278 matches
-
În seara asta, eu nu pot merge la el. VÎntule, poartă-ne tu iubirea“ Tien Li, secolul al treilea. Asta a fost povestea noastră, spune Zelda. Vremea, de fiecare dată vremea. Wakefield ar vrea să revină pe pămînt. — Tipul cu ciocănitul, ce spun picioarele mele despre el? — În realitate el ești tu, spune Îngerul cu voce moale, concentrîndu-se. Mergi pe drumul lui, dar v-ați rătăcit, amîndoi. Grăiește ca un bilețel de papagal. Și se Înșeală, crede el. Nu numai că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
oameni ca Zelda. Dar Reverendul Telluride... era cu totul altceva, o femeie oarbă, cu un dulap plini de aripi, o regină a tălpilor. Într-o noapte, În plus față de praful și mortarul aruncat În mod obișnuit din cărămizile zidului de către ciocănitul nebunului, Wakefield bagă de seamă că deasupra patului pătrunde prin zid o substanță vîscoasă. Decide să doarmă pe canapea, temîndu-se că zidul s-ar putea prăbuși peste el și l-ar putea omorî. Influențat de contactul cu Jungienii, se apucase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
nu se mai prăbușească. Probabil că orice adăpost care este mai mult decît o peșteră transgresează ordinea naturală și Îi ofensează pe zei, care trebuie apoi Îmbunați. Wakefield Își imaginează o muncă de construcție, fără de sfîrșit; noaptea se umple de ciocănitul arhitecturii și de urletele jertfelor sale. Cu siguranță, nebunul din vecini este victima Arhitecturii nevrotice, trage el concluzia, iar eu sînt jertfa. El are o boală ereditară arhetipală care Îi afectează pe descendenții lui Dedal. Ia tot felul de forme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
S-a pitit acolo de strigorii cei mînioși, alături de tîmplarii ei care au lucrat 24 din 24, pînă la moartea ei. Fără să știe cum, Wakefield reușește să adoarmă, se pare, pentru că atunci cînd deschide ochii, afară este dimineață. Aude ciocănitul, apoi o voice de femeie. Ea imploră „Te rog... nu... nu face asta...“ Wakefield se bulucește la ferestruica de la baie. Și iată-l pe maniac stînd pe schelă, cu un ciocan În mînă. E singur. Wakefield nu mai aude vocea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
Noaptea trece În partide de amor, cu trupurile lor fluide, familiare; toate simțurile - tactil, vizual și cel care detectează aurele - participă. În Întuneric, Wakefield nu mai este invizibil. Zorii se strecoară furiș prin ceață și la ușă se aude un ciocănit ușor. Paznicul s-a Întors de la treburile lui. — S-a comis. Wakefield Își caută pantalonii și scotocește prin buzunare, scoțînd moneda de aur pe care i-a dat-o Redbone În buncăr și punînd-o În palma paznicului. — Poți s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
la fereastră mult timp. Apoi Își strînge meticulos lucrurile, Își Împachetează În trusa de cosmetice periuța de dinți, pasta, crema de ras și lama și se Întoarce În apartamentul lui pustiu. Camera este mai liniștită: nu se mai aude nici un ciocănit, nici un fel de sunet. „Am ucis monstrul“, spune cu voce tare și se Întinde mulțumit pe patul cu baldachin. Aude sirenele În stradă, apoi vocile În curtea de alături și adoarme pe loc. Se trezește după-amiaza, În liniște. Face un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
Sunt american, născut în Chicago - Chicago, orașul cel sumbru - și mam educat să fac lucrurile într-un fel anume, degajat, să îmi fac simțită prezența în stilul meu propriu: sunt primul care bat la ușă, primul care intru; uneori un ciocănit inocent, alteori nu tocmai. Dar caracterul omului este destinul lui, spune Heraclit, și până la urmă nu ai cum deghiza natura ciocăniturilor meșterind la acustica ușii sau punând mănuși pe mâna care bate. Toată lumea știe că nu există finețe sau acuratețe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
îmi fac simțită prezența în stilul meu propriu: sunt primul care bat la ușă, primul care intru; uneori un ciocănit inocent, alteori nu tocmai. Dar caracterul omului este destinul lui, spune Heraclit, și până la urmă nu ai cum deghiza natura ciocăniturilor meșterind la acustica ușii sau punând mănuși pe mâna care bate. Toată lumea știe că nu există finețe sau acuratețe în suprimare; dacă ai pus mâna pe un lucru, atunci ai pus mâna și pe cele alăturate lui. Părinții mei nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
relua specialitățile - de parca scăzuseră vertiginos în timpul nopții în casă - lacrimi, discursuri, lamentări și sâcâiala oglinzilor cu veșnicile ei ocheade. Dar al doilea mic dejun era pe masă, iar Coblin îl mânca înainte să se apuce de strânsul banilor și de ciocănitul la uși, într-o politicoasă pălărie de panama, clipind cu vajnică iuțeală. Avea funigei pe pantaloni pentru că era primul care trecea prin curți și era dornic de conversație cu hoardele de băieți de ziare veșnic la curent cu ultimele știri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
