10,128 matches
-
intensitatea stărilor emoționale pentru a ne întări mesajul și a ne atrage audiența; • capacitatea de a ne asuma riscuri mai mari; • legarea unor prietenii, dorite și necesare, deoarece ne putem gestiona teama ce însoțește adesea primul contact sau sentimentul de vinovăție pentru anumite dificultăți, nesincronizări, ratări sau dezamăgiri ale așteptărilor; • capacitatea de a iubi și de a avea grijă mai liber de cineva; • vom deveni un părinte mai bun, întrucât vom putea fi mai consecvenți și mai stabili în acordarea iubirii
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
speranțele ei, a ne întâlni, comunica și lucra cu prietenii, cu colegii, a cultiva relațiile cu cei dragi. 71 Alte hărți (neuronale) sunt temeiul stării mentale pe care o numim suferință și care cuprinde stări negative (precum chinul sufletesc, teama, vinovăția, disperarea), "partituri compuse în cheia durerii" (Damasio, 2010, p. 132). 72 E. Fromm vorbește despre: iubirea romantică, iubirea părinească, iubirea frățească, iubirea de sine (1995), iar R. J. Sternberg despre: simpatie (caracterizată prin intimitate), dragoste oarbă (caracterizată prin pasiune), dragoste
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
propriu-zis: ce a simțit în acel moment, cum se raportează la eveniment, la decizia instanței cu privire la fapta săvârșită (numărul anilor de detenție, articolul de lege în care se înscrie fapta), ce stări le domină în momentul rememorării faptei); - sentimentul de vinovăție; - atitudinea față de actul comis: regret, remușcare; - motivele care au stat la baza crimei (cum s-a ajuns la momentul săvârșirii actului): - ceartă, gelozie; - perioadă lungă de conflict; - act premeditat; - probleme de sănătate mentală; - nu le cunoaște. - evenimentele, deciziile sau intervențiile
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
este ca normalitatea în general, o ficțiune în general, o ficțiune ideală” (Fromm, 1978, p. 217). În schimb, O. Rank merge cu definiția sa asupra normalității într-o direcție extremă, considerând că: „Normalitatea este capacitatea de a trăi fără teamă, vinovăție, obsesia păcatului, fără angoase și în deplină responsabilitate a asumării propriilor acte și consecințe” (Fromm, 1978, p. 217). În privința sintagmei de tulburare mentală impusă de către D.S.M.IV TM, redactat sub auspiciile Asociației Psihiatrilor Americani, aceasta, pe lângă faptul că introduce multe
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
precizează că utilizează termenul de interviu în accepțiunea de entretien. Metodologia criminologică, deși a adoptat termenul de interviu, îi conferă, de asemenea, o accepțiune mai largă, și anume aceea de convorbire față în față între anchetator și anchetat. Sentimentul de vinovăție prezintă două laturi distincte: vinovăția ca atribuire internă - doar eu sunt vinovat pentru cele întâmplate - și vinovăția ca atribuire externă - doar el/ea/etc. sunt vinovați pentru cele întâmplate. În mod normal există o întrepătrundere între cele două tipuri de
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
interviu în accepțiunea de entretien. Metodologia criminologică, deși a adoptat termenul de interviu, îi conferă, de asemenea, o accepțiune mai largă, și anume aceea de convorbire față în față între anchetator și anchetat. Sentimentul de vinovăție prezintă două laturi distincte: vinovăția ca atribuire internă - doar eu sunt vinovat pentru cele întâmplate - și vinovăția ca atribuire externă - doar el/ea/etc. sunt vinovați pentru cele întâmplate. În mod normal există o întrepătrundere între cele două tipuri de vinovăție, fiecare dintre cei doi
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
interviu, îi conferă, de asemenea, o accepțiune mai largă, și anume aceea de convorbire față în față între anchetator și anchetat. Sentimentul de vinovăție prezintă două laturi distincte: vinovăția ca atribuire internă - doar eu sunt vinovat pentru cele întâmplate - și vinovăția ca atribuire externă - doar el/ea/etc. sunt vinovați pentru cele întâmplate. În mod normal există o întrepătrundere între cele două tipuri de vinovăție, fiecare dintre cei doi actori ai actului fiind responsabil într-o măsură mai mare sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
prezintă două laturi distincte: vinovăția ca atribuire internă - doar eu sunt vinovat pentru cele întâmplate - și vinovăția ca atribuire externă - doar el/ea/etc. sunt vinovați pentru cele întâmplate. În mod normal există o întrepătrundere între cele două tipuri de vinovăție, fiecare dintre cei doi actori ai actului fiind responsabil într-o măsură mai mare sau mai mică de cele întâmplate. Regretul este disociat de remușcare, autonom, individual. Regretul implică deținuta și pedeapsa primită ca urmare a faptei comise. Aceasta regretă
