2,425 matches
-
știut cît de lung este drumul pînă jos. Dar nu exista nici o scăpare. Înțelepciunea sufletului feminin nu o permite. Adevărurile dificile pe care puteam să le ignor sau refuza În timpul acelei luni apăreau mărite În inima mea, adesea exagerate spre caricaturi nuanțate negativ ale lor Însele. Polaritatea pornită de la a fi exteriorizată și concentrată pe oameni și ajunsă la a fi interiorizată și concentrată adînc În interiorul meu era Însoțită paralel de o trecere de la lumină la Întuneric. Din această scufundare În
[Corola-publishinghouse/Science/2365_a_3690]
-
mai mult meschinăria conflictului propriu-zis. De altfel, ideea inutilității disputei se relevă și prin maniera în care sunt redate cele două tabere Anticii sunt creionați pe tot parcursul textului într-o lumină favorabilă, în timp ce Modernii sunt puși constant sub pecetea caricaturii, a ridicolului, ceea ce sugerează că laurii victoriei au fost atribuiți încă dinainte de a începe lupta, cel puțin din punctul de vedere al autorului. Ca urmare, deși se specifică de la începutul textului că finalul bătăliei este necunoscut întrucât s-au pierdut
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
Tribuna” cu Poemul ucenicului, și mai e prezent în „Luceafărul”, „Clujul literar și artistic”, „Actualités roumaines” ș.a. Romanul Zebrele pasc în cocotieri (1979), cartea de debut a lui V., ilustrează o specie satirică specifică paginilor din presă. Se mizează pe caricatură groasă, cu patronime străvezii, pretins caracterologice: Țănel Obraz-de-mătase, traficant de alcool, Filion Pițigoi, un soi de responsabil al întreprinderilor meșteșugărești, economistul Biștaru. Următorul roman, Locuri vacante în Pantheon (1985), continuă tribulațiile lui Țănel, „achizitor de versuri în sprijinul sarcinilor de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290491_a_291820]
-
întreprinderilor meșteșugărești, economistul Biștaru. Următorul roman, Locuri vacante în Pantheon (1985), continuă tribulațiile lui Țănel, „achizitor de versuri în sprijinul sarcinilor de plan concrete”, procedeu de a stabili o similitudine între infracțiune și „cântarea patriei” socialiste. În același plan al caricaturii apar personaje ca Ida Ghivental, consultantul juridic Honoriu Spudercă, având datoria să îndeplinească norma de angajări din rândul celor veniți din pușcărie, Bubu Leață, devenit din „reporter-infractor” un „reporter în travesti”, cu sarcina de „a demasca”, ș.a., în general trepăduși
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290491_a_291820]
-
ș.a., în general trepăduși care asigură funcționarea nivelurilor administrative inferioare. Burlescă pe alocuri, persiflatoare până la exces, proza lui V. ia în derâdere mai tot, cu un comic de limbaj greoi, prolix. În povestirile din Oameni și ape (1989) renunță la caricatură pentru un ton sumbru, dar lumea de aici rămâne tot grotescă. Romanul Pescarii (2003) prezintă istoria unor oameni năpăstuiți dintr-un sat din Delta Dunării și, sub forma unui metaroman indirect, prietenia ciudată între porcarul Obrete, fost ziarist, și Ardiles
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290491_a_291820]
-
cavaler, pentru că lumea în care trăiește e lipsită de cavalerism. Or, confruntat cu duritatea asasinilor înrăiți, a politicienilor corupți și a polițiștilor pe cât de incapabili, pe atât de cinici, el ar putea apărea, în cel mai bun caz, drept o caricatură. Ceea ce nu este. Ținta lui Raymond Chandler trebuie căutată dincolo de obișnuitele scopuri ale romanului polițist - divertismentul și, eventual, încercarea de a preda o lecție morală. Ținta lui e metafizică. Ea vizează teme abstracte precum singurătatea, deziluzia, zădărnicia, eșecul, urâtul, criza
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
