3,169 matches
-
pe runele Ingvar, care nu menționează niciun supraviețuitor. Nu se știe exact ce s-a întâmplat cu echipajul, dar se crede că au murit de pe urma unei îmbolnăviri. Nu se știe când și cum a fost fondat regatul Suediei, dar lista monarhilor suedezi este compusă din primii regi care au guvernat "Svealand" (Suedia) și "Götaland" (Gothia), alături de Erik cel Victorios. Suedia și Gothia erau două țări diferite cu mult înainte de asta. Nu se știe cât de mult au durat țările, dar "Beowulf
Suedia () [Corola-website/Science/297388_a_298717]
-
în Norvegia, Magnus a condus campanii în Dalsland și Västergötland în Suedia, pretinzând o frontieră veche cu țara. După două invazii eșuate și o serie de ciocniri cu regele danez Eric Evergood, au început negocierile de pace între cei trei monarhi scandinavi, temându-se că acest conflict va degenera. Magnus a încheiat pacea cu suedezii în 1101, fiind de acord să se căsătorească cu Margareta, fiica regelui suedez Inge Stenkilsson. În schimb, Magnus a câștigat Dalsland ca parte a zestrei soției
Dinastia Hardrada () [Corola-website/Science/331160_a_332489]
-
fi un fiu. Au fost mai multe discuții despre a o face pe Louise moștenitoarea tronurilor Suediei și Norvegiei, deoarece mama ei nu mai putea avea copii, iar ea era singurul copil în viață. Dar, deși Suedia a mai avut monarhi de sex feminin, și aprobarea succesiunii la tron a femeilor a fost declarată în 1604, prevederea pentru acest lucru n-a fost trecută în noua constituție din 1809. Succesiunea Louisei ar fi necesitat o schimbare în lege, și de asemenea
Lovisa a Suediei () [Corola-website/Science/316160_a_317489]
-
jumătatea sudică a Peninsulei Italice. Biserica Catolică a fost readusă în rolul de religie de stat, Malta intrând sub autoritatea ecleziastică a , iar unele elemente de au apărut în jurul Maltei în special în vechea capitală Mdina. Tancred, regele Siciliei, ultimul monarh normand, a făcut din Malta al regatului și a instalat un . Întrucât insulele erau foarte râvnite din cauza importanței lor strategice, în acest timp populația malteză a fost pentru a se apăra de eventualele încercări de capturare; primii conți au fost
Malta () [Corola-website/Science/297134_a_298463]
-
de , o dinastie aragoneză, de la 1282 la 1409, aragonezii ajutându-i pe insurgenții maltezi cu ocazia într-. Rude ale regilor Aragonului au condus insula până în 1409, când ea a trecut în mod oficial la . De timpuriu, în dinastia Aragoneză, fiii monarhului primeau titlul de „conte de Malta”. În această perioadă s-a format în mare nobilimea locală. În 1397 însă, purtarea titlului de „conte de Malta” a revenit pe baze feudale, două familii luptându-se pe această distincție, ceea ce a provocat
Malta () [Corola-website/Science/297134_a_298463]
-
al III-lea al Spaniei și nepot pe linie feminină a reginei Maria I a Portugaliei și a Braziliei. Sebastian a primit titlul de "Infante al Portugaliei și Braziliei". Pentru că era un descendent îndepărtat (strănepot) pe linie masculină a unui monarh spaniol, el nu a primit la naștere titlul de "Infante al Spaniei".<br> Totuși, în 1824 a primit acest titlu de la unchiul matern, regele Ferdinand al VII-lea al Spaniei. Portugalia a fost în război civil din anul 1826, când
Infantele Sebastian al Portugaliei și Spaniei () [Corola-website/Science/333459_a_334788]
-
artilerie. Trupele Antantei venite în sprijinul Șerbiei numărau aproximativ 150.000 de soldați. Armatele sârbă și muntenegreană erau inferioare inamicilor lor, erau mai slab echipate cu tehnică de luptă și duceau lipsa de muniții, alimente și materiale sanitare. Rivalitățile dintre monarhii sârb și muntenegrean au văduvit cele două armate de avantajul unui comandament comun. Atacul austro-german a început în ziua de 6 octombrie 1915, după o puternică pregătire de artilerie. Focul artileriei grele a distrus tranșeele, barajele antiinfanterie și fortificațiile sârbilor
Campania din Balcani (Primul Război Mondial) () [Corola-website/Science/319789_a_321118]
-
Antantei asupra Greciei pentru a o determina să intre în război au continuat și în 1917. Pe 12 iunie 1917, regele Greciei Constantin I a abdicat și a părăsit țara. Al doilea fiu al fostului rege, Alexandru I a devenit monarhul Greciei. Noul rege a înscris țară pe drumul alierii cu puterile Antantei. După ce Antanta a fost sigură de alianță cu Grecia, s-a luat hotărârea ridicării blocadei navale instituite în 1916. Pe 29 iunie, Grecia și-a rechemat ambasadorii din
Campania din Balcani (Primul Război Mondial) () [Corola-website/Science/319789_a_321118]
-
Andrei al II-lea. Fiică a împăratului latin de Constantinopol Petru al II-lea, Yolanda s-a căsătorit cu regele Andrei al II-lea al Ungariei, a cărui primă soție, Gertrude fusese asasinată de către unii conjurați în 1213. Căsătoria cu monarhul Ungariei s-a realizat ca urmare a medierii unchiului Yolandei, împăratul de Constantinopol Henric I. Căsătoria a fost celebrat în februarie 1215 în Alba Regală (Székesfehérvár), iar arhipeiscopul Ioan de Strigoniu a încoronat-o ca regină a Ungariei. Cu toate
Yolanda de Courtenay () [Corola-website/Science/324403_a_325732]
-
(în , prescurtat "gemeinsames Ministerium"), apărut după Compromisul austro-ungar din 1867, a fost comitetul de consiliere și de pregătire a deciziilor monarhului în calitatea sa de împărat al Austriei și de rege al Ungariei. Consiliul Ministerial comun consta din cele trei ministere comune și din prim-miniștrii ambelor jumătăți ale monarhiei. Pe politicienii care aparțineau Consiliului Ministerial comun îi numea și îi
