10,805 matches
-
său moral. Disperare. Această situație tragică nu poate fi remediată decât printr-un act de salvare, de reparație, prin reîntoarcerea la valorile morale și redobândirea acestora. Terapia nu poate fi decât psiho-morală. De refacere și regăsire a Eului pierdut. Suferința tragică configurează cea mai profundă prăbușire a Eului personal. Ca suferință și alterare a echilibrului și naturii interioare a persoanei umane, această categorie de tulburări nu poate fi ocolită de psihopatologie. Ele vin ca să completeze seria de tulburări ale persoanei umane
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
îndeamnă în acțiunile sale și tot ea este cea care-i evaluează consecințele acestor acte. Orice abatere de la legea morală este sancționată de conștiința morală a Eului, iar acesta din urmă o trăiește ca pe o suferință interioară, cu caracter tragic, sfâșietor. În ceea ce privesc raporturile Eului cu conștiința morală, trebuie să avem în vedere următoarele aspecte, pe care le vom analiza în continuare: actele Eului, cenzura morală, consecințele actelor Eului, suferința morală. 1) Actele Eului Eul este instanța conștientă a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este imorală, că are o conștiință perversă, înclinată către rău. În ambele situații consecințele actelor negative fac ca Eul personal să sufere. Persoana cade într-o situație de disperare cu pierderea echilibrului și stabilității sale interioare. Ea devine o persoană tragică, singură, necesitând ajutorul celorlalți. 4) Suferința morală Suferințele psiho-morale, trebuie înțelese ca fiind acele stări sufletești și morale care afectează Eul personal ca urmare a unor acte ale acestuia, fie că este vorba de intenții imorale, fie că este vorba
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologice. În sensul acesta am izolat următoarele modele de existență pato-biografice care acoperă cadrul nosologiei bolilor psihice: existența nevrotică, existența narcisică, angoasă și disperare, existența pasională, extaz și iluminare, existența dependentă și de refugiu, experiența violenței, identitate și destin, existența tragică. Vom prezenta în continuare caracteristicile fiecăreia dintre aceste modele pato-biografice. 1) Existența nevrotică Acest model de existență corespunde bolnavilor nevrotici. El este dominat de situațiile psihotraumatizante care au dus la un conflict între persoane sau între persoana bolnavului și lume
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de un obiect sau de o persoană pentru ca la fel de ușor să se desprindă. Inconstanța este trăsătura lor constantă. Aceasta explică și imprevizibilul destinului acestora, demonstrând că între incertitudinea identității și cea a destinului acestor persoane este o corespondență. 10) Existența tragică Este o modalitate de viață specifică care trebuie însă delimitată din cadrul psihopatologiei, de semnificația pe care o are în sfera filozofiei, a moralei și a culturii. Diferența dintre a vedea „tragicul” în aceste domenii, are numai o semnificație metodică, de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a destinului acestor persoane este o corespondență. 10) Existența tragică Este o modalitate de viață specifică care trebuie însă delimitată din cadrul psihopatologiei, de semnificația pe care o are în sfera filozofiei, a moralei și a culturii. Diferența dintre a vedea „tragicul” în aceste domenii, are numai o semnificație metodică, de atitudine și de înțelegere a semnificației sale. Factorii care determină acest model psiho-biografic sunt însă aceiași. Ne vom ocupa în continuare de semnificația existenței tragice în psihopatologie. S-a vorbit înainte de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a culturii. Diferența dintre a vedea „tragicul” în aceste domenii, are numai o semnificație metodică, de atitudine și de înțelegere a semnificației sale. Factorii care determină acest model psiho-biografic sunt însă aceiași. Ne vom ocupa în continuare de semnificația existenței tragice în psihopatologie. S-a vorbit înainte de „drama nebuniei”, de „condiția tragică a bolnavului psihic”, de „aspectele patice ale vieții”, toate convergând către alterarea stării de normalitate psihică. Din punctul de vedere al acestei stări, trebuie să precizăm faptul că situația
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
