507 matches
-
Atunci erau frecvente noțiunile de "lume obiectivă", "adevăr obectiv", iar interesul teoretic era îndreptat spre corporalitatea din ordinea spațio-temporală universală. Aceiași termeni se foloseau și în explicațiile date proceselor psihice ale fiecărei persoane, ale fiecărui individ din comunități, familii, popoare. Idealizările mărimilor, maselor, numerelor, figurilor, dreptelor, polilor, suprafețelor au dus la descoperirea infinității matematice. Natura și lumea intuitivă pe care omul și-o formează prin reprezentări se completează cu o lume matematică din care sunt scoase alte obiecte posibile. Știința spiritului
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
se simt stingheriți de canoanele bisericești. Cu „lunecarea-i de șopârlă”, călugărul Ghermănuță pare o „jivină” ageră a pădurii. Grațioasa matroană Floricica (fiică a protopopului N. Conta, care avea proprietăți la Dumbrava Roșie) prezintă profilul unui portret de Domenico Veneziano, idealizarea fiind un mod de a focaliza privirile asupra modelului: „O singură dată în viața mea am simțit părerea de rău că nu sunt pictor!...” Când Floricica se ivește, decorativ, în cerdacul casei de țară, „în haină albă de dimineață și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287441_a_288770]
-
ea indică mișcarea sufletului care se ridică de la experiența supusă schimbării, la adevărul imutabil, circumscris de tensiunea dintre existență și idee. Acest adevăr, cunoscut ca fiind de derivare platonică, indică direcția fundamentală a gândirii grecești, îndreptată spre transcenderea devenirii, spre idealizarea totalității formale. De aici ia naștere acel ideal teoretic înțeles ca efort de sustragere de la coruperea timpului și atingere a fericirii dată de strânsa legătură dintre existență și perfecțiune: totul se naște, se dezvoltă, se degradează și moare, doar ideile
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
este de acceptat în universitate, cea aplicativă putând fi dezvoltată doar în centre de mai mică importanță, care să fie asociate cu afacerile rutiniere. Astăzi însă ar mai fi relevante asemenea poziții? Înainte de a formula un răspuns trebuie să evităm idealizarea lumii universitare clasice și să admitem că e cazul să nu ne lăsăm ademeniți de nostalgia „turnului de fildeș” al cunoașterii pure, dezinteresate, adică desprinse programatic de orice aplicabilitate. Utilitatea și forma cea mai la îndemână de comensurare a acesteia
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
și formații diferite - de la C. Dimitriu-Bârlad pînă la Milița Petrașcu, trecînd prin Jalea, Medrea și Han - au izbutit s-o realizeze. Mai toți scriitorii sînt înfățișați frontal și simetric, într-o manieră realist-convențională. O unică tentativă, nu foarte accentuată, de idealizare simbolică prezintă bustul lui Eminescu. Dar adevăratul și singurul "rebel" se dovedește Caragiale: Oscar Späthe l-a reprezentat purtînd căciulă, cu capul întors spre stînga și cu privirea îndreptată în sus. Duhul scriitorului l-a smuls pe sculptor din somnul
Lista lui Petrovici by Ștefan Cazimir () [Corola-journal/Journalistic/7100_a_8425]
-
scoate În evidență premisa lor, potrivit căreia punctele esențiale ar fi interrelații abstracte și tehnice, independente de vreun context particular. După cum explică foarte bine Fitzgerald: „Aceste planuri ar fi fost optimiste chiar și În Statele Unite, deoarece se bazau pe o idealizare nerealistă a naturii și a comportamentului uman. Ele arătau ce ar face americanii dacă ar avea milioane de acri de teren plat, un număr uriaș de lucrători și un guvern care să nu precupețească nici o cheltuială pentru a susține obiectivele
[Corola-publishinghouse/Administrative/2012_a_3337]
-
ca un poet al „crizei de ideal”, reflectând zbuciumul stării de tranziție, ori ca un poet al aspirației și al tăgadei, în descendența lui Tudor Arghezi (cu care se înrudește și prin cultivarea unui anumit tip de limbaj). Odată abandonate idealizarea vieții și transfigurarea prozaismului realității în sensul aspirațiilor romantice, în pagină sunt aduse abisul sufletesc, descurajarea în fața lipsei de țel spiritual, golirea de sensuri înalte a dragostei, creației, chiar a existenței. Versurile, senine altădată, devin „supărate rău”, iar poetul se
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290090_a_291419]
-
argumentative și acribiei documentaristului. Complexul bacovian este cartea care ajunge la soluționarea tendințelor contrarii una alteia și amândouă spiritului bacovian: minimalizare, pe de o parte, punctul comun al teoriilor din această zona hermeneutică este ideea decadenței; pe de altă parte, idealizarea, entuziasmul naiv, pe linia prejudecății descendenței simboliste. Titlurile din Complexul bacovian sunt în sine elocvente și fiecare capitol poate fi considerat o carte: structură exigentă, situare diacronică și sincronică a tezei elaborate, dezvoltare concentrică a ideii, la fiecare întoarcere asupra
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