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
sa de împărat al Austriei și de rege al Ungariei. Consiliul Ministerial comun consta din cele trei ministere comune și din prim-miniștrii ambelor jumătăți ale monarhiei. Pe politicienii care aparțineau Consiliului Ministerial comun îi numea și îi destituia însuși monarhul, care nu era nevoit, în această privință, să asculte de vreo propunere oficială. Monarhului îi era permis să conducă în mod personal ședințele Consiliului. La început, membri ai Consiliului Ministerial erau doar cei trei miniștri comuni: Începând cu 1869 au
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
din cele trei ministere comune și din prim-miniștrii ambelor jumătăți ale monarhiei. Pe politicienii care aparțineau Consiliului Ministerial comun îi numea și îi destituia însuși monarhul, care nu era nevoit, în această privință, să asculte de vreo propunere oficială. Monarhului îi era permis să conducă în mod personal ședințele Consiliului. La început, membri ai Consiliului Ministerial erau doar cei trei miniștri comuni: Începând cu 1869 au început să ia parte în mod oportun la întruniri și prim-miniștrii "austriac" și
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
prim-miniștrii "austriac" și "maghiar" care aveau drept de vot, iar în caz de necesitate participau și alți miniștri ai ambelor guverne, precum și alți înalți funcționari. Adesea era prezent și șeful de stat major, care avea dreptul să raporteze direct monarhului. Prezența monarhului rămânea la propria lui alegere. Doar primul președinte al Consiliului Ministerial comun a purtat titlul de "cancelar imperial" ("Reichskanzler"), care corespundea dorințelor împăratului și politicienilor de vârf ai vechilor țări ale coroanei, dar care nu mai era conform
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
austriac" și "maghiar" care aveau drept de vot, iar în caz de necesitate participau și alți miniștri ai ambelor guverne, precum și alți înalți funcționari. Adesea era prezent și șeful de stat major, care avea dreptul să raporteze direct monarhului. Prezența monarhului rămânea la propria lui alegere. Doar primul președinte al Consiliului Ministerial comun a purtat titlul de "cancelar imperial" ("Reichskanzler"), care corespundea dorințelor împăratului și politicienilor de vârf ai vechilor țări ale coroanei, dar care nu mai era conform realității politice
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
situația și de competențele Consiliului Ministerial comun, se poate spue doar cu mari rețineri și în mod foarte forțat că acesta era un guvern comun al Austro-Ungariei. Consiliului Ministerial comun era înainte de toate cel mai înalt organ de consiliere al monarhului, cabinetul său politic, a cărui principală funcție era discutarea problemelor. În măsura în care problemele erau de însemnătate și priveau aspectele comune ale Dublei Monarhii, în cadrul Consiliului Ministerial se căuta armonizarea intereselor și viziunilor adesea opuse ale guvernelor de la Viena și de la Budapesta
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
important nu putea fi făcut fără consimțământul lor. Cea mai grea de consecințe hotărâre a Consiliului Ministerial a fost recomandarea dată în iulie 1914 împăratului și regelui de a declara război Regatului Serbiei. Declarația de război a fost înaintată în numele monarhului de ministrul de externe imperial și regal. În Primul Război Mondial a domnit un contrast între ritmul rapid al desfășurării războiului și lentoarea, pasivitatea structurii constituționale a monarhiei. În cursul târziu al războiului, sub împăratul Carol I, Consiliul Ministerial comun
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
a domnit un contrast între ritmul rapid al desfășurării războiului și lentoarea, pasivitatea structurii constituționale a monarhiei. În cursul târziu al războiului, sub împăratul Carol I, Consiliul Ministerial comun a fost limitat la consiliere și la ponderarea problemelor comune. Puterea monarhului, o ultimă rămășiță a absolutismului, a împins la o parte Consiliul Ministerial ca parte a structurii constituționale. Însă din cauza lipsei sale de experiență și a influențabilității sale, sfera și autoritatea puterii lui Carol au fost transpuse asupra persoanei ministrului de
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
influențabilității sale, sfera și autoritatea puterii lui Carol au fost transpuse asupra persoanei ministrului de externe și a clicii acestuia, care au supravegheat exercitarea puterii. În 24 octombrie 1918 a avut loc ultima întrunire a Consiliului Ministerial comun; cu acordul monarhului, Ungaria a pus capăt uniunii reale cu Austria între jumătatea și sfâșitul lunii octombrie 1918. Miniștrii în funcție ai celor trei ministere pentru afaceri comune care au existat până în 31 octombrie 1918 (externe: Gyula Andrássy der Jüngere / Ludwig von Flotow
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
31 octombrie 1918 (externe: Gyula Andrássy der Jüngere / Ludwig von Flotow; război: Rudolf Stöger-Steiner și finanțe: Alexander Spitzmüller / Paul Kuh-Chrobak) în timpul guvernării Lammasch din Cisleithania, au avut ca misiune lichidarea ministerelor lor din Viena, ceea ce s-a făcut, după destituirea monarhului în 12 noiembrie 1918, sub supravegherea guvernului Renner I al Austriei Germane.
