1,594 matches
-
referințelor ekphrastice creează un imaginar pictural în care dominantă este starea de insolitare și nu cea de demență. Rolul referinței ekphrastice este de acela de a clarifica starea interioară a personajului. Relevant pentru acest rol este și scenariul acestor referințe picturale. Autorul face trimitere la aceste opere fie la modul generic ( "desenele", "reproducerea lui Munch"), fie evocând un element al compoziției plastice ("cerul galben-roșcat", "peisajul violet") în cazul tabloului Țipătul. Mai mult, reproducerea tabloului lui Munch devine interlocutorul mut ce se
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
ceva despre propria-i existență: o cădere în lanț, o cauzalitate obscură, o tragedie teribilă într-un grotesc absolut [...]27. În fine, Gheorghe Glodeanu pune lumea romanului sub semnul unei sartriene stări de greață care se reflectă întâi în imaginarul pictural evocat: Din roman se mai reține nevoia de iluzii a oamenilor și greața ca stare existențială resimțită de către personaje. Teoretizată de către Sartre, această condiție este potențată de picturile evocate pe parcursul narațiunii, picturi datorate lui Munch (Țipătul), Goya (Casa nebunilor), Géricault
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
rămâne șirul de orbi. Dominantă însă, de data aceasta, este înregistrarea reacției contemplatorului, respectiv a Ioanei. Structural, fragmentul ekphrastic se construiește prin balansul între prim-planul și backgroundul tabloului. În prim plan, coloana de orbi este elementul central al compoziției picturale care incită observația Ioanei. Personajul feminin, prezentat de același autor heterodiegetic, depășește frica și degustul de la prima întâlnire, pentru a privi cu interes tabloul. Întrebarea esențială nu mai este încotro merg, ci ce spun acești orbi (" Nimeni nu strigă, nu
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
există - "Mai crudă decât orbirea este mirarea lor tâmpă. Nu știu ce să strige. Și cine să te audă dacă nu strigi?" (vezi nota 12) -, cât dialogul pe care l-ar putea avea. Descrierea background-ului tabloului sesizează o schismă a spațiului pictural ce poate sugera chiar schisma din realitate. Ioana observă astfel că există un "spațiu sănătos" în proximitatea lacului ("iarba maronie", "spațiul întins") și că acesta e amenințat de ciori ("Privind cu atenție, Ioana avu senzația că puținele ciori au început
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
roșie, a cărei prezență îi insuflă optimism. În aparență, această a doua descriere ekphrastică a tabloului Parabola orbilor dublează primul fragment ekprastic și poate părea redundantă. Structural, amândouă mizează pe balansul între prim-plan și planul secund. Invetarul elementelor compoziției picturale care sunt transpuse în discurs verbal este aprope identic (lipsește biserica, element care nu mai este reluat în a doua descriere) - coloana de orbi, cerul, proximitatea lacului, persoana cu îmbrăcăminte vermillon. Ceea ce justifică prezența acestei reveniri a autorului - prin intermediul naratoului
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
Cosma contemplarea picturii generează un brainstorming cultural: pictura îi amintește de poemul lui Baudelaire, poem care la origine are tot pânza lui Breugel (vezi nota 35). Pe de altă parte, un alt argument ce susține interesul scriitorului pentru receptarea operei picturale și nu prentru realizarea ei este faptul că descrierea ekphrastică este una "procedurală". Fragmentul ekphrastic oferă un mic "ghid" practici contemplative. Ioana Olaru nu descoperă dintr-odată tabloul, ci revine de mai multe ori asupra lui ("Până atunci figurile dizgrațioase
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
crud. Acum însă tabloul începuse să o intereseze (...)". Dar și atunci când revine și privește pânza compoziția ei nu i se revelează brusc, ci pas cu pas ("Involuntar, Ioana continua să descopere detalii noi (...)", vezi nota 11). Descoperirea treptată a scenografiei picturale o face să reevaluaze permanent semnificația ei, astfel încât de la repulsia inițială pe care i-o provocau siluetele oribilor, reacția Ioanei Olaru se transformă în final în "bucurie": persoana cu scufie vermillon devine simbolul speranței că nu au murit toți oamenii
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
sau a amândurora. Așa cum am observat, referința ekphrastică se constituie prin combinarea câtorva mecanisme de citare a titlului tabloului, al numelui pictorului sau al amândurora deopotrivă (Lumea în două zile, Căderea în lume, Galeria cu viță sălbatică, Refugii.). În raport cu universul pictural evocat în roman și referința ekphrastică se poate clasa în două tipologii. Primul tip de referință este referința ekphrastică al cărei subiect pictural este comun cu cel al descrierii ekphrastice (cazul Galeriei cu viță sălbatică, al Lumii în două zile
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
al amândurora deopotrivă (Lumea în două zile, Căderea în lume, Galeria cu viță sălbatică, Refugii.). În raport cu universul pictural evocat în roman și referința ekphrastică se poate clasa în două tipologii. Primul tip de referință este referința ekphrastică al cărei subiect pictural este comun cu cel al descrierii ekphrastice (cazul Galeriei cu viță sălbatică, al Lumii în două zile, în care în afara descrierii ekphrastice, Plata dijmei este evocată în roman de două ori, iar Femeie cititnd de cinci ori). A doua tipologie
