9,905 matches
-
îi dau, fără să o întrerupă totuși, o densitate realistă, creând, prin simpla lor prezență, atmosfera de intimitate a vieții familiale. În vreme ce piesa clasică reunește numai rareori mai mult de doi sau trei protagoniști, drama, care pretinde că reconstituie animația cotidiană, recurge la un număr mai mare de personaje. Este, după părerea lui Diderot, o nevoie generată de dispariția corului care mobila scena antică, ca și scena renascentistă. "Resursa oferită de aceste personaje ne este cu atât mai necesară, cu cât
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
rând. El îl precede pe Diderot în arta de a "zugrăvi condițiile". Neguțătorul, care este un stâlp al societății venețiene, apare în majoritatea pieselor sale. Toate meseriile meșteșugărești sunt reprezentate, cizmari, tapițeri, limonagii sunt prinși la treabă, în activitățile lor cotidiene. Mult înaintea lui Zola, Goldoni le dă cuvântul celor umili, meșteșugarilor, pescarilor din Chioggia, gondolierilor din Veneția. Aceștia au fost primii surprinși să se vadă reprezentați pe o scenă de teatru, în Fata cinstită, în 1748. "Există în această comedie
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
noștri dramatici. Totuși, le reproșează că au adus pe scenă, din dorința de universalitate, ființe ireale. Dornic să-i cuprindă pe indivizi și nu să zugrăvească tipuri, să-i reprezinte în cele mai mărunte particularități ale lor, în gesturile lor cotidiene, el critică modul lor de "generalizare în loc să individualizeze; personajele lor nu mai sunt ființe vii, ci sentimente, argumente, pasiuni deduse și gândite" (Naturalismul în teatru). Dacă Harpagon este "Avarul", Moș Grandet, în Eugénie Grandet, roman față de care Zola nu-și
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
La Terre), adaptare după romanul lui Zola, reconstituie decorurile țărănești de un adevăr cutremurător pentru public, și aduce pe scenă animale vii, găini, oi etc., spre stupefacția generală. Pentru a reprezenta Puterea întunericului de Tolstoi, el se informează asupra vieții cotidiene din Rusia, înainte de crearea decorurilor, și împrumută de la niște refugiați ruși haine care vor servi drept costume. Regia pentru Măcelarii (Les Bouchers, 1888) de Icres, în care nu ezită să presare pe scenă bucăți mari de carne crudă, stârnește vâlvă
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
special. Pentru Artaud, teatrul care este "singurul loc din lume în care un gest făcut nu este a doua oară reînceput", nu trebuie să cadă în capcana repetării. Evenimentul își pierde caracterul de excepție dacă se încleie în monotonia reprezentațiilor cotidiene, dacă actorul nu își asumă în mod constant riscuri față de el însuși. Acesta va fi și punctul de vedere al lui Jean Genet: "O singură reprezentație, bine pusă la punct, trebuie să ajungă", afirmă el în Scrisori către Roger Blin
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
-i predea actorului o tehnică, ci să-i elimine blocajele, ceea ce el numește "calea negativă". "Astfel, scrie el, calea noastră este negativă nu un ansamblu de mijloace, ci eliminarea blocajelor." Trebuie să facă să dispară la actor gestul comun, gestul cotidian, care întunecă "impulsul pur". În momentele de mare bucurie sau de mare suferință, omul, furat de "entuziasm", în sens etimologic, folosește semnele ritmice, începe să cânte sau să danseze. Această exprimare elementară, actorul trebuie să o regăsească, este "semnul organic
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
lui Tintagilès decât un fundal decorativ. Repetam această piesă pe un simplu fundal din pânză, și tragedia era cu atât mai impresionantă cu cât desenul gesturilor era mai clar." Cât despre jocul naturalist, care pretinde să imite cu fidelitate gesturile cotidiene, acesta i se pare de o sărăcie întristătoare. "El îi cere actorului o exprimare netă, finalizată, precisă; nu admite un joc plin de aluzii, voit imprecis. Iată de ce, cel mai adesea, acest actor întrece măsura. Or, interpretând un personaj, nu
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
spectator și spectacol, și să i se dea de înțeles în mod diferit niște fenomene asupra cărora nu s-a întrebat. Producând efectul de distanțare, scrie Brecht în Noua tehnică a artei dramatice (1935-1941), se realizează un lucru banal și cotidian, nu este nimic altceva decât un mod foarte răspândit de a face înțeles ceva cuiva sau sie însuși; acest efect este întâlnit sub multe forme, atât în cursul unor studii, cât și în timpul unei întâlniri a oamenilor de afaceri. A
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
