608 matches
-
macrocosmos, iar cunoașterea se poate realiza prin autoreflecție îndreptându-ne spre persoană și nu spre exterioritate. Dar, chiar dacă autori cum ar fi Bonaventura sau Meister Eckart dezvoltă concepții metafizice pornind la subiect, dogmatica catolică bazată pe tomism privește realitatea ca obiectuală, iar metafizica ca încercare de a-L cunoaște pe Dumnezeu ca exterioritate. De aceea, Renașterea prin atitudinea sa față de realitate readuce ca obiect de studiu al filosofiei și implicit al metafizicii omul. Nu trebuie uitată lucrarea lui Giovani Pico della
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
a identifica și cerceta aceste legi, ele fiind esența oricărei paradigme. Ce reprezintă legea și care este sursa acestui concept? Cum apare și cum se dezvoltă acesta, până când atinge maturitatea? Știința, încă din momentul în care ea își capătă statutul obiectual, este identificată cercetarea cauzelor din lucruri. Aristotel 7 atunci când vorbește despre oamenii de știință el precizează că aceștia cunosc cauza din lucruri și rostul lor. Modernitatea dezvoltă, dincolo de aspectul identificării cauzelor lucrurilor și o latură pragmatică. Aceasta este cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
individual care fac în continuare parte din recuzita înțelegerii psihismului persoanei umane. Metoda hermeneutică, prin care „celălalt” este interpretat pe baza a ceea ce el relatează, se articulează cu actuala psihologie narativă a persoanei. 2.3. Psihologia eului și a relației obiectuale Spre sfârșitul vieții lui Freud, începe să se acorde o importanță mai mare instanței care, în concepția sa, era reprezentată de go (Hanser, 1995Ă. Anna Freud (1936Ă face o descriere devenită celebră a „mecanismelor de apărare ale Eului”. Heinz Hartman
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
care vizează relația cu obiectul. În sfârșit, Erikson (1963, 1968Ă cercetează, pornind de la psihanaliză, stadiile de dezvoltare psihosocială ale individului până la vârsta adultă, centrate și organizate de funcțiile eului. În contextul acestor preocupări față de instanța eului se dezvoltă teoria relațiilor obiectuale. „Obiectul” se referă la o altă persoană, percepută sau reprezentată. În primul rând e vorba de mamă, percepută ca ansamblu sau prin intermediul aspectelor semnificative. Orientarea psihanalizei se schimbă, de la considerarea nevoii de satisfacție prin plăcerea, de tip erotic, spre satisfacția
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
decât influențele parentale din psihanaliza inițială. Oricum, stima de sine, tendința către grandiozitate, suspiciune, autodepreciere, ca elemente structurale și caracterizante pentru persoană, pot avea origine în experiențele relaționale ale primei copilării. Psihanaliza, în viziune structurală, a alcătuirii eului, a relațiilor obiectuale, teoria atașamentului și a experiențelor educative precoce se corelează în prezent cu psihologia relațiilor interpersonale a lui Sullivan. 2.5. Psihologia interpersonală a lui Sullivan Teoria interpersonală a lui Sullivan a fost dezvoltată la mijlocul secolului XX, fără a deriva direct
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
între relațiile intime și cele publice. Existența personală nu s-ar organiza prin instanțe generice, precum sinele, eul, supraeul, ci prin realitatea relațiilor cu ființe reale și reprezentate. Psihologia interpersonală a lui Sullivan se poate interconecta cu cea a relațiilor obiectuale derivată din psihanaliză, dar accentul este pus pe realitatea relațiilor interpersonale actuale care se desfășoară într-un „câmp” relațional caracteristic fiecărui om (Wiggins, 1999Ă. Ea a fost corelată cu teoria câmpului psihologic a lui Lewin și stă la baza doctrinei
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
