162 matches
-
și de clasa muncitoare. Rolul elitelor în delegitimarea regimului apare aici cu claritate. Întelegem că o societate atât de alienată tânjea după "un salvator". Acesta putea să fi fost un șef militar sau un lider rebel. A fost însă un ecleziast cel care cu mult timp în urmă s-a refugiat în străinătate, dar care a rămas în contact permanent cu instituțiile religioase și cu rețelele acestora. Întoarcerea sa a produs scene impresionante cu mulțimi masive adunate pe străzi. Prin urmare
Comparaţii şi explicaţii în ştiinţa politică şi sociologie by Mattei Dogan [Corola-publishinghouse/Administrative/918_a_2426]
-
Printre aleșii minorităților etnice, trebuie să semnalăm "directorii de conștiință" care sunt reprezentanții naturali ai oricărei minorități aglutinate în masa unei națiuni majoritare, adică cei care scriu și predau în limba lor maternă: jurnaliștii, profesorii de liceu și, de asemenea, ecleziaștii minorităților pro-testante și catolice izolate într-o masă de ortodocși și uniați. Mai mult de jumătate dintre deputații care reprezentau minoritatea germană aparțineau acestor trei categorii profesionale. Populația de origine ungară, mai concentrată în anumite județe, era reprezentată, într-o
Comparaţii şi explicaţii în ştiinţa politică şi sociologie by Mattei Dogan [Corola-publishinghouse/Administrative/918_a_2426]
-
moșieri, care au obținut titlul de avocat, fii de învățători care au devenit în număr mare profesori de liceu sau funcționari medii și fii de preoți ortodocși care aveau să cunoască, la rândul lor, promovare socială (în vreme ce în țările catolice, ecleziaștii nu contribuie la mobilitatea socială verticală). Mulți dintre învățători și preoți erau fii de țărani. Structura socială nu era deci înghețată. O minoritate semnificativă din rândul țăranilor nu putea, așadar, să se plângă la fel ca generațiile precedente că "fiii
Comparaţii şi explicaţii în ştiinţa politică şi sociologie by Mattei Dogan [Corola-publishinghouse/Administrative/918_a_2426]
-
celorlalți / Delta n-are culoarea înecului”. Câteva motive ordonează materialul poetic: delta, diamantul, arborele vieții, amfora, acestea fiind preluate și într-un volum de eseuri, Marele Inchizitor (1993). Alcătuită din trei părți, inegale ca pondere, Geneza (Toți trebuie să moară), Ecleziastul (Neantul ebraic), Apocalips Nou (Vidul valah), cartea este structurată sub forma unui dialog între câteva personaje care tind să fie considerate modele arhetipale: faraonul, scribul, cezarul, filosoful, învățătorul, preotul, piticul, copilul și nebunul. Textul amestecă elemente de filosofie greacă, teologie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290043_a_291372]
-
nu își găsesc calea. În Europa! În Europa!, carte scrisă între ianuarie 1989 și ianuarie 1992, închide în trei capitole de jurnal confesiunile scriitoarei și demersurile sale în încercarea de a-și găsi locul într-o altă lume. Parafrazând parcă Ecleziastul, S. mărturisește: „Există un timp al trăirii. Apoi un timp al înțelegerii. Și în cele din urmă un timp al scrisului. Acest Jurnal ține de timpul încercării de a înțelege”. Alte pagini memorialistice înregistrează emoțiile, derutele și entuziasmele provocate de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289525_a_290854]
-
orice îngrijorare. Prin referința la instanța vagă a unei autorități precum sinodul, problemele de conștiință ale laicilor sunt delegate, iar sarcina răspunderilor noastre, oricum limitate, se ușurează. Ca tineri creștini în devenire, ne-am pierdut simțul autocritic al psalmistului, gustul ecleziastului pentru scepticism, ironia paulină și mai ales umorul sfinților nebuni întru Hristos. De aici succesul unor „lideri” ai tineretului ortodox care propovăduiesc fuga de realitate, explicația paranoică a eșecului (mereu alții ne vor răul), supunerea oarbă (Mohamed vs Hristos) și