în Franța. Publicat în Série Noire, alături de Hammett și Georges Simenon, romanul va atinge tiraje de masă. Probabil că succesul la un număr atât de mare de cititori i-a determinat pe critici să identifice un „declin progresiv, degenerând în caricatură” (Newlin, 1984, p. 29). Un diagnostic pe cât de eronat, pe atât de lipsit de onestitate. E suficient să citești romanul fără a fi obsedat de respectarea canonului și te afli dintr-odată în spațiul literaturii propriu-zise. Privit din unghiul limitat
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
vânt, alți ochelari de soare și alte gesturi și voci așa-zis rafinate, și alte moralități dubioase. Ei, stai o clipă! Foarte mulți oameni simpatici lucrează în cinematografie. Ai adoptat o atitudine greșită, Marlowe. Astă-seară nu ești rezonabil. Filipica devine caricatură spre sfârșitul secvenței: întregul Los Angeles „miroase a stătut și vechi, ca o cameră ținută prea mult închisă”, cu „camioanele cu opt și șaisprezece roți” ce alcătuiesc veritabile convoaie înfricoșătoare și în care Pacificul însuși, „imens, greoi și compact, se
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
cristal al apei din piscină. Robert B. Parker a simțit potențialul dramatic al acestei situații și l-a exploatat cu multă abilitate. El salvează, în felul acesta, chiar debutul jenant al romanului, care era cât pe ce să transforme în caricatură o ieșire din scenă ce s-ar fi cuvenit să fie memorabilă. Dincolo de aceste considerații, produsul literar oferit în anul 1989 de editura G.P. Putnam’s Sons, sub dubla semnătură Chandler/Parker, nu e nici pe departe un eșec. Preluând
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
Pentru mulți adversari ai schimbărilor, nu numai din literatură ci, în general, din societatea românească, „romantic” și „bonjurist” însemnau același lucru. O dovedește, de pildă, Matei Millo, al cărui personaj din comedia Un poet romantic (1850) e redus la o caricatură a unui admirator al Occidentului. Aceasta în timp ce, încă din anii ’30, unii cărturari - Timotei Cipariu, Gheorghe Barițiu, Andrei Mureșanu - îl așezau unde îi era locul, adică în sfera esteticului (cu sensul de „pitoresc”). Și, totuși, nu se poate contesta că
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289353_a_290682]
-
ethos-ului scriitorului) și a celui artistic (ca asumare subiectivă a realității, deci expresie a pathos-ului), specifică prozei publicistice. Într-un sens restrâns, lirismul în pamflet, și cu atât mai mult în pamfletul arghezian, este "un lirism al invectivei și caricaturii, o poetizare a violenței care țin de subiectul pamfletar, îndeosebi de pamfletarul-poet"183. Explicitul polemic este detectabil în măsura în care pamfletarul recurge la pathosul agresiv, căruia îi corespund, în planul retoricii discursive, figurile vehemenței. Albert W. Halsall 184 identifică, în cercetarea sa
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
pantheonică și profetică. Imens alibi al tuturor slăbiciunilor noastre, Eminescu ispășește prin hiperbolizare, în vreme ce Caragiale rămâne marele prizonier al deriziunii noastre orgolios inflamate, al tuturor prejudecăților și neputințelor fondate pudibond și caricatural-aristocratic. Eminescu face tabloul somptuos al zonelor obscure, Caragiale caricatura bonomă sau acidă a zonelor luminoase"249. La o primă vedere, s-ar părea că ceea ce îl desparte pe Arghezi de Eminescu este tocmai ceea ce îl apropie de Caragiale, cu observația că dimensiunea comic-caricaturală argheziană sondează mai ales imundul existențial
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
privit ca un substitut fundamental al atacului frontal, marcat de echilibru și detașare, în raport cu obiectul. Privit astfel, el apare ca o digresiune ficțională, care transpune obiectul în câmpul rizibilului, iar, aici, toate contururile sale intră în disoluție. Din acest unghi, caricatura, ca resursă stilistică a satirei și strategie de bază în pamfletul arghezian, transformă individul real în personajul fictiv, adică într-o proiecție intuitivă, sintetică și stilizată a primului. În portretul caricatural, Arghezi exploatează conjugat întreaga dimensiune fiziologică: de la îmbrăcăminte și
