10,617 matches
-
Dar nu voiam să-l vorbesc de rău pe maestru... Ca voi toți, am o profundă devoțiune pentru el, zise, lăsând cuțitul să cadă. Sper ca mâine să mă apere... Nu vreau să mor! Își sprijini capul pe masă și izbucni în plâns. — Ce zici, Orpheus? întrebă Skorpius, apropiindu-se și mai mult. N-ai curaj să răspunzi... N-ai curajul să mă înfrunți în arenă... Valerius se ridică. Omul care-l ucisese pe Salix se afla la doi pași de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
un bine. — Blesus nu trebuia să-i facă un bine tocmai lui Vitellius. Se spune că, pe când se chircea de durere din cauza otrăvii, Vitellius a spus că moartea lui Blesus îl făcea să se simtă sătul. Paharnicul era gata să izbucnească în plâns. — Pe mâinile cui am încăput? — De ce spuneți toate astea? Nu vă e teamă că s-ar putea să fie spioni pe-aici? întrebă Listarius în șoaptă. — Vitellius nu găsește bucătari mai buni ca noi în tot Imperiul, răspunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
armata infamului Otho și la triumful eroicelor noastre legiuni! Dar asta a fost acum câteva luni..., bolborosi tracul, privindu-l rugător pe Valerius. Acesta îi zâmbi: — Stai liniștit... O să ne descurcăm. Prefer să lupt de unul singur împotriva unui adversar, izbucni Ursus, un rețiar plin de cicatrice, și-și ridică brațul păros într-un gest amenințător. Fac pe mine de frică... Mie mi-e teamă când nu știu ce mă așteaptă! protestă. — O să ne descurcăm, repetă Valerius, schimbând o privire neliniștită cu Marcus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
care-l avea la brâu. Valerius îl lovi cu pumnul în stomac. O clipă, Flamma deschise ochii mari, apoi se prăbuși la picioarele sale. Valerius își ridică arma spre cer. Mulțimea, care până atunci așteptase într-o liniște aproape religioasă, izbucni în strigăte: — Ucide! Ucide! urla Vitellius cu glas ascuțit. Valerius se uită în jos, spre Flamma, care îl privea ca un animal în agonie, cu ochii injectați. Îndreptă încet lama spre gâtul lui, abia atingându-l. Privi spre arenă. Nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
îl așteptau. Se așeză, întunecat la chip. Varus se așeză în fața lui. — Nu înțeleg, spuse Antonius privind în jur. Pe noi patru ne unește pactul sacru al zeului nostru, care e un exemplu de forță bărbătească și de eroism... Deodată izbucni: — Nici unul dintre voi nu are curaj să vorbească? — Cremona, zise Titus, aplecându-se spre el. Tu erai pe moarte, iar soldații tăi... Soldații mei? îl întrerupse Antonius furios. Cei pe care îi numești soldații mei ți-au fost tovarăși de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
a luat parte la luptele externe, dar în războaiele civile a luat întotdeauna poziție și a plătit scump... De data asta a fost împotriva noastră. — Încerci să justifici cruzimea armatei noastre? întrebă Titus cu ochii în lacrimi. — Așa e războiul, izbucni Antonius. Există războaie drepte, așa cum e al nostru acum... Dar nu uitați că nu există armate cu simțul dreptății! O tăcere îndelungată urmă cuvintelor sale. — Nu, nu există armate cu simțul dreptății, repetă Antonius oftând. Nu iau apărarea nimănui. Soldații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Mucianus și mulți dintre ofițerii tăi, invidioși pesemne din pricina victoriilor tale, nu vor ca tu, Antonius Primus, să intri în Roma ca un cuceritor. Alții vor să aibă parte de asta, primul dintre toți Mucianus. Antonius se strădui să nu izbucnească. Pentru a-și învinge impulsivitatea obișnuită, adoptă un ton sarcastic: — Cui ar trebui să se predea Vitellius, dacă nu nouă, care am ajuns învingători la porțile Romei? Lui Mucianus poate, care, din câte știu, stă pe loc în Illiria? Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
știți că noi nu depindem de nimeni. A noastră e victoria, a noastră responsabilitatea ce decurge din ea. Asta înseamnă că Roma va avea aceeași soartă ca și Cremona? întrebă Allius cu glas molcom; cuvintele lui erau însă mușcătoare. Antonius izbucni: — Eu voi lupta să pun Roma la picioarele împăratului meu, nu s-o distrug. Și eu i-am trimis mesaje lui Vitellius, cerându-i să abdice. Și eu i-am dat asigurări că va rămâne în viață, că-i voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
îl băteau pe fratele meu Valerius, care apoi a ajuns gladiator din porunca lui Vitellius? Atunci tu nu ai dat dovadă de milă. Vinicius Crulpus suspină. — Atunci pune pe cineva să mă ucidă. — Să pun pe cineva să te ucidă? izbucni Antonius furios. Eu nu uit că ai venit aici ca ambasador. Numai Vitellius îi ucide pe ambasadori, care sunt sacri până și pentru cele mai sălbatice triburi barbare. Îi făcu un semn lui Arrius Varus, arătând spre Crulpus. — Dă-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
