181 matches
-
activarea sistemelor aferente și eferente ale creierului" și "dezechilibrul activității integrative ale creierului", îndeosebi al complexului limbico-reticular, ce posibil determină tipul nevrozei. Astfel, patologia complexului hipotalamus - regiunea frontală a scoarței cerebrale induce nevroza isterică sau cea obsesivă, pe când disfuncția complexului hipocamp - amigdalar provoacă neurastenia. La baza formării "nevrozelor experimentale" drept factor patogenetic servește următoarea triadă „informațională”: E necesar de menționat, că nevrozele experimentale și cele clinice nu sunt identice - nevrozele experimentale servesc doar drept model al celor clinice și sunt predestinate
Nevroză () [Corola-website/Science/298705_a_300034]
-
asemenea participă în mecanismele inhibitoare medulare. În ultimele două decenii, teoria acțiunii excitatoare a GABA în faza timpurie de dezvoltare a fost de necontestat, fiind bazată pe experimente în vitro, pe felii de creier. Observațiile principale au fost că în Hipocampul și Neocortexul din creierul mamiferelor, în primul rând GABA are efecte excitatorii, și de fapt este neurotransmițătorul excitator cel mai important în multe regiuni ale creierului, înainte de dezvoltare maturare a glutamatului ergic din sinapse. Cu toate acestea, această teorie a
GABA () [Corola-website/Science/320597_a_321926]
-
pentru glutamat, cum ar fi receptorii NMDA. Datorită rolului său în plasticitatea sinaptica, glutamatul este implicat în funcțiile cognitive, cum ar fi învățarea și memorarea. Plasticitatea cunoscută sub numele de potențare pe termen lung are loc în sinapsele glutamatergice din hipocamp, neocortex, și alte regiuni din creier. Transportatorii de glutamat se găsesc în membranele neuronale și a celulelor gliale. Ei transporta rapid glutamatul din spațiul extracelular înăuntrul celulei. În leziuni cerebrale, aceștia pot lucra în sens invers, si glutamatul în exces
Acid glutamic () [Corola-website/Science/326873_a_328202]
-
așază amintirile, micile episoade autobiografice. Dereglezi și viața, și povestea ei. Trebuie să fi auzit de «narațiunile arestate»...“ „Da...“, am mințit dezinvolt. „Noi le declanșăm, prin scurtcircuitarea secțiunii amigdaliene. Semnalul cade, tăiat de la rădăcină. Informația nu trece mai departe, spre hipocamp; prin urmare, nu mai poate fi conștientizată. E ca și cum ai dormi de viu. Retezăm realitatea și o reținem o vreme, ruptă de proprietarul ei. La momentul potrivit, o cedăm altui proprietar. De regulă, celui care dă mai mult. Omul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
hipotalamus duce la stări de iritabilitate și heteroagresivitate. Au fost precizate rolul amigdalei, legătura ei cu agresivitatea fiind una complexă, având un rol excitator și unul inhibitor. Agresivitatea este facilitată de nucleii mediali și inhibată de nucleii centrali. Structura rinencefalică, hipocampul și girus cinguli sunt de asemenea implicate În agresivitate (cingulectomia a dus la calmarea violenței). Leziunile epileptice situate În sistemul limbic, implicând hipocampul ventral, amigdala și hipotalamusul medial ar modifica aceste structuri, astfel Încât persoanele devin mai mult sau mai puțin
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by G. Bădescu, D. Marinescu, I. Udriştoiu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1477]
-
excitator și unul inhibitor. Agresivitatea este facilitată de nucleii mediali și inhibată de nucleii centrali. Structura rinencefalică, hipocampul și girus cinguli sunt de asemenea implicate În agresivitate (cingulectomia a dus la calmarea violenței). Leziunile epileptice situate În sistemul limbic, implicând hipocampul ventral, amigdala și hipotalamusul medial ar modifica aceste structuri, astfel Încât persoanele devin mai mult sau mai puțin agresive. Rolul modelator Îl are amigdala, În acest fel se ajunge la alterarea comportamentului Într-un mod specific prin mal funcționarea sistemului limbic
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by G. Bădescu, D. Marinescu, I. Udriştoiu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1477]
-
