282 matches
-
într-o altă lucrare importantă a momentului, anume Despre tropi (1729). În respectivul tratat, Du Marsais enumeră, pentru început, parodia printre figurile "sensului adaptat", apropiind-o din nou de retorică, după modelul conceptual antic. Ulterior însă, face referiri la aspectul literarității parodiilor și revine obsesiv la aceeași idee apreciată și de Swift, privind-o însă din punctul de vedere care îl interesează, cel al filozofiei gramaticii. Recunoașterii modelului livresc Du Marsais îi adaugă condiția prezervării literale, în hipertext, a limbajului din
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
locotenentului francez a lui John Fowles, Evanghelia după Isus Hristos de José Saramago, Cartea lui Daniel a lui E.L. Doctorow etc.). Descrierea a ceea ce s-a numit, în traducerea românească (Ce este literatura?), literaturitatea textului și a funcționat mai târziu drept literaritate va putea fi făcută, așadar, doar printr-un limbaj de specialitate, adecvat, rezervându-și marje de eroare cât mai reduse. În cadrul acestui limbaj, parodia și parodierea sunt fenomene asupra cărora formaliștii s-au aplecat cu obstinație, motivați de faptul că
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
regândesc participarea la viața cetății, transformată în "satul planetar", fiecare în felul lui. De la artistul militant până la cel retras în intimitatea unui curs universitar de creative writing, toți știu și promovează cu certitudine un lucru: dominația ficțiunii. În cazul nostru, literaritatea textului scris. Traversând Oceanul, îl găsim pe romancierul postmodern și în postura scriitorului de meserie, care produce, la propriu și la figurat, scrieri pentru a se întreține și caută să câștige aderență la public. Libertatea, atât a individului, cât și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
modernității legitimează cunoașterea unui lucru nu în termenii trecutului, ci în cei ai viitorului"334. Preluând conceptele, în mare parte tributare filosofiei, teoreticienii/ criticii postmodernismului literar au lansat și ei o importantă viziune asupra actului de a scrie și a literarității textelor (de care nu ne putem priva, cel puțin timp de o jumătate de secol). E vorba de teoria (certificată în practică de numeroși autori din cele mai diferite spații lingvistice precum Fuentes, Rushdie, Fowles, Eco, Tournier, Calvino, Márquez, Saramago
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
locul aici sunt dovada vie a faptului că, în parodia romanescă postmodernă, la conturarea Cărții contribuie, cu propriile mijloace, scriitorul, protagoniștii, istoria și cititorul. Se reunesc două tipuri de date mai importante ce caracterizează atît fenomenul în mare, cît și literaritatea lui: continuitatea și ruptura. Majoritatea romancierilor postmoderni "adoptă" trecutul ca principală sursă inspiratorie. Se întorc, istoricizând, și recuperează parte din ceea ce s-a spus ori scris deja despre anumite evenimente (care pot fi și ficționale, și mai mult sau mai
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
limpede cum romancierii caută să-și precizeze modelul (modelele) pentru a-și etala ulterior distanțarea față de el (ele). Iată de ce orice încercare de definire a parodiei romanești trebuie să ia în calcul revenirea, cât privește procedeele și strategiile narative, la "literaritatea literaturii". Aceasta și din pricină că parodia a fost, de la origini și până în Renaștere, cu rare excepții, considerată un produs literar parazit, vulgar și vulgarizant, căruia i-ar lipsi individualitatea, originalitatea și geniul creatorului autentic. Revenirea ei în forță din primele decenii
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
suite jusqu'à la fin des textes. Celui-ci n'échappe pas à la règle: il l'expose et s'y expose. Lira bien qui lira le dernier", în G. Genette, op. cit., Seuil, Paris, 1982. 53 Pentru G. Genette, aceasta numește literaritatea literaturii, adică "ansamblul categoriilor generale sau transcendente tipuri de discurs, moduri de enunțare, genuri literare etc. pe care le relevă fiecare text singular" (cf. op. cit., p. 7). 54"Toute relation unissant un texte B (que j'appellerai hypertexte) à un
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
în opoziție cu toate celelalte stiluri funcționale, termenii de diferențiere fiind artistic/nonartistic. Domeniul de manifestare este sfera esteticului; comunicarea artistică este definită prin funcția poetică (estetică/stilistică), prin finalitate dublă (cunoaștere artistică și delectare estetică), prin convenționalitate (ficționalitate și literaritate a discursului). Textul literar este permisiv în raport cu toate celelalte stiluri funcționale (cele mai diverse tipuri de discurs și de limbaje specializate sunt „absorbite“ în scriitura operei literare). Comunicările specifice sunt scrise sau orale (folclorul literar, spectacolul teatral - formă sincretică a
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
practicile și la reprezentările caracteristice societății care folosește scrisul. Prin urmare, a studia literația înseamnă a analiza utilizarea scrierii, repartiția socială a cunoașterii și valorile vehiculate de lumea alfabetizată. V. scris și oral, suport al scrierii. CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN LITERARITATE. Formaliștii ruși au insistat asupra posibilității și necesității de a studia faptele ce țin de literatură fără a apela la elemente extraliterare, astfel încît teoria literaturii să studieze numai literaritatea operelor, adică procedeele prin care ele aparțin artei și funcționării
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
scris și oral, suport al scrierii. CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN LITERARITATE. Formaliștii ruși au insistat asupra posibilității și necesității de a studia faptele ce țin de literatură fără a apela la elemente extraliterare, astfel încît teoria literaturii să studieze numai literaritatea operelor, adică procedeele prin care ele aparțin artei și funcționării estetice a limbii. Ulterior, G. Genette a stabilit că se pot distinge cel puțin două tipuri de literaritate: 1) o literaritate constitutivă, care reunește ficțiunea și dicțiunea (poezia, definită formal
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
a apela la elemente extraliterare, astfel încît teoria literaturii să studieze numai literaritatea operelor, adică procedeele prin care ele aparțin artei și funcționării estetice a limbii. Ulterior, G. Genette a stabilit că se pot distinge cel puțin două tipuri de literaritate: 1) o literaritate constitutivă, care reunește ficțiunea și dicțiunea (poezia, definită formal), două activități verbale cu un scop estetic determinat, și 2) o literaritate condițională, ce cuprinde opere de diferite genuri, fără un scop estetic instituționalizat (precum autobiografia, jurnalul etc.