ani; - prima copilărie; - a doua copilărie; - a treia copilărie; - preadolescența: 11/12-14/15 ani; - adolescența 14/15-18/19 ani, care, după Neugarten (1988Ă, corespunde unor vârste diferite în culturi diferite. Sunt importante și constant întâlnite activitățile dominante ale vârstei - acțiuni obiectuale imitative (în prima copilărieă, jocul (în a doua copilărieă, învățarea (ulterioră. Ele asigură diferențierea, integrarea și ierarhizarea proceselor psihice. Simultan, copilul comunică cu mediul social și internalizează un anumit sistem de relații și roluri, introjectează normele bunului-simț comunitar și începe
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
dimensional, cât și categorial, după DSM-III-R, al tulburărilor de personalitate. Fiecare item este evaluat pe o scală de la 1 la 10. Perioada evaluată se referă la ultimii cinci ani, sau mai mult. Mulți itemi abordează perspectiva interpersonală și a relațiilor obiectuale, în sensul modelului SASP a lui Benjamin. În ceea ce privește modul de construcție, numărul de itemi, structura prezentării acestora, timpul necesar pentru aplicare, scorul aplicat răspunsurilor și semnificația rezultatelor există diferențe între scale. Pentru chestionare, durata de aplicare este între una și
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
acest sens: MMPI cere destul de mult timp. Cel mai utilizat în cercetări este MCMI-III. Acesta permite și diagnosticul unor categorii ce nu sunt în DSM-IV-TR. Wisconsin Personality Inventory - IV și SASB sunt puternic influențate de teoria interpersonală și a relațiilor obiectuale. TCI măsoară personalitatea și din perspectiva funcționării sociale. NEO-PI-R măsoară cele cinci dimensiuni fundamentale ale personalității acceptate de psihologii preocupați de trăsături. SWAP-200 are în vedere și mecanismele de apărare. Alte inventare măsoară anumite trăiri patologice ale persoanei. Deși e
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
condiționează în cea mai mare măsură subtipurile personologice patologice dar simultan sunt mai maleabile și deci mai accesibile intervențiilor psihoterapeutice. BLATT și FORD (1994Ă descriu din perspectivă psihanalitică - cinci mari componente ale personalității: temperamentul fundamentat biologic, un set de relații obiectuale internalizate, conștiința propriei identități, o constelație specifică de mecanisme defensive și un stil cognitiv personal. Cele două repere care marchează ontogeneza personalității și se intercondiționează reciproc sunt calitatea de ansamblu a Eului și aceea a relațiilor interpersonale. Pornind de la acest
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
autocritic, perfecționist și competitiv. Cel de-al doilea - extrovert - cultivă și promovează raporturile cu cei din jur fiind doritor de îngrijire, protecție și dragoste. Tot în plan conceptual trăsăturile caracteriale sunt expresia unor dorințe și nevoi inconștiente și a relațiilor obiectuale internalizate. Ele se manifestă în cazul TP prin comportamentul dizarmonic instabil, egocentric, non-empatic sau iresponsabil fundamentat pe asocierea alienantă dintre nevoia de a fi protejat și internalizarea unei relații parentale obsesive sau pe alte raporturi de aceeași factură. Atributele de
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
a personalității dar și alte condiții psihopatologice de Axă I sunt favorizate de deficiențele îngrijirii și educației din perioada infantilă care împiedică internalizarea imaginii părintelui ideal și structurarea sentimentului stimei de sine. Un alt model psihodinamic este centrat pe relațiile obiectuale. Ele integrează reprezentări particulare ale sinelui și ale comportamentelor lumii exterioare (FAIRBAIRN, 1954, KLEIN, 1946, 1975, KERNBERG, 1995Ă. Aceste raporturi sau „diade” devin unitățile componente ale structurii psihologice în cadrul căreia se diferențiază și sunt integrate progresiv. Personalitatea matură coalizează acele
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
ale sinelui și ale celor din jur așa cum se întâmplă în cazul personalităților patologice de cluster A, B și TP dependentă dar și a celor afective, deci a majorității tulburărilor de personalitate. Având ca punct de plecare conceptul de relație obiectuală s-a dezvoltat și teoria atașamentului (BOWLBY, 1969, 1973, 1980Ă. Ea este totuși dominată nu de pulsiunile și fanteziile sexuale sau agresive ci de legăturile afective apărute prin relaționarea interpersonală. Viața personală este dirijată de un model dinamic intern care
