10,617 matches
-
Și ce-a spus? întreabă Mildred cu o notă de resemnare în glas. Thomas chicotește. — A spus că era cât se poate de clar, după cum vedea el lucrurile. A spus că ar trebui să împrumutăm bani ambelor părți și dacă izbucnește războiul, să le împrumutăm și mai mulți bani, ca să-l prelungească tot mai mult, folosind tot mai mult armament și pierzând tot mai mulți oameni și astfel, îndatorându-se la noi tot mai mult. Ei bine, probabil că ideea le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
un fior de gheață și imediat am amorțit în urma șocului, dar prima mea reacție - nu doar față de senzația fizică, dar și față de chinul mai mare de a fi anticipat o plăcere care ulterior mi-a fost refuzată - a fost să izbucnesc în plâns. Nu știu cât a durat. Tata m-a scos probabil din apă; mama coborâse în fugă din tribuna spectatorilor, unde se așezase împreună cu bunica și bunicul. Brațele ei mă înconjurau, toate privirile erau ațintite asupra mea, și totuși eram de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
spre tata șoptind: — Ted, hai să mergem. — De ce? spuse tata râzând. — Nu e potrivit pentru el, spuse mama. Kenneth spunea: — Doar n-o să-l lăsăm aici! Hai să-l ducem în șopronul cu ghivece - e pe acolo, pe undeva. Publicul izbucni din nou în râs, în timp ce Kenneth, Sid și majordomul încercau să ridice trupul masiv al unchiului Edward. Sidney spuse: Cred că ar fi mai ușor să aducem șopronul cu ghivece până la el“. Chiar și bunica râse de data asta. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mine și spuse: Ce-ar fi să rămâi aici în noaptea asta? N-am chef să mi-o petrec singură. Ne-am ține de urât unul celuilalt. Mama mă înșfăcă de subsuori și mă ridică de pe scaun și eu am izbucnit în plâns pentru a doua oară în ziua aceea: parțial de disperare și parțial, fără îndoială, de indignare. Nu mai fusesem luat pe sus așa de când eram mititel. Mama își croi drum prin fața celorlalți oameni din rând și mă târî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
am găsit o exprimare mai fericită. Mă urmărea cu atenție; cu suficientă atenție ca să poată spune: Îți amintești asta, nu-i așa? I-am întors calm privirea, dar apoi indignarea mi-a luat mințile. — Nu știu cum de poți afirma așa ceva, am izbucnit. Cartea asta e plină de pasiune. Plină de mânie, în orice caz. Dacă reușește să comunice ceva, acel ceva este cât de mult îi urăsc pe oamenii ăștia, cât de răi sunt, cât rău au făcut, cu interesele lor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
urmasem corect instrucțiunile: și atunci s-a întâmplat. Cred că a fost un fel de revelație. Trebuie să vă amintiți că în perioada aceea nu mai vorbisem de un an cu nimeni: poate că înnebunisem, deși nu cred. N-am izbucnit într-un râs isteric sau altceva de genul ăsta. Cu toate acestea, am trăit ceea ce s-ar putea numi un moment rar de luciditate: o iluminare fulgerătoare, foarte subtilă și trecătoare, dar suficientă pentru a provoca o schimbare durabilă, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
din spate? Întoarse cartea. Nu, nu înțeleg... Și apoi, plimbându-și privirea de la mine la fotografie și invers, zâmbi uluită. Ei, nu se poate... Zâmbetul îi lumină toată fața; totul se schimbă dintr-o dată: deveni brusc binevoitoare și radioasă. Apoi izbucni în râs. — Și stăteați acolo... dar e incredibil! Sunt o mare admiratoare a dumneavoastră. V-am citit toate cărțile. — Ambele cărți, am corectat-o. — Ambele cărți, categoric. Adică, am citit-o pe prima și acum o citesc pe asta. Și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ar trebui să menționez că am un mic interes personal în acest caz. Phocas Motor Services a fost firma unde a lucrat tata. A lucrat timp de aproape treizeci de ani și s-a pensionat la câteva luni după ce a izbucnit scandalul pensiilor. Banii pe care-i economisise dispăruseră și a supraviețuit cu o pensie de la stat, la care a adăugat mama câteva lire, fiind nevoită să revină în învățământ cu jumătate de normă. N-a fost pensionarea pe care și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
