11,499 matches
-
4 69,8 30,2 Cartierul 66 Plaine Monceau 47,5 52,5 72,7 27,3 Cartierul 65 Ternes 45,2 54,8 73,6 26,4 Ansamblul arondismentului 17 39,4 60,6 67,0 33,0 Sursa: recensăminte INSEE, APUR Societatea de pe firul apei: de la canalul Saint-Martin la canalul Saint-Denis În arondismentul 17, diversitatea socială este veche, ea existînd de la crearea de cartiere distincte destinate încă de la origine unor populații de niveluri sociale foarte diferite. Cartierul se întinde
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
o evoluție vădit mai accentuată. În cele două zone, scăderea sensibilă a numărului de meșteșugari, comercianți și șefi de antreprize (aici, cel mai adesea, de mică anvergură) are loc în paralel cu aceea a numărului de funcționari și muncitori. Sursa: recensăminte INSEE, APUR Apoi peisajul devine mai puțin plăcut: o serie de imobile recente și lipsite de farmec banalizează cheiurile. Planurile de apă, mai vaste, oferă perspective largi. Între numerele 130 și 140 ale cheiului Jemmapes, mai există și acum cîteva
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
mod care nu stîrnește invidia, în Paris. O treime de locuințe sociale Locuințele subvenționate constituie o piață aparte în cadrul pieței imobiliare. Accesul la acest sector este supus unor criterii sociale, printre care respectarea unui plafon al veniturilor. În 1999, potrivit recensămîntului, 34 % dintre familiile din arondismentul 20 locuiau în "foste localuri cu chirie mică (HLM)". Acest procent era de 23 % în 1982, crescînd așadar în perioada dintre recensăminte. În 1999, la Paris, locatarii unei locuințe HLM reprezentau un procent de 17
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
unor criterii sociale, printre care respectarea unui plafon al veniturilor. În 1999, potrivit recensămîntului, 34 % dintre familiile din arondismentul 20 locuiau în "foste localuri cu chirie mică (HLM)". Acest procent era de 23 % în 1982, crescînd așadar în perioada dintre recensăminte. În 1999, la Paris, locatarii unei locuințe HLM reprezentau un procent de 17 % din domiciliile principale, mai puțin de jumătate față de arondismentul 20. Astfel, în Bastille, mișcarea de gentrificare nu întîlnește obstacolul parcului social. În 1999, arondismentul 11 număra doar
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
activități: petrecerea timpului liber, consum, viață culturală, sănătate, sport. Ele implică prezența profesioniștilor, dar și pe aceea a clienților și utilizatorilor de servicii și echipamente dintre cele mai diverse. Evoluția compoziției sociale a populației active din vestul arondismentului 18 (%) Sursa: recensăminte INSEE Preocuparea legată de melanjul social este recurentă. La sfîrșitul secolului al XIX-lea, ea era deja prezentă la aleșii care elaborau textele prin care se decidea crearea primelor locuințe sociale, cu chirie mică (HBM), a căror construire risca, în
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
elevii de origine modestă pot fi stimulați de coabitarea cu colegii mai favorizați, ceea ce poate duce la traiectorii ascendente, aberante din punct de vedere statistic. Locuința socială la Paris Procentul de locatari ai locuințelor HLM din totalul reședințelor principale Sursa: recensămînt 1999 INSEE Prețuri pe m2 ale apartamentelor vechi vîndute libere (trimestrul IV, 2003) Sursa: Camera Notarilor din Paris valorizări ale indicelui Notari INSEE, aprilie 2004 Aceasta se explică prin faptul că mixitatea socială produce rezultate contrastante care par a fi
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
-s prea mari. Comuna, desigur, este mai întinsă, având în componență satele Ipotești, Cătămărăști Deal, Cătămărăști Vale, Manolești, Baisa, Stâncești, Cucorăni, Cervicești. Ea se numește Mihai Eminescu, dar centrul de reședință este la Ipotești, rămas cu numele său vechi. În recensământul din anul 1987 sunt înregistrați 6500 de locuitori, cuprinși în 2200 de familii. Ipoteștii singuri adună, în cele 200 de case, 250 de familii, adică 570 de persoane. În timpul recensământului din 1772-1774, Ipoteștii făceau parte din ținutul Hârlău, ocolul Coșulii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
reședință este la Ipotești, rămas cu numele său vechi. În recensământul din anul 1987 sunt înregistrați 6500 de locuitori, cuprinși în 2200 de familii. Ipoteștii singuri adună, în cele 200 de case, 250 de familii, adică 570 de persoane. În timpul recensământului din 1772-1774, Ipoteștii făceau parte din ținutul Hârlău, ocolul Coșulii, și avea 15 case cu 20-24 de familii. 39 Ion Vasiliu, Monografiile comunelor rurale. Monografia comunei rurale Cucorăni, județul Botoșani, 1904, în Arhivele Naționale, filiala Botoșani, dosar 284/1904, f.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