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
a acestei noțiuni. În primă fază, curentul postmodern deresponsabili-zează. Nu mai există niciun act care poate fi calificat drept păcat sau greșeală; nu există decât procese psihologice care conduc la anumite comportamente determinate care, la rândul lor, provoacă perturbări, sentimentul vinovăției, angoase. Acestea pot fi abordate printr-o formă de terapie sau alta și vindecate. Locul preotului în confesional este luat de psihologi. În justiție, tendința este spre a ușura responsabilitatea personală a delincvenților și criminalilor, insistându-se mai mult asupra
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
în fața legii etc. Toate aceste principii nu s-au instalat imediat, iar lupta pentru alegerile universale sau dreptul femeilor la vot durează tot secolul XIX și o bună parte din secolul XX. 5. O dreptate dreaptă. Un sistem juridic unde vinovăția sau nevinovăția sunt decise prin ordalie sau "judecata Domnului", unde o mărturisire poate fi obținută prin tortură și în care in-stanța de judecată este diferită în funcție de condiția socială a inculpatului este inacceptabil. Este adevărat că s-au înregistrat progrese lente
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
ideea de posesiune, de factură benefic-divină (theamania) sau malefică (demonică sau demonopatia). 2) Modelul moral-religios care este legat de ideea de păcat, nebunia fiind considerată ca o „pedeapsă” în raport cu „virtuțile morale” ale individului, considerate ca daruri. Păcatul este legat de „vinovăția morală” a individului, care, „lovit de soartă”, va fi condamnat la o existență tragică. 3) Modelul medico-moral consideră nebunii ca fiind bolnavi psihici, a căror suferință este raportată la sfera pasiunilor, menținându-se prin aceasta, în prim-plan, esența morală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
bazele teoriei constituției, dar concomitent și al „predispoziției” morbide. La vechii greci, nebunia era o pedeapsă divină pentru cei care prin acțiunile lor se împotrivește voinței zeilor (hybris). Nebunia (Ate) lovea omul luându-i mințile și dezonorându-l. Sentimentul de vinovăție era plătit prin sacrificiul de sine, iar nebunia în Antichitate era plasată în registrul tragic al existenței umane, așa cum apare ea la tragicii greci în cazul lui Ajax, Hercule, Oreste etc. În Noul Testament, lucrurile se schimbă. Semnificația morală și religioasă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a rupt de Dumnezeu, idee care trimite la păcatul originar, „pervertește chipul lui Dumnezeu din om” sau conștiința morală. Adam este prototipul acestui păcat care se va transforma într-un complex al culpabilității, pe care omenirea îl va purta permanent. Vinovăția lui Adam este „păcatul originar” al desprinderii omului de modelul arhetipal al tatălui. Această revoltă a fiului împotriva tatălui este un vechi „motiv mitologic” cu adânci semnificații psihologice. El preexistă „complexului lui Adam” și îl întâlnim în confruntarea dintre Zeus-fiul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
manifestării sale. b) O anumită atitudine morală față de actele sau manifestările sale anterioare: regret, rușine, teamă etc. Acestea implicând intrarea în acțiune a responsabilității morale ca factor de cenzură a actelor anterior desfășurate, percepute ca anormale sau ca acte de vinovăție. Mecanismele contra-reacțiilor Din punct de vedere psihopatologic orice contra-reacție se desfășoară în sens contrar reacției și ea este în relație directă și inteligibilă cu semnificația reacției căreia i se opune. Dacă vom considera reacția ca pe un tip particular de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care „începe să se scurgă” în sensul de „cum” și de „ce va fi ?” Din acest moment, perspectiva viitorului omului este pusă sub semnul angoasei. Ea devine, în sens ontologic „frica de viitor”. Angoasa este inseparabilă de păcat, considerat ca vinovăție morală, care stă la baza acesteia. Să vedem ce este păcatul, pentru a putea deduce din acesta natura angoasei. Păcatul nu este un „obiect al gândirii” ci un „obiect al voinței”, o „tentație a voinței” (curiozitate, plăcere, aventură). Păcatul este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
acest moment existența sa temporală. Păcatul este „începutul istoriei”. În ultimul rând, păcatul este discontinuu. El are caracterul de ruptură, de intervenție bruscă, subită, de noutate, de surpriză, de salt; este o intervenție abruptă în existența persoanei. Orice păcat, ca vinovăție, implică fenomene de ambiguitate: neliniștea, angoasa, căința, regretul. Toate au un scop reparator: suprimarea păcatului, a culpabilității. Păcatul nu trebuie considerat ca o trecere de la bine la rău, ci ca pe o trecere de la starea de inocență - în care nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
