12,123 matches
-
îmi mai place chiar și în zilele bătrâneții mele, fie în călătorii, fie în livada din Behlendorf, să fac acuarele după natură, îmi este ușor să mă văd șezând pe marginea unor smârcuri care bolborosesc ori cățărat pe pietre cocoșate, rotunde, care rămăseseră acolo după sfârșitul ultimei glaciațiuni. Pictam cuminte zona netedă sau vălurită de dealuri până departe și, dacă e să mă iau la întrebări cu severitate, nu eram ocolit de frică. În spatele unor tufișuri mari de ienupăr sau acoperite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
din prima împușcătură. Cariera celui ce se înrolase voluntar și-ar fi putut afla sfârșitul înainte să înceapă. În plus, eu nu eram înarmat. Carabinele din rasteluri ne erau împărțite la început numai dimineața, la exerciții și trageri în ținte rotunde sau în camarazi din carton. Oricât de slab luminată ar fi imaginea mea și a activității mele cotidiene din perioada de muncă voluntară și oricât de șterse ar fi contururile ei acum, când mi-o evoc, împărțirea armelor e dureros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și în jos, pe pământul moale care rămâne lipit de tălpi; o tortură care-l aprovizionează pe recrutul mascat cu o ură care să-i ajungă toată viața. Așa cum e de presupus, îmi voi fi elaborat răzbunarea bocind în spatele lentilelor rotunde și aburite ale măștii de gaze, repetând-o în cele mai mici detalii. Pe drumul de întoarcere de la baraca în care e bucătăria mă opresc, sunt acoperit de brazii încărcați de zăpadă. E drept că văd licărind conacul în depărtare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
scâncea ca un copil mic. Eu am rămas locului, în pantalonii uzi de pișat, și mă uitam la doi pași de mine, la trupul sfârtecat al unui băiat cu care tocmai trăncănisem despre nu mai știu ce. Măruntaiele. Fața lui rotundă, care părea să se fi micșorat în clipa morții... Dar ceea ce stă scris aici cu detalii am citit într-un chip asemănător în altă parte, la Remarque sau Céline, așa cum Grimmelshausen, în relatarea bătăliei de la Wittstock, când suedezii i-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mult, ea a trebuit să mă învețe să fiu mai lent, mai puțin repezit, tandru cu toate degetele, ca ea. Câte nu erau de descoperit! Ceea ce era umed și profund. Totul era aproape, putea fi pipăit. Ce anume se găsea rotund și moale de apucat. Ce anume ceda. Ce zgomote și ce sunete animalice eram capabili să scoatem. Pe urmă, mirosul de fân s-a închis deasupra noastră. Prinși în el, ne-am încercat iar puterile. Sau poate că o dată a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
înainte - și totuși parcă într-o preistorie demult apusă -, când Danzig-ul, cu toate turnurile și frontoanele lui, era încă neatins, în septembrie ‘44, tata mă condusese la gara centrală. El purta fără un cuvânt valiza mea de carton și insigna rotundă de partid la reverul de la sacoul costumului. Eu, la șaisprezece ani, în pantaloni până la genunchi și cu ordinul de încorporare în buzunarul de la piept al unei jachete care-mi rămăsese mică, stăteam lângă el pe peronul gării. Mama refuzase să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
stare să mă bucur cu adevărat.“ Și, după o scurtă pauză: „Mă rog, dacă de data asta ar fi ales un cardinal brazilian sau pe unul din Africa...“ În timp ce noi doi, bătrânii - ea în corpolența ei compactă, eu cu spinarea rotundă și pas greoi - înaintam prin nisipul plajei între Glettkau și Zoppot, iar copiii, Leon harnic înaintea tuturor, Lucas visător în urmă, Rosanna ca întotdeauna călcând cu sârg pe picioare de barză, Luisa mai întâi ezitant, iar Ronja cu privirea sigură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
moarte pline de praf tipice ale lui Morandi, astfel încât urcioarele, sticlele și vazele adunate acolo, fiind în egală măsură colorate de un strat de praf gri-brun, lăsau să se bănuiască farmecul zgârcit al tablourilor maestrului. Acesta purta ochelari cu lentile rotunde și zâmbea, în vreme ce noi priveam uimiți ceea ce preceda și ceea ce rămânea din arta sa, pe care o admiram atât de mult. Pânze de păianjen, unele chiar locuite, se țesuseră între vaze și sticle. În vremurile de azi, pline de praf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nimic! zise, întorcîndu-se, dar Lenora nu păru mulțumită. Rămase în picioare. Prin mișcare și greutate părea o statuie mare, cu fața aceea rea, care o schimba așa de mult, o făcea de nerecunoscut. O viață întreagă figura ei de păpușă, rotundă, albă, roză, desenată, pictată, surâzătoare nu avusese o astfel de expresie. Simțirile care ne sunt familiare lucrează treptat și transformă expresia feței, cu încetul, dar irupțiunea lor, sapă, taie, preface dintr-o dată printr-un desemn brutal. In sfârșit, Haliipa se