numai o semnificație metodică, de atitudine și de înțelegere a semnificației sale. Factorii care determină acest model psiho-biografic sunt însă aceiași. Ne vom ocupa în continuare de semnificația existenței tragice în psihopatologie. S-a vorbit înainte de „drama nebuniei”, de „condiția tragică a bolnavului psihic”, de „aspectele patice ale vieții”, toate convergând către alterarea stării de normalitate psihică. Din punctul de vedere al acestei stări, trebuie să precizăm faptul că situația tragică a vieții exprimă mai mult o atitudine a persoanei față de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în psihopatologie. S-a vorbit înainte de „drama nebuniei”, de „condiția tragică a bolnavului psihic”, de „aspectele patice ale vieții”, toate convergând către alterarea stării de normalitate psihică. Din punctul de vedere al acestei stări, trebuie să precizăm faptul că situația tragică a vieții exprimă mai mult o atitudine a persoanei față de propria sa stare sufletească și morală, și, în egală măsură, o atitudine de compasiune și sfâșiere a celor care asistă la aceasta. Ea este o situație-limită care închide individul răpindu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de compasiune și sfâșiere a celor care asistă la aceasta. Ea este o situație-limită care închide individul răpindu-i libertatea și anulându-i capacitatea de a putea acționa voluntar. Destinul se închide. Două elemente intră în discuție referitor la existența tragică: pe de o parte, persoana nefericită, iar pe de altă parte, viața ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
-i capacitatea de a putea acționa voluntar. Destinul se închide. Două elemente intră în discuție referitor la existența tragică: pe de o parte, persoana nefericită, iar pe de altă parte, viața ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ca destin nefericit. Ambele aspecte se întâlnesc în „vinovăția tragică”, ce combină culpabilitatea psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu poate fi ocolită. Persoana tragică este un damnat al soartei. El trebuie să pătimească, să accepte suferința ca pe o împăcare cu soarta. Aceasta este singura, unica speranță a celor care nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihologică a persoanei cu vinovăția morală a acesteia. Vinovatul va trebui să pătimească, să sufere, întrucât prin suferință se va putea „spăla” (acțiune catartică) de vinovăție. Existența tragică este un model de psihobiografie absurdă care nu poate fi ocolită. Persoana tragică este un damnat al soartei. El trebuie să pătimească, să accepte suferința ca pe o împăcare cu soarta. Aceasta este singura, unica speranță a celor care nu mai au ce spera. Acceptarea nenorocirii este primul pas către învingerea acesteia. Prin
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
singura, unica speranță a celor care nu mai au ce spera. Acceptarea nenorocirii este primul pas către învingerea acesteia. Prin acceptarea suferinței și a nenorocirii proprii, te ridici deasupra ei și poți rezista până la capăt. Considerată în felul acesta, existența tragică combină patologicul cu morala, într-o experiență de viață complexă. Semnificația modelelor psiho-biografice Datele mai sus prezentate ne obligă la o reflecție asupra dimensiunii ontologice a suferinței psihice. Boala psihică nu este numai suferință clinică, ea este și suferință trăită
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este un model de existență care curge firesc. Viața bolnavului este o existență ruptă, întreruptă, amenințată, al cărui curs firesc este schimbat. Poate că din acest motiv pato-biografiile sunt atât de tensionate, de încărcate de dramatism, și au un destin tragic. În cazul modelelor pato-biografice, persoana bolnavului devine un om problematic pentru el însuși, dar, în egală măsură, el este și un caz-problemă pentru medic sau pentru psiholog. Problema bolnavului este de a înțelege sensul suferinței, iar pentru medic de a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
colective. În decursul istoriei sale culturale, nebunia a avut, printre altele și rolul de a „prelua” culpabilitățile colective ale societății. Societatea este cea care proiectează, transferă asupra „nebuniei” propriile sale „probleme” ca în cazul unei catarsis colectiv, similar unui scenariu tragic. Nebunia este, dincolo de faptul clinico-psihiatric, un fenomen socio-cultural care absoarbe culpabilitatea socială. Ea are un rol esențial, de menținere, în mod paradoxal, a stării de echilibru și puritate socială. Tot ceea ce este impur, străin valorilor morale este proiectat în registrul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anticipația anunță direcția și forma de dezvoltare viitoare a unei tulburări psihice. Anxietate: frică patologică, stare de afect neplăcută resimțită ca o neliniște interioară inexplicabilă, adesea lipsită de un obiect precis, sentimentul unui pericol iminent, dar nedeterminat, însoțită de fantasme tragice. Apatie: stare de indiferentism psihic și somatic, absența interesului, a motivației pentru o acțiune. Aprosexia: incapacitatea bolnavilor psihici de a-și putea concentra și orienta atenția asupra unui obiect, persoană