891 matches
-
atari opacizări a discursului, care, e drept, nu are nimic în comun cu încifrarea elitistă a mesajului din modernism, ci mai curând cu o anume ludicitate de desen animat, decodarea se dereferențializează luând calea sintezei conotative. Este negată funcția tranzitivă, referențială a limbajului, ceea ce echivalează, la un alt nivel, cu o slăbire a funcției perceptive, orientate spre real și cu suscitarea factorului intern, al închipuirii, al visării. Pe bună dreptate s-a afirmat că „ceea ce părea o succesiune de notații menite
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
nu trebuie neglijată împrejurarea că spațiul acestei ciocniri erotice este din nou orașul (mai precis orașul București), așa încât mișcarea de apropiere fantastică, prin tragerea de firul telefonic, a celor două cartiere, aduce în prim-plan elemente cu o bogată încărcătură referențială (foișorul de foc, statuia lui c.a.rosetti, consiliul popular al sectorului doi, strada latină), facilitând așa-numita „priză la real”, despre care s-au scris deja multe pagini. La fel stau lucrurile în Fata de la instrumente muzicale - poem care
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
În cadrul național contemporan sau, mai exact, În statul-național-social, conform expresiei lui Robert Castel (Castel, 1995, p. 282)? Fără Îndoială, dacă vom considera că „sfera națională nu este un cadru indiferent la procesele care se actualizează În interiorul său”, că este „polul referențial constant care le permite oamenilor să se considere solidari și să simtă că și ei contribuie, la nivelul lor, la generarea și consolidarea Întregului” (Karsenti, 1997, p. 86). Națiunea este constituită ca o persoană morală, „În care se Întrupează și
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
2002, p. 195) In cazul aprecierii, alocarea de valori numerice sau calificative se realizează pe baza unor criterii precis identificabile, dar relativ independente de instrumentul prin care s-a făcut măsurarea. Metoda reprezentativă pentru acest tip de demers este aprecierea referențială. Esența metodei constă în elaborarea de către experți sau instituții specializate a unor serii de criterii sau enunțuri descriptive. Pe baza acestor criterii se emit aprecieri care presupun încadrarea obiectivului evaluării în clase de performanță, niveluri de eficiență sau alte serii
Modelarea statistică a performanţei elevilor la teste le PISA by Eman ue la - Alisa N i c a () [Corola-publishinghouse/Science/91882_a_92403]
-
socială, cu scopuri ce se întind de la libertate, egalitate sau dezvoltare la, să zicem, individualizare, forța sa de iradiere geografică și de multiplicare a manifestărilor generează structuri instituționale alternative asociate unei modernități care nu-i decât plurală în configurare. Rămânând referențială, modernitatea este diversă în spațiul și în timpul configurării. Un astfel de enunț exclude existența unui centru unic de iradiere, să zicem Occidentul european, și admite formațiuni multipolare și cadre de configurare ce se localizează în diverse zone geografice. Unii pot
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
tradiționalul sau chiar cu el însuși. Apoi, încă din stadiile ei inițiale, modernitatea a instituit moduri de a fi și a deveni care se repercutează puternic asupra vieții noastre de astăzi. Modern, modernitate, modernizare Modern, modernitate, modernizare sunt termeni eminamente referențiali și relaționali. Pe de o pate, ei indică un gen de apartenență la ceva și, odată cu aceasta, o diferență între acel ceva, plasat în timpul prezent al istoriei și într-un context social, cultural și comunitar delimitat, și altceva, ancorat într-
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
ale actorilor sociali. În consecință, ordinile sociale se întâlnesc și se despart, adică se află în raporturi concomitente de continuitate și discontinuitate. Modernitatea reflexivă este înainte de toate tot modernitate, dar și reflexivă, adică ea continuă principiile sau matricea fundamentală și referențială a modernității inițiale și a celei de consacrare, pentru ca în același timp să dea curs de manifestare reflecțiilor sistematice asupra produselor modernității însăși, în vederea propriei raționalizări. Prin aceasta, modernitatea noastră actuală este discontinuă, în sensul că dezvoltă o structură instituțională
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
chiar îmbogățit, ceea ce s-a și întâmplat în Germania prin dezvoltarea în acea epocă a modelului humboldtian de îmbinare a instruirii cu cercetarea. Modernității timpurii și medii nu i-a corespuns decât un singur tip generic de universitate: UNIVERSITATEA unică, referențială și destul de impasibilă la schimbările din jurul ei. Așa s-a ajuns să se spună că, la începuturile modernității târzii, din 50 de instituții care din Evul Mediu nu s-au schimbat în nici un fel, cu siguranță 48 dintre ele ar
[Corola-publishinghouse/Science/2357_a_3682]
-