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
București știau să evoce cu prefăcătorie această stare: „Știm, dar ce contează?”. Intuiția deșertăciunii și dezvelirea aparențelor lasă loc pentru o exclamație solomonică: „Vreme este să plângi, vreme este să râzi; vreme este să jelești și vreme este să dănțuiești” (Ecleziastul 3, 4). Numai retragerea aparentă a sufletului într-o subtilă nepăsare putea pregăti inima de țigan pentru atâta creativitate. Folclorul o atestă din plin. Fără a se amesteca, nici românii, nici țiganii n-au agreat vreodată- în tot ceea ce au
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Israel un element constitutiv. Tradiția abrahamică oferă o perspectivă lineară asupra istoriei, sub legea universală a teleologiei divine. De la cântările lui Moise până la Psalmii lui David, găsim în Scripturile vechi rugăciuni construite ca memorial itinerant al recunoștinței. La rândul său, Ecleziastul ne prezintă regimul sacru al oportunității (kairos) în viața de zi cu zi a muritorilor. Spiralat, iar nu ciclic, timpul își dezvăluie structura ritmată în două faze: zilele bune de „harți” se adaugă clipelor negre de „post”. Noul Testament pornește de la
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
exemple ne învață ceva important despre buna folosire a maladiilor istorice. Dacă este fie imposibil, fie indecent să construiești o teorie de tipul analogia entis într-un decor ruinat, plin de orori și sânge, am putea lăsa loc atunci cuvintelor Ecleziastului (3, 10-11): „Am văzut zbuciumul pe care l-a dat Dumnezeu fiilor oamenilor, ca să se zbuciume. Toate le-a făcut Dumnezeu frumoase și la timpul lor. El a pus în inima lor veșnicia, dar fără ca omul să poată înțelege lucrarea
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Dumnezeu, toate sunt sortite pieirii. „Căci soarta omului și soarta dobitocului este aceeași: precum moare unul, moare și celălalt și toți au un singur duh de viață, iar omul nu are nimic mai mult decât dobitocul. Și totul este deșertăciune!” (Ecleziastul 3, 19) Această constatare dă naștere experienței plictisului fundamental; dezgustul de viață circumscrie deci reflexele perversei mândrii. Este vorba despre un plictis numit legiune și aflat în proximitatea rebeliunii. Violența repulsiei exprimă refuzul resemnării în fața morții, perceput ca ultim vrăjmaș
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
semnarea unei declarații de faliment. Totuși, monahismul nu este doar un răspuns dat negativității. Dacă toți cei îmbrăcați în haina monahală ar fi pornit în „viața îngerească” având doar gustul ratării, câți ar mai fi rezistat până la capăt? Pe lângă cartea Ecleziastului sunt necesare și fericirile din predica de pe munte a lui Iisus. Dezgustul de lume și pregustarea unei bucurii veșnice îi face pe cei atenți la chemarea Domnului să părăsească văile secate ale deșertăciunii pentru o viață ascunsă și necunoscută. Arhimandritul
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
despre traduceri, studii, eseuri, articole, recenzii sau interviuri -, reprezintă o garanție sigură că suntem încă vii și în putere. Doar după ce am obținut această certitudine, apelul înțelepților la retorica deșertăciunii („deșertăciunea deșertăciunilor, totul este deșertăciune”) devine oportun. Abia atunci exclamația Ecleziastului va însemna o nobilă recunoaștere a insuficienței conceptului de humanitas. Spațiul public nu trebuie abandonat unei tonalități indiferente și pesimiste, ci mai degrabă „locuit în chip poetic” (Hölderlin), printr-o vocație creatoare și transparentă. Fără să fie întotdeauna conștienți de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