sau situație. Apsihia: stare de pierdere a conștiinței. Arierație mintală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de personalitatea complexă a lui Vasile Pârvan, B. va scrie studiul Tragicul lui Pârvan și tragicul modern (apărut întâi în volumul În memoria lui Vasile Pârvan, în 1934, iar trei ani mai târziu în volum separat), în care concepției despre tragic ca rezultat armonic al opoziției cosmic-individual i se adaugă viziunea metafizică particulară și puterea de evocare a „figurii interioare”. Tot în 1934 îi apar, în mici volume separate, studiile Teoreticism și Literatură și puritate. În cel dintâi eseistul acuză „mulțimea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285599_a_286928]
-
studiul său lui Mihai Ralea, referindu-se în particular la eseul „Caragiale și Balzac“ (1926), din care extrage unele idei, și anume: „Eroii lui Caragiale sunt sănătoși sufletește, trăiesc fără tensiune, fără mari ambiții, fără deziluzii amare și fără ciocniri tragice“. Ralea afirmă de asemenea că: „Majoritatea acestor personaje sunt simpatice“. În mod sigur, teatrul lui Caragiale prezintă și canalii precum Cațavencu și Agamiță Dandanache, dar cei doi nu sunt identici. Doar Agamiță Dandanache este odios; Cațavencu devine până la urmă aproape
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
noastră de a scoate în evidență caracterul întîmplător și efemer al lumilor create de ființele umane, și deci, al lumii moderne. Descoperirea lui Anaximandru, prin intermediul lucrării lui Marcel Conche e o infuzie de întîmplător și efemer, de libertate și de tragic în același timp. Opunînd "a fi" și "a nu fi", făcînd din "a fi" (ceea ce este) o necesitate, Parmenide (născut la începutul secolului al V-lea î.Hr.) și în general filosofii eleați, neagă în mod implicit posibilul. Dacă teoria posibilelor-imposibilelor
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
-și invita semenii să o derealizeze). El nu vrea să impună nici un adevăr, să transmită nici un fel de înțelepciune. Nu e nici optimist, nici pesimist. Cu atît mai puțin nihilist. Fără îndoială, concepția sa asupra lumii și a omului este tragică. Pe ce se sprijină lumea noastră? Pe nimic altceva decît pe ea însăși, pe un imposibil: ne condamnăm singuri la această lume, hotărînd, fără să ne dăm seama, în fiecare dimineață cînd ne trezim, că este imposibil să schimbăm lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
el le amintește că ființele umane n-au nevoie de un proiect, nici de o utopie ca să transforme, să creeze o bifurcație, să abandoneze această lume și să înceapă să inventeze o alta. U este omul contingenței și impermanenței. Speranță tragică. Cei care îl întîlnesc spun că e puțin nebun. Pentru marea majoritate este un incomod. La sfîrșit, îți propun, cititorule, un exercițiu de imaginație... Ești la munte, iarna, într-un cătun (în Alpi sau în Pirinei, cum îți convine). Spre
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
prezintă un interes particular pentru cititorul român. The Oasis (2001) are un subtitlu care o rezumă în chip esențial: A Memoir of Love und Survival in a Concentration Camp. E o biografie romanțată (o poveste de dragoste începută în condiții tragice, într-un lagăr nazist), plină de dramatism, pornind de la mărturia unor rude prin alianță - Blanka și Mirek Friedman, părinții soției lui P., originari din Cehoslovacia, supraviețuitori ai holocaustului - și de la o minuțioasă documentare, cu grija de a reconstitui atmosfera epocii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288939_a_290268]
-
Petru Popescu, CRC, 1971, 25; Daniel Dimitriu , „Dulce ca mierea e glonțul patriei”, CL, 1971, 7; Al. Raicu, Petru Popescu, RL, 1971, 36; I. Sârbu, Însemnări târzii despre un roman remarcabil, CRC, 1971, 37; Stănescu, Cronici, 190-194; Voicu Bugariu, Dezinvoltura tragică, CRC, 1972, 2; Corneliu Nistor, Cu prozatorul Petru Popescu la Viena, O, 1972, 2; Virgil Ardeleanu, „Dulce ca mierea e glonțul patriei”, ST, 1972, 1; Al. Călinescu, Persoana întâi în roman, CRC, 1972, 14; Laurențiu Ulici, Un poet, un prozator
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288939_a_290268]
-
s-a extins în primul deceniu al tranziției de la Războiul Rece. Bineînțeles că în multe părți ale lumii vidul de putere lăsat de sfârșitul conflictului dintre superputeri a dus la izbucniri brutale ale violenței. Totuși, chiar dacă aceste războaie au fost tragice, spre deosebire de perioadele istorice anterioare ele nu au generat un conflict internațional în întregul sistem. A fost firesc ca opinia publică occidentală să presupună că situația relativ benignă cu care se confrunta era consecința logică a dezmembrării puterii sovietice. Totuși, atât
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]