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
cu atitudinile defensive ale pacientului sprijinându-l în încercările de menținere a coeziunii interioare. Prin vizarea repetitivă a răspunsurilor sine-obiect astfel facilitată pacientul devine capabil să se adapteze la problematica existențială și în afara relației terapeutice. Dintre terapiile derivate din modelul relației obiectuale (STRUP, 1984, GABBARD, 2000Ă psihoterapia centrată pe transfer este varianta cea mai răspândită (KERNBERG, 1989, CLARKIN și colab., 1999, KOENIGSBERG, 2000, YEOMANS și colab., 2002Ă. Metoda apelează la o relație explicită, cu tehnici foarte bine structurate și cu scopuri ierarhizate
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
de: Generozitate Milă Rușine Culpă Remușcare Agresivitate Anafectivitate Lipsa empatiei Lipsa emotivității și a fricii Trăsături psihologice constante Desconsiderare Dispreț Ură Suspiciune Opozivitate Raportare față de ceilalți Intimidare Chinuire Brutalizare Umilire Deficiențe în identificare Atașament, introjecție, reprezentarea altora în sine, relații obiectuale Încălcarea normelor Deficit în înțelegerea semantică a valorilor Deficiențe de planificare a vieții; nu învață din experiență și pedepse; intelect în limitele normale Un tablou ca cel de mai sus nu e nici complet, nici întru-totul coerent. El ne plasează
[Corola-publishinghouse/Science/2367_a_3692]
-
deductive, deși această activitate mintală nu îmbracă o formă concretă, ci una abstractă. Metodele intuitive fac apel la mecanisme psihologice diferite față de cele implicate în metodele active și nu sunt suficiente pentru dezvoltarea gândirii. Elevul trece treptat de la acțiunea modelată obiectual la acțiunea mintală, interiorizată. Aceasta din urmă devine reversibilă și prescurtată, ceea ce marchează formarea operaților mintale. La rândul lor operațiile se grupează în structuri funcționale care nu sunt altceva decât aptitudini, capacități de acțiune mintală care, în interacțiune cu alți
Învăţarea eficientă - condiţie a reuşitei şcolare by Nicoleta Prepeliţă, Virginia Arghiropol () [Corola-publishinghouse/Science/1241_a_2217]
-
face deosebirea dintre reprezentările sale intra-psihice ale obiectului trebuinței, pe de o parte, și cele ale obiectului dorinței, pe de altă parte, sau, cu alte cuvinte, dintre reprezentarea integrității sale narcisiace, pe de o parte, și reprezentările învestirilor sale obiectuale libidinale sau agresive, pe de altă parte. Acest travaliu intra-psihic se bazează pe realitatea externă în tripla sa temporalitate viitoare, actuală și trecută: așteptarea obiectului transformațional care, la fel ca o pană introdusă într-un orificiu, va păstra distanța
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
psihologice „pata neagră” și la TAT, materialul mai concret îl ajută pe Pascal. Realitatea este perfect percepută, la fel și sensul relațiilor puse în joc. Două direcții apar în mod clar în aceste teste: - direcția depresivă cu nostalgia unei relații obiectuale satisfăcătoare pierdută, și emergența temei morții, moartea tatălui și a fiului care este însoțită de o angoasă că ar putea fi ucis de către cineva care vine din spate, cu ostilitatea persecutorie a lumii exterioare; - lupta cu depresia pare că se
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
particular pe care îl ocupă investiția „obiectelor parentale”. ECHILIBRUL NARCISIACO-OBIECTAL AL ADULTULUI Să fii adult înseamnă, printre multe alte lucruri, să accepți ideea că subiectul se înscrie, nolens, volens, într-o dependență relativă față de mediul său. Individul recunoaște că investițiile obiectuale, investițiile dorințe sunt necesare, că ele nu sunt obstacole sau distrugeri ale investițiilor narcisiace. La personalitățile numite „nevrotico-normale” există o fluiditate între investițiile narcisiace și cele obiectuale cu efecte de întărire pozitivă chiar. Într-un anume fel, iubirea aproapelui întărește
