1,126 matches
-
cu autorii, în vreme ce eu îndosariam metodic cataloage de artă, cereri de contracte și rapoarte de cheltuieli. El lua prânzul la restaurantul Michael cu Joni, Binky și alți agenți de calibru, în timp ce eu îmi aduceam prânzul într-o pungă de hârtie maro și-l mâncam la birou, răspunzând și la telefoanele lui. Cum de putea să-mi spună să nu pun mâna pe o astfel de ocazie și să nu mă lansez? Eu eram cea care trebuia să ia această decizie. — O să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
amatori de antichități și surogate de artă. Singură În fața geamului cu ogivă prin care se vedea Piața Carolina În toata splendoarea ei, era Îmbrăcată ca de obicei: jeans ultramarin, eternul Levi's coupe classique, cum ar veni, cămașa din cașa maro, descheiată la toți nasturii sub care purta un tricou ușor decoltat, verde crud, Înțepat În două locuri de sfârcurile sânilor, nu mari, dar nici minusculi. Claia pe păr arămiu, prins Într-un coc neglijent, cearcănele albăstrii de sub ochi, Întregeau portretul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
un țânțar, într-un costum de tweed, cu vestă. Secretara mă anunță: — Polițistul Bleichert. Mă lăsă apoi acolo, conștient că uniforma îmi atârnă ca pe gard pe corpul slăbit. Apoi Blanchard, care era îmbrăcat în pantaloni sport și un sacou maro, de colegiu, se ridică în picioare și făcu pe maestrul de ceremonii. — Domnilor, Bucky Bleichert. Bucky, de la stânga la dreapta, în uniformă, îi avem pe domnul inspector Malloy, domnul inspector Stensland și domnul comandant Green. Domnul în haine civile este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
și avea ochii spălăciți, ca ai fetei din fotografia de cazier, dar aici se termina orice asemănare între tată și fiică. Elizabeth Short era o femeie care te făcea praf. El părea făcut praf: un schelet ambulant în pantaloni bufanți maro și un maiou soios. Avea umerii plini de alunițe și chipul ridat, spuzit de coșuri. Ne făcu semn să intrăm și ne anunță: — Am un alibi, în caz că vă trece prin cap că eu am ucis-o. Beton armat, cum mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
c-o să fie nevoie să-l folosesc? — Nu. Punem doar niște întrebări, i-am răspuns și am coborât din mașină. Pe veranda casei de la numărul 6024 stătea o doamnă în vârstă. Clădirea avea două etaje, plus parterul, acoperiș de șindrilă maro, iar în gazon era înfiptă o pancartă cu inscripția „CAMERE DE ÎNCHIRIAT“. Femeia mă văzu apropiindu-mă, închise Biblia și îmi zise: — Regret, tinere, dar închiriez doar fetelor cu slujbă și recomandări. I-am arătat insigna și i-am explicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
și le-am lipit cu scuipat de tocul ușii. Dacă dușmanii or să se furișeze în cameră, o s-o știu și eu. M-am îndreptat spre centrul plin de neoane al orașului. Străzile erau înțesate cu oameni în uniformă: cămăși maro, soldați și mateloți americani. Nu se zărea nici picior de mexican și toată lumea era disciplinată - chiar și grupurile de răcani ce se bălăngăneau amețiți. Am ajuns la concluzia că patrulele de jandarmi sunt cele ce țin lucrurile sub control. Cei mai mulți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
o pauză, dar am revenit la locul de supraveghere de pe Muirfield Road la scurt timp după lăsarea întunericului. Tocmai ieșeam din mașină, ca să-mi mai dezmorțesc picioarele, când am auzit: — Bucky? Tu ești? Era Jane Chambers, care își plimba spanielul maro cu alb. M-am simțit ca un copil prins cu mâna în chiseaua cu dulceață. — Bună, Jane. — Bună și ție. Ce faci? Spionezi? Te ții după Madeleine? Mi-am amintit de conversația noastră despre familia Sprague. — Savurez aerul proaspăt al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
cu miei, atunci a venit și pentru mine vremea. În seara primei nopți fără lună, mă așezasem să mă ușurez, când am observat că aveam o pată pe picior. Mi-a luat câteva momente să înțeleg ce se întâmplă. Era maro, nu roșie. Nu trebuia să fie roșie? N-ar fi trebuit să mă doară burta? Poate că mă înșelam și doar mă lovisem la picior, dar nu se vedea nici o zgârietură. Deși așteptam de o veșnicie să devin femeie, iată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
