1,735 matches
-
Măcinici“ încercaserăm să repetăm povestea de cu o zi în urmă. Și am umplut tabla cu măcinici rotunzi, mici și făinoși, care parcă plouau, curgeau de undeva de sus, iar în centrul tablei am desenat o creatură umanoidă mică și caraghioasă, care mesteca într-un cazan unde se putea deduce că fierb niscai măcinici. Am reușit să umplem tabla cu tot soiul de grafii destul de penibile, încercând să ne convingem „tovarășa“ că „Măcinicii“ ar fi o zi mult peste Ziua Femeii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
recuzită bisericească. De obicei, jucam pe latul terenului, că, na, eram și noi mici și nu puteam să alergăm atâta. Dar când ne strângeam 11 contra 11 sau ceva de genul ăsta, jucam pe întreg terenul și ieșeau niște meciuri caraghioase rău de tot. Se întâmpla să stăm cu o fază și 15 minute la o poartă pentru că era greu să ieși din apărare, terenul era mare, și noi, cum spuneam, mici. Tactica era ca la fete: unde e mingea sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
pe toți cei care am trecut prin Institut, și cred că pentru ultima oară - de atunci nu am mai jucat acolo -, iar acum nici nu cred că se mai poate întâmpla așa ceva. Ar mai fi ceva în legătură cu acest rol, ceva caraghios de tot. Eram pe atunci destul de în vogă, deoarece făceam, aproape în fiecare săptămână, câte două emisiuni de varietăți la televiziune, înregistram la radio foarte mult, ce mai, eram cunoscut. Mă plimbam cu Moldovan, regizorul care îmi oferise rolul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2164_a_3489]
-
o culoare stridentă, un verde, portocaliu, roșu, ceva mai ieșit din comun, un roșu aprins cred că ar merge cel mai bine. De acord, zice Petrică, cred că ne-ar veni bine la amîndoi. Așa ca scoși din cutie arătăm caraghios, am greșit cînd ne-am închipuit că așa vom impune mai mult respect. Nu e nici o problemă însă, le putem lepăda la primul colț de stradă cînd situația o va cere. Nu uitați că nu mai sîntem amatori, le amintește
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
fiecare propoziție. Păi dacă toată mișcarea asta a fost spontană, ce mai căutați voi în mijlocul manifestanților? auzi cîtă fantezie, să le băgați oamenilor pe gît lozinci, să împărțiți bilețele cu versuri patriotice, să-i împopoțonați cu tot felul de însemne caraghioase. Îți mai punem o dată întrebarea, da sau nu? Cu specificația că dacă va fi nu, așa o să rămînă, nu ți se va da ocazia să lingi unde ai scuipat, limpede? Se lipește de un zid, încercînd să fotografieze tot bulevardul
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
fierbea oala. Iar ei poate că au vrut să facă, astfel, ceva poetic. M-am șters la gură și am pus niște mărunțiș pe masă, pe care Stock Îl luă fără ca măcar să se obosească să-l numere și zise: Ce caraghios, când te gândești că acolo era Școala de Artă - vreau să zic, acolo unde e sediul Gestapoului. — De-a dreptul hilar. Pun rămășag că, la acest gând, sărmanii nenorociți care sunt „lucrați“ acolo merg la culcare la fel de fericiți ca niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
conducerea Orpo Îi Încurajează pe ascuns pe toți șefii de poliție care sunt gata să le producă frustrare băieților de la Sipo. La Berlin, asta Îi convine propriului nostru șef al poliției. El și Reichskriminaldirektor-ul, Arthur Nebe, se urăsc de moarte. Caraghios și lipsit de sens, nu? Și acum, dacă nu te superi, chiar trebuie să plec. — Ce mai manieră de a conduce o poliție afurisită, i-am zis. — Crede-mă, Bernie, mai bine de tine că nu mai faci prte din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Nu mult după aceea, Radu - excesiv de politicos totdeauna - n-a mai suportat nici măcar benignele convenții ale vizitei. S-a retras, ruinat, Împreună cu soția, Înmărmurită și ea. Rugămințile, efortul nostru comun de a-l distanța, cu umor, de nefericita clipă deveniseră caraghioase și triviale, aidoma Întâmplării Însăși. A doua zi, luni 26 iunie 1976, Cella avea să primească un uriaș buchet de trandafiri roz, legat cu o superbă fundă de mătase roz, venind, parcă, de pe tărâmul unde se născuse și unde se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