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
în lume face apel de patru ori la Gioconda sau Mona Lisa, în timp ce referința ekphrastică la Țipătul lui Edward Munch din romanul Refugii apare de cinci ori. Rolul referinței ekphrastice din prima categorie este acela de a construi un intertext pictural care poate centra sistemul de simboluri al romanului în care apare. Universul pictural invocat prin trimiterile ekphrastice prevalează în construcția romanescă, subliniind anumite elemente esențiale ale compoziției operei de artă. La rândul ei, tipologia descrierii ekphrastice conturează câteva categorii, puse
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
referința ekphrastică la Țipătul lui Edward Munch din romanul Refugii apare de cinci ori. Rolul referinței ekphrastice din prima categorie este acela de a construi un intertext pictural care poate centra sistemul de simboluri al romanului în care apare. Universul pictural invocat prin trimiterile ekphrastice prevalează în construcția romanescă, subliniind anumite elemente esențiale ale compoziției operei de artă. La rândul ei, tipologia descrierii ekphrastice conturează câteva categorii, puse în evidență dintr-o perspectivă structurală. Din punctul de vedere implicării personajelor narațiunii
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
asumă rolul de descriptor într-un dialog cu alt personaj, el fiind autorul descrierii tabloului, dar și al descrierii reacției pe care acesta i-o provoacă. În descrierea ekphrastică tranzitivă descrierea tabloului este dublată de redarea "întâmplării" figurate de scenariul pictural, dezvoltarea unui detaliu - drumul orbilor și posibila lor destinație, dar și de explicitarea unor comparații cu alte opere literare inspirate de același tablou. Tipologia reflexiv/tranzitiv în clasificarea ekphrasis-ului demonstrează că problema centrală a descrierii ekphrastice în romanele analizate rămâne
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
literarității. Prin evocarea unei opere de artă, descrierea ekphrastică creează o dimensiune evazionistă a romanului, scoțându-l din actualitatea referinței istorice. Fragmentul ekphrastic caută și subliniază similitudini între "scenariul" romanesc (condiția personajului sau evenimentele la care participă) și cel vizual (pictural sau sculptural), reînscriind literatura în contextul artelor ce, alături de pictură și sculptură, particularizează condiția omului. Recursul la descrierea ekphrastică vorbește despre statutul literaturii ca artă similară picturii; mecanismul ekphrastic repune literatura în sistemul discursurilor artistice și autotelice despre lume. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
și două roluri ale referințelor ekphrastice în text: transferul de prestigiu prin care se obține adeziunea cititorului în legătură cu "celebritatea" personajului comparat cu una din figurile scenografiei plastice și, respectiv, funcția ilustrativă, prin care personajul literar odată comparat cu un stereotip pictural devine mai clar explicat cititorului 22. Din această observație referitoare la indicele canonic al operelor de artă citate în ekphrasis derivă și o altă posibilă explicație a preferințelor scriitorilor români pentru ele. Atunci când discută stereotipiile din descrierile ekphrastice Alexandra Vrânceanu
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
sociologie du roman Lucien Goldmann - lectorul ar fi receptiv doar la creațiile literare care chestionează valorile contemporane lui), direcția stilistic-afectivă (Stanley Fish - cititorul informat). 1 O versiune a acestui studiu intitulată " Le monde dans une image - l'enjeu de la référence picturale dans "Le monde en deux jours" de George Bălăiță " a fost publicată în revista Synergie Roumanie, nr. 6/2011. 2 Se pare că George Bălăiță era destul de apropiat de arta desenului. Un coleg de redacție își amintește că manuscrisele lui
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
mai completă evaluare a limbajului tehnic al benzii desenate, într-o abordare multidisciplinară și utilizând mediul însuși pentru a vorbi despre mediu, Scott McCloud consideră că definiția cea mai potrivită pentru banda desenată este aceasta: "o serie juxtapusă de imagini picturale ori de altă natură într-o ordine intenționată, pentru a transmite informație ori pentru a produce un răspuns estetic din partea receptorului".515 Chiar dacă această definiție largă este operantă și suficientă pentru a discuta la modul general despre banda desenată, punctele
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
interesantă schemă piramidală în care plasează stilurile creatorilor de bandă desenată între trei poli majori polul asemănării cu realitatea (stiluri "realiste" în care desenul se apropie de fotografie), polul sensului (în care stilul este iconic, abstract) și în fine, polul pictural (în care arta devine obiect, iar liniile, formele, culorile, "devin ele însele și nu au pretenția că sunt altceva").518 Randall Harrison propune o altă schemă tridimensională a desenului (în care include, pe lângă bandă desenată, și caricatura, dar și desenul