în ansamblu, nivelul sănătății populației. Odată cu dezvoltarea rapidă a economiei și societății chineze, ridicarea continuă a nivelului de trai al poporului și îmbunătățirea condițiilor medico-sanitare, crește și speranța medie de viață a populației chineze. Potrivit datelor celui de-al șaselea recensământ, din 2010, speranța medie de viață a chinezilor era de 74,83 ani, cu 3,43 ani mai mare decât cea cu zece ani în urmă. În 2010, speranța medie de viață a populației mondiale era de 69,6 ani
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
600.000 km2, creând împreună, pe acest pământ, istoria și cultura Chinei. Doar minoritățile hui și manciuriană folosesc limba chineză, celelalte 53 au limbă proprie. Naționalități a căror populație depășește cinci milioane de locuitori Potrivit datelor celui de-al șaselea recensământ realizat în 2010, zece naționalități au o populație ce depășește cinci milioane. Este vorba despre naționalitățile han, zhuang, hui, manciuriană, uigură, miao, yi, tujia, tibetană și mongolă. Naționalitatea han Naționalitatea han are cea mai numeroasă populație dintre cele 56 de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
religie, mongolii sunt majoritari lamaiști. Această naționalitate a adus contribuții însemnate, de-a lungul istoriei Chinei, la dezvoltarea domeniilor politic, militar, economic, astronomic, cultural, artistic și medico-sanitar. Naționalități cu populație sub 100.000 de locuitori Potrivit celui de-al șaselea recensământ național efectuat în 2010, 19 minorități naționale au fiecare o populație ce numără mai puțin de 100.000 de locuitori. Acestea sunt naționalitățile tadjică, pumi, achang, nu, owenk, jing, jino, de'ang, bao'an, rusă, yugură, uzbecă, menba, olunchun, dulong
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
nu, owenk, jing, jino, de'ang, bao'an, rusă, yugură, uzbecă, menba, olunchun, dulong, hezhe, gaoshan, luoba și tatar. Naționalitatea tadjică Etnia tadjică locuiește în principal în ținutul autonom Tashkurgan a naționalității tadjice din sudul Regiunii Autonome Xinjiang-Uigure. Conform ultimului recensământ, populația tadjică numără aproximativ 50.000 de membri. Are propria limbă, dar pentru scris se folosește mai mult limba uigură. Zona Tashkurgan reprezenta în trecut un punct strategic, fiind o trecătoare-cheie de pe "Drumul Mătăsii", principalul traseu al schimburilor comerciale și
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
Neavând o formă proprie de scriere, generațiile tinere ale etniei pumi folosesc mai mult limba chineză. Naționalitatea Achang Populația achang locuiește în județele din prefectura autonomă Dehong a etniilor Dai și Jingpo din provincia Yunnan, în sudul Chinei. Conform ultimului recensământ efectuat în 2010, această etnie numără aproape 40.000 de suflete. Are o limbă proprie care aparține ramurii limbilor tibetane, fără să aibă însă o formă scrisă. Pentru scriere se folosesc caracterele chinezești. Această populație a avut, de-a lungul
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
bai. Ca și alte minorități naționale din China și achang a creat o bogată și variată cultură orală, alcătuită din balade, povestiri și legende transmise din generație în generație. Naționalitatea nu Etnia numără aproape 37.000 de persoane, conform ultimului recensământ din 2010, din care majoritatea locuiesc în ținuturile Gongshan, Fugong, Lanping și Bijiang din provincia Yunnan, în sud-vestul Chinei. Mai există o comunitate nucleu în ținutul Weixi din prefectura autonomă Diqing a naționalității tibetane, în nord-vestul provinciei Yunnan și alta
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
iar în așezările de câmpie sau din zonele muntoase, comunicarea este preponderentă în limba chineză. Naționalitatea jing Jing este una dintre grupările etnice cu populație foarte redusă din China, ce numără mai puțin de 28.000 de suflete, conform ultimului recensământ din 2010. Majoritatea membrilor acestei etnii locuiesc pe insulele Liwei, Wutou și Sanxin din comuna Jiangping, județul autonom Fangcheng al minorităților naționale din Regiunea Autonomă Guangxi-Zhuang. Etnicii jing au limbă proprie, asemănătoare cu limba vietnameză. Majoritatea știu și limba chineză
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
o limbă proprie, fără a avea scriere. Credința acestor locuitori era una de factură animistă, în plus mai păstrează și ritualurile legate de cultul strămoșilor. Naționalitatea de'ang Grupul etnic de'ang numără peste 20.000 de persoane, conform ultimului recensământ din 2010. Aria ocupată de etnicii de'ang împreună cu alte minorități naționale precum dai, jingpo, wa și altele, se întinde pe o suprafață de 30.000 km2. Majoritatea locuiesc în prefectura autonomă Dehong a etniilor dai și jingpo din provincia
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
scriere. Cei mai mulți vorbesc chineza și limbile etniilor dai și jingpo, iar pentru scriere folosesc caracterele chinezești. Naționalitatea bao'an Bao'an este una dintre minoritățile naționale cu cea mai mică populație din China, de doar 20.000 de locuitori, conform recensământului din 2010. Etnicii bao'an locuiesc în ținutul autonom Jishishan a naționalităților bao'an, dongxiang și sala din provincia Gansu. O parte sunt stabiliți în prefectura autonomă Linxia a etniei hui din aceeași provincie și în ținutul Xunhua din provincia