să stau și să mă uit, ceea ce am și făcut, plină de bucurie. Acea zi petrecută la poarta de est a fost o minunăție. Am văzut pentru prima dată jongleuri. Am mâncat prima rodie. Am văzut fețe negre și fețe maro, am văzut țapi cu coarne incredibil de întortocheate, femei acoperite din cap până în picioare în negru și fetițe sclave care nu purtau nimic. Era ca atunci pe drum, doar că acum nu mă mai chinuiau durerile de picioare. Am văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
încolăciți, scuipă foc. Dacă ți-ai dorit vreodată să mergi cu zăhărelul, atunci stai. Grena cu albastru închis Alb cu maro. Terasa însorită, casa făcută în praf de marmură alb pe trei sferturi, terasa acoperită de un geam din aluminiu maro. Soarele strălucește cu putere. Lumina dulce cade lin pe sticlă și pătrunde prin ea cu duioșie. Natura e atentă cu acest colț, natura e plină de atenții în acest colț. Câteodată câte o lacrimă de rouă picură din steluțele albăstrui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
peisajul Iașului. Centrul cultural francez e și el o bijuterie. Iașul, orașul celor 7 coline Pisicul, slab și ciufulit, stătea chinuit, supărat, uitat de lume, înghesuit pe labele din față. Mă face să plâng. Pisicul este negru cu pete mai maro, două îi sunt chiar pe spate. Bunicul meu are doi ochi de un bleu deschis, puțin tulburi, ce te amețesc, sunt de toată frumusețea și mici, de o frumusețe unică. Îl iubesc cu toată ființa mea. El e iubirea. I
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
stătea mai ridicată decât cealaltă. Judecând după locul în care se strânseseră toți acei gură-cască, Fiona a presupus că persoana accidentată era prinsă sub roata din dreapta-față. Apoi a văzut-o: geanta aceea ușor recognoscibilă a lui Susan! Geanta ei maro, de la Zara, zăcea abandonată pe paviment. Obiectul era ușor recognoscibil pentru că Fiona fusese cea care îl cumpărase: fusese cadoul ei pentru Susan cu ocazia Crăciunului precedent. —Doamne Dumnezeule! a murmurat ea, ridicând geanta și făcându-și loc cu coatele printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
cu nerăbdare lacrimile toamnei. Avea nevoie de ele la fel de stringent ca de ale ei. Și așteptarea se prelungea nejustificat de mult în timp ce în jur totul se usca, devenea arid. Nu avusese curajul să urce în clădirea aceea înaltă, din sticlă maro, unde l-ar fi întâlnit pe el, deși ajunsese de mai multe ori doar la un pas de ușa care era mereu închisă. Să fi fost acela un semn că nu era ușa pe care trebuia să o deschidă, că
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
din copilărie migrează În creierul meu, cu fâlfăit străveziu. Mă vad Într-o lumină clară, Înalt și slăbuț, În casa bunicilor. E iarnă. Zăpada-i tolănită pretutindeni, În straturi groase. Îmbrăcat Într-un paltonaș gri, cu cizmulițe noi, din piele maro, mă Întind pe spate, În neaua strălucitoare, și-mi rotesc brațele În zăpadă, ca să scot de-acolo Îngerii. Îngeri albi, strălucitori, care Împrumutau ceva din murmurul sclipitor al luminii revărsate din soare peste albul stăpânitor. Căutând locuri virgine de zăpada
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
dintr-o pură plictiseală, din nevoia de a schimba... decorul, o țigară. Am găsit În șifonier, pe un raft, un pachet de țigări, pe jumătate plin, uitat de Mișu la ultima lui vizită. Sunt țigări lungi și subțiri, de culoare maro. Sunt țigări de damă, cred, și m-am Întrebat de ce Miș fumează astfel de porcării. Nu am mai „băut” tutun din copilărie, de când subtilizam din pachetul tatei câte două Snagoave, pe care le aprindeam Împreună cu Titi, prietenul meu cu un
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
obrajii când devenea Îngândurat (i se spunea „Scrumbia”). Locuia În scară cu mine. Era administrator de când s-a dat În folosință clădirea asta cu trei scări și patru etaje. Se purta tot timpul proaspăt ras și În veșnicul său costum maro. Un tip inflexibil, morocănos, care se supăra, pe bună dreptate, pe rău-platnici. Dar cel mai rău se supăra (devenea chiar violent) pe cei care murdăreau ori scrijeleau pereții blocului, desenând inimioare străpunse, chipuri intenționat deformate (tot felul de prostii), ori
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