conductorul mi-a scuturat umărul și m-a atenționat că trebuie să schimb și am sărit din vagon crezând că Stoney e în spatele meu, dar l-am zărit adormit lângă fereastră, în timp ce vagonul trecea mai departe, cu ușile închise, iar ciocănitul în geam nu a reușit să-l trezească. Apoi am așteptat aproape o oră întreagă înainte să pornesc spre capătul liniei unde era șoseaua. Am așteptat acolo până aproape de amiază. Poate s-o fi gândit că l-am părăsit, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mă faci să mă înfurii sau chiar să te urăsc, dar nu pot. Ia asta drept un cuvânt binevoitor și, te rog, pleacă. Oh, fii blestemat, fii blestemat, fii blestemat! Ieși afară! strigă John Robert, ridicându-se. Huruitul apei acoperise ciocănitul timid al părintelui Bernard, care se află la ușă. Bătuse de două ori, apoi intrase. Văzu, și înțelese pe dată, sfârșitul bătăliei dintre George și Rozanov. Rozanov repetă, pe un ton mai liniștit: — Ieși afară, pleacă! George purta un fulgarin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
picioarele înfundându-i-se în covorul gros și moale, ca o blană. Când ajunse la camera cu numărul patruzeci și patru, se opri și trase cu urechea. Dinăuntru se auzea doar zgomotul apei. Bătu ușor în ușă. Nici un răspuns. Oare ciocănitul lui fusese auzit? Să bată mai tare? Să intre? Răsuci ușor mânerul și împinse încet ușa. Nimic, decât zgomotul apei care se auzea mai puternic și un miros de sulf mai perceptibil. Împinse și mai mult ușa și privi înăuntru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
masiv, securizat, nu pot fi tăiate sau sparte, mai adaugă acesta, grav. Mă tem că vom asista la finalul poveștii. Che sera, sera! Peste încă un minut, pe sticla ușilor alipite, se preling razele oblice ale unei lanterne, răsună câteva ciocănituri puternice, apoi erupe un glas gros, răgușit de la răcnete, de la țigări proaste, tebeciste și de la tărie. Glasul șmirgheluit aparține, cu certitudine, lui nenea Sandu Chituc, șeful veșnic interimar de la celebra Secție de Sud-Est (cu aceasta, în sine, este o altă
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
și parchează mașina la jumătate de cvartal distanță. Cheile lui zornăie în noul zăvor din exterior în vreme ce mama împietrește în ușa bucătăriei, ținându-mă în spatele ei. Cheile se opresc și tata ciocănește, trei pocnete rapide, apoi două rare. — Ăsta-i ciocănitul lui, zice mama, da’ uită-te totuși pe vizor. Tata intră, aruncând o privire peste umăr la strada întunecată, scrutând-o. Trece o mașină, iar el zice: — Romeo Tango Foxtrot șase șapte patru. Repede, notează-l. Mama scrie asta pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
depărtarea, inimaginabilul și misteriosul peisaj venusian, perspectiva unei rupturi totale cu trecutul, toate acestea îl atrăgeau. Se simțea departe de materialismul pământului. Într-un fel, dorea o modificare în plan spiritual, însă fără absolut nici o implicație de ordin religios. Un ciocănit discret la ușă îi întrerupse firul gândurilor. Deschise și-l văzu pe unul dintre tinerii angajați ai hotelului. Acesta i se adresă: ― Domnule, am fost trimis să vă anunț că toți ceilalți clienți ai acestui etaj sunt deja în salon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
avea nici un chef să ceară legătura la palatul Mașinii, să-i vorbească Patriciei, s-o vadă. Mâine, desigur, va trebui să se ducă, dar asta i se părea foarte departe în spațiu și timp. Fu adus la realitate de niște ciocănituri energice la ușă. Deschise și se găsi în fața a patru bărbați; unul dintre aceștia, un tânăr înalt, i se adresă: ― Sunt administratorul adjunct. Îmi pare rău, dar trebuie să plecați. Bagajele dumneavoastră vor fi păstrate în depozitul nostru de jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Tremura de nerăbdare. ― Trebuie să meargă... își zise el, încercând să se auto-convingă. Asemenea chestii merg întotdeauna, dacă ai tupeu. Transportă în grabă distorsorul în living-room. Apoi închise ușa dormitorului. Puțin după aceea, la ușa dinspre coridor se auzi un ciocănit. Gosseyn deschise. Cinci bărbați intrară. Trei dintre ei cărau scânduri. Fără vorbă se apucară de treabă și ambalară distorsorul. Aduseseră cu ei fierăstraie, șurubelnițe automate; în șapte minute, după ceasul lui Gosseyn, erau gata. Cei doi camionagii, care nu făcuseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Connolly a rămas afară, bătând la ușă și rugându-se să-l lase înăuntru. Sheba a început să se teamă că o să treacă cineva și o să-l vadă. Avea de gând să cedeze și să-l lase să intre când ciocănitul s-a oprit. L-a văzut pe Connolly pe geam, târșâidu-și picioarele înapoi, luând vântul în față. S-a aruncat pe un scaun și s-a felicitat pentru forța ei morală. Connolly s-a întors a doua zi. Sheba avusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