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
horbote, panglici de culori amoroase și naive: nimic, acolo, nu încadra acea tragedie. își reaminti, deodată, vestibulul cel nou, părăsit, în care se plimbase în rătăcirile ei singuratice. Acolo era decorul shakespearian al tragediei. în umbra gradată a coloanelor nude, rotunde, netede, rămase cu gipsul aparent, peste care nu se mai așterneau fardul culoarei sau artificiul marmorei, figura hieratică a lui Hallipa, chipul torturat, de meduză, pe trupul de zeiță al Lenorei, capul stilizat al prințului și micul Puck, strania creatură
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
o eleganță de rangul al doilea, cel mult. Cu trei-patru solitari pe degete - o avere - cercei lungi din perle albe și negre, Eliza era o expoziție in mic a ultimelor noutăți combinate fără mult gust, dar cu oarecare discernământ. Obrazul rotund, dar prea alb pentru o brună, era plăcut și ochii căprii, cam prea înfloriți, semănau poate cu ai iui Kallipa, dacă știai că se înrudesc. Sta foarte rezervată, probabil din dorința ,.de a nu se compromite". Nory spunea că joacă
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
imensă, luminată sarbăd prin ferestrele foarte înguste și înalte și cu mobilierul de culoare închisă. 109 Scaunele, tablourile, consolele, totul era în proporții mari ca și odaia. Predomina nucul ars și pielea de Cordova cizelată. Mică, în fundul unui imens fotoliu rotund, Mini se uita împrejur. Tot apartamentul de jos, fără uși despărțitoare, cuprindea abia patru camere vaste: hall-ul, un birou tot atât de majestuos, care se vedea alături, camera de primire, unde se aflau, și o alta, cuprinsă de întunericul total al obloanelor
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
lui, pe Greg, care îi da o atenție deosebită. Nory îi explicase că ipochimenul se dedase la cronică de artă și își luase aere de cunoscător. La un moment, Greg, cu voce plină, interpelase pe portretistul P. - tot așa de rotund și gălăgios ca succesele lui. Greg îi arăta cu elogii mari, într-un colț al atelierului, o schemă stilizată după Wagner - in negru, ca de obicei - a lui Mika-Le. Ceru încă altele și eleva, ascultătoare, ridicând o draperie, trecu alături
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
un prozator nativ, care reușește de cele mai mute ori să evite capcanele verbozității, aducându-ne uneori aminte de efervescența metaforică a unui Fănuș Neagu: „Apele interferau cu trandafirii răsăriți în ochii stelelor de gheață... Tu-mi încăpeai în palmele rotunde și miroseai curat ca o floare cu petalele abia plesnite... Zarea se colora nătâng în pamblică violacee... Oamenii își desprindeau cu greu picioarele încimentate și mirosea în jur a simțăminte argintii.” Pentru că, dincolo de orice altceva, Dorina Neculce rămâne o tenace
Dacă aş putea străbate timpul by Dorina Neculce () [Corola-publishinghouse/Imaginative/775_a_1498]
-
O văzuse și mai goală la mare, dar nu-i atrăseseră atenția ca acum formele corpului ei. Zilnic apăruse pe plajă în costumul de baie Teofana dar niciodată privirile nu i-au fost ispitite ca în acest moment de sânii rotunzi de sub decolteu rochiței. Inundat de iubire o îmbrățișeză pe Teofana atât de tare, încât îi simte sânii sub pieptul său și nu scapă nicio parte a feței nesărutatată, important deliciu fiind buzele-i catifelate. Copleșită de această năvalnică dezlănțuire a
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
bob de mac, dar Cezar exagerează căutând să profite de acest incident pentru a pătrunde în intimitatea Teofanei. O ajută să-și descheie bluzița să vadă ce s-a întâmplat. — lartă-mă, n-am vrut, îi sărută zgârietura, mângâindu-i sânul rotund simțind pentru prima dată, amândoi deopotrivă acea senzație plăcută a dragostei împărtășite. Am vrut să-ți fac pe plac și uite ce-am făcut. — M-ai rănit, când ai vrut să fii și tu romantic, își încheie Teofana bluzița zâmbind
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
