3,155 matches
-
de la Maimonide și Campanela Încoace. De altfel, există supoziția că omul Însuși a fost creat prin clonare, de o civilizație extraterestră... Se opri, poate un pic cam tîrziu. — Chestiile astea le știi de la tipii cu care te-ai Întîlnit la cîrciumă? Întrebă Vic. — Nu, nu, nicidecum! Am studiat pe cont propriu. Vic se mulțumi să consimtă clătinînd din cap, ca și cum l-ar fi contrazis. — Se spune că diavolul inventează În fiecare zi lucruri noi, dar nu prea știe ce-ar putea
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
În afară de Valerian, care apăru Îndată din spatele grupului anarhist-comunist și-i puse În mînă un megafon. Figura lui i se păru cunoscută doctorului Thomas. Abia mai tîrziu Își dădu seama că nu era altcineva decît românul care-i furase pardesiul la cîrciumă, și o luă Îndată pe urmele lui. Joanna Jeni duse megafonul la gură, dar nu vorbi imediat. Se făcu o liniște perfectă. Vocea amplificată a Joannei-Jeni, groasă și nițel răgușită, din cauza excesului de tutun, răsună autoritar pînă la ferestrele blocurilor
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
la pescuit, unii vor citi romane sau vor asculta concerte de Mozart și Bach, alții vor merge la teatru etc. În viața de zi cu zi, constatăm Însă că, atunci cînd au timp liber și ceva bani, oamenii muncii Înfundă cîrciumile. Deoarece pentru ei libertatea este o povară, așa cum spune Sartre. Dacă Însă sunt mobilizați la culesul porumbului sau al sfeclei de zahăr și Înțeleg această necesitate, devin cu adevărat liberi, așa cum arată Marx. Iată motivul pentru care, Într-o primă
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
mare lucru din poeziile lui, dar Îi arătau respect pentru că erau Încredințați că știa multă carte. Pe deasupra, le citea și ziarele cu voce tare. Lățosul se Împrietenise cu unul dintre popi și se bețivăneau Împreună În camera din dos a cârciumii. Popa Îi arătase, ca pe un zapis de mare preț, ce scrisese pe o bucată de hârtie un preot de demult, al cărui nume nu și-l amintea nimeni, căci se prăvălise și putrezise chiar și crucea de lemn În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Fără să fiu beat, aseară m-am lăsat să zac În tristeți. Fusesem pe la Bufet, băusem fără chef câteva beri acre, nu se legase nici o vorbire cu nimeni. Nu cred că numai din pricina singurătății mi se Întâmplă lingoarea. Stătusem la cârciumă aproape nemișcat În scaunul meu de pe terasă. Îmi plimbam privirile și aveam impresia că descopeream lucruri pe care nu le văzusem niciodată. Ele fuseseră, totuși, acolo de când mă știam. Acuma se zăreau mici, neînsemnate și prăfuite. Peste drum de Bufet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
oraș ori aș avea o slujbă atât de măruntă, că nici n-ar putea fi băgată În seamă ori ținută minte. Cel mai aproape de adevăr, Însă, ar fi că le mănânc părinților banii degeaba, mă bețivănesc prin tot soiul de cârciumi cu indivizi neisprăviți și fără căpătâi (de exemplu cu tine, că te-a Întâlnit pe aici anul trecut și cred că i-ai lăsat o impresie de neșters când te-ai apucat, beat, să-i spui că poemele lui sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
opinci), Îi lăsase apoi pe ăilalți - după ce le povestise câteva snoave fără perdea, ca să nu se supere pe lenea de care dădea dovadă - să facă și treaba lui, iar seara trăsese o beție cu nașu-său (Bâtu, dacă ai uitat) la cârciumă, lăsându-se Înfiorat de cântecele din gură, vioară și țambal ale unora din neamul lăutăresc al Căloilor. Atât. * * * Am apucat să discutăm data trecută despre unele lucruri ce țin de subtila și aspra artă a războiului la care și voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
i se spună Repetentu - i le povestise unui prieten de-al său cu barbă, căruia urma să-i trimită nu peste multă vreme stufoase scrisori ce n-aveau să-și găsească nicicând destinatarul, la primele pahare de vin Într-o cârciumă murdară, dintr-o mahala a marelui oraș, Înainte ca amândoi să se Îmbete cumplit și să se apuce să pună ordine În univers. „Domnule”, făcea viitorul Repetent, „bătrânul a fost monumental. Am dormit și-am stat cu rândul la coada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
pentru că, până la urmă, găseau În mine un soi de fragilitate pe care chiar simțeau nevoia s-o ocrotească. Unii Îmi ofereau țigări (chiar și străine - marfă de contrabandă!), mă puneau fundaș În echipa de fotbal, mă luau cu ei la cârciumă după meciuri. Abia când Începuseră să-mi devină dragi a trebuit să ne despărțim și să ne vedem fiecare de drumul lui. La Început mă trezisem Într-o lume a Închisorilor. Veneam după o copilărie petrecută Într-o libertate aproape de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