editurilor. Apărea, astfel, un Eminescu al unei estetici integraliste, deschizând, și-n cultura noastră, perspectivele anunțate de postmodernism și împlinite în ceea ce se va numi transmodernism. Cum conceptele încă nu funcționau, Theodor Codreanu a vorbit de o poetică a dublului referențial, care punea capăt, la noi, spiritului schizoid dintre artă și știință/filosofie. În cartea lui Theodor Codreanu, principiul estetic integrator devine Archaeus. "Autonomiștii" vor continua să citească Eminescu Dialectica stilului doar prin grila vechiului estetism, acuzându-l pe autor că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Două probleme regretăm că nu au fost abordate, în suficientă măsura: trecerea de la ethosul creștin la cel transdisciplinar și intercondiționarea și interpotențarea dintre etnic, etnos și ethos, bar dincolo de aceste insatisfacții considerăm demersul autorului ca fiind unul necesar, pasionant și referențial. "Revista de filosofie", tomul LIV, nr. 1-2 ianuarie-aprilie 2007 Mircea DINUTZ "Transmodernismul", de Theodor Codreanu Fără să fie o sinteză sau un punct terminus al eseisticii sale, Transmodernismul se dovedește a fi un foarte încăpător topos, unde se întâlnesc mai
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
și Eminescu în poemele de maturitate" nu e neapărat nouă, însă demonstrația desfășurată pe parcursul acestei cărți convinge. Explicația criticului pentru profunzimea poeziei barbiene ține de sistemul de referință al lui Barbilian-Barbu: "Capacitatea lui Ion Barbu de a citi în dublu referențial, ca poet și matematician, explică, da capo, reușita lui neobișnuită în reevaluarea operei rimbaldiene." (p. 347) Theodor Codreanu vorbește despre stabilitatea poeziei barbiene pe care o pune pe seama unor "linii de rezistență", care îi dau caracter de operă închisă, inaccesibilă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
care Nichita Stănescu a încercat să se delimiteze, el fiind unul dintre primii poeți transmoderni postbelici, care a găsit în Eminescu și în Ion Barbu înainte-mergători." (p. 136) Această interpretare din partea a doua a lucrării, în cheie transmodern(ist)ă referențială pentru exegeza barbiană -, se încheie în nota contrapunctică, concluzivă în raport cu perspectiva ermetistă: "Ambii poeți [n.a. Mallarmé și Barbu] consideră că diferența dintre limbajul poeziei și cel uzual sau al prozei este dată de vers, nu de cuvânt. Mallarmé vine cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
lui Eminescu, dar nici pe cel opus, susținut de acei investigatori biografici considerați că ar fi alunecat pe căi greșite, cum ar fi teoria conspirației. În preambulul volumului de față, autorul ne avertizează că: "Nu trebuie să se confunde dublul referențial (care simultaneizează complexele de cultură și complexele de profunzime) cu dubla măsură, simptom al unui spirit dedublat". Și asta, o dată, pentru că, pășind pe urmele unei erori de acest gen, înțelegerea demersului lui Theodor Codreanu ar fi obturată, dar și pentru că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
l-a văzut Caragiale). Neîncovoiatul Eminescu reprezintă, neîndoios, geniul ca nebunie "superioară", ieșire din normă ("cercul strâmt"); sau, cu vorbele lui A.C. Cuza, "normal, în înțelesul vulgar, (el) nu era". Motiv temeinic, așadar, de a propune, metodologic vorbind, un dublu referențial, fără a manevra exclusivist doar referențialul nebuniei. Or, "spargerea referențialului unilateral" (vol. cit., p. 73) presupune a conjuga perspectivele (patologică și ideologică), luând în calcul conjunctura geopolitică și implicarea masonică. Înțelegem de ce, citit în rama epocii, incomodul gazetar, "stricat cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
răpească onoarea" (un om fără onoare își declină cu bună știință eternitatea), constatarea lui Th. Codreanu că Eminescu a refăcut în preajma zilei de 28 iunie 1883 scenariul paradigmatic mioritic al crizei sacrificiale, e imbatabilă. Introducând în demersul său metoda dublului referențial, autorul cercetează cu maximă atenție întâmplările premergătoare momentului când poetul este aruncat în cămeșoiul de forță (bieții "inimici" și câți de-atunci se frâng într-o veselie corect politic! sub semnul nefast al negativității) și perioada exterminării celei mai strălucite
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
a lungul sau la sfârșitul descrierii (vezi J.-M. Adam, F. Revaz, 1999, pp. 35-36). Ziaristul este liber să opteze pentru o operațiune sau alta. Întregul nu poate fi numit decât la sfârșitul descrierii, rezolvând astfel o mare cerință jurnalistic referențială: despre cine/despre ce este vorba? Legea alternanței Acordăm o atenție aparte acestei legi, câtă vreme ea se arată a fi cheia oricărui discurs descriptiv. Pentru a evita monotonia generată de scenele descriptive, nu avem decât o singură soluție - să
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
și vizează exprimarea directă a atitudinii subiectului cu privire la ceea ce vorbește; (2) funcția conativă definește receptorul și modul în care limbajul este utilizat pentru a-l determina pe acesta să adopte un anumit comportament; (3) funcția poetică evidențiază mesajul; (4) funcția referențială caracterizează contextul; (5) funcția fatică delimitează aria de dezvoltare relațională a comunicării, verificând dacă circuitul mai funcționează (expresii cum ar fi „Alo?”) și (6)funcția metalingvistică se referă la acțiunea de verificare a utilizării aceluiași cod. Ideea de structură și