Hiver și în Fragile Forêt (1991). În fiecare din aceste piese, aranjamentul secvențelor dramei dă naștere unei analize a evenimentelor trecute care îl determină pe spectator să mediteze la situația politico-socială actuală. După 1968, autorii dramatici înscriu politicul în universul cotidian. Planchon îl revelă publicului pe Michel Vinaver (născut în 1927), în 1956, cu Aujourd'hui ou les Coréens. Argumentul piesei este întâlnirea prozaică a unui soldat francez rănit aparținând forțelor ONU și a unei tinere coreene într-o Coree devastată
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
spus este spus la un anumit moment, într-un anumit loc, cu un anumit gest și un anumit accent. Demersul constă plecând de la zgomote și cuvinte, mișcări și pași, obiecte, spații; o materie este secretată, aceeași ca și a vieții cotidiene. Nu viața cotidiană în sine, ci o anumită viață cotidiană pe care o determină locul, momentul istoriei, poziția socială a oamenilor ce se găsesc acolo în relație unii cu alții. Această materie, în limitele acestui cadru, este mai întâi amorfă
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
la un anumit moment, într-un anumit loc, cu un anumit gest și un anumit accent. Demersul constă plecând de la zgomote și cuvinte, mișcări și pași, obiecte, spații; o materie este secretată, aceeași ca și a vieții cotidiene. Nu viața cotidiană în sine, ci o anumită viață cotidiană pe care o determină locul, momentul istoriei, poziția socială a oamenilor ce se găsesc acolo în relație unii cu alții. Această materie, în limitele acestui cadru, este mai întâi amorfă și neînsemnată. Evenimentele
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
loc, cu un anumit gest și un anumit accent. Demersul constă plecând de la zgomote și cuvinte, mișcări și pași, obiecte, spații; o materie este secretată, aceeași ca și a vieții cotidiene. Nu viața cotidiană în sine, ci o anumită viață cotidiană pe care o determină locul, momentul istoriei, poziția socială a oamenilor ce se găsesc acolo în relație unii cu alții. Această materie, în limitele acestui cadru, este mai întâi amorfă și neînsemnată. Evenimentele care se vor desfășura vor fi oarecare
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
Liviu Petrescu, Portret în mișcare, ST, 1986, 6; Gheorghe Perian, Confiniile realismului, AST, 1986, 9; Holban, Profiluri, 392-395; Regman, De la imperfect, 106-113; Ion Simuț, Realism și intensitate epică, RL, 1988, 13; Cosma, Romanul, I, 252-254; Simona Popescu, Un alt „metabolism cotidian”, VR, 1989, 3; Simion, Scriitori, IV, 602-615; Țeposu, Istoria, 149-152; Tania Radu, Cuminecare cu uzo, LAI, 1994, 24; Andreea Deciu, Un călător de modă veche, RL, 1994, 30; Gheorghe Crăciun, Muzee și femei, VTRA, 1995, 9; Al. Cistelecan, Peregrinul anglo-transilvan
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290603_a_291932]
-
Poemele au o structură dialogică: se deschid cu maximele expuse de profesor, urmează interpretarea în registru parodic și se încheie cu adevărurile expuse ex cathedra de către profesor. Umorul fin vine din manevrarea ingenioasă a acestui scenariu care opune absolutul prozaismului cotidian: „Progresul este intrarea în absolut / a valorilor morale, prin repetiție, însă, / valorile se înjumătățesc”; Profesorul tăia cu cuțitul bucata / din farfurie, șervetul îi stătea strâmb, / am vrut să i-l îndrept”. Genericul profesor are păreri despre toate stările lumii, vorbește
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288025_a_289354]
-
are rmax= 1 g/cm3 ceea ce se datorează faptului că apa este formată din (H2O)2; aceasta presupune existența a doua legături de hidrogen(fig.8). Apa în stare de vapori este formată din molecule libere. Atât de obișnuită, de cotidiană și de familiară, apa este totuși un lichid uluitor: are o serie de anomalii. Pentru apă parcă n-ar exista legi; este "ceva altfel" în lumea substanțelor. În natura și în experiențe ea nu se comportă la fel ca alte
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
Încărcate cu greutatea timpului și neutre din punct de vedere cultural. Multe materiale arheologice sunt neutre pentru că sunt produse de om fără intenție istorică, fără vreo distorsiune programatică sau apologetică. Ne referim aici la vestigii ale locuirii sau ale activității cotidiene, multiforme, adesea frapante și complexe, dar cât se poate de banale și lipsite de intenția de „a face istorie”. Apoi, materialele arheologice sunt date directe, având În vedere faptul că sunt produse chiar de actorii În cauză În momente precise
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cunoaște și de a stăpâni realitatea. Pe de altă parte, se poate reține că ceea ce numim comportament religios se diferențiază, prin felul său de a aduce explicații dinafara sferei umane imediate, de cunoașterea bazată pe simțul empiric și pe experiența cotidiană (Finegan, 1952), care constituie chiar fundamentul activităților evoluate, așa cum e „știința” În societățile occidentale ale ultimelor secole. Trebuie subliniat felul În care răspunsurile religiei sunt adesea atinse de coloraturi emoționale și se deosebesc, În acest sens, de posibile răspunsuri „științifice
