283 matches
-
pe moarte diavolului, a nu mărturisi înseamnă a avea pace cu acesta. Dacă în perioada persecuțiilor, creștinismul era prigonit fiind în afara societății, astăzi se constată o ieșire a omului și a mărturisirii acestuia din creștinism, spre puncte centrifuge ale autoumanizării, desacralizării și secularizării. Vocea profetică a Bisericii se aude peste tot în istorie (cum s-a auzit, se aude și se va asculta și aici, în această comunitate bisericească, binecuvântată de Dumnezeu și slujită de oameni ai Duhului), căci nu se
BISERICA „SF. AP. ANDREI” DIN MUNICIPIUL ORADEA, JUDEŢUL BIHOR – OAZĂ DUHOVNICEASCĂ DE DĂINUIRE, PROPOVĂDUIRE ŞI SLUJIRE AUTENTICĂ, RODNICĂ ŞI BINECUVÂNTATĂ... de STELIAN GOMBOŞ în ediţia nr. 1708 din by http://confluente.ro/stelian_gombos_1441355297.html [Corola-blog/BlogPost/374990_a_376319]
-
amăgitoare și înșelătoare vedem cu toții care sunt, și anume: multe dezamăgiri, multă tulburare și sminteală atotcuprinzătoare!... Suntem, foarte mulți dintre noi, oameni care vorbim mult dar facem puțin sau acoperim faptele mici cu vorbe mari!... Tendințele acestea ce duc la desacralizare, la secularizarea noastră interioară, la relativizare spirituală și duhovnicească, sunt foarte nocive și mult dăunătoare!... De ce? Fiindcă lipsește tot mai mult încrederea și sinceritatea, onestitatea și consecvența față de semenii noștri, lucruri, fapte și virtuți care abundă și predomină în viețile
CĂLĂUZĂ DUHOVNICEASCĂ SPRE ÎNVIERE, CÂT ŞI DESPRE PILDA VAMEŞULUI ŞI FARISEULUI – SCURTĂ REFLECŢIE TEOLOGICĂ ŞI SPIRITUALĂ de STELIAN GOMBOŞ în ediţia nr. 1875 din 18 februarie 2016 by http://confluente.ro/stelian_gombos_1455776943.html [Corola-blog/BlogPost/380288_a_381617]
-
este nefiresc, neîntemeiat, fără sens și irațional. Mentorii raționali nu sesizează că rădăcinile crizei lumii moderne se află de fapt în programul lor de guvernare (de înșelare): în senzorialismul libertin, în explozia tehnicii nimicitoare pentru lume, în obsesia materialistă, în desacralizarea omenirii prin ateism, anarhism și nihilism. Ba din contră, amăgitorii raționali aruncă cu pietre în spiritualitatea creștină acuzând-o de toate relele din lume, inclusiv nașterea acestei ambițioase și odioase crize. Negând puterea credinței ancorată în nădejde și dragoste, înșelătorii
SUCCESUL PREALEŞILOR NOŞTRI POLITICIENI de GHEORGHE CONSTANTIN NISTOROIU în ediţia nr. 703 din 03 decembrie 2012 by http://confluente.ro/Gheorghe_constantin_nistoroiu_succesul_gheorghe_constantin_nistoroiu_1354533236.html [Corola-blog/BlogPost/351661_a_352990]
-
îndreptat orice credincios al Bisericii, ce se dorește a fi membru viu al acestui trup tainic - Biserica - al cărui cap este Domnul și Mântuitorul nostru Iisus Hristos - Dumnezeu, într-o vreme în care Biserica este confruntată cu un duh al desacralizării și cu un proces al secularizării care-și îndreraptă atenția către creație, așezându-l pe om în locul creatorului. Toate aceste adevăruri și realități ajung la noi ca rezultat al unei transmiteri istorice, dar istoria în înțelesul vieții euharistice, condiționată fiind
DESPRE SPIRITUALITATEA EUHARISTICA... de STELIAN GOMBOŞ în ediţia nr. 235 din 23 august 2011 by http://confluente.ro/Despre_spiritualitatea_euharistica_.html [Corola-blog/BlogPost/354188_a_355517]
-
îndrumător științific la cursurile de doctorat și de semnatar al prefeței cărții de față. Volumul de față se așează în fața unor realități contemporane de ordin religios-moral și spiritual nemaiîntâlnite până acum căci asistăm, uneori neputincioși, alteori ignoranți și indiferenți, la desacralizarea noastră, la secularizarea, compromiterea conștiinței și dezumanizarea noastră ce se petrece prin variate metode, instrumente și mijloace, pe care autorul le depistează și ni le sesizează nouă tuturor, cu scopul combaterii acestor maladii spirituale molipsitoare și deci, a vindecării noastre
PĂRINTELE IEROMONAH TEOFAN MADA... de STELIAN GOMBOŞ în ediţia nr. 286 din 13 octombrie 2011 by http://confluente.ro/Recenzie_parintele_ieromonah_teofan_mada_.html [Corola-blog/BlogPost/356428_a_357757]
-
