191 matches
-
denumit la romani și Bacchus sau Liber. Era de asemenea poreclit Bromius, la orfici Lyaeus etc. era una dintre cele mai importante divinități cunoscute în vechime, al cărei cult era răspândit în întreaga lume. Dionis era fiul lui Zeus cu muritoarea Semele, fiica regelui teban Cadmus și a Harmoniei. Se număra deci din cea de-a doua generație de zei olimpieni. Semele își găsi sfârșitul datorită geloasei Hera, care o determinase să-i ceară lui Zeus să i se arate în
Dionis () [Corola-website/Science/296863_a_298192]
-
prezentate în detaliu istoria, geografia și cultura Atlantidei, în paralel cu istoria, organizarea socială și cultura vechilor atenieni. După Critias, în vechime zeii și-au împărțit între ei pământul, Atlantida fiind atribuită lui Poseidon. Poseidon s-a îndrăgostit de o muritoare numită Clito de pe această insulă, cu care a avut 10 copii. Cel mai mare, Atlas, a dat numele regiunii, și a devenit primul rege al ei. În continuare, Critias descrie geografia insulei în detaliu, amintind de bogățiile naturale, de climatul
Atlantida () [Corola-website/Science/309551_a_310880]
-
crește și devine un tânăr frumos și curajos. Îndrăgostit de Danae, Polydectes vede însă în Perseu o piedică în calea dragostei lui. Cu gândul ascuns să-l piardă, el îl trimite pe viteazul tânăr să-i aducă capul Meduzei, singura muritoare dintre gorgone. Perseu a fost ajutat de zeii din Olimp pentru săvârșirea acestei fapte, mai cu seamă de Hermes, care îi dărui spada sa ascuțită (singura care o putea străpunge pe Medusa) și de Atena, care îi dădu un scut
Perseu () [Corola-website/Science/299035_a_300364]
-
lui Zeus. Drept pedeapsă pentru actul său necugetat, Apollo a fost osândit de Zeus să slujească timp de un an, ca sclav, pe un muritor. El și-a ispășit pedeapsa păzind turmele lui Admetus. Apollo a iubit numeroase nimfe și muritoare, printre care pe Daphne, Cirene, Marpessa, Cassandra și uneori chiar tineri ca Hyacinthus și Cyparisus. Zeul era înfățișat ca un tânăr frumos și înalt, cu o statură zveltă și impunătoare. Era reprezentat, uneori, cantand la lira. Atributele lui erau multiple
Apollo (mitologie) () [Corola-website/Science/314050_a_315379]
-
starea ei ontologică, iar interpretarea lui George Popa merge În direcția recunoașterii faptului că fata de Împărat și Luceafărul sunt meniți să rămână două entități străine una de alta. Pentru Hyperion notează autorul - „pătimirea umană Îmbracă forma iubirii pentru o muritoare”. Dar sentimentele sale vizează substanța „unui prototip, a unui absolut În ordine umană”. În contrast cu aceste trăiri care se petrec În spații adecvate, lumea lui Cătălin relevă „un spațiu geometric Închis, fix”, lipsit de tensiuni existențiale. Pe de altă parte, spațiul
ANUL 4 • NR. 18-19 • MARTIE-APRILIE • 2011 by Adrian Voica () [Corola-journal/Imaginative/88_a_1557]
-
a unui aventurar atât de fin încît a fost în stare să facă pe un om serios precum era Carol V, împăratul, să-i întărească un arbore genealogic al cărui începători sânt însuși bătrânul Jupiter, zeul zeilor din Olimp, și muritoarea Alcmene. E drept că Jupiter însuși nu figurează în arborele genealogic, dar e pus ca începător al neamului ilustru al Eraclizilor un erou al Iliadei lui Omer, Tlepolem, fiul lui Ercule, deci nepot de fiu al lui Jupiter, care, oștindu-se
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
a unui aventurar atât de fin încît a fost în stare să facă pe un om serios precum era Carol V, împăratul, să-i întărească un arbore genealogic al cărui începători sânt însuși bătrânul Jupiter, zeul zeilor din Olimp, și muritoarea Alcmene. E drept că Jupiter însuși nu figurează în arborele genealogic, dar e pus ca începător al neamului ilustru al Eraclizilor un erou al Iliadei lui Omer, Tlepolem, fiul lui Ercule, deci nepot de fiu al lui Jupiter, care, oștindu-se
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
perfectă a substanței transcendente", dragostea fiind cea mai înaltă formă de reactualizare a simetriei totale, a fuziunii dintre cosmic și uman. Însă Hyperion e numai stea, pe când Cătălina numai om, femeie. Hyperion, exponent al eternității nu poate deveni muritor, Cătălina, muritoare, nu accede la nemurire. E diferența de a înțelege dragostea ca fenomen, contingentă și ca idee, transcendentă. Aș zice că Eminescu rămâne în această antinomie, nu tinde la armonia contrariilor, la o viziune simultaneistă a lumii, cum crede Theodor Codreanu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