nu asta spune. Vocea ei spune că e o gazdă ofensată și plină de Înciudare. Care cină de Anul Nou? După câteva minute de săpături În grămada de pe masa din hol - broșuri cu mâncare indiană tandoori, frunze uscate, o mănușă maro fără degete desperecheată - descopăr un teanc de scrisori de Crăciun nedesfăcute. Mă uit printre plicuri până când Îl găsesc pe cel cu scrisul caligrafic al lui Janine. Înăuntru, o felicitare cu un montaj de fotografii: Graham, Janine și copiii lor perfecți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
nu trebuie să fie vina lui, dar cineva trebuie să fie vinovat sau cum am mai putea trăi altfel?) În genunchi, pe podeaua din bucătărie, Richard confecționează pentru Ben un ren din carton și ceea ce pare a fi cealaltă mănușă maro fără degete. Îi spun că nu mai suntem capabili nici măcar să refuzăm petrecerile la care nu vom putea lua parte: ostracismul nostru social e aproape complet. Mă cuprinde dintr-odată dorința să fiu una dintre femeile acelea care răspund la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
pare că Paula a pus În valiză haine pentru o săptămână În Florida, nu În Yorkshire. Ar fi trebuit să fac chiar eu bagajele.) Cheryl intră În debara și face o mutră dezgustată. Copiii ei au fost Îmbrăcați În fâșuri maro. — Fâșul mi se pare deosebit de practic. 2.35: O figură aplecată deasupra patului nostru. Mă ridic, caut orbește Întrerupătorul. E socrul meu. —Katharine, te caută un domn Hokusai la telefon, din Tokyo. Pare foarte nerăbdător să discute cu tine. Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
Împodobit cu șuvițe oxigenate. N-am avut timp. Emily mi-a arătat un desen cu mine ieri. —O, mami are o frumoasă pălărie maro pe cap? am exclamat eu. Nu, prostuțo, e partea de sus a părului tău, care e maro și partea de jos, care e galbenă. Mă iau prin suprindere lacrimile mari de fetiță care Încep să-mi curgă pe obraji și-mi picură calde În urechi. 8.51: La suprafață. Mă simt ca un scafandru cu bocanci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
femeie bătrână În oglinda din baie și mă uit În altă parte. În dimineața asta, mă Îmbrac pentru bătălie În armură Armani completă. E incredibil de reconfortant să pun pe mine o bluză albă scrobită, o jachetă și o fustă maro de culoarea biscuiților digestivi, cu margini atât de ascuțite, că ai putea scoate un apendice cu ele. Mă Încalț cu pantofii LK Bennett maro-caramelă cu toc cui, cu cusături albe și un vârf tocmai bun să străpungă vintre. Ce Încerc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
mult vreau să-i Împărtășesc acestui străin ceva atât de intim. Versiunea cu personajul colorat sau povestea adevărată? Tata avea o colecție de discuri de gramofon cu Sinatra pe care o ținea În servantă - ordonate În cămășuțele lor de hârtie maro, pe un suport pentru feliile de pâine prăjită. Și pe mine, și pe Julie ne fascinau când eram mici. Hârtia maro mirosea a oameni bătrâni, dar discurile În sine făceau ca toată lumea să pară atât de tânără. Aveau lustrul acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
colecție de discuri de gramofon cu Sinatra pe care o ținea În servantă - ordonate În cămășuțele lor de hârtie maro, pe un suport pentru feliile de pâine prăjită. Și pe mine, și pe Julie ne fascinau când eram mici. Hârtia maro mirosea a oameni bătrâni, dar discurile În sine făceau ca toată lumea să pară atât de tânără. Aveau lustrul acela de abanos pe care-l au unii gândaci și o superbă etichetă mov cu scris argintiu ca o invitație la bal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
destul de reușită dacă nu pui la socoteală că Joshua Mayhew a vomitat În hol și momentul În care am adus tortul și-am Început să cânt: „La mulți ani, dragă Emily, la mulți ani!“. —Mami, dar eu nu vreau glazură maro, s-a văitat ea. — Nu e maro, draga mea, e galbenă. Nu vreau galben, vreau roz. După ce au plecat toți cei optsprezece invitați, m-am apucat să curăț resturile: cutii de suc ca niște plămâni distruși, farfurii de hârtie Barbie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
flux continuu de profit. Și nimic nu se va schimba. Asta cel puțin e sigur. Căutând Întrerupătorul, văd un desen nou pe frigider, prins cu magnetul Tinky Winky. E un desen reprezentând o femeie cu părul galben: poartă un costum maro cu dungi și tocuri Înalte ca niște picioroange. Nu reușesc să disting ce scrie cu creionul dedesubt din cauza felului În care se reflectă lumina. Mă apropii. Artistul e Emily și, cu ajutorul unei profesoare, a scris: „Mămica mea se duce la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]