umane în materie pentru răutate”, motiv pentru care „nu se îndreptățesc” nici nu se mântuiesc, ci „se condamnă pe ei înșiși” (Tim. 3, 11). Adevărații creștini - cei care nu sunt stăpâniți de duhul secularizării lumii acesteia, afectate de relativizare și desacralizare, adică autenticii purtători de Dumnezeu știau dintotdeauna, și știu și astăzi, că singura lor îndreptățire, singura lor salvare și nădejde de mântuire, precum și viața lor veșnică, este deci, adevărata lor libertate și adevăratul Om, Care din iubire pentru oameni (Ioan
PĂRINTELE IEROMONAH TEOFAN MADA... de STELIAN GOMBOŞ în ediţia nr. 286 din 13 octombrie 2011 by http://confluente.ro/Recenzie_parintele_ieromonah_teofan_mada_.html [Corola-blog/BlogPost/356428_a_357757]
-
reeducării anti-morale, ale corectitudinii politice, ale exhumării arheologice a subcontientului individual și colectiv, ori ascuns după cortina și comfortul falsei siguranțe empirice și materialiste, omul post modern nu este de fapt decât un spectator iresponsabil al istoriei. Utopia post modernă, desacralizarea programată a istoriei, a istoriei fără Dumnezeu este eminamente demonica. Crește la sân șarpele adamic, post paradisiac, ascuns, înveninat cu elixilurile puterii și al ambițiilor faustice, deșarte. Există o istorie scrisă sau nescrisa a vietii spirituale a omului, a gândurilor
TEOLOGUMENA – DESPRE ISTORIA SACRA SI PROFANA de MARIN MIHALACHE în ediţia nr. 2093 din 23 septembrie 2016 by http://confluente.ro/marin_mihalache_1474638133.html [Corola-blog/BlogPost/374176_a_375505]
-
aflată astăzi la Galeria Națională din Berlin. Compoziția îl înfățișează pe Isus în mijlocul familiei de țărani adunată pentru a lua masa în sufrageria (salon) locuinței lor. Pictura a fost aspru criticată de către unii catolici care au văzut-o ca o "desacralizare" a lui Isus, în timp ce R. A. Cram a scris că prin lucrarea ""Isus printre oamenii de aici și acum"", artistul a creat o artă dintre cele mai însemnate. Conform istoricului de artă Bettina Brand, opera lui Uhde a fost una dintre
Fritz von Uhde () [Corola-website/Science/336699_a_338028]
-
pe care le descoperi la capătul lecturii. Există o referențialitate scriptică, literară: „Pe cerul brusc imaculat se înfiripau anevoios dârele întortocheate a două avioane cu reacție, ca niște urme de peniță“, dar și o autoreferențialitate: „Cumul de semnificații...? funcție referențială...? desacralizare...? abandonarea principiilor estetice...? deproblematizarea discursului...? Forme de evaziune...? polarități...?“ Florin Șlapac mizează și pe un ludic verbal, imposibil de ignorat în scrierile sale, indiferent ca sunt în versuri sau în proză. Ludicul verbal este exploatat la maximum în poemul Zăpodie
Matei și Eva () [Corola-website/Science/304303_a_305632]
-
importantă pe care o avea prin "degradarea sacrului" și transformarea lui în profan, zeii și eroii mitici fiind înlocuiți cu personaje umane, cu puteri însă supranaturale, în basmul fantastic, sau cu personaje comune, în cel nuvelistic. Pe această pantă a desacralizării, zeitatea supremă a pădurii devine Strâmbă-Lemne, adică un personaj cu puteri specifice mediului în care trăiește; foarte băutor, devine Setilă, în timp ce zeul ubicuu, uriașul care pășește de pe un munte pe altul, devine Munte Vânat, avînd capacitatea de a fi peste
Basm () [Corola-website/Science/298504_a_299833]
-
judecarea credinței, reperele sunt supuse interpretării și validării intersubiective, de aceea întotdeauna vor fi creditate formulele verificate. Viteza schimbărilor antrenate de modernitate a dus la o suspiciune generalizată, astfel încât a devenit un loc comun că modernitatea este un timp al desacralizării și o lume a singurătății zgomotoase a omului. Omul s-a însingurat nu doar față de Dumnezeu, ci și față de sine însuși, nu mai găsește un principiu de solidaritate cu semenii săi, ceea ce constituie o problemă deopotrivă pentru Biserică și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84961_a_85746]
-
