maximă vie, devenită instinct și carne.” (H.Fr. Amiel) Cine s-a fript cu ciorbă suflă și-n iaurt. (Cel care a trecut printr-o experiență de viață traumatizantă devine Într-atât de precaut, Încât vede pericole chiar și acolo unde ele nu există
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
reproșul fiului său, Titus, că a pus impozite și pe „urină”, Împăratul i-a apropiat de nas un ban obținut din prima percepere a taxei, Întrebându-l dacă simte vreun miros; acesta spunând că nu, Vespasian Îi răspunde cu expresia devenită celebră: „Vezi, banii n-au miros”. Expresia este folosită astăzi pentru a-i ironiza pe cei care n-au nici un scrupul În a considera că orice căi sau mijloace de Înavuțire sunt binevenite.) Banul e ciocoi de uși multe. (Acest
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
nu poate fi folositor decât atât timp cât el servește realizării unei dorințe sau necesități personale de moment; apoi poate fi foarte bine aruncat la gunoi, ca inutil!) Azi mlădiță de tufan,/ Mâine coadă de ciocan. (Romanii au surprins Într-o formulă, devenită celebră, această eroziune pe care vârsta sau timpul o produce impresiei noastre orgolioase de atotputernicie asupra forțelor proprii: Sic transit gloria mundi.) Tu poți să Întârzii, dar timpul nu va Întârzia. (Când lucrurile nu sunt făcute la timpul lor, apare
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
la care aceștia recurg atât de frecvent (de exemplu, tăcerea cuminte, supusă, ascultătoare; tăcerea Încruntată, tensionată, amenințătoare; tăcerea inhibată; tăcerea complicitară; tăcerea ironică, dezaprobatoare, disprețuitoare; tăcerea meditativă, filosofică; tăcerea derutantă, voit ambiguă etc.). Μ Ideea care contrazice o altă idee, devenită consacrată, chiar dacă pe moment nu o poate infirma, va impune totuși respect, deoarece exprimă curajul unui nou Început În gândire. Μ Despre omul care Înțelege să facă sacrificii supreme pentru apărarea unui ideal sau a unor valori morale superioare se
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
devenit un Cain față de fratele său Abel, dar care apoi Își dă seama că nici o iertare nu-l poate absolvi de păcatul său). Suferințele anticipării sunt rare, deoarece ele sunt, de fapt, suferințele unei anumite conștiințe, și anume ale aceleia devenită vigilentă față de orice neglijență. Μ Că valoarea omului stă nu atât În cât poate gândi sau cunoaște el, cât În ceea ce este În inima lui reiese și din cuvintele Sfintei Scripturi: „Domnul nu se uită la ce se uită omul
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
și readapta continuu la schimbările impuse de realitate, de situațiile și evenimentele de viață (inteligența neguvernată de bun-simț procedează invers: pretinde să modeleze lucrurile după o logică a sa, strict personală, să facă realitatea să se Încline În fața unei idei - devenită fixă pentru acea inteligență -, În loc să-și adapteze ideile În funcție de cursul evenimentelor din realitate; o astfel de inteligență, rigidă și Îndrăgostită de ea Însăși, a caracterizat, de exemplu, comportamentul caraghios și, totodată, absurd al lui Don Quijote). Μ „Tipul psihologic”, ca expresie
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
nu e așadar un subiect unificat și sigur de el, ci o ființă incertă, pierdută Între fragmente de texte pe care se străduiește să le identifice, și pe care viața nu Încetează să o confrunte cu situații terifiante În care, devenită incapabilă să separe ceea ce e al ei de ceea ce e al altcuiva, e În orice clipă În primejdie să se confrunte, În Întâlnirile sale cu cărțile, cu propria nebunie. * Oricât de angoasantă ar fi, experiența lui Montaigne poate totuși să
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