desigur, un reziduu al romantismului secolului trecut că și creștinismul este supus aceleiași viziuni pesimiste a existenței. Pentru cine privește superficial creștinismul, aserțiunea respectivă ar putea face impresie: i-ar suna imediat în urechi acel vanitas vanitatum omnia vanitas al Ecleziastului (Kohelet), făcîndu-l să uite acel viguros și repetat gaudete, iterum dico gaudete (Fil., 4, 4) rostit așa de categoric de Apostolul ginților. Creștinismul recunoaște valoarea acestei vieți, valoare relativă, se-nțelege, pentru că pe pămînt nu se poate atinge Dumnezeirea, absolutul
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
lor de basme prin cîmpie răsipiți". Intenționînd să cuprindă, după Călinescu, "istoria omenirii pînă în prezent", poemul eminescian, nehotărît în a se opri la un singur titlu, își trage în ultimă instanță sensul comun al demonstrației din sfera semantică a Ecleziastului. Avînd, deci, ca orizont sapiențial gîndul Ecleziastului despre deșertăciune, panorama imaginară acoperă mai multe spații fondatoare văzute în grandoarea și ruina lor: Mesopotamia, invocată prin "Babilon, cetate mîndră cît o țară"; Palestina, cu asceza pustiului în care s-au încercat
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
să cuprindă, după Călinescu, "istoria omenirii pînă în prezent", poemul eminescian, nehotărît în a se opri la un singur titlu, își trage în ultimă instanță sensul comun al demonstrației din sfera semantică a Ecleziastului. Avînd, deci, ca orizont sapiențial gîndul Ecleziastului despre deșertăciune, panorama imaginară acoperă mai multe spații fondatoare văzute în grandoarea și ruina lor: Mesopotamia, invocată prin "Babilon, cetate mîndră cît o țară"; Palestina, cu asceza pustiului în care s-au încercat evreii: "Sion, templul Iehovei"; "miticul" spațiu al
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
Vulcănescu a optat, la un moment dat, pentru administrativ, preocupare cu caracter dominant și acaparator-agresiv a unui autor parcă devorat de arcanele posibilului?! Orice s-ar spune însă, Mircea Vulcănescu rămîne chiar și atunci cînd pare atins de aripa zădărniciei Ecleziastului sau de precaritatea care poate încerca forța unui popor un spirit robust, mereu profund și coerent cu sine, încrezător în biruința neamului românesc, avînd deopotrivă o morală a convingerii și responsabilității, cu judecăți și atitudini necontradictorii, chiar dacă, se spune, marile
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
care s-a spus că i-ar fi secătuit talentul după vîrsta de cincizeci de ani, cît a modului în care și-a sfîrșit viața în deznădejde un spirit care, în lumea modernă, trăise o experiență similară cu aceea a Ecleziastului. Paradoxal, celui ce vorbise atît de profund despre viață pare că tocmai viața îi scăpa, iar soluțiile pe care Tolstoi le va propune pentru o viață nouă erau "de o exagerare demonică sau ridicolă". Excesul lipsei de măsură și al
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
Glossa lui Mihai Eminescu. Deșarte sunt vanitatea și lăcomia, dorul de parvenire, când totul stă sub semnul vremelniciei. Timpul aduce celor pământești grozave risipiri. După moarte, făptura omenească se desface iarăși în „stihii” (aer, lut, foc, apă). Purceasă din textele Ecleziastului, viziunea lui P. conține și unele elemente materialiste. Descriind, cu oarecare imaginație plastică, sinistra părăginire a palatului domnitorului Mihail Sturdza, P. este unul dintre primii poeți români ai ruinelor. Însă vocația scriitorului moldovean, om cu un temperament pătimaș, nu e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288872_a_290201]
-
