10,128 matches
-
antipsihiatric. Antipsihiatria nu rezolvă problema conflictului dintre stat, boala psihică și bolnavul mintal, ci operează un act de transfer proiectiv al culpabilității colective a statului și puterii politice, asupra psihiatriei și psihiatrilor. În virtutea noii ideologii nu statul este cel vinovat. Vinovăția aparține psihiatrilor care, în virtutea autorității lor profesionale, au „confiscat puterea politico-socială” și au „inventat boala psihică” în scopul de represiune socială. Nebunia este „creația psihiatrilor” și, în final, instituționalizarea (care servește intereselor de stat și politice) a cetățenilor incomozi pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
are și ea două conotații. Pe de o parte, este alterarea stării de normalitate, care este înlocuită cu cea de anomalie, iar pe de altă parte, este imaginea mitică, terifiantă a pericolului identificat cu pedeapsa raportată la o stare de vinovăție. Fiecare bolnav se întreabă „de ce eu?” - ca o interogație morală, subiectivă în fața schimbării sau a pierderii stării de echilibru, de normalitate, de sănătate. La rândul ei, societatea va identifica boala și bolnavii cu o pedeapsă pentru o vinovăție. Remarcăm, în
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
stare de vinovăție. Fiecare bolnav se întreabă „de ce eu?” - ca o interogație morală, subiectivă în fața schimbării sau a pierderii stării de echilibru, de normalitate, de sănătate. La rândul ei, societatea va identifica boala și bolnavii cu o pedeapsă pentru o vinovăție. Remarcăm, în mod surprinzător, faptul că etica medicală, nu este numai o relație de un anumit tip, special, între medic și bolnav. Ea este și o relație de un tip special între societate și boală, cu implicații asupra bolnavului, mai
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
prin incurabilitatea lor (cancerul, bolile degenerative ale sistemului nervos, SIDA etc.). Un loc particular îl ocupă, în sensul acesta, boala psihică și bolnavul mintal. Ne vom ocupa în continuare de aceste aspecte, raportate la relația etică în sfera psihopatologiei. Raportul vinovăție/boală Etica nu reprezintă numai un cod de norme exterioare. Ea are și o semnificație interioară, în cazul științei. Această semnificație interioară este deosebit de subtilă și complexă, întrucât ea reflectă raporturile care se stabilesc între știința respectivă și motivele sale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
schimbă natura umană, transformă persoana, o copleșește. Orice boală este resimțită ca suferință, dar nebunia este trăită ca o suferință morală, care apasă, care răscolește conștiința. Semnificația morală a nebuniei rezidă în faptul că ea este percepută și etichetată ca vinovăție. Ca o pedeapsă. Ca o stare de posesiune a individului de către ceva impur, care-i alterează natura sfârșind prin a o schimba. Omul bolnav este suferind. Bolnavul psihic sau nebunul depășește suferința. El devine altul prin nebunie. Este o ființă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și statutul de om. Nebunul iese din societate. Este un personaj damnat. Aceasta este tema etică a psihopatologiei. Mai exact „imaginea etică” a nebuniei care se generalizează asupra nebunului ca personaj care încarnează nebunia. Pentru societate, nebunia este expresia unei vinovății. Bolnavul psihic este considerat ca fiind un personaj damnat, asupra căruia sunt proiectate vinovățiile colective. În decursul istoriei sale culturale, nebunia a avut, printre altele și rolul de a „prelua” culpabilitățile colective ale societății. Societatea este cea care proiectează, transferă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
tema etică a psihopatologiei. Mai exact „imaginea etică” a nebuniei care se generalizează asupra nebunului ca personaj care încarnează nebunia. Pentru societate, nebunia este expresia unei vinovății. Bolnavul psihic este considerat ca fiind un personaj damnat, asupra căruia sunt proiectate vinovățiile colective. În decursul istoriei sale culturale, nebunia a avut, printre altele și rolul de a „prelua” culpabilitățile colective ale societății. Societatea este cea care proiectează, transferă asupra „nebuniei” propriile sale „probleme” ca în cazul unei catarsis colectiv, similar unui scenariu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
