10,662 matches
-
două armuri, una din ele ținând o secure, cealaltă un buzdugan. Era el pregătit să înfrunte familia? Își aranjă părul, își netezi sacoul și verifică dacă nu avea șlițul descheiat. În cele din urmă, observând că unul din șireturi de desfăcuse, îngenunchie să-l lege. Era în această poziție de numai câteva secunde când auzi țipătul unei femei în spatele lui. — Păzea! Pentru Dumnezeu, păzea! Se răsuci și văzu armura care ținea securea prăbușindu-se încet peste el. Țipând speriat, se aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
și care înțelege și care, deși zdrobit și el, mai are energie să mă încurajeze și pe mine. Singurul pe care mă pot baza. Mircea este. Toto crește, Eric crește, teza crește, viața merge mai departe. Și abia acum se desface complet și pachețelul cu „și și“. „Și mamă (a doi copii), și scriitoare ?“ Ce simplu ar fi să pot spune, ca la reclame, „De ce nu ?“ și să vină un Mr. Proper, sau altcineva multipotent, să rezolve problema. Citesc Lapte negru
Poveşti cu scriitoare şi copii by Ștefania Mihalache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1774]
-
Timpul aleargă grăbit NICOLAE ANGHELESCU Cerul se limpezește de nori, Iarna-și desface din ghem firele, Pe geam apar înghețatele flori, Se micșorează mai mult, tot mai mult zilele. Au căzut primii fulgi de zăpadă, Fluturi reci se joacă cu noi Coboară, urcă, încep apoi să cadă Peste ochii noștri îngîndurați și goi
CÂNTAREA MEA by NICOLAE ANGHELESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/517_a_857]
-
chiar nu vreau să ajung, totuși cine zice aș ajunge la nouă și cine știe că acolo nu vrea să ajungă? Azi așa, așa mâine, încetul cu încetul Pascal Ciortea simte limpede înăuntrul său o desprindere, un aisberg care se desface din banchiza polară și o pornește haihui prin oceanul planetar. Mă țicnesc, își spune. Țicnit, rămâne însă cotidian, obișnuit, între hotarele unui comportament cu desăvârșire șters. Ba chiar, cu cât se țicnește mai rău, cu atât purtările îi sunt mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
la băiatul care mormăie și la câinele care-l privește și el țintă, cu ochi de oțel. Ochii aceia de oțel și-i aduce aminte. ─ Ci-rip! Ciiip! spune. Cip-cip-ci-rip-cirip! și sare într-un picior, pe o tulpină de aurică. Își desface aripile, gata să-și ia zborul. Se mai uită odată la Iliuță, cu ochii lui cafenii, isteți. Apoi zboară. Frrrr! Și dus e. ─ Norocul tău c-a-nviat, Mureșe. Hai, bine, dă laba. Pace pace, între două dobitoace, dacă ne mai supărăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
adus cu sine mâzga rece de București, în care pantoful lipăie și cauciucurile mașinilor fâșâie până departe, desfășurând orașul închipuit. Străzi, bulevarde, ulițe, alei, alei printre blocuri la mahala, alei în parcuri livide, clipind sub câte un felinar mlăștinos, se desfac suluri-suluri în auzul celui care stă pe întuneric cu fereastra deschisă, ascultând cum se face și se desface orașul până departe. Dinspre miazănoapte, odată cu trenurile personale de la Simeria și Deva, sosesc mâhniri fără leac. Chiar acum, chiar în clipa asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
orașul închipuit. Străzi, bulevarde, ulițe, alei, alei printre blocuri la mahala, alei în parcuri livide, clipind sub câte un felinar mlăștinos, se desfac suluri-suluri în auzul celui care stă pe întuneric cu fereastra deschisă, ascultând cum se face și se desface orașul până departe. Dinspre miazănoapte, odată cu trenurile personale de la Simeria și Deva, sosesc mâhniri fără leac. Chiar acum, chiar în clipa asta trenul trage la depou fără să știe că poartă în el un pasager singur și bolnav, într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
cresc acum rochița rândunicii și troscotul, în altarul redevenit vegetal, și tânărul să-mi arate tot pe muțește un liturghier ca vai de el, o cazanie făcută ferfeniță, precum și sfânta evanghelie ferecată în argint, cu pecețile încremenite. Iar eu voi desface pecețile și voi deschide cartea ferecată și înăuntru voi citi: „La început a fost cuvântul și cuvântul era la Dumnezeu.” Telefonul țârâie undeva pe holul lung și întunecos ca un conduct auditiv. Curios lucru, urechea! Ce nu s-a scris
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