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
de început în banda desenată, precum al lui Schuster), la perspectivă (pirotehnica lui Neil Adams amintind de Renaștere și de Michelangelo), și la tehnicile figurative, la deformări, la expresionism (accentul pus pe aspectul formal la Marshall Rogers, stilul evocativ și pictural al lui Bill Sienkiewicz, colajul lui Dave McKean) Les Daniels, DC Comics. 60 Years of the World's Favorite Comic Book Heroes, p. 13. 529 Germanii, de exemplu, preferă să traducă textele în litere uniforme, dactilografiate, fără caligrafie, negând astfel
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
Blackmore op. cit., p. 16. 570 Bradford Wright, op. cit., p. xiv. 571 Ibidem, p. xiii. 572 Ibid, p. xiv. Pe de altă parte, Bernard Toussaint se întreba ce anume face ca banda desenată să fie atât de denigrată, de vreme ce tehnicile ei picturale sunt asemănătoare celor întrebuințate în alte genuri de iconografie (precum stampele și desenele orientale), recunoscute sociologic drept artistice, adică răspunzând canoanelor estetice ale unei taxonomii de valori tradiționale, și ajunge la concluzia că sursa ostilității este tocmai "monstruozitatea" ei tipografică
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
Subiectul” pieselor sale lirice este luxul, strălucirea mondenă, amintind creația târzie a lui Charles Baudelaire, dandysmul, preocuparea obsesivă pentru exterioritate, femeia ca „obiect” prețios, asemenea artei. Poezia capătă uneori vagi, retorice elanuri constructiviste, R. fiind sedus mai degrabă de aspectul pictural, pitoresc al agitației din porturi, fabrici, șantiere. El pare să ocolească orice popas reflexiv, orice angajare sentimentală și, în general, se cantonează în orizontul ideilor comune, ca atunci când compune o imprecație la adresa idolului Aur. Limbajul este adecvat, colorat neologistic, într-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289104_a_290433]
-
problematica ornamentului, pe care o asimilăm termenului de dominantă tipologică, plecând de la această afirmație categorică a lui P. Kuentz: "Întreaga organizare a textului este [...] de natură lirică mai degrabă decât narativă" (1970: 26). Cu siguranță, topica barocă a clar-absurdului, formele picturale în expresie, vizibile sau fantasmatice, antiteza putere vs slăbiciune, inversările de roluri răpitor-răpit, multiplele paralelisme ("ochii săi" din v. 387 și 394 / "ochii mei" din v. 401 și 406) și reluările ("am vrut" v. 396 și 400) reprezintă mărci semantice
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
Folosirea ocrului este documentată prin existența acestuia în sediment, dar și a unor fragmente de hematită. Au fost pictate mult mai multe fragmente de rocă (unele căzute din tavan) decât au fost descoperite prin cercetări, constatându-se distrugerea multor elemente picturale, ceea ce le face indeterminabile. S-au putut păstra, în condiții mai bune, o reprezentare zoomorfă, parțial asemănătoare cu cea de la Vogelherd, Germania, poate o felină (să nu uităm că și la Cuciulat-Sălaj una dintre reprezentări a fost considerată o felină
Prelegeri academice by VASILE CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92370]
-
Pe baza urmelor de pictură, se consideră că alte blocuri conțineau animale pictate, dar imaginile s-au deteriorat. Pech-Merle, Franța, se datează în general între Gavettian și Magdalenian, de aceea noi am inclus acest sanctuar aici. Conține mai multe ansambluri picturale, printre care se identifică animalele bine redate, tipizate, cu capete mici, mijloc alungit prea mult, picioare atrofiate, între care se deosebesc caii punctați din sala principală. Ei sunt însoțiți de mâini în negativ sau degete realizate cu șablonul. Un alt
Prelegeri academice by VASILE CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92370]
-
și al celor mai impunătoare sanctuare cu rosturi de catedrale. Cele mai importante, dintre numeroasele stațiuni unde comunitățile umane au reprezentat unicitatea gândirii religioase, sunt: Altamira, Spania, ale cărei începuturi sunt deja cunoscute. Existența celor două mari grupe de ansambluri picturale, unul în centrul sanctuarului, cu boi, bizoni, cai, cervidee, mufloni, uneori cu semne pătrate, sau șiruri de linii. Domină policromia, uneori negrul fiind dominant. Intrarea în partea îndepărtată a peșterii pare să fie străjuită de un cerb; în zona anterioară
Prelegeri academice by VASILE CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92370]
-
De la intrarea în grotă și până în extremitatea distală, peste 60 de grupe de semne negre, puncte și bastonașe marchează grupe de figuri și spațiile intermediare. Acest ansamblu al picturilor în negru oferă un caracter stilistic omogen. Al doilea mare complex pictural îl constituie Marele Plafon al sălii de 18x9 m, și a devenit o celebritate a artei paleolitice, cu decorul policrom unic. În centru, peste 15 bizoni în posturi variate, unele naturiste (cei doi bizoni care își delimitează teritoriul). Figurile dominante
Prelegeri academice by VASILE CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92370]