că, din punctul meu de vedere, nu era o radicală deosebire. Drept care m-a categorisit, prompt, drept „liberal englez”. În traducerea sa, o caricatură. Nu am stopat, totuși, nici unul dialogul. Am continuat chiar să avem, din când În când, și caraghioase controverse politico-ideologice. Fiecare asculta, condescendent, prostiile celuilalt și Își vedea, apoi, de ale sale. Când Începuseră să-i apară primele cărți de proză, obișnuia să spună că din tot ce a scris nu va rămâne mare lucru, dar din ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
nu te aștepți, iar regretele nu sunt neglijabile. Cele care ne mai Însoțesc sunt asaltate, și ele, periodic, de intemperii și idiosincrasii și idioții, una mai veninoasă decât alta, una mai „mofturoasă” decât alta. Nu doar un fel de băltăreț caraghios, declanșând dezghețul absurd, cum se Întâmpla În romanul de ieri care este și de azi, ci și, cine ar crede, un crivăț cu alice de gheață În plină vară arabă. Zilele Însuflețirii și ale consimțirii, diluând până ieri răul ubicuu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
doar un biet străin, dornic să-și organizeze o viață „fericită” În noul domiciliu. Pierderea umbrei, adică ceea ce au, În mod firesc, cei din jur, Îl transformă, cu adevărat, acum, Într-un suspectat, respins, „Schlamassel”, un August Prostul ghinionist și caraghios, dar și urât, de data asta. Când alogenul Încearcă, disperat, să-și recupereze umbra, Der Graue - un „diavol nu prea negru”, cum se prezintă el Însuși, un simplu dealer logic, pragmatic, fără aparențe malefice - i-o promite În schimbul sufletului. Speculațiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
mea, Nah. O rog să fie biograful meu. I se permite să mă viziteze o dată pe lună. Are o tunsoare de țărancă - părul tăiat în formă de castron în jurul urechilor - și e îmbrăcată într-un costum bărbătesc. Arată insuportabil de caraghios. Face asta ca să-mi rănească ochii. E divorțată și recăsătorită și locuiește în Beijing acum. Are un fiu față de care identitatea mea e ținută secretă. Nu, mamă. Tonul e ferm și încăpățânat. Nu pot descrie dezamăgirea mea. Am anumite așteptări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
așezat într-un scaun de ratan, cu o ceașcă de ceai în mână, bunicul începe. Mai întâi îmi spune despre ce anume e povestea, situația și personajul, și apoi își folosește vocea. E un cântăreț groaznic, ceea ce-l face foarte caraghios. Mă iau după el, fără să-mi amintesc exact ce cânt. Imit înadins tonul lui prost. El încearcă să mă corecteze. După câteva eforturi, descoperă că am fost neastâmpărată și mă amenință că se supără, și atunci mă port frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
vizavi de propriu-i trup, nu era mândru, mai ales, de membrul său. Își lăsa întotdeauna cămașa pe el atunci când venea deasupra mea, ca un vultur cu aripile larg desfăcute. Chipul lui aplecat deasupra chipului meu. Era o priveliște destul de caraghioasă. Îi plăcea să țină lumina aprinsă, la intensitate scăzută. În fiecare noapte, muta lumina într-un alt unghi, ca să-mi poată vedea trupul în umbre diferite. Punea veioza pe un scaun sau pe vreun dulap, ori sub pat. Mă privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
în camion - nu s-au văzut. Alții zic că Lan Ping i-a urmărit cu privirea pe liderii care ieșeau unul câte unul și i s-a părut că stiloul pe care fiecare îl avea în buzunarul de la piept era caraghios - nu l-a recunoscut pe Mao. Alții spun că Mao, din cauza înălțimii lui, și-a aplecat capul pe când ieșea din casă, și când și-a ridicat din nou privirea a fost fermecat de frumusețea ei - dragoste la prima vedere. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
pe o mare de ierburi învăluite în ceață gorasă, și apoi... toată coloana a dispărut. Ea îl privește fix. Când garda aprinde a doua lumânare, ea se ridică să-și ia la revedere. S-ar putea să vi se pară caraghios, dar am crezut că o să fiți arogant, zice ea, ieșind pe ușă. Ce motiv am să fiu arogant? Eu sunt Mao Zedong, nu Chiang Kai-shek. Ea dă din cap, râzând, și spune că trebuie să o ia din loc. Cărarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