poate, că aici e Père Lachaise și nimeni nu se poate îngropa. Numai francezii. ─ O-la-la! zice Harry în vis. Și pleacă mai departe pe un drum printr-o vale așezată într-o lumină care lunecă în inima lucrurilor și le desface. În vale curge un râu, deasupra e un cer verde-albastru, copaci în culori de copaci din vis alcătuiesc un sentiment de o frumusețe fără seamăn. E altfel de frumusețe decât cea a pământului și totuși este chiar ea, e tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
dracului! Na, ia naibii pachetu’ ăsta și fugi cu el în casă și să i-l dai mă-tii când o veni de la serviciu, auzi? ─ ... Auzi mă? Copilul se întoarce în casă și se apucă din nou de scris. Să desfacă pachetul? E un paralelipiped de dimensiunea unei cărămizi, învelit în hârtie albastră, un sortiment care nu se mai fabrică de mulți ani, legat cu sfoară în cruciș. Poate fi plasat așadar cu destulă precizie într-o anumită epocă de aur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
o cetate de fenolftaleină. Dincolo de resturile astea împuțite. Dincolo de colții ăștia înghețați. Tot răul pe care oamenii și-l fac unul altuia, cum s-ar putea dacă nu s-ar iubi? Se apleacă înainte pe taburetul de metal și își desface nodul de la cravata bleu marine. Fără să vrea, privirea îi alunecă în catastif. Eșantioanele 1 și 2 aparțin lui M. Mihai (tatăl) și S. Mihai (fiica). 8 februarie E încă noapte, nu s-a luminat de ziuă. Din blocurile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
colorează obrajii brăzdați, bucălați sau ciupiți de vărsat, li se dizolvă în albul ochilor, li se lipește de haine. Preț de o clipă, orice firimitură cenușie de pe fața pământului dispare; pământul e nelocuit; totul nu-i decât astrul care își desface petalele deasupra întinderii încremenite. Apoi le strânge și iată din nou autobuzul care din mărunt se face iar mare și din conținut, conținător, iar oamenii dintr-însul iată-i că se ivesc din nou și cu privirile întoarse către sfântul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
Istoria) încă nu îi sunt cunoscute filele de caiet pe care tocmai le parcurg. Voi încerca să-i fac un serviciu! Aș putea spune că și cărțile marilor scriitori sunt tot niște „caiete” personale. În paginile lor, viața autorului se desface și se reconstruiește în mulțimea de personaje și situații, pentru a se înțelege pe sine și a-i înțelege pe ceilalți. După abilitatea „punerii în pagină”, după strălucirea gândirii și incandescența emoției, obișnuim să numim aceste scrieri în mai multe
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
singurătății” (metafora lui P.H.Lippa). Cealaltă „casă” i-a adunat pe tustrei: mamă, tată și fiică, modelându-le sufletele clipă de clipă, conform unei arhitecturi interioare unicat, compusă din gânduri, emoții, visuri și dorințe, ceva ce se face și se desface ca o ființă proteică în oceanul zilelor, cerând fiecăruia iubire și oferind la fel de mult. O dinamică inefabilă din care, odată ce ai intrat, n-ai mai ieși niciodată. Cu pași mici și rari, supraveghind-o pe Clara, care țopăie în jurul lui
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
descoperă tuturor, el începe să întîmpine opoziție din partea celor pe care-i are în jurul lui; și fiind un om slab, renunță repede la hotărîrea pe care o luase. Astfel se întîmplă că lucrurile pe care le face astăzi, mîine le desface, așa că niciodată nu înțelegi ce vrea sau ce are de gînd să facă și nici nu poți să pui temei pe hotărîrile lui. Un principe trebuie să se sfătuiască întotdeauna cu cei din jurul lui, dar numai atunci cînd vrea el
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
au bătut joc de lume atîția politicieni, care nu se gîndeau decît la propriile interese atunci cînd păreau a fi cei mai credincioși și mai supuși ordinii divine. Dacă mariajul lui Ludovic al XII-lea era de natură a fi desfăcut, Papa ar fi trebuit să-l desfacă, dat fiind că avea această putere; dacă această căsătorie nu era de natură a fi desfăcută, atunci nimic n-ar fi trebuit să-l determine pe șeful Bisericii romane. Trebuia ca Borgia să
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
care nu se gîndeau decît la propriile interese atunci cînd păreau a fi cei mai credincioși și mai supuși ordinii divine. Dacă mariajul lui Ludovic al XII-lea era de natură a fi desfăcut, Papa ar fi trebuit să-l desfacă, dat fiind că avea această putere; dacă această căsătorie nu era de natură a fi desfăcută, atunci nimic n-ar fi trebuit să-l determine pe șeful Bisericii romane. Trebuia ca Borgia să-și facă adepți. El a corupt, astfel