mai înspăimânta. Și învinsese de fiecare dată. — Vestea că vei lupta cu Skorpius face mai multă vâlvă decât orice altă știre politică. Marcus veni lângă Valerius să verifice dacă toate detaliile echipamentului său erau perfecte. Din când în când, mulțimea izbucnea în strigăte care ajungeau până la ei. — Skorpius e gata? Încă din zori, răspunse Marcus. Așa cum face întotdeauna înainte de luptă, a stat toată noaptea în picioare, în cămăruța lui, cu fața la perete. Nu știu ce rugăciuni spune el în timpul veghii. Dinspre arenă veni o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
să înfigi degetele în ochii adversarului. În cele din urmă, își făcură apariția atleții care practicau pugilatul cu arme; erau aproape goi și încercau să-și învingă adversarul sfâșiindu-i carnea cu lamele ascuțite fixate pe mănușile de luptă. Mulțimea izbucni în strigăte, din ce în ce mai ațâțată la vederea sângelui care îmbiba nisipul. Chipuri desfigurate, pântece spintecate, urechi și nasuri tăiate dintr-o lovitură... La fiecare rană, la fiecare mutilare publicul era în delir. În scurta pauză ce urmă masacrului, câțiva îngrijitori curățară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
făcu un pas înapoi, trecându-și mâinile pe deasupra togii. — Despre mama ta se spune că tu însuți ai otrăvit-o. Biata femeie... Ai ascultat profeția aceea că vei domni multă vreme dacă ai să-i supraviețuiești. Vitellius clătină din cap, izbucnind în hohote. — Dușmanii mei... n-au făcut decât să mă denigreze. Eu sunt nevinovat. — Liniștește-te. Ai plâns în fața poporului, în fața palatului, la Rostra, în timpul adunării. Încetează cu plânsul. Acceptă propunerea lui Antonius Primus și abdică. — Poporul mă iubește și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
fi Vespasianus mai îndurător decât Augustus și Caesar? Dacă abdici, vei fi ucis, mai devreme sau mai târziu. Dacă vei continua să lupți, vei fi învins și asasinat. Ai o singură soluție: o moarte onorabilă. — Vrei să mă sinucid? Vitellius izbucni în râs, îi întoarse spatele și se urcă repede în lectică, făcându-i semn lui Listarius să-l urmeze. — Încă nu mi-am spus ultimul cuvânt! strigă. Ajungând la palat, îl întâlni pe Allius Cerpicus. Vitellius se întinse pe tricliniu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Nu, ești impulsiv și naiv, răspunse dur Calvia. Mucianus, în schimb, e șiret și gândește limpede. De aceea e implacabil. Vrea să fie iubit de soldați. Vrea puterea. Vrea Roma. Vrea să fie cel mai important om al împăratului. Antonius izbucni: — Atunci de ce e încă în Illiria, în loc să lupte alături de mine? De ce stă la adăpost, fără să riște? — Te trimite pe tine înainte. El va veni în urma ta, să culeagă laurii victoriei. Va face orice ca să-l întoarcă pe Vespasianus împotriva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
avea să intre în istorie. Vântul se înteți, făcând să tremure flăcările torțelor, îndoind crengile copacilor și ducând cu sine umbrele însângerate ale celor omorâți din porunca lui Vitellius. — Orpheus a salvat Roma! strigă deodată cineva. A salvat Imperiul! Oamenii izbucniră în ovații. Valerius se simți invadat de o senzație amețitoare de libertate și, o clipă, ridică sabia spre cer. O îndreptă, ca într-o ofrandă, spre stelele strălucitoare și spre zei, conștient că își îndeplinise misiunea. Se retrase repede, nebăgat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
timp berechet eu și îngerul meu păzitor distrugându-se în jurul ei urmărind schijele orei parcă între mine și păzitorul meu...” Sau, tot în zig zag cu trecere din dreapta jos: „și muream de pe ziduri perverse pășeam în ta ină deodată și izbucniră și tot el arată locul și frânturile de timp...” În zig-zag cu începere din dreapta sus: „priveam un ceas eu și îngerul meu păzitor țintuit de perete în jurul ei în mii de bucăți așa parcă oare s ă mă pot salva
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
planta t, p oate și oamenii capătă haruri mai deosebite în funcție tot de loc ul nașterii. Și el crede că dealurile acelea ale comunei unde, de sute de ani, în nopțile de vară, pământul este luminat de flăcări ce izbucnesc poate din comorile ascunse de înaintași, tot ele au și puteri miraculoase de a naște oameni cu talent la to ate. Ca să-i amintesc pe toți, aș avea nevoie de un volum cu multe pagini (lucru pe care îl va
