10,662 matches
-
ai. Doar puțin piombo. — Tu nu ai cumva? Nu, spuse Peduzzi cotrobăind disperat prin buzunare, trecându-și degetele prin mizeria din buzunarele interioare ale hainei sale militare. Nu am. Ne trebuie niște piombo. Păi atunci nu putem pescui, spuse tânărul, desfăcându-și undița și scoțând firul. O să luăm niște piombo și o să pescuim mâine. Dar, caro, ascultă-mă, tre’ să ai pe undeva niște piombo. Altfel firu’ o să stea deasupra apei. Ziua lui Peduzzi i se făcea praf În fața ochilor. — Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
putând astfel să arunci departe momeala fără prea mare efort. Nick deschise cutia din aluminiu În care-și ținea firele. Firele erau Înfășurate În tampoane de flanelă jilave. Udase tampoanele la cișmeaua din St. Ignace. Firele se Înmuiaseră, iar Nick desfăcu unul și i-l legă cu un nod de firul pentru momeală. Apoi prinse un cârlig la capăt. Era un cârlig mic, foarte subțire și elastic. Îl scosese din caseta cu cârlige, ținându-și lanseta În poală. Încercă nodurile și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
și Hernandez, spuse chelnerul. — Nu. Eu și Încă unul. — Cine? Chaves sau Hernandez? — Cred că Hernandez. — Cu Chaves ce s-a-ntâmplat? — S-a rănit. — De unde știi? — De la Retana. — Hei, Looie, strigă chelnerul către sala mare. Chaves e cogida. Manuel desfăcuse cuburile de zahăr și le pusese În cafea. Amestecă și bău cafeaua dulce, fierbinte, care-i Încăzi stomacul gol. Apoi bău coniacul. — Mai dă-mi cincizeci. Chelnerul desfăcu sticla și-i umplu paharul, vărsând puțin și-n farfurioară. Celălalt chelner
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Retana. — Hei, Looie, strigă chelnerul către sala mare. Chaves e cogida. Manuel desfăcuse cuburile de zahăr și le pusese În cafea. Amestecă și bău cafeaua dulce, fierbinte, care-i Încăzi stomacul gol. Apoi bău coniacul. — Mai dă-mi cincizeci. Chelnerul desfăcu sticla și-i umplu paharul, vărsând puțin și-n farfurioară. Celălalt chelner venise și el lângă masă. Băiatul cu cafeaua plecase. — E rănit rău Chaves? Întrebă al doilea chelner. — Nu știu. Retana n-a zis nimic. — Că-i și pasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
fac să-și aplece capul. Neapărat tre’ să-și aplece capul. Zurito l-a făcut o dată să-și aplece capul dar acum și-a revenit. O să sângereze când o să Încep să-l aranjez și asta o să-l Îngenuncheze.“ Ținând muleta desfăcută cu sabia, Îl strigă. Taurul Îl privi. Se aplecă pe spate, insultându-l și scuturând materialul Întins. Taurul văzu muleta. În lumina reflectoarelor, era o pată stacojie strălucitoare. Își lipi picioarele. Vine. Ssuuuușșș! Manuel se-ntoarse și ridică muleta, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
scot cuțitul din buzunar ca să-l tai cât să-mi dea drumu’. Toți erau prea beți ca să-l ia de pe mine. Mă sugruma și mă dădea cu capu’ de podea și, până la urmă, mi-am scos cuțitu’ și l-am desfăcut - i-am tăiat mușchiul brațului, așa că mi-a dat drumu’. Nici dac-ar fi vrut, nu mai putea să mă țină. Atunci a-nceput să se rostogolească și să țipe, ținându-se de braț, și eu i-am zis: — De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
spusei. Luă sticla, Îi scoase capacul cu desfăcătorul și rămase așa, cu paharul În mână. Îi pusei banu’ pe tejghea și atunci Împinse berea spre mine. — Ție ce-ți dau? Îl Întrebă pe Tom. — Bere. Mai scoase o bere, o desfăcu și când văzu banu’ o Împinse către el. — Care-i problema? Întrebă Tom. Barmanul nu-i răspunse. Se uită doar peste capetele noastre și-l Întrebă pe un tip care abia intrase ce să-i dea. — Rachiu de secară, spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
rana? În momentul când m-o pansat la plecare mi-o spus că rana îi prinsă... De nu s-or fi smintit oasele” - gândea Toaibă îngrijorat. Marandă, ia uite-te aici la picior și spune-mi dacă rana s-o desfăcut. Cu ochii larg deschiși, femeia a privit locul arătat. Fiind neobișnuită cu astfel de răni s-a cutremurat: Nu știu ce să-ți spun, Toadere. Văd că o curs ceva și o pătat bandajul, da’ nu știu cum era înainte. Înainte de a pleca din
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
năpădită de soare și de flori... Din umbra stejarilor falnici ce străjuiesc poiana se desprinde un flăcău mândru îmbrăcat în cămașă albă ca neaua... Chimirul lat și ghintuit îi înconjoară mijlocul subțire și mlădios. Când ajunge în plină lumină își desface brațele și râzând aleargă spre el rostind vorbe pe care încă nu le aude, dar parcă le pricepe, culegându-le de pe buzele flăcăului... „Tată! Tată! De când nu te-am văzut? Mi-a fost tare dor de tine...” Să nu uiți