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
proprie, fără scriere. Oficial folosesc limba chineză. Olunchun înseamnă munteni. Naționalitatea dulong Naționalitatea dulong locuiește în zona fluviului Dulong din ținutul autonom Gongshan, respectiv o micuță comunitate trăiește separată pe ambele maluri ale fluviului Nujiang, din același județ. Conform ultimului recensământ, această etnie are o populație de aproape 7.000 de suflete, fiind una dintre etniile cu cea mai mică populație din China. Etnicii vorbesc limba proprie ce aparține familiei limbilor han-tibetane, similară cu cea a etniei nu, fără scriere proprie
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
o istorie îndelungată în nord-estul Chinei și membrii acesteia trăiesc răspândiți în ținuturile Tongjiang, Raohe și Fuyuan, aflate în zona străbătută de fluviile Songhua, Heilongjiang și Usuri, provincia Heilongjiang. Se numără tot printre minoritățile naționale chineze cu populație redusă. La recensământul efectuat în anul 2010, au fost înregistrați doar 5.300 de etnici hezhe. Limba lor aparține familiei altaice și are două dialecte. De asemenea, nu au scriere proprie. Ca urmare a interacțiunii frecvente cu populația han, au ajuns să folosească
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
griji pentru siguranța lui Rotari. Ceva mă legase de tânărul acela năvalnic și încă necopt, care era și investiția mea în viitor. M-am mărginit să întreb: - Stăpâne, pe câți longobarzi poate conta ducatul. Eu știam ce era scris în recensământ: peste două mii, dar nu toți potriviți de război, fiind ei prea tineri sau prea bătrâni. Mi-a răspuns cu mândrie: - În ducat nu știu, dar pe domeniul supus puterii mele sunt cu siguranță patru sute în deplinătatea forțelor. Am calculat cam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
cu acest nume, devenit persoană juridică de drept public, ajunsese să îi încorporeze pe aproape toți etnicii germani din România și să vorbească în numele lor. Cu puțin timp înainte de recunoașterea oficială a existenței GEG, șeful său devenise Andreas Schmidt. Potrivit recensământului din aprilie 1941, existau în România (cea din urma cedărilor teritoriale din anul precedent) 542.325 de germani, adică 4% din totalul populației, însă în Transilvania (e vorba despre sudul acestei provincii) și Banat procentul era mult mai mare, 14
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
care se repatriaseră în 1920 și 1921 și care, nemaigăsindu-și rost în România, s-au înapoiat în America, de această dată - aproape în toate cazurile -, pentru totdeauna”. Aceeași subliniere a făcut-o și Radu Toma, care constata că, potrivit recensământului din 1920, peste jumătate dintre emigranții români ajunși în SUA aveau cetățenie americană sau urmau să o obțină. „Se poate trage, astfel, concluzia că începutul anului 1920 marchează momentul în care stabilirea în SUA a grupului a început să capete
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
rezultate ale acestei mișcări de populație, dincolo de consecințele asupra cărora nu vom insista, au rezidat în sporirea numerică a românilor ajunși în America și diversificarea serioasă, dar nu numaidecât în sens pozitiv, a compoziției lor sociale etc. După compulsarea datelor recensământului efectuat în SUA în 1990, un cercetător considera că „românii-americani sunt un grup suficient de numeros pentru a fi luat în considerare, având o existență deopotrivă interesantă și îndelungată”. Dar a fi luat în considerare, ca grup etnic, într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
nu lipsită totalmente de temei, chiar dacă cifrele pe care le vom reține sunt, de cele mai multe ori, aproximative. Astfel, Andrei Popovici nota informația potrivit căreia „]n anul 1899 nu au intrat în America decât 98 de români”. Radu Toma observa că recensământul canadian din 1901 înregistra “în cadrul unei rubrici comune 354 persoane de naționalitate română și bulgară”. Aurelia Ion Popescu aprecia că, în 1910, emigrau în SUA 10.000 de români transilvăneni, în timp ce din Vechiul Regat cifra nu depășea 300 de indivizi
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
fost exagerat. Așa, de exemplu, cineva semnala că “în anul 1911, Telegraful Român își asigura cititorii că numărul românilor din Statele Unite ale Americii a ajuns la circa 150.000”, considerând însă cifra inexactă și argumentând acest fapt. în același an, recensământul din Canada înregistra 9.960 de bucovineni și 5.875 de români, laolaltă cu bulgari. Andrei Popovici accepta faptul că în 1914 numărul românilor emigrați în SUA atinsese cifra de 135.000. Vasile Netea, un cercetător deci, presupunea că, înainte de
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]