ce te-ai fi așteptat de la zeul războiului ?!), dar nici cu Athena, zeița înțelepciunii de ! nu-mi era rușine: toată vremea războaie și iar războaie și geloasă foc pe Afrodita și pe mai cine se nimerea ! Ba chiar și pe muritoarele de rând ! Uf ! Dar nici așa ! Cum să-ți vină să crezi ?! Acel Dumnezeu al străinilor așa de mult i-a iubit pe oameni, încât s-a jertfit pe el numai ca ei să trăiască fericiți și pentru totdeauna ! Ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
uita din nou așa, Mariedl. N-o să mă înjunghii tu pe mine, văd eu că-mi vrei moartea.1 Rochia jos sau pun eu mâna pe cuțitul ăla. Mariedl întoarce cuțitul. În sfârșit, iarăși cuminte și ascultătoare, Mariedl. Ești o muritoare bunuță pentru bunul tău tată, numai că proastă. Deci Ghinionul este Razia. Adică scotocitul. Smotocitul cuvintelor, cuiburi pe jar, răstignire, semafor, roșu și permanent în fața ochilor: Tatăl. Și ghinionul smulge din harnicul semafor roșu. Așadar un verde de trecut peste
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
procedează cu femeia, slujindu-se Însă de Îngerul din primul (sau al doilea) cer35. Cei doi Îngeri, care nu par afectați de căderea lor anterioară, sînt foarte descumpăniți și varsă lacrimi amare văzîndu-se Închiși În Învelișuri care sînt nu doar muritoare, ci și diferențiate sexual (in divisis formis; dissimiles forma). Ei, care nu cunoșteau aceste ciudate deosebiri, Încearcă zadarnic să aibă raporturi sexuale la porunca lui Sathanas, căci, evident, „nu știau cum să Înfăptuiască păcatul”, nesciebant facere peccatum 36. Atunci, Sathanas
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
peșteră care dă înspre grădini naturale, cu o vie plină de ciorchini, izvoare care se preling prin câmpuri unde cresc pătrunjel și toporași. Spectacol care încântă ochii Nemuritorului, fermecat de priveliște. Și cu atât mai încântătoare zeița, cu care nici o muritoare de rând nu s-ar putea compara și care îi oferă patul ei lui Ulise. De ce acesta nu a zis timpului care trece "Verweille doch, du bist so schön" așa cum Goethe îi sugerează lui Faust? Deoarece Ulise a gustat din
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
Ospitalitatea interesată a lui Calipso l-a transformat pe erou în sclavul așternutului ei, în prizonierul dorinței sale pentru un muritor. Dorința feminină trebuie să aibă însă limite pe care zeii le cunosc, căci dacă aceștia se pot îndrăgosti de muritoare, zeițelor nu le este permis să facă la fel! Cititorul modern va gândi cu siguranță că descumpănirea lui Ulise se trage din monotonia acelei vieți veșnice promise. Prizonier pe o insulă, ne având "nici corăbii, nici vâslași ca să-l călăuzească
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
această ospitalitate care suspendă timpul, într-un mod paradigmatic deoarece i se oferă nemurirea. Pe acest erou al aventurii, doar făgașele temporalității umane îl interesează 281. Și chiar dacă Penelopa nu are nici măreția, nici frumusețea unei zeițe, ea este o muritoare ce va cunoaște îmbătrânirea și moartea și el vrea să o revadă. Ulise a trebuit să plătească dublul sacrilegiu al tovarășilor săi care au stricat ritualul sacrificiului înlocuind orzul cu frunze de stejar și vinul cu apă, și care au
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
augur, e recunoscută drept noua zeiță vie Kumari." 315. Dobândind calități sacre, aceasta este adorată de întreaga comunitate, îndeplinindu-i-se orice dorință. Statutul divin al fetei dispare însă odată cu apariția primelor semne ale maturității fizice, tânăra redobândind calitatea de muritoare de rând și faima datorată superstiției că "cine se însoară cu o fostă Kumari moare repede"316. În final, reunind toate aceste aspecte, întărim credința în faptul că subiectul reprezentării vizuale a sacrului a fost și va rămâne în continuare
by Adrian Stoleriu [Corola-publishinghouse/Science/1040_a_2548]
-
poemei stă în tendința Luceafărului de a se coborî din nemurire în pasiunea arzătoare și în dragostea eroinei pentru el. Jocul acesta se petrece pe limita dintre cele două lumi, fără putință de trecere dintruna în cealaltă. Eroina e o muritoare și dragostea ei e după modul omenesc. Sunt două înclinări fundamentale în sufletul ei: una e iubirea de frumusețe cerească a Luceafărului; cealaltă dragostea pământească pentru Cătălin, cu a cărui pasiune ființa ei se împlinește în cadrele morții. Dacă la
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
și din scena unde, fericită cu Cătălin, ea invocă la fel ocrotirea astrului ceresc să-i lumineze viața și norocul. De-a lungul poemei eroina rămâne cu aceeași îndoită sete de veșnicie și de pasiunea pământească, fiindcă ea e o muritoare și trăiește sub legea binelui și a răului, a vieții și a morții. Căci toți se nasc spre a muri Și mor spre a se naște. Ar trebui să spunem mai degrabă că Luceafărul din cer înțelege greșit invocarea ei
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