echitabil între fabricile lor. — Am hotărât că acestea sunt cifrele, spuse Louis întinzându-i un șervețel și arătând spre un cerc segmentat, care reprezintă comenzile noastre. Comenzile noastre pentru anul următor. — Dar nu fac sută al sută, spuse Graham. Louis izbucni în râs. — Astea nu-s procente, spuse el cu ochii strălucind. Sunt milioane de dolari. Râse și mai tare văzând uimirea nedeghizată a lui Graham și tot corpul i se zgudui când își întinse brațul într-un gest amplu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Adevărul este, dacă poți păstra un secret (și în acel moment își coborî glasul, transformându-l în șoaptă), mi s-a spus că e înnebunit după... — Vă referiți la...T.S. Eliot? Michael ezită. Cel care a scris Tărâmul pustiu? Tabitha izbucni într-un râs sclipitor, muzical. — Vai, prostuțule! spuse ea. N-ai aflat? E mort de ani de zile! Se alătură râsului ei, nesigur pe el. — Da, desigur. Sper că nu încerci să tachinzi o bătrână doamnă, spuse ea înghiotindu-l jucăuș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
fi? — Cum ar fi Pisica și canarul, de exemplu. L-a văzut cineva? — Îl știu, spuse Thomas. E cu Bob Hope și Paulette Goddard. — Exact. Toți membrii unei famiii sunt convocați într-o casă veche izolată pentru citirea unui testament. Izbucnește o furtună cumplită. Și apare un polițist care-i previne că bântuie prin zonă un ucigaș. Și ce se întâmplă cu membrii familiei? întrebă Phoebe privindu-l direct pe Michael pentru prima dată. — Sunt uciși, spuse el calm. Unul după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ocazia. Phoebe păru să considere asta o subestimare a situației. — Știu, spuse ea pe un ton ușor tăios. E ceva teribil de confuz în aceste crime în masă, nu crezi? Se lăsară câteva clipe de tăcere înainte ca Michael să izbucnească: — Ce cauți aici, pentru Dumnezeu? Cum ai ajuns să fii implicată în povestea asta? — Datorită lui Roddy, desigur. L-am cunoscut acum un an: s-a oferit să-mi expună câteva lucrări la galerie și ca o proastă l-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
fi apropiat măcar de adevărul acestei afaceri. — Findlay? Doar nu te referi la domnul Onyx? Domnul Findlay Onyx, detectivul? Mai trăiește, Michael? — Cu siguranță. Trăiește și e în închisoare în momentul ăsta, când vorbim. Și bănuiesc pentru ce! spuse Tabitha, izbucnind în râs. O, a fost un om tare rău! Tare, tare rău! Dar foarte profesionist, recunosc. Desigur, domnul Onyx l-a găsit pe tatăl tău. Ți-a povestit totul, nu? — Da, mi-a povestit. — Deci știi că tatăl tău a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
vi se va da; căutați și veți afla; bateți și vi se va deschide. Că oricine cere ia; și cel ce caută găsește; și celui care bate i se va deschide. Crezi asta într-adevăr? Cum să cred? Aurora Martinescu izbucnește într-un râs binevoitor. N-am nevoie să cred. Știu sigur că e așa! Cât despre sabia lui Mihai, eu una nu știu de așa ceva, căci, pentru a cita aceeași sursă ca tine, acesta e capătul unui ținut necunoscut până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
o sticlă de Jidvei. Femeia o ia de pe raft, o pune în pungă, se joacă cu butoanele de la casă, ia banii, îi dă restul, îi întinde punga. Și când el întinde mâna să o ia, nu se mai poate abține, izbucnește în hohote de plâns. Plânge și plânge cu sughițuri și suspine. Iulia și Alexandru au rămas înmărmuriți. Iulia îndrăznește: Ce s-a întâmplat? Femeia nu poate vorbi. Ridică doar din umeri și le face semn să plece, s-o lase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
trimită la țară, spune Arion. La Măgura, la tabăra de sculptură? ─ Mai știi? ─ Păcat de dealurile-alea, parcă văd creierașul nostru hălăduind noapte de noapte prin păduri, dând nas în nas cu lupul, cu ursul... ─ Nas în nas? La care izbucnesc amândoi, și Arion și delfinul, în râsul exaltant, cu sonorități de cristal, al pietrelor. Și mai ales al pietrelor pe care omul le-a atins cu mâna. Râd și stâncile brute, dar pe un ton mai grav. La fereastra luminată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
dumneavoastră. Vai, dar nu-i nevoie să vă descălțați! Prea târziu. În trenci și ciorapi găuriți, astronomul alunecă deja pe parchetul proaspăt lustruit. Buf! face trenul posterior când ia contact cu podeaua. Zdrang! face tabloul care zboară cât colo. Gazda izbucnește fără să vrea în hohote de râs. ─ Cu ce să vă servesc? zice ea într-un sfârșit, rușinată. Vreți o vișinată? După trânta asta, mai aveți curajul să-mi oferiți de băut? ─ Vai, domnule Ciortea, i se putea întâmpla oricui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
