1,042 matches
-
și erotic. Primăvară neagră e o carte în care, din intersecția imaginară a două orașe în memoria unui scriitor, se conturează una dintre cele mai sugestive imagini ale lumii moderne - corpul diform și anonim al mulțimii singuratice: "Un abur arzător, sufocant, lăsat peste oraș ca o ceașcă de grăsime topită, sudoarea prelingându-se de-a lungul picioarelor goale, pe gleznele subțiri. O masă mucilaginoasă de brațe și picioare, de semiluni și giruete...". "Dilemateca", anul V, nr. 55, decembrie 2010 Un demon
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
tip de asocieri se pot fixa eronat. Lui Angelo Mitchievici îi reușește un tablou critic unitar, ferit de viciul curent al unei abordări academice standard, în care vocea autorului prim se poate pierde în rețeaua stufoasă (și cel mai adesea sufocantă) a trimiterilor la bibliografia deja "clasică". Coerența perspectivei se păstrează cu atât mai mult cu cât acest periplu se realizează fără a ignora partea obscură, întunecată a interbelicului, marcată de mutații ideologice și deviații naționalist-antisemite. Complementar, capitolul al VI-lea
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
observă cum se desprind bule de gaz care se adună în partea de sus a balonului. Gazul adunat poate fi identificat prin aprinderea unei așchii care arde fără flacără; este oxigenul. Clorul este un gaz galben-verzui, cu miros înțepător și sufocant. El este de 2,49 mai greu decât aerul, de aceea poate fi cules în vase ținute cu gura în sus. Bromul se dizolvă într-o serie de solvenți organici cum sunt: CCl4, C6H6, CHCl3, cloroform. Iodul este puțin solubil
Aplicaţii practice privind sinteza şi caracterizarea compuşilor anorganici by Prof. dr. ing.Daniel Sutiman, Conf. dr. ing. Adrian Căilean, Ş.l. dr. ing. Doina Sibiescu, Ş.l. dr. chim. Mihaela Vizitiu, Asist. dr.chim. Gabriela Apostolescu () [Corola-publishinghouse/Science/314_a_634]
-
Blandiana aflată într-o permanentă evoluție interioară, spirituală și intelectuală este în strânsă legătură cu rănile provocate de ideologia vremii. Aflându-se într-o continuă căutare de resurse interioare, cu ajutorul cărora să lupte sau, cel puțin, să supraviețuiască realității exterioare sufocante, ea devine, odată cu trecerea timpului, mai matură. Țipătul entuziast de la început devine tăcere, iar tăcerea, consolare. Acel du-te vino, inițial, de recreare a unei realități moarte, prin prisma nemuritorului foșnet interior, capătă o întorsătură de 180 de grade și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
semenilor, realitatea interioară a Anei Blandiana regăsind suficiente resurse de luptă contra celei exterioare, care nu este, pare-se, chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea la acea minunată vârstă a tinereții, spre final, exteriorul devine sufocant, poeta simțindu-se captivă într-un Univers pe care nu îl înțelege, în care nu se regăsește, dar, mai ales, contra căruia nu mai are puterea să lupte. Și în acest lucru stă tragicul. S-ar spune că Ana Blandiana
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
printr-o insesizabilă trecere de la teluric la uman, autoarea folosește metafora desfrunzirii drept punte de trecere între cele două medii. Desfrunzirea este un atribut al toamnei, dar și al perioadei de sfârșit a vieții, care poate fi generată de univewrsul sufocant persecutor, în care aceasta trăiește. Identificarea cu natura se realizează, astfel, nu numai în bucurie, ci și în tristețe. Deconstruindu-și propriul canon, în care natura este atașată vârstei lipsite de griji a copilăriei, autoarea reconstruiește un alt canon, în care
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
din somn,/ Unde nimeni n-aude/ Își dau drumul la gură./ Ce liber vacarm/ Trebuie să fie acolo,/ În somnul din somn". (În somn) Țipătul produce vacarmul, care poate fi haosul primordial sau demolarea, ruptura, neputința evadării din aerul exterior sufocant, acest simbol guvernând întreaga poetică blandiană. Cum demolarea presupune reasamblare, așa cum deconstrucția presupune reconstrucție, nici țipătul acestor versuri nu este încărcat cu conotații negative. Dimpotrivă, vacarmul produs de o grupare de voci este liber, în interiorul somnului din somn, "poziția fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Când norii spun povești prin care/ Suntem salvați în veșnicii?// Veniți, furtuni deasupra noastră/ Și înflorește-ne durere/ Cât timp mai știi cu abur sacru/ Pe cerul lumilor să scrii...". Credința intervine în reconstrucția interioară, autoarea refugiindu-se de exteriorul sufocant și reconsturind o lume nouă în interiorul său, guvernată de lumina credinței și a dragostei. Noua lume este creată la nivel stilistic prin renunțarea la cuvinte și prin îndepărtarea de metafore. Vidul stilistic reconstruiește un alt fel de interioritate, în care
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
