10,751 matches
-
și m-a măsurat din cap până la picioare. Ce-mi păsa mie? Apoi, a izbucnit într-un râs răutăcios. "Ce știi despre deșerturi?" m-a apostrofat, rânjind. Nu-mi mai aduc aminte ce i-am răspuns, dar, probabil, m-am lăudat, căci s-a aplecat spre mine și mi-a șoptit: "Bravo, e o specialitate folositoare". 10. De fapt, doctorul Luca e de părere că sinuciderea reprezintă o soluție doar în tinerețe, când poți lăsa în urmă un cadavru frumos. După ce
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
mânere laterale la ambele capete, și am răzuit de scoarță toți pomii fructiferi din grădină, pe care tata, pasionat pomicultor, abia îi altoise. Doream să-i fac albi, "mai frumoși". Am lucrat cu spor, până seara, încredințat că voi fi lăudat pentru strădania mea, și am fost sincer mirat când l-am văzut pe tata negru de supărare. Am făcut, aș zice azi, ceea ce a făcut Malraux când a declanșat operațiunea înălbirii clădirilor din Paris, numai că pomii "înălbiți" de mine
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
pus pietrelor o unică întrebare de răspunsul căreia, totuși, m-aș teme. Cum va arăta, oare, acest an pentru mine? 20. După un anumit număr de pahare de rachiu băute, când se dezlegau limbile la cârciumă, tata obișnuia să se laude că băiatul lui va fi, cândva, "subsecretar de stat" și că va locui "într-un bloc, la etaj". Curios e că nu se avânta niciodată să zică "ministru". Invariabil, se oprea la o treaptă inferioară. Probabil, nu cuteza să treacă
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
-mi pare rău. Detest sincer pragmatismul. Mi se pare stupid să consideri adevărat numai ce e util și avantajos când sunt atâtea dovezi (piramidele, între altele) că fără înfruntarea zădărniciei nu există, probabil, grandoare. Altceva regret. Că nu mă pot lăuda cu nici o "nebunie" adevărată; una din acele "nebunești" îndrăzneli pe care e infinit mai puțin grav s-o ratezi decât s-o eviți. Și ce paradox ironic! în vremea în care aș fi putut să-mi doresc "nebunii", eu visam
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
a născut pe Enos, că la nouăzeci de ani, Enos a născut pe Cain... și așa mai departe până la Noe. Era recitalul meu de rezistență, pe care-l dădeam oricui era dispus să mă asculte, folosindu-mi memoria ca să fiu lăudat că semăn cu tata. * Biblia aceea e unul din puținele obiecte pe care le-am luat de-acasă. Nu mai are scoarțele negre, nici toate foile. Începe cu "Întoarcerea fiilor lui Iacov la tatăl lor", din Geneză, și se sfârșește
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
atârnat în destinul meu chiar mai greu decât copilăria. Ne mirăm că Ludovic al XVI-lea a scris în jurnalul său, la 14 iulie, ziua căderii Bastiliei, "Nimic". Adică, "nimic de semnalat, de reținut". Dar câți dintre noi se pot lăuda că au sesizat momentul când au pus bazele regretelor de mai tîrziu? De câte ori mi-am amintit de anii în care am învățat la "Spiru Haret", m-am gândit doar că ei au reprezentat, poate, perioada cea mai fadă, cea mai
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
cu străduțe strâmte, legate între ele de ganguri întunecoase, unde tânărul custode avu surpriza unui alt Asybaris, cu totul diferit, parcă fără griji sau, dimpotrivă, hotărât să le uite. La fiecare pas, se văzu asaltat de vânzători ambulanți care își lăudau, țipător, marfa. Un bărbat, cu făină pe față, semănând cu un clovn, mâna din urmă un asin, în vreme ce, peste drum, niște prostituate, purtând centuri de castitate, îi ofereau cheile cu gesturi îmbietoare. Într-o vitrină, Julius zări o mumie expusă
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
timpul blocase acele ceasornicului iar apa le ajunsese deja la piept. Soarele aproape apusese... se ascunsese în asfințituri și nu mai încălzea. Începuse să se răcorească; se apucară să glumească bine dispuși: - Vrem să știm cum e marea! Ei o lăudară imediat, - În primul rând este udă, caldă... și albastră nu neagră cum i s-a dus vestea! Fetele și-au arătat invidia că nu sunt în locul lor, - Hai să facem schimb! - Nu... mai bine veniți voi în ea... vă primește
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