un fenomen socio-cultural care absoarbe culpabilitatea socială. Ea are un rol esențial, de menținere, în mod paradoxal, a stării de echilibru și puritate socială. Tot ceea ce este impur, străin valorilor morale este proiectat în registrul nebuniei. Nebunia absoarbe răul și vinovăția purificând în felul acesta societatea. Orice societate evită nebunia. Caută să o ascundă. În orice societate există boli care sunt recunoscute și de care se vorbește (bolile somatice) și boli care nu sunt recunoscute, care se ascund și de care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a nebuniei prin schimbarea atitudinii societății față de aceștia, restabilește o stare de echilibru între societate și nebunie. Recunoscând demnitatea umană și pierdută pentru nebuni, societatea se eliberează de faptul de a-i fi culpabilizat. Remarcăm prin aceasta că de fapt vinovăția de „a fi nebun” aparținea societății care proiecta asupra acestora propriile sale tare negative. Anulând aspectul infamat al nebuniei, societatea se reabilitează din punct de vedere moral, sfârșind prin a se disculpabiliza la rândul său. Din acest moment societatea nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ele sunt și de ordin moral. Descoperind și demonstrând faptul că nebunia este expresia unor fenomene psihice morbide, psihopatologia va compensa complexul colectiv de culpabilitate al societății față de nebunie și de bolnavii psihici. Nebunia încetează de a mai fi o „vinovăție”, o „pedeapsă”. Ea se integrează umanului și este cognoscibilă și înțeleasă ca atare. Persoana umană poate fi la fel de bine sănătoasă sau normală psihic, după cum, în egală măsură, poate fi alienată sau bolnavă psihic. Sănătatea și boala sunt virtualități egal posibile
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Ele nu trebuie aliniate răului sau binelui. Aceste concluzii ale psihopatologiei care reașează nebunia pe un alt sistem de valori, construiește concomitent și o altă atitudine etică față de bolnavii psihici și boala mintală. Această etică exclude atât rușinea, cât și vinovăția. Nebunia exclusă și anatemizată se reîntoarce acceptată în registrul umanului prin psihopatologie. Care sunt efectele practice din punct de vedere etic, ale concluziilor psihopatologiei pentru boala psihică și bolnavul mintal? În primul rând acestea constau în deculpabilizarea nebuniei și instituirea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
simptome patologice de la un individ la altul prin inducție sugestivă sau prin imitație. Coprolalie: limbaj grosolan, indecent, vulgar. Criză: schimbare bruscă de atitudine, comportament, cu caracter emoțional-afectiv zgomotos, de scurtă durată și intensitate variabilă, de regulă reversibilă. Culpabilitate: sentiment de vinovăție real sau imaginar trăit cu intensitate de bolnav. Degenerescență: degradare progresivă a personalității, psihic și somatic, cu caracter ereditar, constituțional, dând impresia unei regresiuni la formele ancestrale de evoluție. Déja vu: falsa impresie sau iluzia patologică de „a recunoaște” lucruri
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
e posibil ca băiatul să nu-și fi omorît tatăl. Filmul lui Lumet istorisește povestea izbînzii unui posibil asupra evidenței realității. Care este această realitate? Un imposibil: pentru 11 jurați este imposibil ca ucigașul să nu fie băiatul. Pentru ei, vinovăția acuzatului este o certitudine. Evidența acestui non-imposibil inițial ascunde, de fapt, posibilele și imposibilele pe care majoritatea juraților le atribuie lumii în care s-a produs crima: pentru ei, este imposibil ca asasinarea unui tată de către fiu să nu fie
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
cum ar fi gimnastica, patinajul și înotul, pentru a numi doar câteva, se apreciere pe judecată pentru a determina învingătorii și învinșii. Avocatura ne confruntă cu subiectivitatea aprecierii și caută să găsească dovezi care să stea la baza deciziei de vinovăție sau nevinovăție. În afaceri putem depăși subiectivitatea aprecierii construind o scală de evaluare comportamentală. Este vorba despre o scală în care fiecare variabilă ce trebuie măsurată e legată de comportamente și realizări specifice. Calitatea performanței și serviciile față de clienți sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
ale celei mai profunde depresii. Într-o lucrare publicată în 1973, care a stârnit numeroase controverse și proteste, filozoful american William W. Bartley vede în starea sufletească sumbră a lui Wittgenstein din această perioadă în primul rând expresia sentimentului de vinovăție și dezgust față de sine pe care el l-ar fi resimțit după ce ar fi frecventat, în toamna lui 1920 și în primăvara lui 1921, anumite medii homosexuale ale Vienei. Dacă ținem seama însă cât de mult depășeau exigențele față de sine
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
375 53 L. Wittgenstein, Însemnări postumeă, p. 153. 54 B. Engelmann, op. cit., pp. 57-58. Lui Norman Malcolm, Wittgenstein i-a spus de asemenea că el poate înțelege ideea lui Dumnezeu în măsura în care ea este cuprinsă în conștiința propriilor păcate, a propriei vinovății, dar nu și ideea unui Dumnezeu creator. Iată comentariul lui Malcolm: „Cred că ideile judecății, iertării și mântuirii erau pentru el într-un fel de înțeles, căci ele erau legate de sentimentul de aversiune față de sine, de o nevoie puternică
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
doar despre... disponibilități... și e firesc să fie așa... restul, într-adevăr, și aici ai dreptate, ține de logica lucrurilor viitoare... m-am tot gândit. nu vrei să știi ce e în sufletul meu, ce conflict de sentimente, amestec de vinovăție, de dorință, de pasiune, de teamă...e un amalgam plăcut și ciudat în același timp! încerc să nu mă simt vinovat cu nimic, căci am și eu dreptul la fericire și la trăiri cum are toată lumea, dar, pe de altă