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
Toaibă a făcut ochii mari, nevenindu-i să creadă ce a auzit. Simțea că trebuie să răsufle adânc, că altfel se înăbușă. „Uite că Dochița o avut dreptate. De unde o știut ea asta?” - i-a fulgerat prin minte, în timp ce a desfăcut larg brațele și a cuprins-o pe Maranda gata s-o sufoce, în vreme ce șoptea în neștire: „Oh! Fata tatii!” Maranda s-a lăsat moale, lipindu-și obrazul de pieptului lui larg și puternic. Erau o singură ființă, străbătută de fiorul
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
spre chindie, a intrat pe poartă și Gruia, cu ochii arzând în orbite și cu o undă de bucurie pe obrazul supt... Maică-sa și taică-său au ieșit din casă ca vântul, cu ochii dilatați de curiozitate. Gruia a desfăcut brațele și i-a cuprins pe cei doi. Au rămas așa câteva clipe. Primul care și-a revenit a fost Toaibă: Cum a fost, Gruia, tată? Gruia, care semăna din ce în ce mai mult cu taică-său în felul de a fi, a
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
și ața. Primul, alergând în diferite direcții atât în afara cercului cât și în interior, trage după el ața. Jucătorii din cerc favorizează trecerea acului ridicând brațele sus sau împiedicând trecerea prin coborârea brațelor. Jocul se termină când un jucător se desface de grupă rupând grupa în două (rupe ața). Jucătorul care a rupt ața trece în interiorul cercului și i se dă o pedeapsă. Jocul continuă. 37.Suveica Jucătorii formează două grupe. Fiecare echipă este împărțită în două, Grupa „A” și Grupa
Hai la joacă! by Liliana-Dana Tolontan, Ilona Șelaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1152_a_2199]
-
pe care Însă le preiau neîndemînatic, neavînd În spate o sută de ani de existență asemeni clasei acestora. Iar asta e jaf nu revoluție. Semnificativ, pentru evoluția societății, este - observați! - foamea de apropiere a bunurilor pe care burghezia, dezorientată, le desface acum În pragul lichidării ei, În talciocuri, din vînzarea cărora mai supraviețuiește fizic. E o bulversare socială de care profită cei Îmbogățiți recent. O clasă dispare, alta Îi ia locul, dar cu denumire schimbată. Un act cu adevărat bun, pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
În bună parte un monolog al doamnei Pavel), nu ca să nu las impresia unei Înstrăinări voite, o absență fals superioară, ci ca să nu mi se observe starea de bine pe care o simțeam În preajma Anei, ca pe o plajă larg desfăcută la soare. Și nimeni nu observă, În afara Anei care trăia o anume neliniște aureolată ce-o simțea dinspre plaja Însorită pe care o visam, fără să-mi surprindă, cum ar fi vrut, privirea ce-mi luneca În răstimpuri imprevizibil pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
să vorbești. Era În felul acesta o comunicare secretă, - și cîte alte asemenea, nenumite, - care hrăneau din umbră istoria, fiecare făcîndu-se a nu Înțelege. „Chiar nu Înțelegeți, domnule judecător?” părea să-i spună băiatul În vîrstă de 18 ani ce desfăcea o sticlă cu bere, și eu mă miram că un tînăr la vîrsta lui poate pricepe asemenea lucruri. Ana privea spre fluviu, dar de la masă, perspectiva, Închisă parțial de dunga lată a gardului de la capătul Grădinii și a platoului unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
a spus ceva, poate a vrut să spună, m-a urmărit din marșul șerpuitor pînă ce fereastra de la care mă privea dispăru În dreptul unui stîlp dintre liniile de triaj. 5. Așa trec anii, viața, poveștile; lumile se fac și se desfac, vei sta Încă mult timp pe prispa casei tale, zile și zile, dimineți de primăvară, de vară, de toamnă, rareori În lumina zăpezilor sticlinde și nimeni nu va veni - cine știe? Poate voi mai veni, dar nimic esențial nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Toată oboseala călătoriei avea să dispară și aveau să rămână doar privirea Velundei și felul în care ea îi trecea palma peste față, ca să-i dea energie. Valerius privi nerăbdător peisajul cunoscut; văzu cotul pe care-l făcea apa. Își desfăcu mantia la gât, căutând amuleta. O strânse în pumn. „Velunda“, gândi el. Chipul ei. Trupul ei, parfumul de verbină al pielii. Se gândi la riturile pe care Velunda le împlinea în cinstea Zeiței Naturii, cea mai veche și mai puternică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