a epilepsiei, precum și gradul de atingere lezională constituie de asemenea factori implicați În exprimarea agresivității. Datele neurochirurgicale de amigdalectomie arată implicarea acesteia În agresivitate prin scăderea definitivă a comportamentelor agresive În urma termocoagulării. De asemenea, talamotomia reduce comportamentele agresive. Deci, amigdala, hipocampul și hipotalamusul sunt implicate În medierea agresivității la om, astfel Încât descărcările din criză traversând aceste structuri și interferând cu funcția lor pot duce la comportamente agresive. Comportamentele agresive sunt legate de momentul crizei, fiind descrise aspecte ictale și interictale. Deoarece
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by G. Bădescu, D. Marinescu, I. Udriştoiu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1477]
-
din criză traversând aceste structuri și interferând cu funcția lor pot duce la comportamente agresive. Comportamentele agresive sunt legate de momentul crizei, fiind descrise aspecte ictale și interictale. Deoarece epilepsia temporală poate avea mecanisme de producere a crizelor cu interesarea hipocampului, amigdalei și hipotalamusului, s-a presupus a avea un rol primordial În generarea agresivității. Asocierea altor factori precum numărul mic de cazuri de agresivitate ictală, vechimea epilepsie cu afectare lezională a unor structuri și Întinderea În profunzime, studii la familii
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by G. Bădescu, D. Marinescu, I. Udriştoiu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1477]
-
prezintă o disfuncționalitate În epilepsia de lob temporal. Sistemul dorsal cuprinzând lobul parietal inferior, girus cinguli, cortexul prefrontal dorsal poate duce la manifestări emoționale, apatie, abulie, În timp ce sistemul ventral implicând proiecția cortexului temporal inferior, structurile temporolimbice care se proiectează În hipocamp și amigdală prin leziune ar duce la răspunsuri de agresivitate. Sistemul ventral, incluzând mecanisme câștigate, Învățate, corelate pe plan social duce la apariția de manifestări agresive chiar În prezența funcționării normale a sistemului dorsal. Astfel, ca urmare a crizelor și
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by G. Bădescu, D. Marinescu, I. Udriştoiu () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1477]
-
au fost identificate mutații în gena UBE3A. Gena este amprentată la nivelul creierului și codifică pentru ubiquitin protein ligaza având rol în „marcarea” proteinelor care urmează a fi degradate. Gena este exprimată predominant în celulele Purkinje ale cerebelului și în hipocamp, iar amprentarea prezintă specificitate de țesut: gena se exprimă matern la nivelul creierului și are expresie bialelică în restul țesuturilor (Clayton-Smith și colab., 2003). O parte dintre mecanismele genetice responsabile de apariția PWS-AS se regăsesc și în determinismul sindroamelor
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de oncogenetică și oncogenomică. Partea II by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91988_a_92483]
-
anumite regiuni ale sistemului nervos central la structurarea și modelarea ulterioară a trăsăturilor temperamentale. Acestea din urmă au ca substrat disfuncționalitatea persistentă a sistemului hipotalamo-hipofizo-suprarenal care reglează răspunsurile la stres (DEBELLIS și colab., 1999Ă dar și scăderile de volum a hipocampului și amigdalei, implicate în memorie și reglarea emoțională (DEBELLIS și colab., 1999, respectiv DRIESSEN, 2000Ă. În același cadru RINNE și colab. (2000Ă descriu scăderea serotoninemiei cerebrale la femeile cu TP borderline. În toate situațiile enumerate factorii declanșatori incriminați sunt psihotraumele
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
apă ce o susțin, dovedindu-se astfel maestru în arta marțială a destabilizării. În vreme ce prin cortexul arhitectului se învălmășeau semnale în curs de ordonare - mai toate legate de analitica jalnicei farse în care fusese, fără voie, coptat - între amigdala și hipocampul aferente lui se stârni un joc de ecouri, discret ca o repetiție sotto voce a Sirenelor. Comoțiile debutează cu o timiditate incredibilă, de care se leapădă însă pe măsură ce mediul le susține și amplifică printr-o întâmpinare dătătoare de ghes. Poate
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