stăteau la capătul băncii și altul stătea sprijinit de perete. Tipul care se pregătea să spună ceva Îmi zise cu o voce foarte joasă: — Cre’ că tre’ să fie ca și cum te-ai urca pe-o claie de fân. Eu am izbucnit În râs și i-am povestit și lui Tommy. — Să mor dac-am mai văzut vreun loc ca ăsta, zise el. Uită-te și tu la alea trei. Apoi vorbi bucătarul: — Câți ani aveți, băieți? — Eu am nouășase și el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
a început să se târască prin mocirlă, lăsând urme bizare după el. Când în sfârșit a venit comanda „drepți!”, Toaibă arăta ca o stafie. De sus până jos era acoperit de un strat gros de glod. În front, marș! a izbucnit ca o izbăvire comanda sergentului. Toaibă a făcut stânga mprejur și a pornit în pas de defilare spre formație. Ei, Toaibă. Ai învățat cum se răspunde superiorului? Ochii lui Toaibă s-au înfipt ca un pumnal într ai sergentului. A
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
frunza de pe copac la vremea brumei. Acum ești dumirită? Buștean! - a răspuns Maranda, privind amuzată, când la unul când la altul, doar-doar a ghici despre ce ar putea fi vorba... Nici pomeneală însă. Cei doi se priveau complice, gata să izbucnească din nou în râs. Gruia aștepta încuviințarea lui taică-său, dar acesta mustăcea a râde doar. Știi matale la ce mă tot gândesc eu de o bucată de vreme? De unde să știu, dragul mamei? Chiar! De unde să știi, dacă nu
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
moarte cu cei ce erau deja în față... Până la urmă ai ajuns? - au sărit amândoi cu disperare. Am ajuns... dar... Dar ce? - a venit întrebarea din gura arsă a Marandei. Dar numai nu mă găseam pe listă. Cum așa? - a izbucnit din nou Maranda. Am citit lista de sus în jos, apoi de jos în sus și... și ultimul cine credeți că era? Cine? - au răsunat cele două glasuri. Eram eu! Eu! Toaibă Gruia! Ei... îi bine și ultimul... Decât deloc
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
am felicitat, aș fi avut impresia În momentul acela - nu știu exact, era o ceață - că aș fi trădat ceva. Cine sînteți? repetă Întrebarea. - Cel pe care-l vedeți. Aș fi curios să aflu Însă cine sînteți dumneavoastră, spusei... ați izbucnit cu totul neprevizibil. Drept răspuns Îmi prinse din nou umerii cu mîinile și mă sărută bezmetic, că nu mai Înțelesei nimic... - Nu mai Întrebați, șopti. Glasul, și chiar frumusețea Îi veneau din sublimări, și-mi adusei aminte brusc de tînăra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și prosperitate. A învins aici, în Germania, a învins în Britannia, a învins în Africa și în Hispania Tarraconensis, unde armata l-a ales împărat în aprilie... — Ai mai văzut pe cineva care să fie ales împărat de soldații lui? izbucni indignat un bătrân cocoșat, neîntrecut în arta de a găti păsări; până atunci rămăsese tăcut și prăjise sturzi într-o tingire unsă cu grăsime. Ce-or să zică zeii? Împăratul trebuie ales la Roma, de Senat și de poporul roman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
uităm că în toamnă, când Galba a intrat în Roma ca împărat... Știți câte prevestiri funeste au fost? Augurii au vrut să suspende sărbătorile, pentru că ziua s-a anunțat nefastă. S-a dezlănțuit o furtună cu tunete și fulgere, au izbucnit incendii, iar soldații au jefuit casele și au ucis... Se spune chiar că le-au siluit pe vestale! - întoarse sturzii cu atâta mânie, încât vreo doi săriră din tigaie și aterizară în cratița lui Listarius. Ați prefera să fie tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
iar soldații au jefuit casele și au ucis... Se spune chiar că le-au siluit pe vestale! - întoarse sturzii cu atâta mânie, încât vreo doi săriră din tigaie și aterizară în cratița lui Listarius. Ați prefera să fie tot Nero? izbucni paharnicul. A risipit munți de sesterți în timpul domniei lui. Severus a spus: „Din câte am aflat, cu banii pe care i-a risipit, Nero i-ar fi putut plăti vreme de șaisprezece ani pe soldații legiunilor din întregul Imperiu. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]