economie mixtă (62) Teoria dependenței (66) Capitolul 2. Crizele lumii moderne / 71 Schimbări și constante sociale după 1989 (71) Sursele crizelor (75) Surse istorice ale crizelor (78) Crizele și factorii naturali (82) Criza lumii moderne în viziunile occidentalilor (85) a) Desacralizarea lumii și naturalismul obiectivist (88) b) De la idei majore la strategii sectoriale (100) b1) Criza conștiinței moderne la început de modernitate (102) b2) Criza spiritului american contemporan (113) b3) Antropologia renovată sursă pentru depășirea crizei în cunoașterea omului (132) Partea
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
Hazard) (11), ale "crizei spiritului american" din anii '70 ai secolului trecut (A. Bloom) (12) sau ale "crizei științelor omului și antropologiei" din a doua jumătate a secolului trecut (G. Durand) (13). Toate au avut și unele ecouri est-europene. a) Desacralizarea lumii și naturalismul obiectivist Ne oprim la doi autori din veacul trecut, Guénon și Husserl, care, deși au avut programe diferite de cercetare, au ajuns la unele rezultate comune privind ascensiunea omului. Guénon a fost pasionat de tradiții și ezoterism
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
a pune în evidență rolul activ al subiectivității umane. Întâmplător, și unul și celălalt au făcut studii de matematică și filosofie. Meditând asupra problemei practice a crizelor, fiecare a ajuns la câteva idei majore: fie că ea s-ar datora desacralizării lumii prin atitudini potrivnice tradițiilor, după părerea lui Guénon, fie că oboseala și slăbirea lucidității culturale, odată cu naturalismul și obiectivismul îmbrățișat de moderni, ar fi cauzele crizei, după opiniile lui Husserl. Ambii privesc crizele drept consecințe ale sărăcirii valorizării spiritului
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
fiecare popor își exprimă prin folclor crezurile despre sine și despre alții. Difuzările electromecanice prea grăbite, pe posturi RTV de largă audiență ale folclorului, suferă uneori distorsionări și stridențe, care ne depărtează de buna lui receptare. Gravele deservicii decurg din desacralizări, din trădări și dezvăluiri publice simplificate ale conceperii și realizării produselor folclorice. Nici moderniștii nu au de câștigat din asemenea deformări. Ca și puținele ramuri industriale rămase, reduse la nivelul unor firme medii și mici, turismul intern va rămâne subdezvoltat
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
într-o lume marcată de criză, de derută, o lume în care sofiștii zdruncină credința în zei („Omul e măsura tuturor lucrurilor”, va spune Protagoraă. De aceea accentul se deplasează din planul divin în cel uman. Euripide laicizează mitul prin desacralizare. Nietzsche observă că autorul a diminuat măreția miturilor și, prin aceasta, a schimbat esența tragediei. Poeții nu se mulțumesc, așadar să povestească miturile așa cum le-au fost date; ei le abordează în manieră proprie și lasă să se vadă în
Legenda Electrei de-a lungul timpului by Irinel Aura Stoica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1626_a_3036]
-
Demersul nostru asupra c?utarilor eminesciene În sfera naturii este datorat Încercării de a ?? și unui r?spuns sub forma unui principiu care s? justifice imaginarul artistic din opera poetului. În cazul de fă?? credem că natura eminesciana reprezint? desacralizarea unui mit, al Paradisului pierdut. Tema literar? a acestui mit era omniprezent? În perioada romantic?, fie că reverie spre spa?îi exotice, fie spre teritorii ale trecutului ori viitorului, fie, pur și simplu, pe c???rile anotimpurilor prezente la Ipote
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
monarhice era supărătoare într-un sistem "curat constituțional", artificializarea vieții politice fiind evidentă și inevitabilă. Se vorbește despre un kitsch politic cu consecințe "devastatoare" a "păturii superpuse". "Perechea regală" e caricaturizată în O scrisoare pierdută iar capătul de drum al desacralizării îl constituie "onoarea de familist" a lui Jupân Dumitrache sau Zaharia Trahanache (p. 148). Există o matrice estetică în măsură să justifice actele creatoare, să se motiveze asemănările și deosebirile. De la serbările dionisiace și până azi ne aflăm într-un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