adâncul unui somn etern răbdător,/ Fără să spună nimic,/ Pregătindu-mă doar/ Pentru mai aspre și mai lungi învieri". Deconstrucția canonului universal se realizează și prin intermediul ochiului întors spre interior imagine romantică asemănătoare ochiului de greier. Autoarea, neputând suporta universul sufocant care o înconjoară, dominat de persecuția frumosului, a culturii, a sufletului și chiar a spiritualității, hotărăște construirea unei noi realități, interioare. Asemenea unui poet maudit ea trăiește în afara și contra societății, totodată, închiderea către lume, presupunând, de fapt, o deschidere
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
totul știut de milenii,/ Frumoasele milenii de altădată/ Când fugeau în păduri.../ Acum numai în propriile noastre măruntaie". (Înăuntru) Depărtarea de spațiul originar, fie el cadrul natural sau satul copilăriei, dar, în orice caz, unul edenic, accentuează criza, care devine sufocantă. Stea de pradă devine vocea celor mai profunde țipete ale poetei, în fața disperării, a singurătății, a pierderii de sine. Cuprins totul de o Apocalipsă generală, bacoviană, iubirea însăși se pierde în acest haos al pierderii de sine, abia mai putând
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
între epic și liric. Funcția referențială, al cărui rol capătă amploare la Derrida, este absolut necesară în realizarea corectă a dialogului scriitor-cititor, referirea la context constituind, de fapt, cheia oricărei interpretări, nu doar aceleia de tip deconstructivist. Realitatea exterioară devine sufocantă pentru scriitor, în consecință el simte nevoia acută să își țipe durerea. Ca într-un haos apocaliptic, acest țipăt este redat prin utilizarea unui vocabular cosmopolit, menit să reflecte, ca într-o oglindă, sufletul zdruncinat al omului, părtaș al unei
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
cenzurate. Astfel, incapacitatea de revoltă transformă oamenii într-un popor vegetal care așteaptă desfrunzirea. Consecința lipsei luptei o reprezintă boala, nebunia sau gratiile. Entitatea ontologică inedită pe care o dezvoltă textele subversive este tocmai omul alienat, într-o societate limitată, sufocantă, traumatizantă, în jurul căreia acesta se încolăcește zadarnic, încercând să evadeze. "Cele patru poezii de mare curaj din 1984 (Eu cred că suntem un popor vegetal, Cruciada copiilor, Totul și Delimitări cu cuvintele-cheie "foame", "frică", "gratii", "fuga") marchează o nouă etapă
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
printr-o reconstrucție a celor existente deja. Ambele născute într-un context ideologic tulburător, nu doar la nivel național, cât la nivelul întregii Europe, aceste curente vin ca o soluție salvatoare din partea artistului creator, printr-o evadare din realitatea exterioară sufocantă, într-o realitate intimă, interioară. În consecință, studiul nostru a urmărit două direcții: 1. Una teoretică, în care, după un periplu general, în ceea ce filozoful Derrida numește Deconstructivism, (urmărind nu o cercetare integrală a fenomenului, ci doar având în vedere
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
poezia Anei Blandiana stă sub semnul căutării de sine, provocat de o acută criză identitară, care domină întreaga Generație șaizecistă. Aflându-se într-o continuă căutare de resurse interioare, cu ajutorul cărora să lupte sau, cel puțin, să supraviețuiască realității exterioare sufocante, întreaga sa poezie vizează o permanentă evoluție spirituală și intelectuală, care constă în trecerea de la cuvânt la tăcere. Exuberanța inițială, marcată de țipătul entuziast, devine tăcere, iar tăcerea, consolare. Acel du-te vino, inițial, de recreare a unei realități moarte
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
îl prezintă pe Pan cum invocă ancore uitate pe țărm și cheamă depărtări. Un univers în care bătrânii nu au ținere de minte, în care lamentarea este un pumn de cenușă și orice drum drept este o răspântie și devine sufocant. Toate bune și frumoase, dar poezia n-are sens și nici emoție. Rămân în picioare vrăjile depărtării, deși tonul este expozitiv și retoric: "La țărm sunt cuprins de uitare,/ apa mării lustruiește podelele scoicilor,/ cheile eroziunii sunt la paznicul de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
a însoțit spaima,/ azi turma și singurătatea." În alt poem, ținutul prin care trece este sălbatic, contorsionat, el amintește de natura din Infernul lui Dante: apa se transformă în mătreață, frunzele se chircesc, prunii sunt vineți din cauza alcoolului, noaptea este sufocantă, mor copiii de zăpușeală, părul femeilor este de fum, păsările se umflă noaptea în cuiburi ("Ținut"). Poetul cântă nașterea, zbaterea între viață și moarte. Nașterea semnifică permanența vieții, aceasta este minunea: "Nașterea a putut avea loc, minunea putea să se
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