Consiliul Ministerial pentru Afaceri Comune al Monarhiei Austro-Ungare () [Corola-website/Science/337485_a_338814]
-
Cotroceni. Secvențele filmate în 2008 alternează cu documente de arhivă. Vara anului 1914. La 75 de ani, regele Carol I, întemeietorul României moderne, trăiește retras în Castelul Peleș. O are alături pe regina Elisabeta, soție devotată și prietenă de suflet. Monarhul înfruntă cu sobrietate suferințele fizice ale bătrâneții. Însă acestea nu sunt nimic pe lângă frământările sale morale. Carol I este într-o poziție dificilă: onoarea și rădăcinile de familie îi dictează să intre în război alături de Germania și Austro-Ungaria, dar opinia
Carol I - Un destin pentru România () [Corola-website/Science/315807_a_317136]
-
Louis Antoine de Bourbon ("Louis Antoine Henri"; 2 august 1772 - 21 martie 1804) a fost rudă a monarhilor Bourbon ai Franței. Mai faimos pentru moartea sa decât pentru viața sa, a fost executat în urma unor acuzații în timpul Consulatului francez. Ducele a fost unicul copil al lui Louis Henri de Bourbon și a soției lui, Bathilde d'Orléans. Ca
Louis-Antoine-Henri de Bourbon-Condé () [Corola-website/Science/323017_a_324346]
-
primul conducător creștin al Etiopiei. Locașul a devenit catedrala orașului și cea mai importantă biserică din regat, primul episcop ce a rezidat aici fiind Sfântul Frumentie. De asemenea, de-a lungul timpului edificiul a servit drept loc de încoronare al monarhilor etiopieni. În secolul al X-lea, regina Gudit a ordonat jefuirea și incendierea multor biserici, printre care și a Sfintei Maria din Axum. Acest lucru se datorează faptului că Gudit era de religie iudaică și avea o mare antipatie pentru
Biserica Sfânta Maria din Sion () [Corola-website/Science/327147_a_328476]
-
era oferită celui care își primea misiunea, cealaltă era păstrată în cancelarie, pentru control. Victoria statului Qin împotriva dușmanilor săi a fost posibilă numai prin organizarea unei armate bine echipate și cu o disciplină strictă, pe lângă competența comandanților și viziunea monarhului. Cronicile vorbesc de sute de mii de capete tăiate (nu se luau prizonieri de război). Deși această brutalitate era ceva comun în China Veche, totuși acest tablou sângeros al unificării prin foc și sabie a prefațat, ca o prevestire, duritatea
Dinastia Qin () [Corola-website/Science/313181_a_314510]
-
imperiului prin sânge, este total lipsit de scrupule și se bazează total pe armată . Victoria statului Qin împotriva dușmanilor săi a fost posibilă numai prin organizarea unei armate bine echipate și cu o disciplină strictă, pe lângă competența comandanților și viziunea monarhului. Cronicile vorbesc de sute de mii de capete tăiate. Deși această brutalitate era ceva comun în China Veche, totuși acest tablou sângeros al unificării prin foc și sabie a prefațat, ca o prevestire, duritatea regimului instaurat de Qin Shi Huangdi
Dinastia Qin () [Corola-website/Science/313181_a_314510]
-
cu germanii din sud. În plus, populația regatului lui Gustav era dispersată pe un teritoriu foarte vast, ocupând de fapt mai mult părțile sudice. Gustav se face remarcat printr-o anumită calitate pe care nu o prea întâlnim la alți monarhi: talentul literar: el a fost cel mai bun dramaturg de limbă suedeză înainte de Johan Strindberg. În plus, era un excelent vorbitor în public, ceea ce s-a dovedit a fi un mare avantaj în fața Riksdag-ului. Totuși, el nu a reușit să
Casa Holstein-Gottorp () [Corola-website/Science/331304_a_332633]