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
nolens, volens, într-o dependență relativă față de mediul său. Individul recunoaște că investițiile obiectuale, investițiile dorințe sunt necesare, că ele nu sunt obstacole sau distrugeri ale investițiilor narcisiace. La personalitățile numite „nevrotico-normale” există o fluiditate între investițiile narcisiace și cele obiectuale cu efecte de întărire pozitivă chiar. Într-un anume fel, iubirea aproapelui întărește iubirea de sine și nu o sărăcește. Kernberg a conceptualizat bine acest echilibru, opunându-l celui care poate fi observat la personalitățile narcisiace (Kernberg, 1979; 1980). Acest
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
sine și nu o sărăcește. Kernberg a conceptualizat bine acest echilibru, opunându-l celui care poate fi observat la personalitățile narcisiace (Kernberg, 1979; 1980). Acest echilibru reprezintă, la modul ideal, o protecție contra depresiei, datorită trecerii fluide și suple a obiectualului spre narcisiac: o pierdere obiectuală este sigur dureroasă, dar ea poate fi suportată și apoi depășită datorită unei investiții narcisiace conservate (în doliul necomplicat nu există pierderea stimei de sine). Invers, o pierdere narcisiacă poate fi tolerată datorită investițiilor obiectale
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
Kernberg a conceptualizat bine acest echilibru, opunându-l celui care poate fi observat la personalitățile narcisiace (Kernberg, 1979; 1980). Acest echilibru reprezintă, la modul ideal, o protecție contra depresiei, datorită trecerii fluide și suple a obiectualului spre narcisiac: o pierdere obiectuală este sigur dureroasă, dar ea poate fi suportată și apoi depășită datorită unei investiții narcisiace conservate (în doliul necomplicat nu există pierderea stimei de sine). Invers, o pierdere narcisiacă poate fi tolerată datorită investițiilor obiectale menținute sau întărite. STAREA CONFLICTUALĂ
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
Acesta este motivul pentru care adolescentul trebuie să se depărteze de obiectele oedipiene. Făcând acest lucru, el rămâne descoperit și devine în același timp dependent de alte obiecte și vulnerabil în fundamentul său narcisiac. Este o particularitate a adolescenței: investițiile obiectuale sunt adesea percepute în această perioadă ca o amenințare pentru echilibrul narcisiac datorită acestei fragilități potențiale. Adolescentul oscilează fără întrerupere între o dorință devorantă de obiecte și o nevoie protectoare de a-și afirma totala sa autonomie și absența trebuinței
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
cu prea multe obstacole și nici să reprezinte o amenințare de pierdere imediată. Astfel, în ceea ce privește reprezentările de sine și ale obiectului, adolescentul trebuie să suporte distanțarea dintre planul păstrării narcisismului, care se sprijină pe obiectul primar încorporat, și planul dorinței obiectuale care vizează obiectul oedipian de identificare, alt mijloc de formulare a mizelor conflictului narcisiaco-obiectual. Acest lucru nu este posibil decât printr-un travaliu psihic de diferențiere între cele două planuri și cele două mize psihodinamice. Obiectul primar de susținere trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
există confuzie între cele două obiecte. În schimb, atunci când fundamentul narcisiac a fost fragilizat, sau invers, atunci când obiectul oedipian a fost prea satisfăcător, adolescentul poate refuza acest travaliu de diferențiere între planul narcisismului garant al satisfacerii trebuințelor și planul investiției obiectuale care promite satisfacerea dorinței. Adolescentul amenință atunci să se fixeze la unul dintre acești poli, fixare pe obiectul iubirii infantile, repliere violentă spre păstrarea integrității narcisiace; această fixare conține germenii evoluției depresive. Adolescentul deprimat refuză acest travaliu de distanțare și
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]