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
orice act neobișnuit și „non-utilitar” este ritual. C. Perlès (În LeroiGourhan, 1988, p. 907) avertizează pe bună dreptate că, În cazul preistoriei, se tinde prea des să se considere ritual orice fenomen care nu poate fi Încadrat În gesturile vieții cotidiene: prezența argilei sau a vetrelor În preajma unui mormânt, lespezi scrijelite sau arse, asocieri neobișnuite de resturi etc.; sau este considerat „ritual” tot ceea ce este În sine excepțional: o mulțime de pietre colorate, un mormânt deosebit de bogat etc. Dar Întrucât ritul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mai vedea În descompunere și atacate de carnivore, deci În scop protector, dar, la un moment dat, gestul a căpătat nuanțe ulterioare, fie mentale, fie sociale. Într-un mic grup de vânători, se știe, moartea și funeraliile nu sunt evenimente cotidiene: sunt ocazii speciale, asemenea nașterii, pubertății, căsătoriei, care, fiind crize ale existenței, Întrerup rutina. Deși sunt simple, riturile și ceremoniile care Însoțesc funeraliile oferă membrilor unui grup ocazii rare și binevenite de a se reuni, de a se informa și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
se desfășurau În peșteri. Acestea trebuie să fi făcut parte dintre diferitele rituri publice deschise. Până În timpul celor mai târzii societăți, peșterile au fost pentru om un loc riscant, de graniță sau „la limită”, punctul de contact Între lumea „profană” cotidiană și cea supraumană sau „sacră”. Așadar, locuri importante (vânătorii-culegători atribuie o mai mare importanță locurilor decât monumentelor), dar străine și interzise experienței obișnuite. O peșteră locuită din Cantabria, El Juyo, oferă poate primul exemplu al unui sanctuar diferit (Freeman și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
este mai potrivit să vorbim despre „religie” pornind de la momentul În care actul religios Începe să se distingă se celelalte aspecte ale vieții. În unele locuri, În paleoliticul târziu, cunoașterea religioasă devine tot mai ezoterică și se separă de experiența cotidiană. Nu este Întâmplător momentul În care starea de conștiință alterată, esențială pentru „șaman”, dobândește un rol important, iar omul cucerește - printre alte medii intacte ale planetei - „viscerele pământului”, peșterile adânci. În consecință, schimbându-și modul de viață, omul reinventează non-umanul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
el acționează pe același nivel cu zeii, Îi are alături de el la sărbătorile sale și le este, Într-un fel sau altul, „fiu”. Religia celorlalți membri ai societății se explică, aparent, prin adaptarea la voința divină care intră În istoria cotidiană ca voință a regelui. Ceea ce rămâne din literatura timpului confirmă această situație. Este vorba despre cărți de Înțelepciune, adică Învățături lăsate de părinți vestiți pentru cariera lor fiilor care trebuie să le ducă mai departe gloria 3. Fără a intra
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
egipteană) se prezintă ca un creuzet de experiențe felurite și contrare, un moment de disoluție și renaștere: s-a sfârșit cu Împuternicirea dată de „stat” vieții religioase a indivizilor, legăturile dintre cer și pământ se Înmulțesc, devin elemente ale vieții cotidiene. 9. REORÂNDUIREA SOCIETĂȚII. O NOUĂ ESCATOLOGIETC "9. REORÂNDUIREA SOCIETĂȚII. O NOUĂ ESCATOLOGIE" În preajma anului 2 000 Î.Hr., pentru două secole, Egiptul Își redobândește structura sa de stat unitar, În care, Încetul cu Încetul, principii sunt Înlocuiți cu funcționari, iar
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În perioada care a Încheiat epoca piramidelor. Avem de-a face, mai mult decât orice, cu o Îmbogățire și amplificare a vieții religioase, cu o scădere clară a dramatismului și a pasiunii, dar cu o penetrare mai sistematică În experiența cotidiană a claselor periferice ale societății. Pentru a Înțelege diferențele și asemănările, se pot compara textele funerare ale piramidelor, pe care le-am folosit atât de mult, cu textele funerare ale acestei epoci: Textele Sarcofagelor 1. Primele au fost sculptate cu
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
devine Osiris, se identifică cu membrii societății care ajung „dincolo” după judecata morală care le asigură supraviețuirea. În concordanță cu această concepție este faptul că În reprezentările obiectelor personale, Înzestrate cu nume, de pe sarcofagele epocii, apar, pe lângă obiectele de uz cotidian - arme, provizii -, și coroanele și Însemnele regale, de care, acum, orice mort ar putea avea nevoie În a doua sa viață. Acel ideal al egalității Între oameni, exprimat În justificarea demiurgului, pe care am văzut-o mai sus, se va
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]