mecanic de Wolă foarte bun. Dar cine să i-a cuvântul să îl prezinte? Dau toți din colț în colț și se fac mici, să nu știe nimeni că sunt pe acolo! Vorbește Berti ca șef al secției; normal îl laudă puțin și se oprește; nu mai știe ce să spună și aruncă pisica din ograda lui, - Să spună și tovarășul Laur ceva despre candidat! Din colțul unde se refugiase a trebuit să se ridice în picioare și să vorbească. A
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
șefii profitau și-i jecmăneau pe mecanici, se practica acest obicei însă indiferent de situație nu putea face așa ceva. Nu știe nici acum de ce Lică îi adusese brânza: că îi făcuse rost de piese pentru Wolă sau că l-a lăudat în ședință? Adesea, când stătea la cozi și nu avea nici o șansă să mai apuce brânză însă nu își părăsea rândul, sperând că poate apucă o bucățică fărâmată de la urmă, refuzată de cei dinaintea sa, își spunea în gând cu
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
parcă aseară sau de dimineață, nu se pupa de mama focului cu mine. Aș fi prins-o imediat, aveam niște reflexe rapide și mă gândeam că Giulia, fiind ocupată aș putea să mă adăpostesc la ea, mai ales că se lăudase cu apartamentul acela ispititor. Mă consideram nevinovat; numai Giulia, cu ochișorii aceia copilăroși băgase fitiluri; în sfârșit așa sunt unii, ghinioniști în dragoste! N-a mai vrut să mă vadă niciodată... nu știu de ce! Dar eu...? Aerul rarefiat al dimineții
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
mai uiți? — Ai venit cam târziu. — Am lucrat. — Te rog, scutește-mă. — Poftim? — Ești atât de transparent, scumpule! — Ce e porcăria asta? — Habar n-am, o emisiune de jocuri. Unul din divertismentele alea entuziaste și realiste pe care le tot lauzi în rubrica ta în ultimul timp. Nu știu cum naiba poți să te uiți la mizeria asta. Nu mă mai mir că ești în ton cu retardații ăia fără creier care-ți citesc ziarul. Nu ești mai breaz ca ei. Detectez oare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
recomande el însuși: a primit permisiunea lui de a aborda galeria Narcissus din Cork Street și de a-i menționa numele. Phoebe i-a mulțumit cu oarece reținere, pentru că se cam îndoia de eficacitatea propunerii lui. Influența pe care se lăuda îndrumătorul ei că o avea asupra lui Roderick Winshaw fusese subiect de glume printre colegii ei, care nu prea găsiseră nici o dovadă în acest sens. Fusese coleg de școală cu Roddy, e adevărat, dar nimic nu sugera că ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
o puse pe masă, lângă el, oftând și spuse: — Probabil că vrei să auzi și restul povestirii. Dacă nu vă deranjează. Nu prea mai sunt multe de spus. În seara aceea aranjasem să cinez cu Farrington. Scarborough nu se putea lăuda nici atunci cu bucătăria sa aleasă, dar exista un mic local italian pe care îl frecventasem în trecut - pentru a face cuceriri, voi fi cât se poate de sincer cu tine, Michael - și acolo am băut împreună câteva sticle de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
am știut tot timpul că există, așteptând să fie atașat de subiectul lui. Trebuie să vă explic că acest scriitor era cu vreo zece ani mai tânăr decât mine și cele trei romane subțirele ale lui fuseseră în mod ridicol lăudate peste măsură în presa națională. Pentru că își făcuse personajele să vorbească într-un argou copiat grosolan din realitate și să trăiască în condiții de mizerie neconvingătoare, era aclamat ca un scriitor realist și socialist; pentru că făcea uneori trucuri elementare cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
sarcasm greoi și de câte o încercare abjectă de a da coate cititorului ca să se prindă la niște glume ultrarăsuflate. Acestui aspect al stilului lui îi rezervasem disprețul din final. „A devenit o chestiune de rutină“, scrisesem eu, „să fie lăudat domnul ...... pentru abilitatea cu care îmbină umorul cu angajarea politică; și chiar de a susține că avem în sfârșit în persoana lui un maestru al ironiei morale, indispensabil în aceste vremuri nemiloase. La urma urmelor, avem mare nevoie de romane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
la o distanță tolerabilă: și aici intra în funcție televizorul. Deși părinții mei locuiau la marginea Birminghamului, viețile lor aveau tendința să se învârtă în jurul unui târg liniștit care se afla la circa nouă, zece kilometri de casa lor. Se lăuda cu un mic spital, în care fusese internat tata în ziua când se produsese infarctul; orele de vizită erau de la două și jumătate până la trei și jumătate după-amiaza și de la șase și jumătate la opt seara. Asta însemna că orele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