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
alte aspecte, deoarece comunicarea, în acest caz, nu este strict autentică; pe de altă parte, trebuie remarcat că nivelul coercitiv al notelor tinde să scadă în învățământ, astfel că o asemenea putere devine din ce în ce mai estompată în activitatea didactică. 3) Puterea referențială presupune că receptorul se identifică cu emițătorul; o persoană sau un grup de prestigiu constituie un model de referință cu care încearcă să se asocieze sau să se identifice alții, care le adoptă atitudinile sau convingerile. Puterea referențială poate juca
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
3) Puterea referențială presupune că receptorul se identifică cu emițătorul; o persoană sau un grup de prestigiu constituie un model de referință cu care încearcă să se asocieze sau să se identifice alții, care le adoptă atitudinile sau convingerile. Puterea referențială poate juca un rol important la anumite vârste școlare mici, cadrul didactic devenind un emițător cu capacități de transmitere sporite și autentice. 4) Puterea legitimă se bazează pe înțelegerea de ambele părți că cineva are dreptul să pretindă ascultare de la
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
cadrul didactic, managerul ori părintele (toți aceștia fiind definiți de puterea legitimă) trebuie să facă mai puțin frecvent apel la puterea recompensatoare și coercitivă (iar atunci când le folosesc ele trebuie utilizate oricum doar împreună) și să accentueze mai mult puterea referențială și de expert. Astfel, de cele mai multe ori, aceste persoane tind să folosească puterea coercitivă pentru a sancționa cea mai mică abatere de la comportamentul de ascultare, dar nu în aceeași măsură puterea recompensatoare pentru a sprijini comportamentul de ascultare corect (deoarece
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
eu sunt profesorul aici, trebuie să îmi dai ascultare” făcându-se apel la puterea legitimă în mod direct, pe când aceasta ar trebui să acționeze la nivel implicit și nu manifest. În situația în care se utilizează puterile de expert și referențială primele trei tipuri de putere nu mai sunt necesare în sensul că sunt incluse. În acest mod, se poate observa (după cum remarcau Collins și Raven) că foarte rar, la un moment dat, acționează o singură sursă de putere. De obicei
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
există comunicare verbală, paraverbală, nonverbală și mixtă; după finalitatea actului comunicativ, o comunicare accidentală, una subiectivă și o a treia, instrumentală; după capacitatea autoreglării, deosebim comunicarea lateralizată/unidirecțională de cea nelateralizată, iar după natura conținutului, putem cataloga comunicarea ca fiind referențială, operațional-metodologică și atitudinală. Însă putem, fără teama de a prejudicia acest evantai extrem de larg de posibilități, să ne focalizăm, la nivel bazal, fundamental, pe trei perspective asupra comunicării: în primul rând, vom investiga tipologiile definite de împărțirea comunicării, în sens
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
proprie, fără nicio ingerință a subiectivității umane"283. Efortul de construcție socială este deci subsumat acțiunii umane conștiente și raționale 284. În ceea ce gândim despre construcția socială nu putem imagina o lume în care oamenii să nu dețină același sistem referențial, aceleași gânduri și aceleași finalități. Dacă finalitățile oamenilor ar fi diferite atunci și rezultatele în bătălia cu raritatea ar fi diferite, numai că pentru toți oamenii finalitățile sunt aceleași. Plecăm, în înțelegerea acestor evoluții, de la efortul uman obiectiv, asumat, și
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
de tip occidental ClaudeLévi-Strauss face distincția între ceea ce el numește ,,istorie staționară" și ,,istorie cumulativă"189. Creștinismul plasează civilizația occidentală în zona unei istorii cumulative; prin ceea ce aduce cu sine ca noutate, dar și prin bazele sale iudaice. Chiar dacă sistemul referențial de raportare a unei culturi la alta poate fi diferit și judecățile pot să-și piardă sensul, a discuta despre progres și lipsă de progres este un referențial valabil și legitim. Specific civilizației occidentale este progresul și acumularea. Istoria noastră
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
producem distincția dintre cultura noastră, occidentală și celelalte tipuri de culturi. Noi, occidentalii venim din trecut spre viitor, de la minus la plus, de la primitivism la civilizație. Chiar dacă se pune, ulterior, în poziția celorlalte culturi și se întreabă dacă sistemul nostru referențial nu este cumva unul subiectiv, Lévi-Strauss își păstrează valabilitatea afirmațiilor. Până la urmă exercițiul despre care vorbim este aproape imposibil. Tot ceea ce gândim nu putem gândi decât în propriile sisteme referențiale specifice minților și modului nostru de gândire. Pe de altă
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]