al lui Emil Botta, considerat un Ariel al poeziei. Trăsăturile distinctive ale abordărilor din primele volume se regăsesc și mai târziu: spontaneitatea reacției, în același timp fugară și incisivă, cu unele intuiții de profunzime în Între da și nu (1982), desacralizarea actului critic prin înlocuirea sentinței solemne cu discuția familiară în Dialog în bibliotecă (1984). Textele din Prim-plan (1987) îi îngăduie lui Nicolae Manolescu demontarea scenariului critic al lui Ș.: enunță o formulă spectaculoasă de debut căreia îi corespunde o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289910_a_291239]
-
ne amintim (conform studiilor lui Mircea Eliade) de condiția, pe care și-o asumă astăzi omul modern, pentru a ne explica o asemenea reacție de respingere. Cu toții tindem să devenim cât mai puternici, să ne dominăm destinele hărăzite, cu prețul desacralizării. A noastre și a lumii în care locuim. Toposul sacru se definește prin opoziție cu cel profan. Însă, omul nu poate scăpa de "fatalitatea" originii sale divine, oricât de sofisticată și evoluată ar fi devenit viața pe care o duce
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
regret după puritatea pierdută. Uneori poemele adoptă maniera dialogului filosofic și euristic ( Un bătrân student cercetător de astre către magistrul său) ori a reportajului ironic (Dați ordin să înflorească magnolia). Odată cu Viața la treizeci și trei de ani (1981) se înstăpânește tematica desacralizării, care duce la o lirică născută nu din beatitudine, ci din sentimentul spaimei existențiale: „Scriu poezie dintr-o frică grozavă” (La mormântul lui Mihai Eminescu II). În volumul Balada vestitorului și alte poeme (1986) recursul la prozodia clasică și priza
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290498_a_291827]
-
dispărute vechile practici magico-religioase, A. constată în studiul Mourir à l’ombre des Carpathes, scris împreună cu Mihaela Bacou (1986), că, dimpotrivă, riturile funerare cunosc „o amplificare și o inflație”, în sensul unui „pragmatism uluitor”, moartea trecând printr-un proces de desacralizare, iar vecinătatea ei devenind „prea familiară”. În acest sens merge comentariul celor două autoare. La înmormântări se respectă, odată cu ceremonia religioasă, multe obiceiuri și superstiții. Moartea se arată a fi în lumea satelor o prezență familiară, sentimentul separării dintre cei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285352_a_286681]
-
principiilor feminine nu reprezintă doar o problemă oarecare ce afectează țările subdezvoltate. Descriindu-și revelația privind importanța esențială a acestei probleme, Sora Mary Eve rememorează: „Treptat am realizat că nu este nimic mai important decît oprirea violenței Împotriva femeilor - că desacralizarea femeii indică eșecul ființelor umane de a onora și a proteja viața și că acest eșec, dacă nu va fi corectat, va reprezenta sfîrșitul pentru noi toți. Nu cred că sînt extremistă. Atunci cînd violezi, bați, mutilezi, arzi, Îngropi și
[Corola-publishinghouse/Science/2365_a_3690]
-
mult decât o simplă atitudine personală, ca dovadă stând și repercusiunile acestuia care vor multiplica vocea deocamdată singulară a lui Perrault. Începutul textului este unul oarecum prudent prin recunoașterea "venerabilității" antice însă versurile următoare răstoarnă perspectiva, acumulând gradat argumentele unei desacralizări a trecutului pentru a culmina prin așezarea pe același plan a secolului lui Ludovic al XIV-lea cu cel al lui Augustus. Esența vizează, de fapt, o ruptură de mirajul trecutului și, mai ales, coborârea de pe soclu a marilor antici
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
a marilor secrete ale vieții, niciodată dezvăluite clar. Beuys, Yves Klein, Warhol ca să nu mai vorbim de creatorii de imagini cu adevărat operaționali ai epocii noastre, Welles, Fellini și ceilalți: portchei străbătând până la pierderea din vedere culoare cu uși închise. Desacralizarea imaginii și sacralizarea fabricantului de imagini au mers mână în mână, de-a lungul secolului XX. Sacrul monstruos, în acest sens, este monstrul sacru. "Misterul Picasso" era mic copil pe lângă șamanii postmoderni, retrași și sibilini, care-și ritualizează aparițiile și
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]