la domeniul moralei. Acesta este domeniul care se interpune între „inocență și culpabilitate”. Aici apare și se manifestă angoasa. Prin păcat, sufletul se determină și ia cunoștință de libertatea sa. Dar din acest moment, omul descoperă că este singur. Păcatul, vinovăția morală, îl „rupe” de Dumnezeu. Angoasa este sentimentul disperării pe care-l dă perspectiva unei existențe însingurate. 3) Etapa mântuirii este etapa de efort a anulării culpabilității. Prin păcat, omul decade din starea de inocență originară, ce reprezintă liniștea și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este cea care „judecă” și „decide” despre tot ceea ce face Eul, iar suferințele acestuia apar ca abateri de la normele impuse de valorile morale. Această suferință este absolut interioară și reprezintă în esență un „conflict al Eului cu propria sa conștiință”. Vinovăția morală configurează situația tragică a omului, închis în „situațiile-limită” sau în condițiile impuse de „situațiile patice ale vieții”. Tragicul existenței umane este dat de suferințele morale ale persoanei. Iar acestea transcend boala, conflictul, frustarea, fiind probleme de conștiință. Eul abandonat
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ași putea face așa ceva?. Dacă am făcut, am remușcări. Dacă intenționez să fac, intervin scrupulele care mă opresc. Suferința psiho-morală este, prin urmare consecința actelor mele reprobabile, pe care conștiința morală le atribuie Eului personal, de regulă ca pe niște vinovății pe care Eul trebuie să le repare. 3) Consecințele actelor Eului Din cele de mai sus se poate desprinde clar care sunt consecințele actelor Eului personal. Orice act uman angajează Eul în totalitatea sa. Fiecare individ este personal și direct
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este vorba de acte reprobabile moral, fie că este vorba de acte morale care trebuiau să fie făcute, dar de la efectuarea cărora individul s-a sustras sau a refuzat ca să le facă. Orice suferință psiho-morală este consecința unui act de vinovăție. A unui act sau serii de acte de care Eul personal este direct responsabil. Răspunderea față de actele comise are întotdeauna un caracter de „durere sufletească și morală” care face ca persoana respectivă să sufere, să fie apăsată, să nu se
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
dintre ele în continuare: situațiile de boală somatică, suferințe fizice, traumatisme, malformații, infecții, intoxicații, situațiile de dependență, de factură masochistă, situații de dominare, tiranice, de factură sadică, situațiile de delincvență, antisociale sau sociopatice, situația de culpabilitate exprimată prin sentimentul de vinovăție asociat cu o stare depresivă, desgust de viață, idei sau acte suicidare, situația de izolare datorată claustrării forțate, autoizolare, închidere în sine, asceză, recluziune, situația frustrantă, legată de un obstacol, interdicție sau constrângere, situațiile de refugiu, de tipul toxicomanilor, alcoolismului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anulându-i capacitatea de a putea acționa voluntar. Destinul se închide. Două elemente intră în discuție referitor la existența tragică: pe de o parte, persoana nefericită, iar pe de altă parte, viața ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se închide. Două elemente intră în discuție referitor la existența tragică: pe de o parte, persoana nefericită, iar pe de altă parte, viața ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu poate fi ocolită. Persoana tragică este un damnat al
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
parte, viața ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu poate fi ocolită. Persoana tragică este un damnat al soartei. El trebuie să pătimească, să accepte suferința ca pe o împăcare cu soarta. Aceasta este singura, unica speranță a celor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
măsuri de reprimare. Acestea interzic libera inițiativă, gândirea independentă, conduitele individuale. Statul ideologic este cel care controlează totul, de la manifestările colective până la ultimele detalii ale vieții private, intime ale individului. Instituția terorii are la baza ei ca mecanism frica de vinovăție și pedeapsa. În societățile totalitare, fenomenul fricii sociale are un dublu sens: frica comunității social-umane de autoritate, iar, pe de altă parte, frica autorităților de masa populațională. Această dublă frică va genera o stare de tensiune între populație și autoritate
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]