străfundul nedistinct al memoriei și fragmentariul bazal al reprezentărilor o hârjoană inocentă degenerase în confruntare, sau poate că, invers, o infinitezimală fricțiune confundabilă cu mângâierea stârnise o erotică pasională. De-a lungul spiralelor lui de cercuri plictisite de sine însele, hipocampul amorsă o dinamică vertiginoasă a ieșirii din repetitiv prin contribuția omisiv-creativă a memoriei. Astfel, către ceasurile șase ale înserării, în plină incertitudine cosmică și terestră sporită de vânzoleala bicicletelor și câinilor scoși la plimbare, un semnal de pericol cu iz
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
neglijeu, largul se insinua introductiv într-o intimitate încă de venit. Spre a nu incomoda traficul de pe banda de asfalt, Ian călca iarba de pe marginea ei, mirat de spășeala tandră a pașilor ce-l purtau. Tumultul pericolului urcă progresiv din hipocamp înspre conștiință, unde fu însă confundat cu riscurile judiciare ale rolului său din tragicomedie. În zadar o neliniște nomadă mai adâncă și mai neagră încercă să se distingă de reprezentările ce-i ocupau momentan mintea; chipul ei apărea mereu mânjit
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
neurosecretorii hipotalamo-mezencefalice, hipotalamo-epitalamice, hipotalamo-epifizare, hipotalamo-amigdaliene etc., care asigură migrarea neurohormonilor hipotalamici la distanță spre diferite structuri subcorticale. S-a precizat astfel că conexiunile aferente și eferente ale hipotalamusului sunt atât intrinseci hipotalamo-hipofizare, cât și extrinseci cu structuri cereberale diverse ca: hipocampul, amigdala, talamusul, tegmentul trunchiului cerebral și chiar unele arii corticale. I.2.1.4. Alte structuri vegetative centrale Organele ependimare (subcomisural, paraventricular și subfornical), care conțin numeroase celule secretorii, au fost denumite de Roussy și Mosinger glande neurocrine ale encefalului
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
gastrice. Antagoniștii H2 sunt inhibitori puternici ai hipersecreției gastrice. Receptorii H3 sunt autoreceptori presinaptici, a căror stimulare diminuă eliberarea de histamină de la nivelul terminațiilor histaminergice centrale și periferice. În creier, receptorii H3 sunt localizați în cortexul cerebral, nucleul caudat și hipocamp. Stimularea lor de către histamină, metil-histamină și dimetil-histamină este antagonizată de tioperamină. Având localizare pre-sinaptică, receptorii H3 permit histaminei să participe la controlul propriei sale eliberări de la nivelul fibrelor histaminergice. Inactivarea histaminei se realizează în două etape. Într-un prim moment
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
de hormoni hipofizari. Extranevraxial, neurotensina produce, ca și substanța P, vasodilatație locală, hipotensiune și creștere a permeabilității vasculare. Peptidul vasoactiv intestinal (VIP). Format din 28 de aminoacizi are distribuție centrală și periferică difuză. La nivel cerebro-spinal se găsește în hipotalamus, hipocamp, amigdală și neocortex. Atât la nivel central, cât și în întreg tubul digestiv, plămâni, aparatul genital și pancreas, VIP este eliberat împreună cu acetilcolina, îndeplinind rol de cotransmițător al acesteia. În afara proprietăților neuromodulatoare, VIP îndeplinește rol și de mediator chimic activator
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
manifestări funcționale emoționale sau de expresie, al căror substrat nervos este reprezentat în mare parte de sistemul limbic (rinencefal) în strânsă legătură cu hipotalamusul și talamusul, la care sosesc aferentele senzoriale specifice (circuitul Papez). Dacă girusul cinguli și cornul Ammon (hipocamp) asigură interfața sistem limbic-hipotalamus, în ceea ce privește coloritul afectivo-emoțional al comportamentului alimentar, aceleași structuri limbice împreună cu alte formațiuni ale rinencefalului (nucleul accumbens, amigdala) realizează interfața cu manifestările motorii ale acestui comportament. Neuronii de proiecție corticală ai analizatorului vizual potențați de locus coeruleus
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
aceasta se adaugă sistemul ascendent dopaminergic din substanța neagră spre caudat-putamen, ce inițiază activitatea și orientarea animalului spre aliment. Vederea unui aliment preferat determină alertarea cortexului vizual și codificarea formei acestuia de către cortexul infratemporal; amigdala codifică principalele calități ale alimentului, hipocampul îl localizează în spațiu și memorie, iar cortexul frontal determină selecția bazată pe activitatea de integrare a tuturor acestor date efectuate de către celulele neuronale corticale stimulate. Decizia de a acționa este probabil trimisă de nucleul dorsal caudat, ce declanșează un