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
M-a întrebat Savantul. Un fleac. O nimica toată. Un sfat despre acțiunea undelor Alpha prin intermediul cristalelor... Îmi pare rău, a replicat Savantul, dar acum mă ocup de cazarea studenților, de cantină, de burse, de fericirea acestor vlăstare ! Și a izbucnit într-un plâns sincer, bărbătesc, academic, întrerupt din când în când de intervenția a patru asistenți care îi ofereau o batistă proaspătă din teancul special prevăzut acestui scop. Puțin nedumerit, adică neinformat, m-am îndreptat spre o altă somitate a
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
asemenea Încercare, cu toate că binefăcătoare pentru artiști, vorbesc de trupul iar nu de arta lor, neînsemnînd decît un refren, și Încă unul stins, fluierat printr-un decor sărăcăcios. Chiar dacă fragmente de sonată se auzeau la etaj, din sălile de muzică de unde izbucnea uneori violoncelul furios. Asta zic eu, În anul 2002, prin martie cu părul căzut și șosete de culori diferite. Cine știe ce voi fi zis mîine. Nu-mi pare rău că m-am dus. Atunci Îmi părea. Mai ales că picam În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
cu o vorbă de Încurajare adresată victimei. Dovada că victima Îl auzea era recidiva ei inexorabilă. Iată ce-nseamnă vocație. Vibrație, chiar, mă refer la fetele chemate din obscure cartiere și provincii mentale de insuportabila arsură a poeziei În bust, izbucnind În lacrimi la Horia + Radu și zîmbete canonizate la sfîrșit. Îmi atrăgeau interesul plin de respect fiindcă purtau sutien - se făcea mereu iarnă pe-atunci, așa-mi amintesc cenaclul, pentru explicații suplimentare vezi cuvîntul șezătoare - Însă, ce păcat, tinerele nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
să-i perforezi fără milă cu un bătrîn Remington, n-ai Încotro. Iar ei Îndură În tăcere, te acceptă așa cum ești, faci acum parte dintr-o clasă superioară pentru c-ai cîștigat concursul. În capitolul următor se lasă tăcerea și izbucnesc Întrebările, neliniștea, te Întrebi cum ți-a ieșit eroul, dacă-i viu și dacă avea vreun rost să-ți iasă, el fiind oricum de mult mort În mintea ta, Îngropat Într-un modest cimitir al eroilor necunoscuți din lobul temporal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
acorde vreun credit, un respiro, sau măcar o țigară, și erau oameni pe care-i cunoșteam de mult, fumam acum propriile-mi chiștoace pescuite din gunoi pentru că soția mea refuza să mai ducă gunoiul, și, În cele din urmă, au izbucnit, inițial temperat, ultragiile, un șofer, de exemplu, m-a scuipat din mașină, ai luat premiu, bă, nenorocitule, și tot un pîrlit ai rămas, uită-te la trenciu’ tău, pute-a tămîie, aici i-am dat dreptate Însă scuipatul a trebuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
loc”, Audrey, mai feminină decît frate-său ori decît un pelican, Julia. În plus, amîndouă au fost ambasadoare UNICEF. Astfel de alăturări de lucruri, ființe sau fenomene În scopul stabilirii similitudinilor te umplu de uimire, de comparații, te fac să izbucnești În lacrimi ca spectator, ca ființă. Le mauvais goût méne au crime, spunea Stendhal În 1848, zîmbind. ZÎmbea pentru că nu se inventaseră Încă frații Lumiere, comparațiile. Altfel n-ar mai fi rostit „crime” ci „gnocide”. Fiindcă acestea sînt paralele inegale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
să lovească, să muște pe dedesubt, printre picioare, ca un cîine, vrea și ea să rupă o bucățică din vinovat, să se facă dreptate. Astfel de grămăjoare se Înșiruie neregulat de-a lungul Întregului bulevard. Ținută-n frîu atîția ani, izbucnește acum, suverană, ura. În adevărata ei grandoare. Orașul a devenit abstract, mucilaginos, poate fi zdrobit Într-un pumn. N-a fost numai o senzație, ieri, În metrou, ne-am mutat Într-adevăr În America de Sud. A secolului trecut. Așadar, chiar lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
putut fi recomandat amatorilor de telenovelă cu gaze de eșapament, iar finalul cînd Barkin este supărată pe el, merge țeapăn pe stradă, Pacino o ajunge din urmă vorbindu-i Întruna, plin de un haz disperat, și ea nu mai rezistă, izbucnește-n rîs și traversează Împreună fericiți strada pînă la adînci bătrîneți e identic cu cel din Tootsie, doar că În loc de Pacino e Hoffman și-n loc de Barkin, Jessica Lange, care-i mai Înaltă. Faptul că, pînă la urmă, chiar dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]