[Corola-publishinghouse/Science/84984_a_85769]
-
este percepută și exercitată. Alford și Friedland (1991) afirmă că a pune transformările instituționale pe seama indivizilor creați de acestea Înseamnă să ne Întoarcem la o concepție presociologică a individului. Instituțiile au creat, sacralizat și furnizat categoriile (intenție, drepturi, raționalitate, libertate, vinovăție, nebunie, cetățean, suflet, dragoste) prin care individualitatea a fost percepută. Datoria fundamentală a statului modern, spunea Durkheim, a fost să furnizeze individului o existență morală. Fără indivizi autonomi, având conțiință de sine, nu poate exista polis. Dar fără polis, individualitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
națiunii culturale: "Respingând principiile democratice parlamentare, noi susținem dreptul popoarelor de a-și determina propria lor viață. ... Vom ști din nou ce este libertatea, atunci când îi vom fi distrus pe dușmanii libertății [...] care n-au meritat niciodată această libertate"663. Vinovăția pentru cel de-al Doilea Război Mondial nu aparține exclusiv Germaniei lui Hitler sau politicii externe germane promovate de la Bismarck la Hitler. Ea se împarte, bineînțeles, nu în cote egale, și privește, în special, fragilitatea sistemului de la Versailles, conciliatorismul spiritul
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
vom finaliza ce am inițiat. Interesul politic imediat este de a afla în natura acțiunii umane o cale, un remediu prin care traiul în comunitate să fie ferit de nesiguranța sa originară, de greșelile de neocolit, nu mai puțin de vinovăția sa implicită". Și citam din Hannah Arendt: Diferența crucială dintre improbabilitățile infinite aflate la baza vieții umane pe pămînt și evenimentele miraculoase din spațiul treburilor omenești stă, desigur, în faptul că în ultimul caz există un magician - respectiv că omul
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
o lipsă de cavalerism care suprapune unui destin nefericit ce trebuie îndurat - cel al femeii care a pierdut dragostea - o, "justificare" și mai necavalerească, în virtutea căreia bărbatul își arogă anumite drepturi, încercînd să arunce asupra femeii, pe lîngă nefericire, și vinovăția. La fel procedează și rivalul erotic care are succes: adversarul trebuie să fi fost mai prost, altfel n-ar fi fost înlăturat. Același lucru se întîmplă, fără doar și poate, atunci cînd, după victoria într-o bătălie, învingătorul pretinde, cu
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
teroristului Carlos, zis Șacalul, în preziua acordării Nobelului uneia dintre cele mai consecvente voci care nu a obosit, ca noi, să denunțe lumii activitatea criminală a Securității românești, nu e întâmplătoare. Nu e aici locul de a discuta gradele de vinovăție ale celor care au instrumentat teroarea ceaușistă - deși trebuie spus că vina unuia ca Pleșiță, care ordona asasinate, este alta față de a unui simplu ofițer de contraspionaj care aduna informații -, însă trebuie subliniat că o dezbatere depasionalizată asupra trecutului este
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
cei care au constituit și fundamentul Constituției, adică We, the people!). E adevărat că, în multe cazuri celebre, acest sistem a dat verdicte greșite sau discutabile, plecând de la mecanismul juridic care cere să nu existe niciun fel de dubiu asupra vinovăției, dar ăsta e mecanismul și cu el trebuie soluționată această spinoasă și tulbure speță. Deci de ce ar fi procurorul atât de speriat că ar putea pierde, încât să renunțe la deferirea acuzatului în fața instanței? Rămâne de văzut. Și aici ajung
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
UE nu este capabilă să medieze/soluționeze conflictul israeliano-palestinian și explică acest lucru prin faptul că "Europa este încă mult prea influențată de o generatie de politicieni care ar trebui sa gandeasca prin prisma realismului, dar și a sentimentului de vinovăție față de trecutul istoric".1050 Dl. Ambasador Ahmad Bader Aqel a oscilat în a formula un răspuns ferm, pe de-o parte, apreciind că țările membre ale Uniunii au dezvoltat în timp relații bune atât cu Israel, cât și cu Palestina
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
care descărcau hoituri Împinse cu lopețile mecanice la Kolwezi: zumzumzum. Un fotograf abil putea fotografia bine orice, spusese cineva. Dar Faulques știa că oricine zicea așa ceva nu luase parte la nici un război. Nu era cu putință să fotografiezi pericolul ori vinovăția. Sunetul unui glonț care făcea să explodeze un craniu. Râsul bărbatului care tocmai primise șapte țigări după ce câștigase pariul despre copilul femeii căreia Îi golise vintrele cu baioneta: ghicise dacă fătul era băiat sau fată. Cât despre hoitul sârbului desculț
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]