chiar perfecți, și pe dorința ca propriul copil să fie lăudat cu orice ocazie pentru comportamentul și inteligența lui. Cu cât se străduiesc mai mult în această privință, cu atât copilul începe să-și dezvolte mecanisme de apărare împotriva îngrijirilor sufocante și inadecvate ale părinților, sporindu-le și mai mult frustrarea. Acest lucru se soldează cu folosirea forței de către părinți, mascată de scuza „eu vreau ce e mai bun pentru tine”. Tot acesta e și cazul educatorilor care se simt depășiți
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
fapt și să scoată din el, cum s-ar zice azi, un profit de imagine. Plumbul e „cel mai moale și mai urît dintre metale”2), iar cele cinci litere ale cuvîntului care-l denumește se îmbină într-o structură sufocantă: doi pereți dubli de consoane strivesc o vocală. Și totuși acest cuvînt fără rezonanță, mut și rece, a avut momentul său de atracție și de „elocvență”. De ce? Pentru că definea, scurt, un complex de stări caracteristice generației de la confluența secolelor XIX
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
teme ale liricii sale, erosul ca factor de armonizare a ființei cu universul, dar și cu un sine convulsiv: "ca pe o salvare miraculoasă/ ca pe-un pod posibil ridicat/ deasupra îndoielilor/ ca pe un tub de oxigen/ într-o sufocantă prăbușire/ ca pe o pată de lumină/ într-un tunel infinit,/ așa te-am așteptat!//așa te-am așteptat/ așa te-aștept!" (Eșuări binefăcătoare, din Ce mai aștept). Ultimele două opuri ale lui Dorin Popa, Când o femeie vine către
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
au implantat în teritorii extraordinar de disparate. Astfel, încă de la începuturi, textura Europei se înfățișează ca o împestrițătură etnică, pe care secolele aveau să țeasă formele și figurile Istoriei sale și care a supraviețuit, ba chiar a reînviat, în ciuda apăsării sufocante a statelor moderne. Ne este așadar cu neputință să definim Europa istorică pornind de la frontierele sale geografice. La fel, nu este cu putință să definim Europa geografică pornind de la niște frontiere istorice fixe și închise. Asta nu înseamnă însă că
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
decisiv "bariera lichidă" care, așa cum s-a exprimat într-un mod poate exagerat Henri Pirenne 5, avea să facă din Europa o masă continentală introvertită. În cele din urmă însă, această ruptură de Mediterana, dezastruoasă pe moment în virtutea efectelor sale sufocante asupra economiei europene, va permite nord-vestului Europei să se trezească la viață și să învioreze schimburile și comerțul în Europa continentală. Această deplasare dinspre mare spre pămînt amintește de retragerea apelor care a lăsat în mezozoic peștii pe uscat: sufocîndu-se
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
un alt spirit, care nu se poate obține decât pe seama unei reforme morale, iar această reformă își trage adesea argumentele din sfera vieții materiale. Mai există, desigur, o șansă: minunea! Dar cine a crezut că abolirea unei dictaturi anacronice și sufocante determină prin ea însăși, peste noapte, minunea "schimbării la față" s-a înșelat. Deziluzia avea să fie la fel de mare ca și propensiunea utopică. De unde lunga serie de lamentații pe care presa ni le servește de la începutul acestui an cu o
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
o entitate care a crescut fără factori de stres externi, așa că în cele din urmă se va nărui". (Taleb, 2014, p. 276) "Profeția" lui Taleb nu pare prea aproape de împlinire, chiar dacă, indubitabil, școala reprezintă un mediu artificial de tipul "mamei sufocante": "Biologul și gânditorul E.O. Wilson a fost întrebat odată care este cel mai mare impediment în dezvoltarea copiilor; răspunsul lui a fost: mama sufocantă. Argumentul lui este că aceste mame reprimă biofilia naturală a copiilor, dragostea lor pentru ființele
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
nu pare prea aproape de împlinire, chiar dacă, indubitabil, școala reprezintă un mediu artificial de tipul "mamei sufocante": "Biologul și gânditorul E.O. Wilson a fost întrebat odată care este cel mai mare impediment în dezvoltarea copiilor; răspunsul lui a fost: mama sufocantă. Argumentul lui este că aceste mame reprimă biofilia naturală a copiilor, dragostea lor pentru ființele vii. Problema este însă mai generală: mama sufocantă încearcă să elimine procesul bazat pe încercări și greșeli, antifragilitatea din viața copiilor, îi îndepărtează de ecologic
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]
-
fost întrebat odată care este cel mai mare impediment în dezvoltarea copiilor; răspunsul lui a fost: mama sufocantă. Argumentul lui este că aceste mame reprimă biofilia naturală a copiilor, dragostea lor pentru ființele vii. Problema este însă mai generală: mama sufocantă încearcă să elimine procesul bazat pe încercări și greșeli, antifragilitatea din viața copiilor, îi îndepărtează de ecologic și îi transformă în niște tocilari care funcționează pe hărți preexistente ale realității (compatibile cu viziunea mamei sufocante)". (Taleb, 2014, p. 256) Capitolul
by EMIL STAN [Corola-publishinghouse/Science/1107_a_2615]