tipologia donnei demonicata, dar se salvează de la o condamnare certă prin inteligență. Monna Tessa, din prima nuvelă a zilei a șaptea, „o frumusețe de nevastă, isteață foc și înțeleaptă”902, reușește să justifice, în fața unui soț cam sărac cu duhul, ciocănitul ibovnicului la ușă, invocând credința populară în stafii, împotriva cărora, datorită unei inteligențe sclipitoare, compune, ad-hoc, un descântec în versuri. Simțul umorului, dezinvoltura și viclenia fac din această donna demonicata o figură plăcută. Peronella, din a doua nuvelă a aceleiași
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
auroral, de aceea comunicarea cu umanul s-a încheiat; sunetele pe care povestitorul le aude au un "caracter onomatopeic"201: "transcriu de altfel cu totul aproximativ sunetele pe care le auzeam" așa cum cu aproximație poate fi redat în semne alfabetice "ciocănitul într-o ușă, spargerea unui cristal, căderea unei bombe"202. În preajma prietenului său uriaș simte o "teroare sacră", deoarece Cucoaneș are "aerul unui profet de spaimă apocaliptică"203. Pierderea limbajului articulat, imaginea sacră de "Neptun înălțându-se printre talazuri" ca
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
Merită să consemnăm acest ciudat „delir experimental” care sucombă în uimitoare generalizări și extrapolări. 1. Întărirea operatoare (operant reinforcement). Un șobolan flămând apasă pârghia și primește mâncare (frecvența apăsării crește). Un porumbel lovește cu ciocul discul și primește mâncare (frecvența ciocănitului crește). 2. Scăparea (escape). Spațiul experimental este luminat puternic. Un șobolan apasă pârghia și reduce intensitatea luminii (pârghia este apoi mai repede apăsată când apare lumina sau mai ales în lumina susținută. 3. Evitarea (avoidance). Un șobolan e șocat la
[Corola-publishinghouse/Science/2361_a_3686]
-
apariția mâncării este consolidat, și coincidențele similare devin cu atât mai asemănătoare acestuia cu cât comportamentul este întărit. Șobolanul desfășoară un „ritual superstițios”). 7. Operații în lanț (chained operants): lovind cu ciocanul un disc verde, schimbă culoarea în roșu, iar ciocănitul în discul roșu e urmat de mâncare (frecvența apariției lanțului de răspunsuri crește). 8. Observația (observation): este organizată o discriminare prin care porumbelul lovește discul roșu, dar nu cel verde. Culoarea pălește treptat până când diferențierea devine imposibilă. Lovirea altui disc
[Corola-publishinghouse/Science/2361_a_3686]
-
de foc levitând nervoasă prin cameră, necontenind bubuiturile. Erau pur și simplu ridicați în aer până la tavan, după care erau scăpați de sus. Ziua diverse obiecte se mișcau pe masă, prin aer, ușile și ferestrele se deschideau singure. Noaptea apăreau ciocănituri sacadate în pereți, trosnituri inexplicabile ale mobilei. Soții Morel și-au dat seama într-un târziu, că cineva le atrăgea atenția și destul de insistent. În acea zi se declanșă între ei din senin un scandal monstruos, insulte, palme, țipete. Eterul
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]
-
cauți aici? Elena mama Odetei era moartă de șapte ani, urmare a unui accident rutier. -Încetați de a vă certa. Terminați cu scandalurile și bătăile-le strigă spectrul Elenei, dispărând prin zidul locuinței. Zi și noapte se auzeau bubuituri, reproșuri, ciocănituri, troznete, fară să se vadă autorul. De la teroarea violențelor, au trecut la teroarea fantomei. Numai dacă unul dintre ei vorbea indecent, erau ridicați în tavan, scăpați și izbiți de pământ. Tote obiectele din cameră se mișcau prin aer și îi
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]
-
nu era nimic scris, nicio dovadă. C. I.: Când și cum anume s-a petrecut arestarea dumneavoastră? Vorbiți-mi despre felul în care v-au arestat. S. Ț.: La ora 5 dimineața, pe 1 mai 1960, s-au auzit niște ciocănituri în ușă. Stăteam la un demisol la o familie, el neamț iar ea prințesă poloneză fugită din Polonia în momentul în care au intrat rușii. C. I.: Văd aici în dosar că locuiați pe strada Sărăriei în Iași. S. Ț
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]