cetățeni!” zicea câte unul care Înălța halba ori borcanul În care fuseseră morcovi În saramură din comerțul de stat ori frunze de spanac spre ceilalți Însetați gălăgioși și afumați de tutun ieftin. Când era Încă În putere, Tatapopii deschisese o cârciumă În chiar mijlocul satului, Într-o casă cu ziduri groase, de cărămidă, ce aparținuse cândva unui chiabur poreclit Ovreiu și care fusese confiscată de reprezentanții dictaturii proletariatului și folosită, de-a lungul vremii, drept sediu al Miliției, magazin sătesc, sediu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
stare să calculeze care era procentul de sânge neaoș din venele celui ce avea să dispară și el În aceeași perioadă cu profesorul și omul de cultură Marin Foiște. Înainte de asta, totuși, În vreme ce Înghițea cu nemiluita tărie contrafăcută Într-o cârciumă mizeră dintr-o periferie industrială a orașului, lui Ectoraș - căruia În curând avea să i se spună Repetentu - Îi plăcuse să se joace cu feluritele nații ce-i alcătuiau globulele roșii, inventându-și strămoși italieni, țigani, ruși, armeni și chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
nu puteau să-l primească În vreo noapte, le dărâma, furios, gardurile - niște Îngrămădiri joase de pietre puse una peste alta, fără ciment, var sau pământ Între ele. Despre astea și despre Încă multe altele, nea Mitu Păcătosul vorbea la cârciuma ținută de Tatapopii În chiar mijlocul satului, Încăpere cu podeaua de scânduri frecate cu motorină unde oamenii beau bere tulbure și Îndoită cu apă din niște borcane de sticlă În loc de halbe. Bătrânul Îl prinsese de multe ori pe Ectoraș pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Încrâncenare a crede În Întâmplarea cu rătăcirea și să-și dorească, dureros de tare, o pereche de aripi. Până să-l doboare orbirea și boala, Însă, se ținea țanțoș și vesel și abia aștepta să-l Întâlnească pe Ectoraș la cârciumă, așezat la masa pe locul căreia se aflase cândva scaunul coanei Marița, cana ei cu țuică și panoul cu fișe și fișulițe pe care femeia le Încurca de zor și le blestema. Fiul Directorului Îi asculta poveștile meșteșugite și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
și l-ar fi Încins. Se apropia Crăciunul și nu trecuse nici măcar o zi din postul legiuit pentru marea sărbătoare fără ca el să nu-l Întâlnească pe nașul său, notarul. De fiecare dată chefuiseră apăsat În odăița din fund a cârciumii, se Întâmplase să se destrăbăleze și cu muieri, Însă de cele mai multe ori timpul și-l pierduseră jucând cărți și ascultând, Înfiorați ori Înfierbântați, cântecele lăutarilor din neamul țigănesc al Căloilor. Florea Cucu zâmbi și oftă iarăși. Mirosul scorțișoarei și aburul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
ajungă curând În sat, să-și scuture promoroaca de pe haine În fața sobei Încinse, să bea scurt o țuiculiță și să pornească apoi În căutarea lui nașu-său, care cu siguranță Îl aștepta fie la primărie, fie În odăița din fund a cârciumii ce aparținuse, nu cu multă vreme În urmă, bătrânului grec Costas Dagdelinis. Pentru Început, la primele căni de vin fiert, aveau să dea gata niște mizilic sărat, măsline și brânză de capră, timp În care cârciumarul avea să frigă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
plecarea autobuzului ce avea să-i Întoarcă În Satul cu Sfinți. Foiște era vesel și mulțumit. „Domnule, eu de multă vreme am renunțat la miracolul derizoriu al alcoolului, așa că nu m-ar Încânta cine știe ce să ne scurtăm așteptarea Într-o cârciumă. Mai bine, uite, am văzut că s-a deschis În centru o cofetărie turcească. Nu te-ar tenta nici un pic să sorbim o cafeluță de la mama ei, să ne răcorim cerul gurii cu bragă și să ne răsfățăm papilele gustative
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Bosforului, câteodată iese în oraș travestit și se bănuiește că și partidele sale de pescuit ar fi un pretext pentru asemenea întrevederi clandestine; Manole spătarul „vizitează des și în taină pe Grigore-Vodă“; o întâlnire cu clucerul Andronache are loc la cârciuma din Mărgineni, noaptea, iar alta în zorii zilei, „într-o grădină de zarzavat, la DolmaBahce“. Zvonurile ocupă un loc fantastic în aceste rapoarte, dintre care unul culege chiar „vorbele a doi muți despre Grigore-Vodă“19. Durata vizitelor este comentată, fiindcă