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
se realizează efectele de tip H2 (gastrosecretorii), inhibate de burimamidă și metiamidă. La nivel central, histamina îndeplinește atât rol de mediator chimic hipotalamic, cât și de modulator al activității și metabolismului cerebral. Activarea adenilatciclazei de către histamină a fost observată în hipocamp, hipotalamus și neocortex. Unele antidepresante par să acționeze prin blocarea adenilatciclazei sensibile la histamină. Inactivarea histaminei endogene și exogene se realizează fie prin metilare, cu ajutorul imidazol N-metil transferazei prezente în cantități mari în mucoasa gastrică, fie prin dezaminare oxidativă
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
setei prin concentrații mult mai înalte și în situații extreme, cum sunt deshidratarea intensă și hipovolemia severă. Comportamentul la sete implică, de asemenea, activitate motorie și memorare. Unele din structurile nervoase răspunzătoare de aceste funcții, precum nucleul olivar și respectiv hipocampul, prezintă receptori pentru Ang II, dar mecanismele de intervenție ale acesteia nu sunt încă precizate. II.8.2.2. Endotelinele (ET) reprezintă un grup de polipeptide endoteliale vasoactive (Yanagisawa și colab., 1988), formate din 21 de aminoacizi. Cele patru izoforme
Sistemul nervos vegetativ Anatomie, fiziologie, fiziopatologie by I. HAULICĂ () [Corola-publishinghouse/Science/100988_a_102280]
-
de argint Golgi a descris ciclul de viață al lui Plasmodium vivax și Plasmodium malariae, care provoacă malaria. A descris și tubul distal al nefronului, unitatea de bază a rinichiului. A reușit să obțină cele mai clare ilustrații histologice ale hipocampului uman prin metaoda sa de colorare. Pentru descoperirile sale primește Premiul Nobel împreună cu Santiago Ramón y Cajal, în 1906. Santiago Ramón y Cajal (1852-1934), histopatolog spaniol care se dedică studiului structurii microscopice a creierului. Rămâne cunoscut prin două trăsături dominante
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
diferitelor tipuri de celule nervoase (descrie celulele interstițiale numite Cajal, la conjuncția neuromusculară), descoperă conul de creștere al neuronului și contiguitatea în creier (și nu continuitatea). De asemenea, el elaborează "doctrina neuronală" (organizarea reticulară a sistemului nervos). Circuit neuronal în hipocampul șobolanului Circuit neuronal în creierul mic Structura retinei În 1906 primește, împreună cu Camillo Golgi, Premiul Nobel pentru fiziologie și medicină în domeniul sistemului nervos. Franz Nissl (1860-1919), neuropatolog german, lucrează ca psihiatru la spitalul universitar din Heidelberg, condus de Profesorul
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
LIVIU REBREANU Centrii motivației sexuale și procreația Hipotalamusul este considerat centrul motivației sexuale fără ca rolul său preponderent față de mecanismele extrahipotalamice să fie dovedit cu certitudine. Lezarea structurilor hipotalamice poate duce la hipersexualitate (unele leziuni de lob temporal, de amigdală, de hipocamp induc prin efect pubertatea precoce); unele stimulări electrice determină răspunsuri sexuale parțiale (erecții, ejaculări etc.), iar în cursul actului sexual, în sistemul limbic, apar modele EEG caracteristice (importante în evaluarea pervertirii sexuale). Leziuni mici apărute la nivelul hipotalamusului, implantări locale
Asistenţa la naştere în prezentaţie craniană şi pelvină by Mihai Botez, Vasile Butnar, Adrian Juverdeanu () [Corola-publishinghouse/Science/305_a_1432]
-
pupilare, aritmii cardiace, câteodată areflexie osteotendinoasă [55]. La vârstnic au loc atrofia emisferelor cerebrale și a cerebelului, cauzele fiind predispoziția genetică și scăderea fluxului sangvin cerebral. Depopularea neuronală și gliala are loc în cortexul cerebral (în special ariile asociative) și hipocamp. Depopularea neuronală și glială are loc în cortexul cerebral (în special ariile asociative) și hipocamp. Rezultatul este instalarea demenței; in functie de etiologie există mai multe tipuri de demențe: Alzheimer (cu determinism genetic), vasculare, posttraumatice, de cauza infecțioasă, anoxice, toxice
MOTRICITATEA – O ABORDARE FIZIOFARMACOLOGICĂ by BOGDAN-ALEXANDRU HAGIU () [Corola-publishinghouse/Science/1758_a_92281]