considera ca fiind mai bune vremurile de altădată. Acesta este unul dintre miturile fondatoare ale tuturor utopiilor anticapitaliste, inclusiv al socialismului. Mereu vremurile care au trecut au fost ,,mai bune" decât cele pe care le traversăm. Există un fel de idealizare a trecutului, ceva fals care ne face să credem că atunci oamenii trăiau mai mult și mai bine și mai ales erau mai liniștiți, mult mai liniștiți. De fapt vremurile de dinaintea capitalismului nu erau bune și nici idilice. Peisajele pictorilor
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
sistem filozofic. Fascinația exercitată de Hamlet își găsește categoricul suport argumentativ în condiția de orfan a lui Camil Petrescu. Dacă metodele psihanalizei moderne evidențiază, în scrierile sale, un veritabil complex matern, aceleași texte indică o tentativă de reabilitare, chiar de idealizare a tatălui. Am remarcat că Ștefan Gheorghidiu își apără cu un nobil entuziasm părintele în fața acuzațiilor celorlalți membri ai familiei, care îl învinuiau pe Corneliu că și-a lăsat copiii fără avere din naivitate și lipsă de pragmatism. Tot eșafodajul
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
sancțiuni pozitive și negative, norme socioculturale bine structurate, presiune asupra indivizilor și grupurilor, cu ajutorul opiniei publice bine dirijate - a unui individ docil și a unor mase silențioase. Modelul omului sovietic, găsit de Levada și echipa sa, s-a născut din idealizarea statului socialist paternalist, din crearea opoziției dintre lumea noastră justă și lumea lor, injustă, dintre ai noștri, cei buni, și alții, neapărat răi. Patria-mamă are solicitudinea unei ocrotitoare, își iubește fiii și evită asumarea rolului de părinte-șef sau de
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
al noii puteri, el intră fără ezitare în slujba acesteia și este răsplătit cu posturi convenabile, astfel încât ajunge să se identifice: „Eu nu aș putea spune că a fost greu în comunism - nu că am avut eu funcții de răspundere...”. Idealizarea perioadei sale de succes nu e lipsită de o motivație adecvată: „Înainte de revoluție, chiar dacă era greu de trăit, că e vorba despre mâncare, primul obiect al omului este mâncarea șs.n.ț... Dar, dacă te orientai șs.n.ț, într-
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
fel ca în cazul inteligențelor multiple, există și aici anumite precauții pe care un cadru didactic e bine să le conștientizeze. Iată câteva limite posibile: - orientarea pronunțată către viitor poate duce la o anumită incapacitate de a gestiona cerințele imediate; - idealizarea obiectivului urmărit poate implica o anumită deziluzie la confruntarea cu faptele (disproporția dintre intențiile generoase de la început și posibilitățile modeste de concretizare); - costurile derulării unui proiect pot fi uneori mult prea mari în raport cu beneficiile oferite; - centrarea pe activitatea de cercetare
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
și stilistică, individualizată de mărci ale hieratismului, de voite disonanțe și „stângăcii”, tinde să creeze echivalențe verbale, poetice ale artei religioase bizantine: poemul-„icoană”, stilizare care își subliniază propria convenție estetică (în special refuzul perspectivei: cale a spiritualizării și a idealizării, la antipodul tratării realiste). Pitorescul galeriei de portrete ale deținuților din arghezienele Flori de mucigai (1931), de la șarlatani și escroci ca Lache sau cel din Candori la senzualele Rada și Tinca, ori „Fătălăul”, cu ambiguitatea lui anatomică, altfel, „tâlhar de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
vătămăm atunci cînd deșertăm povara vieții noastre. (The unfortunate fathers; Chatterton 1803iii: 229; vezi și comentariile lui Kaplan 1989: 136; precum și ale lui Taylor 1978: 250ff) Donald S. Taylor (1978: 252) vede în eroul narativ George Hinckley pe bună dreptate "idealizarea de sine a lui Chatterton" (Chatterton's idealization of himself). Argumentele de mai sus invocate în favoarea suicidului ca act deliberat par a fi inspirate din filosofia lui David Hume, deși micul eseul al gînditorului scoțian pe tema sinuciderii (Of suicide
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
pentru apariția unor nedorite imbolduri oedipale. Acestea stimulează impulsul de a controla anxietatea, ca de altfel și spiritul rebel, coroborat cu tendința de distanțare față de familie. Este o viziune căreia i-a subscris și fiica sa, Anna Freud 29. De-idealizarea (conștientizarea imperfecțiunii parentale), alături de "dezrobirea" psihică a adolescentului generează o anumita înstrăinare între pă-rinți și copii. Neliniștea interioară generată de fluctuațiile hormonale ale adolescentului exacerbează aceste dificultăți de relaționare, iar diminuarea gradului de apropiere dintre părinți și adolescenți este consecința
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
Romanele medievale reprezintă un gen ce se preocupă exclusiv de problemele masculine și care pune experiențele acestora într-o poziție privilegiată. 37 „Romanele curtenești au fost receptate de criticii feminiști ca o mistificare ideologică a societății patriarhale și care, prin idealizarea dragostei și a căsătoriei, cer complicitatea cititoarelor feminine cu ideologia tradițională a genului.”38 Personajele feminine ocupau de cele mai multe ori poziții secundare, aveau un rol de fundal, marginal, pe lângă erou, necesare în creionarea acestuia, nu lipseau însă cu desăvârșire. Erau