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
Strâmbi, pociți, dezbrăcați, roși de mizerie, ei au fost,ai tari, au rezistat la toate asepticele societății [...]. La capătul Căii Văcărești, o femeie bătrână, cu fața stafidită, brăzdată de dungi adânci, învelită în șaluri vechi, stă rezemată de zidul unei cârciumi. În mâinile uscate, scheletice, ține o cutie cu câteva bucăți de săpun vechi, năclăit; același de luni de zile. E sigură că nimeni nu le va cumpăra. (Geo Bogza, 1968, p. 22) Narativizarea informației. Scriind despre sătenii din Drăguș care
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
durere" că poporul român nu are nici un destin. Fie că este om de afaceri sau funcționar la stat, abia dacă vei reuși să-i smulgi o vorbă, sau Doamne-ferește, un zâmbet. El este permanent preocupat, "are treabă", "nu intră în cârciumi" și nu-i suportă pe români. Ciocoiul își urăște conaționalii și nu se simte bine în preajma lor. Se ferește, de fapt, de vreo vorbă, de un gest care să-l deconspire în goliciunea lui de caracter, în micimea lui umană
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
p. 489. 112 Mommsen citează o comedie de epocă în care se spune: Într-adevăr,, întru totul egali îi consider pe proxeneți și pe voi cămătarii // În timp ce primii stau la pândă tăinuiți, voi nu vă sfiiți în forul însuși // Cu cârciumi primii, cu dobânzi voi amândoi îi jecmăniți pe oameni // Destule legi a decretat poporul din cauza voastră // Voi, cum au apărut, le-ați încălcat; întotdeauna se găsește o portiță// Ca apa fierbinte care se răcește, așa respectați legile, voi". Theodor Mommsen
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
cu ceapă și ardei roșu. Se bea și se mănâncă mult în proza lui I., ca și în literatura înaintașului său ploieștean. Târgoveții săi ies, primăvara, la Crângul lui Bot și fac chef mare, în lunile nefavorabile se retrag în cârciuma „La Botul Calului” și „consumă” încet și trist. Când vine nota, se vede limpede disponibilitatea lor culinară: „16 fleici în sânge, 20 mititei, 10 patricieni, 16 perechi de fudulii cu 10 chile de vin la găleată; dați 3 lei să
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
limba lui Ienăchiță Văcărescu, a greși este omenește. Aserțiunea lui Seneca este preluată de mulți ca o încercare ieftină de justificare a erorilor. Dar există greșeli și greșeli. Una este să greșești drumul spre casă, când te întorci afumat de la cârciumă și alta e să-ți clădești afacerea pe himere. După cum nu e totuna dacă ai greșit o dată, din neștiință, cu a persevera în greșeală, cu bună știință. Urmări grave pot avea greșelile săvârșite în conservarea sănătății, în afaceri și în
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
în tainele mirifice ale profesiei de învățător, ne atrăgea deseori atenția asupra faptului că învățătorul nu este un simplu funcționar, el este o personalitate cu înalte răspunderi sociale și morale, și nu-i este permis să se compromită sprijinind pereții cârciumilor sau rezemând gardurile sătenilor care au fete frumoase și sprințare. ARIPI FRÂNTE Învățătorul emerit Gheorghe Sireteanu (fie-i țărâna ușoară) mi-a povestit, în obișnuitele noastre întâlniri, un caz tipic privind dificultățile cu care se confruntă tinerii absolvenți de facultăți
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
cuvântului neconsemnat, a volatilității” (1994). Scrisul era asociat cu spațiul public: ne scriam articolele - teme de plan fără elan, ele erau spațiul cenzurii; oralitatea însemna libertate, creativitate, neconvenționalism, spontaneitate și, mai presus de toate, emoție. și, cu toate că funcționa suspiciunea, în cârciumi vedeai oameni absorbiți de conversații, degustând cu satisfacție imperfecțiunile răului, avantajele arbitrarului, limitele factorului uman, având adesea în centru un extrovert vesel care manipula cu artă contagiunea și ridica viața la rangul pe care-l merita. Se cădea în normalitate
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
altul. În prima clipă, Erna și Grete nu prea vor, apoi își cad una alteia în brațe) ERNA: Hai să uităm toată murdăria vieții. Cel mai bine ar fi să rămânem împreună toată viața într-o veselie. Herrmann e la cârciumă, fiică-ta în Australia și lui Mariedl îi merge și-așa, și-așa bine. Să dăm la o parte grijile și politica. GRETE: Chiar așa, că de ce, mă rog, niște hodoroage, așa cum suntem noi, să n-aibă voie să aibă
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]