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
elemente extraliterare, astfel încît teoria literaturii să studieze numai literaritatea operelor, adică procedeele prin care ele aparțin artei și funcționării estetice a limbii. Ulterior, G. Genette a stabilit că se pot distinge cel puțin două tipuri de literaritate: 1) o literaritate constitutivă, care reunește ficțiunea și dicțiunea (poezia, definită formal), două activități verbale cu un scop estetic determinat, și 2) o literaritate condițională, ce cuprinde opere de diferite genuri, fără un scop estetic instituționalizat (precum autobiografia, jurnalul etc.), care intră în
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
a limbii. Ulterior, G. Genette a stabilit că se pot distinge cel puțin două tipuri de literaritate: 1) o literaritate constitutivă, care reunește ficțiunea și dicțiunea (poezia, definită formal), două activități verbale cu un scop estetic determinat, și 2) o literaritate condițională, ce cuprinde opere de diferite genuri, fără un scop estetic instituționalizat (precum autobiografia, jurnalul etc.), care intră în domeniul literaturii, dacă devin obiectul unei atenții estetice. Totuși, cercetarea lingvistică constată că "formele literare" (figuri, procedee, organizări discursive sau narative
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
literare" (figuri, procedee, organizări discursive sau narative) nu au nimic specific sub aspectul literaturii, fiindcă se găsesc și în alte tipuri de discurs, astfel că, în imposibilitatea de a recunoaște legi sau regularități care să fie proprii discursului literar, conceptul "literaritate" se poate considera în cadrul structurii textului ca fiind lipsit de sens, dar cu un anumit statut de conotație socială (care variază după cultură și după epocă). Aceasta nu împiedică însă distingerea discursului literar ca o clasă autonomă în interiorul unei tipologii
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
nu afectează nivelul discursului teoretic, solid sprijinit pe erudiție și vizând subiecte controversate, precum condițiile de existență ale genului romanesc (În jurul romanului, 1959), raporturile dintre arte și importanța criticii științifice bazate pe adevăr (Artă și arte, 1965), zone speciale ale literarității (Literatura de frontieră, 1969), funcția artei în era comunicării (Proză și luciditate, 1974), dezagregarea structurală a povestirii de tip clasic prin multiplicarea perspectivelor și a vocilor narative (Mobilitatea privirii, 1976). Opțiunile și problematica abordată în această serie anunță tehnici de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287610_a_288939]
-
cu promptitudine încă din Aduceți verbele printr-o strategie bine calculată. Asumându-și un discurs estetizant- asertoric - prin titluri ca Prefață, Cântec, Elegie, Dialog, precum și prin numeroasele poeme omologate ca simple „teze” -, autoarea pare să se instaleze benevol sub umbrela literarității, pentru ca apoi să degradeze poeticul prin sabotări sistematice: „Supraviețuirea prin simboluri/ prin deprinderi dozate bine gândite:/ febra la cinci pasta de ras biberonul// Ventuza asta pusă pe-obiecte/ îmblânzind justificând dinafară// Simboluri niciodată ratate: de pe-acum/ ne jucăm de-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288793_a_290122]
-
se administrează constituie o selecție, prin forța lucrurilor limitată - și că mult mai multe se ascund sub suprafața romanului, în partea nevăzută a vieții acelei "persoane”. Dar, în spiritul textualist-structuralist menționat mai sus, mulți au căutat să reevalueze o nouă literaritate care să ne aducă aminte că personajele de roman nu sînt decît "simple cuvinte”, nu sînt reprezentări și nu trebuie "recuperate” prin aplicarea directă și abruptă a analizei psihologice amatoristice (sau profesionale). Una din contestațiile generate de asemenea reacții - uzuale
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
3.2. Reportajul Orientarea spre problemele sociale, spre om, spre suferințele sale duce la afirmarea preferinței pentru reportaj ca modalitate de menținere a contactului cu lumea contemporană, cu realitatea. Deși grupul de la Cadran și reprezentanții literaturii de avangardă tratează domeniul literarității de pe poziții distincte, se poate stabili o apropiere între cele două grupări tocmai la nivelul acesta al respingerii poeziei absolutului și al orientării spre concret, spre reportaj (în Cadran, reportajul suplinește lipsa prozei - în revistă nu apare decât o singură