spune un lung șir de mulțumiri. Nu deschide gura decât dacă îi poruncesc să facă un comentariu. Are mereu un carnețel la el, pe care-l deschide atunci când vorbesc. Mă servește. Mă face să râd, pentru că este foarte serios. Foarte caraghios. Îi tot zic că nu vreau să fiu tratată ca un tablou de pe perete. Vreau să se distreze și vreau ca și eu să mă distrez. În viața mea a existat deja destulă tensiune. Gândește-te la o modalitate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Nu-mi dau seama dacă e 10.00 a.m. sau 10.00 FM. Poate că astea făceau parte tot din ceea ce cărțile numeau afazie. Sau poate că Mark se prostea dinadins. Nu-și mai aducea aminte dacă înainte fusese vreodată caraghios. Acum era adesea copilăros; nu mai putea nega asta. Și totuși, înainte de accident îl bătuse la cap ani întregi să se maturizeze. Toată țara era infantilă. Epoca era copilăroasă. Și când îl privea alături de Rupp și Cain, Mark nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
băură, Riegel mai mult decât băuse în ultimii doi ani la un loc. Era dispus să-și piardă cunoștința, la nevoie, numai să rămână cu Mark. Mark deborda de idei. — Vrei să știi cum să le furi pământul de sub picioare caraghioșilor ăstora? Danny, Danny. Hai să-ți arăt o chestie. Cu ceva ce semăna mai mult a energie decât tot ce arătase până atunci, Mark se ridică și tropăi până-n dormitorul lui. Daniel îl auzi mutând lucrurile de colo-colo, ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
prietenul tău sunteți chiar acolo. —Glumești? Avea trei tone de metal peste el. Fiecare secundă conta. Am făcut ceea ce trebuia. Ne-am întors, am fugit înapoi în oraș și am anunțat. —N-aveați nici unul mobil? O frecați cu walkie-talkie-urile alea caraghioase și n-aveați mobile? — Am anunțat, spuse el. La câteva minute. —Anonim? Și dup-aia nici n-ați recunoscut. N-ați spus povestea. V-ați schimbat cauciucurile și le-ați aruncat în râu pe alea vinovate. —Ascultă-mă. Nu știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
bătrân. Râsul îi dezvelea dinții albi și n-avea dâre negre pe față. Doar un pic de grăsime la șolduri, părul puțin cărunt și o cicatrice pe pulpa stângă. Sărăcia îi scosese păr alb, zicea el. Degetele de la picioare sunt caraghioase întotdeauna. Degetele Annei erau lungi și subțiri și se mișcau în sus și în jos. Erau neastâmpărate și vesele, îți venea să te joci cu ele. Cufundate în apa limpede din Fontana, arătau ca zece monezi de aur pe fundul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
întrebuințau șamponul Johnson. Am rezemat fruntea de sticla ferestrei și mi-am zărit fața schimonosită pe ușa unui dulap cu scule. Strâmbă, lățită, umflată. Am rânjit, arătându-mi dinții, pe urmă am făcut strâmbături. Toate mi se întorceau, mult mai caraghioase. Magazinul de îmbrăcăminte. Colț cu Via Nazionale. Tata ne îmbrăca în gând cu haine noi. Pentru fiecare fusese rezervată acolo câte o vitrină. Pentru copil, pentru mamă, pentru tată. Puteai privi înăuntru până în colțul cel mai îndepărtat, marfa stătea corect
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
aici, și aici.” Pentru că nu vedeam nici un fir, aduceam lupa și mă uitam. Degeaba, nimic. Pielea mea era un deșert. Tata pufnea în râs. Însă tatei îi mai creștea păr și în jurul buricului și pe piept. Asta mi se părea caraghios și mă întrebam la ce-i folosește. Părul de pe față îți folosește, de pildă, ca să te razi. Slavă Domnului, căci dacă n-ar exista ce să razi, n-ar exista nici lame de ras, cu care să-ți corectezi notele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
și pe mine ce doresc. „Lapte și brioșă.” „O Coca-Cola pentru băiat.” După paharul al patrulea, Toni n-a mai dat nici un semn și eu mă învârteam pe scaun cum aveam chef. Toni nu mai scotea nici o vorbă și arăta caraghios. Se uita fix în oglinda din față, aplecându-se tot mai adânc peste tejghea. Fiindcă mă plictiseam, am privit împrejur. În Italia nu văzusem un astfel de bar. Cel de aici aproape că n-avea ferestre, într-un colț se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
îmi închipuiam eu că le-ar plăcea unor fetișcane. Trăgeam burta înăuntru și-mi scoteam pieptul în afară. Firește că îmi îmbunătățeam mersul în permanență și eram oricând bucuros să primesc sugestii de la camarazi, seara, în dormitor.” „Cred că arătai caraghios. Asta face totdeauna impresie femeilor, când îți sugi burta și îți scoți pieptul în afară?” am întrebat eu. „Bineînțeles. E ca atunci când păunul își înfoaie penele colorate din coadă. Văd că râzi și așa și trebuie, fiindcă totul era de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]