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
o are Boccaccio asupra femeilor și a dragostei și pentru trecerea sa frecventă de la imagini exaltate la un realism popular.”585 Sesizăm așadar o perspectivă duală asupra femeii, pe care o regăseam și la Geoffrey Chaucer, pe de o parte idealizare oarecum exagerată, pe de altă parte spirit critic, ironie fină. Francesco De Sanctis, vorbind despre aceste prime încercări literare ale lui Boccaccio, afirma: „Găsești în ele repertoriul obișnuit, îndrăgostirea, suspinele, dorințele, pocăințele, întoarcerea spre Dumnezeu și spre Maica Domnului; dar
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
apărea/ Ca fenix din Arabia/ Ce una-i doar în lumeantreagă,/ Cum una-i și aleasa-mi dragă.” 653. Personajul feminin pozitiv are de multe ori trăsături ce îl fac străin de lumea profană, comună, și îl ridică pe culmile idealizării, într-o sferă a visării și a intangibilului; femeia își pierde materialitatea concretă, devenind din ce în ce mai abstractă: „N-avea cosițe roș-văpaie,/ Nici castanii, și nici bălaie,/ Ci mi-au părut de-adevărat/ De aur că erau, curat.”654 Ca și în
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
umbrelor. Sinuciderea rămâne o renunțare la speranță, o frică în fața necunoscutului suferinței, un semn al unui orgoliu exacerbat, trădează o dezrădăcinare totală de tot ceea ce înseamnă rațiune, o lipsă a înțelepciunii și a acceptării vieții așa cum este, nu doar o idealizare a ei. Oricât ar încerca autorul să le înfățișeze în postura de victime pe unele eroine ale sale, gesturile lor nu pot fi totuși întru-totul scuzabile sau acceptabile, pentru că neștiința și naivitatea au un preț: Hypsipyle, deși generoasă și primitoare
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
de la o operă la alta și uneori chiar în cadrul aceleiași scrieri.988 Părerea noastră este că autorul englez, în ciuda unor aluzii ironice antifeministe, rămâne un mare iubitor al acesteia și tocmai latura critică prin care o percepe dovedește nu o idealizare gratuită, lipsită de verosimilitate, ci un realism obiectiv: Chaucer insistă pe faptul că femeia nu este o creatură eminamente negativă, așa cum o portretizau unele scrieri antice sau medievale, are și calități ce nu pot fi contestate, este o complexitate, de
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
clasic al termenului, trece într-un plan secund, primând plăcerea, remarcăm utilizarea unor mijloace cu totul noi, originale. Sunt conștienți că reîntoarcerea la o viață morală reprezintă singura temelie pe care o societate poate fi construită 1058, însă resping dogmatismul, idealizarea exagerată, punând pe prim plan autenticitatea, omenescul. Cu toate că schițează o decădere morală a lumii lor diegetice, „didacticismul direct este evitat, însă avem un excipit penitent: condamnarea păcatului, corectarea abuzurilor, incriminarea ipocriziei.”1059 Ei au reușit să arate că lumea nu
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
se realiza totuși o particularizare, în sensul unei încadrări spațio-temporale, ci natura în coordonatele ei schematice, prin care individualul devine doar o marcă, un semn al generalului. Arta clasică devine, așadar, o "artă de interpretare, un idealism."22 În sensul idealizării trebuie perceput și scopul moralizator căruia este necesar să i se subordoneze creațiile în viziunea clasică. Opera trebuie să placă, dar și să învețe, subsumându-se unei utilități de natură didactică. Principiul apare încă de la Horațiu prin acel faimos utile
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
sancționeze puternic și evident faptele personajelor, răsplătind binele și pedepsind răul. Prin aceste elemente, clasicismul nu ducea doar la concretizarea unor paradigme morale, ci implicit ajuta la crearea unei utopii ficționale care, ca orice utopie, nu reprezintă realitatea, ci o idealizare a acesteia întrucât viața în complexitatea ei nu favorizează, din nefericire, doar pe cei buni, după cum, de altfel, nici nu oferă posibilitatea unei împărțiri maniheiste. Ce este interesant, însă, în ceea ce privește utopia clasică este faptul că, pentru a o impune, autorii
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
șir, ceea ce-l face extrem de atrăgător, având în vedere că măsoară un metru și optzeci și cinci. De regulă, se îmbracă bine, conduce mașini decente și, în ciuda brutalităților de limbaj, pare destul de manierat. Toate acestea sunt strategii ale procesului de idealizare, firește. Dar Chandler însuși pare să fi corespuns modelului atribuit eroului său. Fotografiile ni-l arată drept un gentleman pe deplin integrat epocii sale, deși, adeseori, comportamentul său șoca audiența: spre sfârșitul Marii Depresiuni, se remarca la reuniunile petroliștilor bogați
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]