Cei despre care vorbesc sau pe care-i imaginez sunt, dimpotrivă, gânditori lucizi. Ajunși la un anume punct, acolo unde gândirea se întoarce asupra ei înseși, ei înalță imaginile operelor lor ca pe niște simboluri evidente ale unei gândiri limitate, muritoare și revoltate. Ele dovedesc, poate, ceva. Dar romancierii își dau aceste dovezi mai curând lor înșile decât celorlalți. Esențialul este că triumfă în concret și în aceasta stă măreția lor. Triumful acesta pe de-a-ntregul carnal le-a fost pregătit
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
creaturi, a fost zidită după chipul lui Dumnezeu. Prin aceasta, înrudirea ei cu Dumnezeu a ajuns atăt de mare, încăt a putut să se unească cu El întrun singur ipostas. S-a unit ca să dea cinstire trupului și însăși firii muritoare, astfel ca duhurile cerești să nu se creadă mai de cinste decăt omul și să nu se socotească dumnezeiești". Învierea lui Hristos redă firii marele dar al posibilității îndumnezeirii. Însă, acest dar devine lucrător doar cu condiția asumării integrale a
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Elena Bărbulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2305]
-
prințul troian Paris, fiu al lui Priam, care a ales-o pe Afrodita. Iar, drept răsplată, Paris a primit-o de la zeița aleasă de el pe Elena, soția lui Menelau, 26 regele Spartei. Era pe atunci cea mai frumoasă dintre muritoare. De unde războiul cu Troia al grecilor confederați, pentru a o redobândi pe Elena. Soarta lui Peleu a rămas până la capăt legată de acest șir fatal de întâmplări: din însoțirea lui cu nereida Tetis i s-a născut Ahile, pe care
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
sub Spirit) și carne, "ca doi poli sau două postulate care se oferă libertății omului cu sau fără ajutorul grației divine" (Besançon 95). În Epistolele Apostolului Pavel, apare chiar mai clar numită legătura dintre om, Adam terestru, tipul condiției umane muritoare, și Christos, Adam celest, modelul viitoarei condiții umane mântuite: Pentru prima dată se deschide o altă cale pentru ascensiunea spirituală: nu ieșirea din lumea sensibilă în direcția inteligibilului, nu abandonarea corpului și a universului material, ci izbăvirea creației astfel încât creația
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
platonism și de tradiția patristică, Palamas a refondat teologia trinității pe experiențele spirituale ale practicanților isihaști, pentru care divinul, transcendent și imanent, nu era o categorie filosofică preconcepută. Umanitatea christică, precum cea adamică, era pătrunsă de puterea divină; astfel, ființa muritoare căpăta dreptul de a accede la o cunoaștere specială, a puterilor necreate − nu totuși a esenței divine. Apropierea lui Varlaam de problema trinității s-a făcut numai pe bazele filosofiei și ale unei teologii a cunoașterii simbolice, în timp ce scrierile palamite
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
măsuță. Zânele rămân uimite de cântarea ceasului. Atunci, fata Îi cere drept plată să doarmă Împreună În același pat. În momentul În care a devenit nevastă, palatul zânelor a pierit. Crăiasa a rămas numai cu inelul, devenind femeie ca toate muritoarele. La remarca feciorului (așa a fost să se Întâmple, veacul zânelor a trecut, iar tu a fost scris să fii soția mea, crăiasa mea), femeia răspunde: unde ne-a Împinge soarta, acolo merg cu tine. Echilibrul se dereglează după furtul
ACCEPȚIILE VIEȚII ÎNTRE NOROC ȘI SOARTĂ ÎN PROZA POPULARĂ by Ion –Horia BÎrleanu () [Corola-publishinghouse/Science/772_a_1549]
-
în proiectarea stărilor sufletești asupra universului (melancolia). Drumul îngerului căzut este refăcut în sens invers. Salvarea lui s-a produs prin mijlocirea visului învestit cu funcții cognitive, singura posibilitate de comunicare între lumea luceafărului, veșnicia astrelor, și aceea pământeană a muritoarei Cătălina (visul). Universul motivelor, ipostazierea imagistică și filosofică ori corespondențele cu romantismul european și îmbogățirea acestuia cu noi reliefuri plastice și ideatice sunt analizate pentru a configura o operă grandioasă, ce scoate din străfunduri inițiatice motivele grave, fundamentale, legate de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286912_a_288241]
-
de prințul troian Paris, fiu al lui Priam, care a ales-o pe Afrodita. Iar, drept răsplată, Paris a primit-o de la zeița aleasă de el pe Elena, soția lui Menelau, regele Spartei. Era pe atunci cea mai frumoasă dintre muritoare. De unde războiul cu Troia al grecilor confederați, pentru a o redobândi pe Elena. Soarta lui Peleu a rămas până la capăt legată de acest șir fatal de întâmplări: din însoțirea lui cu nereida Tetis i s-a născut Ahile, pe care
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]