scări să-mi facă o cafea. Stai așa și nu mișca! Spatele ăla arcuit și frumos bronzat pe care l-am văzut plecând din coapsele alea minunate era complet gol. Ce am văzut eu săltând erau două buci frumoase și rotunde, cele mai frumoase buci din lume? Spune-mi, nu-i așa că asta ai văzut și tu? Te rog, nu te supăra, mai citește o dată și zi-mi dacă mă înșel. Liliana a coborât din pat goală, fără chiloți pe ea
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
îmi refac viața, dacă ai ratat-o și pe asta, nu-ți mai rămân decât foarte puține momente-cheie în care să-ți faci promisiuni capitale, cum ar fi: la 40 de ani. Acum ai o problemă. Pentru că e o vârstă rotundă, aici trebuie să-ți promiți ceva tare, nu poți s-o irosești cu orice: de la 40 de ani mă schimb definitiv sau nu mai mint, sau nu mai fur. sau orice lucru de care ar trebui să te ții cât
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
După ce m-am asigurat că toate sânt la locul lor, sânii pe piept și fără sutien, pentru că vreau să revin asupra sânilor ei, mari cât să-i cuprindă cu greutate un căuș de palmă mare, peste măsură de mari și rotunzi, parcă desenați cu compasul, Muntele lui Venus, între picioare, ușor defrișat, cu tuleie cârlionțate, exact atât cât trebuie, nu ca alți munți V de la noi din țară, bine împăduriți, care parcă se cred capete, de poartă băștile alea de floci
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
e o cursă regulată, ci doar un charter. Curios să văd care sânt românii care își permiteau călătorii la Atena pe vremea lui nea Nicu, mă îndrept către locul de îmbarcare. Acolo numai nordici, suedezi parcă, însoțiți de un ghid rotund ca un pepene care gâfâia ca o locomotivă din cauza căldurii din Atena. Vorbea cu un pilot în limba română. Vorbeau numai despre cum să cumpere mai multe țigări. M-am băgat și eu în seamă întrebîndu-i dacă nu pot să
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
ochi și urechi când l-au răpit pe Mulder și i-au implantat microcipul în picior, mă refer la prima știre reală de peste noapte, cum că întîlnirea de gradul trei pe care o așteptam de când am aflat că Pământul e rotund s-a întîmplat, și este în direct și pe TVR, și pe CNN, și pe Rai Uno, și doi, și trei, și chiar și pe Al Jazeera, ce mai, să butonez pe telecomandă și să apară aceeași imagine pe toate
Singur sub duș by Dan Chișu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295575_a_296904]
-
din cap și spuse șoptit: N-are rost... zău...eu... Te rog, insistă Ilinca. Nu, se opuse hotărît Virgil. Acum nu-i momentul potrivit ca să-ți recit... crede-mă... O să-ți recit altădată. Nu te supăra. Păcat, spuse cu gura rotundă Ilinca... De-ai ști cît de mult îmi plac poeziile! Mai ales cele scrise de Eminescu și... și alții... Îmi pare bine că scrii și tu. Cine știe?... Dar versurile tale au rime? Depinde... am și cu rime... am și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
nu reuși decît să scoată un fel de sîsîit ca de gînsac, apoi se lăsă păgubaș. Și, pentru a nu-l ucide pofta stîrnită de povestea Bărzăunului, vîrî mîna în plasă și mai luă un măr. Numai ochii lui, săracul, rotunzi și umezi, vorbeau despre suferința năprasnică pe care o trăia. Știi ceva, Bărzăune, se rugă de el Ilinca apucîndu-î de braț, nu vrei să venim odată aici numai ca să prindem păstrăvi și să-i frigem așa cum zici tu? Cum să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
încet, cu mîinile la spate și ochii în pămînt, de parcă s-ar fi dus la eșafod. Departe, în fața lui, se puteau vedea alergînd cît puteau de repede Ilinca și Nuțu... Iar norul de la asfințit se făcuse mai mare și mai rotund, aidoma unei pleoape trase pe un ochi ce nu vrea să se mai deschidă. Unde se vede că încă mai sînt cazuri în lumea asta cînd unii trudesc din greu, iar alții trag foloasele D e data asta, noua expediție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
personaje alb negru, personaje color și personaje care deja nu mai au chipuri, ci sunt sudate într-un alai al figurației acelor ani. Era o casă mică, ticsită de cărți, de oglinzi mari și mai puțin mari, încadrate de rame rotunde, rectangulare, ovale, ca niște ochi curioși, gata să memoreze tablourile inadec vării noastre familiale. Mereu plină de lume. Lume bună - actori, fotografi, literați pe care mama, din ce în ce mai tânără, parcă, îi vrăjea cu vreunul din talentele ei, îi făcea să se
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]