cuvinte, pe care până atunci nu reușise să și le amintească... Trebuia să mor. Acum începe drumul tău, misiunea ta. Să nu-ți fie teamă să lupți. Tu vei fi Orpheus... Deschise ochii și strânse amuleta în pumn. Proculus îi desfăcu mâna și atinse piatra. — Proculus, eu... — Tu vei fi Orpheus. Proculus dădu drumul amuletei, ca și cum ar fi terminat de spus o rugăciune. — Mâine începem antrenamentele. Se lumina de ziuă când Proculus îl duse pe Valerius în arena pentru antrenamente. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Moare... — De ce crezi că am venit tocmai de la Pietas Iulia? Proculus se aplecă deasupra lui Antonius. — Da... Da... Îi pipăi mâinile și încheieturile, îi descheie haina și-i puse o mână pe piept. — Da..., zise din nou. Cu multă îndemânare, desfăcu bandajul, în timp ce servitorul deschidea sacul. Proculus examină multă vreme rana, apoi se întoarse spre Errius și Titus. — Ieșiți! porunci. — Dar soldaților... îngăimă Errius. Ce le spunem soldaților? Proculus făcu un gest hotărât. — Stingeți tăciunii. E prea cald aici. Căută în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
desprindea di n întreaga lui făp tură, să contribuie și dânsul cu ceva la această minunată întruchipare a neamului nostru. Pentru el faptul întinderii aceleiași legi, peste toți Românii, îi apărea ași șderea unui gest al patriei mume, care-și desfăcea larg brațele ca să strângă la piept, cât mai aproape, pe toți fii ei. Voința sufletului lui se înarmase la flăcările acestui ideal. El a rid icat steagul, cu curaj și înflăcărare, cu un nestăpânit avânt. Căci el și-a dat
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
supozițiuni, fără de a i se arăta dovezile pipăite pe care se bazează părerile lor. Zice m aceasta pentru că am auzit combaterile acestui sigiliu de către dl. A.X. într-o adunărică istorică, care din nenorocire s-au chircit, și s-au desfăcut.” Combateri verbale am auzit și referitoare la Documentul semnat de Mihai Lozbă. Și în ultimul caz aște ptăm dovezile. „Timbre și medalii omagiale cu Iași 600” scriu ziarele ieșene anunțând că imediat ce primăria municipiului Iași va fi în posesia banilor
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
-i neprihănită, prea multă iarnă la nunți. Tinerii sunt bătrâni și-aici, orbi de singurătate. Străzile lumii au fost uitate. În colț mai găsești câte un câine visând la soare lângă trunchiul de brazi. Se strânge inima, și mâinile se desfac într-o lume de cerșetori, iubitori cu masca opacă, fără zâmbet și fără rid! Măcar un blid de aer să soarbă Inima înghețată și oarbă. Agenda Stă o agendă veche din 1966 pe scrin, mi-a răpit privirea într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
se mai văd în albastru de cer. Și eu nu mai tresar, când adorm în rochia de jar. Gândurile nu mint, durerea e de argint înnegrit, vechi ca rochia de moar din vremuri străvechi uitată și de calendar. Aripile se desfac de-a lungul lunii coborâtă în umbre de lac. Anii s-au schimbat, s-au ferecat în oase și în colțurile de la case. Lui Mihai Papahagi, care a dat numele revistei Echinox Recitind cărți, studiate cândva, simțeam că îmi crește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
fostul gazetar exemplar Mișu Bobârnatu cu â din a revenind tragic din acolo peste stenoretă. Desfăcut, scos ca o perlă din stridia cămășii, Mișu se întoarse pe spate și oftă fericit. între omoplați și sub ochii orpilați ai asistenței se desfăcură două aripi mari, ample, care ușor tremurate la început, bătură brusc aerul și, cu tot cu proprietarul lor, dispărură dincolo de cei doi castani care umbreau fereastra. Expresul Național. În aer. Editorial www nae @ expresul national Într-o celebră prelecțiune un nu mai
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
În coloana cu pionieri morți, fruntași la Învățătură, sau la scările late pe care urcam Învăluiți În fum de țigară și-un profund aer de singurătate laterală pentru a ajunge În sala de clasă unde se ținea cenaclul și se desfăceau În două ore solitudinea, cravata, puteam În sfîrșit respira, circular, În jurul mesei. Această deschidere siciliană explică destul de bine maniera de joc prin care erau pulverizate textele citite la cenaclu, În special de către tandemul inoxidabil Horia Gârbea / Radu Sergiu Ruba. Chiseliță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]