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
și mai supuși ordinii divine. Dacă mariajul lui Ludovic al XII-lea era de natură a fi desfăcut, Papa ar fi trebuit să-l desfacă, dat fiind că avea această putere; dacă această căsătorie nu era de natură a fi desfăcută, atunci nimic n-ar fi trebuit să-l determine pe șeful Bisericii romane. Trebuia ca Borgia să-și facă adepți. El a corupt, astfel, facțiunea Urbanilor, prin daruri. Dar să nu mai cercetăm crimele lui Borgia, să trecem la actele
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
ideii de sfințenie pe care vor să o dea publicului. Să ni se ierte această digresiune. Recunosc, altfel, că există uneori necesități supărătoare, cînd un principe n-are cum să nu rupă tratatele și alianțele. Numai că trebuie să le desfacă cinstit, avertizîndu-și din timp aliații și mai ales să nu ajungă aici, dacă nu i-o cer o mare necesitate și salvarea poporului lui. Voi încheia acest capitol cu o singură reflecție. Să se remarce fecunditatea cu care viciile se
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
swahili, Macomber văzu trei siluete uriașe și negre, atât de masive și de prelungi Încât păreau cilindrice ca niște cisterne. Galopau pe marginea opusă a luminișului, cu ceafa țeapănă și cu trupul la fel de Înțepenit, și Macomber le zări coarnele negre desfăcute larg, În timp ce bivolii alergau fără să-și miște capul. — Sunt trei masculi bătrâni, spuse Wilson. O să le tăiem calea Înainte să ajungă la mlaștină. Mașina porni Într-o cursă dementă cu peste 70 la oră și, cum Îi privea Macomber
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Unde mergeți? Îl Întrebă Margaret Macomber. — Să vedem ce-i cu bivolul, răspunse Wilson. — Vin și eu. Hai și tu. Porniră toți trei spre locul unde zăcea cu capul În iarbă al doilea bivol, imens și negru, cu coarne puternice desfăcute larg. — E un trofeu remarcabil, spuse Wilson. Deschiderea coarnelor e de aproape un metru. Macomber Îl privea Încântat. — Arată groaznic, spuse Margot. Nu vreți să mergem la umbră? — Ba da, zise Wilson. Uite, Îi spuse lui Macomber arătând cu degetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
cu cele două cuțite ațintite drept În față, de-o parte și de alta a capului. — E foarte greu, zise el. Uite ce-i, Paco, e foarte periculos. Hai s-o lăsăm baltă. Transpirase. Paco stătea În fața lui, ținând șorțul desfăcut de ambele capete. Ridicase degetul mare-n sus, formând un unghi mare cu arătătorul Îndreptat În jos ca să atragă atenția taurului. — Atacă-mă direct. Învârtește-te ca un taur. Atacă-mă de câte ori vrei. — Cum o să știi când să te oprești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Hi!Ho! așa a zis Rolly!“ În timp ce coborau ultima pantă Înainte de povârnișul abrupt pe care-l tăiau În linie dreaptă, și apoi depășeau livada din trei mișcări și apoi peste șanț, și de aici pe drumul Înghețat din spatele hanului. Își desfăceau legăturile și scăpau de schiuri dintr-o smucitură și le sprijineau de pereții din bârne ai hanului, și prin fereastră se zărea lumina lămpii iar Înăuntru, În fumul și căldura care mirosea a vin nou, se cânta la acordeon. — Unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
făcu frică. Apoi luă lanterna și o aprinse Îndreptând-o spre celălalt pat, cel cărat Înăuntru când adormise Harry. Îi zări trupul sub plasa pentru țânțari, dar cine știe cum reușise să-și scoată piciorul, care atârna acum dincolo de margine. I se desfăcuse pansamentul și nu se putea uita la el. — Molo! strigă ea. Molo! Molo! Apoi spuse: — Harry, Harry! Ș-apoi mai tare: — Harry! Te rog. O, Harry! Nu primi nici un răspuns și nu-i auzi nici respirația. Afară, hiena urla ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
copaci tineri, și-n față aveau golful și gura râului Hortons. Încă nu se-ntunecase de tot. Lumina focului se Împrăștia până la malul apei. Cele două undițe Înclinate deasupra apei Întunecate se vedeau limpede. Flăcările sclipeau pe oțelul mulinetelor. Marjorie desfăcu coșulețul cu mâncare. — Nu prea mi-e foame, spuse Nick. — Hai, Nick, vino și mănâncă. — Bine. Mâncară În tăcere, privind cele două undițe și sclipirile flăcărilor În apă. — O să fie lună plină diseară, spuse Nick. Se uită peste apa golfului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]