gândirea generală de sfârșit de secol XX era una a radicalismului, adică a rupturii absolute cu trecutul, Nietzsche însuși declarându-și suspiciunea față de "nevoile de acum de legitimiare a umanului"59. Prin urmare, "ceea ce moare este o reprezentare a trecutului devenită irelevantă pentru a trăi nevoile prezentului, e o măsură a trecutului devenită piedică în raportul cu prezentul. În fapt, Nietzsche conștientizează un defazaj intelectual inerent cunoașterii umane: trăim in prezent, simțim prezentul, dar ne folosim pentru a vorbi despre acesta
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a rupturii absolute cu trecutul, Nietzsche însuși declarându-și suspiciunea față de "nevoile de acum de legitimiare a umanului"59. Prin urmare, "ceea ce moare este o reprezentare a trecutului devenită irelevantă pentru a trăi nevoile prezentului, e o măsură a trecutului devenită piedică în raportul cu prezentul. În fapt, Nietzsche conștientizează un defazaj intelectual inerent cunoașterii umane: trăim in prezent, simțim prezentul, dar ne folosim pentru a vorbi despre acesta de limbajul trecutului, însă imbajul trecutului, reprezentările sale ne domină si ne
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
se realizează, însă, la Ana Blandiana, într-o tonalitate aparte, care, dincolo de geometrie neomodernistă a formei, conține un ritual al ei : Am hotărât/ Să ies din glasul meu,/ Ca dintr-o biserică părăsită,/ De Dumnezeu mai înainte,/ O celebră biserică,/ Devenită muzeu,/ Cu altar din silabe,/ Și bolți din cuvinte,/ Sub care, amenințători/ De atâta iubire,/ Credincioșii se-nghesuie,/ În pronaosuri sfinte.// Am hotărât/ Să fug din glasul meu,/ Ca dintr-o închisoare pe care/ Singură mi-am închinat-o,/ Pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
bolți din cuvinte,/ Sub care, amenințători/ De atâta iubire,/ Credincioșii se-nghesuie,/ În pronaosuri sfinte.// Am hotărât/ Să fug din glasul meu,/ Ca dintr-o închisoare pe care/ Singură mi-am închinat-o,/ Pentru nenumăratele mele crime,/ O închisoare celebră,/ Devenită muzeu,/ Cu versuri zăvoare/ Și gratii de rime-/ Publicul o vizitează/ Și, înfiorat de torturi,/ Nu se miră/ Că nu zace, în ea, nime//" (Pasul)45. Obsesia existențială, îndoită de o feminitate desăvârșită, naște, cum este de presupus, zborul, a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
procedeu de comunicare (absolută) desprinsă de contingent. Cu alte cuvinte, noua poetică promovată de Ana Blandiana este una în care toate "mecanismele de proiectare speculativ-metafizice și mitic-simbolice sunt traspuse în planul spiritualului, obiectele, evenimentele servind drept semne ale unei realități devenite exclusiv spirituale 149. Practic, toate principiile unui neomodernism, văzut ca împletire între modernism și postmodernism, sunt aplicate și aplicabile în poezia Anei Blandiana, după o prealabilă trecere a acestora prin filtrul intimului, al personalului. Poezia acesteia este scrijelită, cu unghia
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
filtrată în prealabil printr-o interiorizare individuală, atunci devine pertinentă întrebarea retorică a lui Nichita Stănescu: "Să-ți trăiești soarta. Asta este un lucru relativ ușor de trăit. Dar dacă-r fi să ne trăim opera, ce ne-am face?!"21 Devenită stigmat pentru întreaga Generație șaizecistă, interogația stănesciană devine justificabilă și pertinentă, în contextul în care rolul artistului-poet ar fi acela de a crea noi realități printr-o reconsiderare a realităților existente deja. Cu alte cuvinte, să reconstruiască ceea ce este construit
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în poezia acestei autoare. Migrațiunea spre Spital pare să devină, de asemenea, un eveniment fatidic, care ar avea ca unică șansă salvatoare asceza interioară, ca formă de purificare etică:"Vom ajunge. Fiți gata. În curând vor urca/ Pe urmele noastre devenite sublime,/ Toți oamenii lumii. Noi îi vom aștepta/ Frumoși, fericiți, devastați de-nălțime". (Migrațiune). "În poezia Spital apare ideea opoziției la inerția existenței"62: Mi s-a-ncuibat în sânge ca o patimă boala,/ Și ca pe o patimă, nu pot s
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]