apoi cuprins de o curiozitate absurdă, aproape isterică, am smuls ambalajul și m-am uitat la cele trei volume. Voiam să văd ceva care să mă facă să râd. Era o broșură subțire intitulată Splendorile arhitecturale de la Craydon, care se lăuda, conform fluturașului, „cu trei ilustrații în alb-negru“. Console! Console! Console! de Preasfinția Sa J.W. Pottage, care promitea să fie cea „mai accesibilă și hazlie ofertă ieșită din pana unui autor acum recunoscut la nivel internațional ca o autoritate în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
în mormânt. Iar amenințarea cu moartea? Ce-ai dragă de te gândești numai la moarte? Dar la ce să mă gândesc? Asta-i bună! Tocmai tu? Mă uimești. Mai bine pune mâna și citește din tizul tău, că tot te lauzi tu mereu cu am citit în sus și-am citit în jos! Pascal o ascultă. Îl luă pe Pascal și citi: Căci nu poate fi pus la îndoială că durata acestei vieți e numai o clipă; că starea de moarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
se pornește vercernia, clopotul tace între pământ și cer, cufundat în respectuoasă admirație față de cele înfăptuite. Nu degeaba sunt turnat după metoda vieneză, deh, finisaj occidental. Și ce limbă am! Argint curat, răsună pân la podul Mărășești. Nu că mă laud, dar glas ca al meu n-are nimeni. Nimeni! Ce Sfântul Spiridon Nou! Se cutremură văzduhul când vestesc eu ceasul de utrenie, de vecernie, bufnița deschide ochii și aripile și zvârrrr! a pierit printre salcâmi. Așa aduc eu seară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
-i cântă, nouă-mpărății ascultă, acuma și-a tăiat părul, l-a vopsit, l-a răsucit, l-a făcut permanent, i-au mai rămas în cap doar firele-astea roșii, negre, zici că-i coafată de baba oarba, ea se laudă, cică ăsta-i progresul. A fost odată, cine se-atingea de ea, pe loc se tămăduia, acuma poftim de te atinge dacă-ți dă mâna. Numai noi aripatele mai putem, fâl-fâl. Fâl. Se spune că viteza a crescut, că timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
foarte greu să-l iubești. Toate poveștile cu frumoasa, cu bestia, cu Esmeralda și cocoșatul și așa mai departe au un iz moral insuportabil. Pe de altă parte, așa cum bine știm cu toții, frumusețea e înșelătoare. Câți dintre noi ne putem lăuda că n-am căzut niciodată pradă ispitei! Aurora întinde mâna după lichidul gălbui și trage o dușcă zdravănă. Mă rog, eu nu. Sigur, și urâții sunt frumoși, când sunt regi. Ozymandias însă chiar nu era iar sexul opus nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
va trebui să „lucreze” zi de zi și minut cu minut ca să-i dovedească dragostea. A citit și recitit memorabilul cap. 13 din prima scrisoare a apostolului Pavel către Corinteni: „Dragostea este îndelung răbdătoare, plină de bunătate [...], dragostea nu se laudă, nu se îngâmfă, nu se poartă necuviincios [...], nu este iute la mânie [...], se bucură cu adevărul, suportă toate, crede toate, speră toate, rabdă toate. Dragostea nu piere niciodată.” Profesorul R. înțelege că Dragostea descrisă de Apostol este acea virtute care
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
a îmbolnăvit, mai întâi i-o murit baba, iar apoi s-a dus și el, lăsând un gol în sufletul familiei lui. Toader Cioabă S-a căsătorit cu Maria din satul vecin, fata lui Mocanu. Toader, când era flăcău, se lăuda că are 80 de Mării și 85 de Ilene, și până la urmă din cele 80 de Mării și-a ales pe Maria, fata lui Mocanu, frumoasă, focoasă, dar foarte veninoasă. Că pe Toader îl lăsa să doarmă în casă, iar
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
a inventat el politica amorală spre a-i învăța pe principi, ci "principii i-au dictat lui Machiavelli tot ce a scris"3. Principele, spune el, nu e o găunoasă meditație de cabinet, "studiul lumii a fost maestrul lui Machiavelli". Lăudînd sau contestînd cartea, nimic nu i se poate adăuga, nimic nu i se poate lua. Ideile i-au fost dictate lui Machiavelli de istoria trecută și experiența prezentă, acea "laverit â effettuale", cum spune el despre evenimentul trăit. Istoria conține
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]