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
nopții”, ST, 1966, 5; Dana Crivăț, „Omul de la miezul nopții”, TTR, 1967, 1; Corneliu Popel, „Întoarcerea în anotimp”, IL, 1969, 1; Victor Felea, „Întoarcerea în anotimp”, ST, 1969, 1; Dumitru Micu, „Întoarcerea în anotimp”, RL, 1969, 6; Alexandra Indrieș, Despre literaritate, O, 1969, 6; Nicolae Balotă, „Întoarcerea în anotimp”, F, 1969, 3; Nae Antonescu, „Spirală”, ST, 1969, 5; Nae Antonescu, „Ispititoarea pasăre de foc”, F, 1975, 6; Paul Dugneanu, „Ispititoarea pasăre de foc”, RL, 1975, 29; Virgil Mihaiu, Muzica rememorării, ST
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288463_a_289792]
-
acestora (logica fiind una belică). Desigur, între discursul inflamat al lui Ahile, de pildă, și discursul procurorului sovietic Vâșinski, marele acuzator la procesele înscenate de Stalin (care își numea victimele „vipere lubrice”), diferența este una de context, stil, convenție și literaritate: Ahile este personaj de epopee, Vâșinski este un individ abominabil în carne și oase, un om nou, produs tipic al regimului comunist. Aceeași diferențiere este valabilă și între carnagiul exagerat comis de Ulise asupra pețitorilor insolenți ai Penelopei și uriașele
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
de ușor pe cât își dorește și pe cât o pretinde"); metatextualitatea ("relația [...] de "comentariu" care unește un text cu un altul despre care vorbește, fără a-l cita (a-l convoca) neapărat, adică, la limită, chiar fără a-l numi"); arhitextualitatea ("literaritatea literaturii", "ansamblul de categorii generale sau transcendente - tipuri de discurs, moduri de enunțare, genuri literare etc. - de la care se revendică fiecare text general"); și hipertextualitatea ("orice relație care unește un text B (pe care îl voi numi hipertext) cu un
[Corola-publishinghouse/Science/84995_a_85780]
-
pe ideea că "în arta contează nu conținutul, ci formă, ca primordială este teatralitatea ca atare", comentează Angelina Roșca [p.16]. Teatralitatea este un ansamblu de elemente specifice care valorifica potențialitatea vizuală, auditiva, expresiva a fenomenelor 149. Dacă conceptul de literaritate este specific exclusiv procedeelor literare, conceptul de teatralitate se raportează la o mare diversitate de referințe, în afară sferei directe de teatru, având un sens metaforic larg care ține de theatrum mundi (teatrul lumii, teatrul operațiilor etc.) și un sens
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/881_a_2389]
-
La parure, p.227]. 147 În opinia lui Cesare Pavese, "personajul este o concepție teatrală, si nu specific narativa" [apud Tiutiuca, p.230]. 148 Introducerea conceptului de teatralitate este comparată de Claude Amey [1998, p.67] cu introducerea conceptului de literaritate, creat de R.Jakobson în 1919 pentru a desemna structura și funcționarea faptului literar. 149 R. Barthes califica teatralitatea că densitate de semne constituite din "artifices sensoriels, gestes, tons, distances, substances, lumières, qui submerge le texte sous la plénitude de
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/881_a_2389]
-
dinainte de 1990, norma limbii literare scrise era prezentată ca model dezirabil pentru limba vorbită, din care lucrările de cultivare a limbii extrăgeau greșeli de exprimare și le criticau prin raportare la standardele comunicării scrise planificate. Deși unele dintre faptele de "literaritate" sunt comune celor două registre, limba vorbită are norme proprii de organizare, care se îndepărtează de standardele limbii scrise datorită particularităților intrinseci ale oralității în raport cu literalitatea (pentru aspecte specifice ale comunicării orale în raport cu comunicarea scrisă, vezi, de pildă, Ionescu Ruxăndoiu
[Corola-publishinghouse/Science/85005_a_85791]
-
opera - către formele literare produse de convenții de gen, acceptate pe durate medii de timp, mai rapide decât temporalitatea aproape imperceptibilă a ofilirii textelor, dar mai lente decât conjuncturile socio-economico-politice exterioare literaturii. În sfârșit, autorul Istoriei... se bizuie pe înțelegerea literarității drept aspirație spre conformitatea cu anumite norme. Volumul apărut se oprește pe teritoriul romantismului, fără a-l epuiza. Pe acest segment temporal se urmăresc evoluția tiparelor scrisului în raport cu oralitatea, convențiile cărturărești față de cele populare, stilul sacru diferențiat de cel profan
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287990_a_289319]