plimbă-te în jur: contemplă craniile oamenilor morți de demult și ale celor morți de curând: care este al răufăcătorului și care al celui ce face binele?"51. Un alt text celebru, "Dialog despre mizeria umană", care a fost numit "Ecleziastul babilonian", este și mai deznădăjduit: "Oare leul cel mândru, care sfâșie carnea cea mai bună, oferă tămâie ca să potolească mânia zeiței? Cât despre mine, am întârziat eu oare să aduc ofrandă? [Dimpotri vă], m-am rugat zeilor, am adus jertfele
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
prin viața ecleziastică, reprezentată de canonicii și monahii pe care i-a zămislit Providența în acea vreme tocmai pentru ca să ajute Biserica 76 aflată în nevoi. Această parte a Clerului care a preluat lucrarea Episcopilor de educare a tineretului creștin și ecleziast a primit în privința acestei prețioase moșteniri și venerabilii păstori și părinți ai Bisericii și a privit-o ca pe o normă sigură pe care să o respecte în învățătura pe care o acordă; în așa fel încît multă vreme după
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
puteau să fie decît parțiale, căci erau făcute din cauza firii omenești, dar nu lezau demnitatea ecleziastică; dar cum s-a mai putut păstra acest principiu, în general vorbind, atunci cînd bunurile Bisericii, pierzîndu-și natura lor inițială, au devenit feudale, iar ecleziaștii cei mai mari feudatari? Din acel moment, distribuirea bunurilor s-a supus unei alte legi, mergînd pe altă cale: bunurile, în loc, să ajungă în mîinile celor săraci, au stagnat sau s-au îndreptat spre mîinile domnilor; ideea inițială s-a
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
am remarcat și mai înainte; așadar, cei care urmau să devină Clerici găseau în ea pregătirea necesară pentru a primi apoi educația ecleziastică. Noi sîntem acum atît de departe de a gîndi frumos despre aceștia, căci mulți, foarte mulți dintre ecleziaștii noștri nici măcar nu pot înțelege ceea ce spun eu și sînt absolut sigur că vor primi rău aceste cuvinte ale mele. 70 Atestarea o face Sf. Girolam, De Vir. ill. c. 36. 71 Strom. L. 1. După opinia lui Eusebiu (Hist
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
erau senioriile; în această perioadă contribuțiile supușilor erau treburile private ale prin-cipelui care domnea și făcea să funcționeze și Statul; deci, prin redistribuirea sarcinilor publice către cine voia, el dădea din ce era al său; astfel erau exceptați nobilii și ecleziaștii. Dar statele europene s-au transformat ușor, ușor în societăți civile, printr-o tainică lucrare a Creștinismului și, în special, prin influența Papilor. De aici pornește problema: într-o societate civilă este echitabil ca bunurile Bisericii să fie exceptate de la
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
relaxare dacă nu de swing ar mai înveseli atmosfera în acest loc întărit în care tocul înalt, decolteul și bijuteriile n-au dobândit încă drept de cetate, nici în est, nici în vest. Se știe cam ce este femeia pentru ecleziastul intransigent: obiect de perzanie în tinerețe, de dispreț la maturitate și al uitării la bătrânețe. Iar pentru musulmanul clasic, o valoare de schimb între familii. În cartierul evreiesc, îmbrăcate cu uniforma lor cenușie, cu fustă lungă și dreaptă, cu pălărie
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
sovietic, iar scutul lor, pus în România, alături de cel american, nu ne va lăsa să dormim liniștiți. Să sunăm deșteptarea la București! 25 iunie 2010 Vuvuzelele învățământului românesc Motto: lat. Nil novi sub sole. Nimic nou sub soare. (Regele Solomon, Ecleziastul, I-10) Când am aflat, după ce am urmărit cu sufletul la gură, rezultatul întâlnirii conspirative de la Snagov, că guvernul rămâne cum a fost, un val de bucurie duioasă m-a învăluit și mi-am zis că, uite, ministrul învățământului, Funeriu
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]