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
fiziologică: de la îmbrăcăminte și hrană, până la aspectele cele mai intime ale umanului biologic. Fie că recurge la îngroșarea unei trăsături, "din fuga condeiului", la o imagine caricaturală, concentrată într-un paragraf, sau la un portret de dimensiunile unui text întreg, caricatura argheziană are aspectul unei parade a negativului, care suscită deopotrivă ilaritatea și dezgustul. Prin tehnicile compoziționale (deformarea anatomică, combinații sau accesorii absurde, reducția la funcția de bază, animalizare, hiperbolizare grotescă etc.), pamfletarul comunică, în planul emoțional, ideea unei dominații totale
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
cu nerăbdare. Pentru gazetar, relația cu cititorii săi se înscrie într-o etică primordială, deseori clar formulată și niciodată încălcată. Intenția de a atrage, prin intermediul dimensiunii comice, și de a provoca buna-dispoziție a receptorului, printr-un text (dar și prin caricatura grafică), nu mai puțin valoros din punct de vedere estetic, a trecut aproape neobservată de exegeza pamfletului arghezian: Surâzând treptat, în fiecare zi, cititorul se va obișnui să și râdă: educația optimismului trebuie făcută cu băgare de seamă după război
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
tineri sfârșesc prin a se iubi, dar Colette declină propunerea de căsătorie făcută de tânărul german, refuzând această alianță mixtă care ar favoriza planurile germanizării Franței de către ocupant. Astfel dragostea cedează în fața atașamentului față de patrie. Textul lui Barrès suferă de caricaturi și de poncife referitoare la spiritul teuton greoi și la finețea spiritului francez, stereotipe de propoagandă care îngreunează considerabil această mică poveste a unei ospitalități efemere. Povestea lui Vercors, mai puțin prolixă și locvace, comparată cu cea a lui Barrès
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
Otto Abetz, "mare prieten al Franței", încearcă să grupeze pe scriitorii francezi și pe germanofilii de la Vichy, era indispensabil să fie subliniată incompatibilitatea radicală între cele două culturi, cultura franceză și barbaria nazistă. Dar refuzând să se preteze la o caricatură de propagandă, Vercors dă, fără nici o îndoială, o mare forță acestei povestiri sobre. El face cu multă finețe un portret al oaspetelui german, Werner von Ebrennac, care este un personaj plin de nuanțe, de delicatețe, de o calitate umană adevărată
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
practice excepționale ale salariaților ei, regăsind o demnitate într-o "complementaritate" pe cât de pre-ajustată, pe atât de utilitară. Dacă antropologii care s-au angajat în această aventură îndoielnică și efemeră sunt puțini împinși de lipsa unui statut instituțional -, etnografia și "caricaturile ei mimetice" au fost în schimb larg invocate: astfel, li s-a cerut etnografilor să ocupe un post, poziție percepută ca o proximitate maximală în raport cu fundamentele culturale ale întreprinderii, însă deosebit de limitată pentru a aborda ca antropolog raporturile sociale care
by LAURENT BAZIN, MONIQUE SELIM [Corola-publishinghouse/Science/1015_a_2523]
-
prinsoarea cu Metafora. EMIL BRUMARU UN ELEGIAC "GIOCOSO" Cu originalul Emil Brumaru intra în literatură (în 1970) un nonconformist structural. Nu primele lui Versuri în partitură neoromantică îl reprezentau; practicant al răsturnărilor, tentat de grotesc și fantastic, de substituiri și caricatură, poetul ieșean se lăsa condus de un demon interior care, stimulându-l, îl îndrepta sistematic spre parodie. Iată-l așa dar amuzându-se cu clătinarea formelor și silogismelor consacrate, ispitit de îngroșarea liniilor și inițiind în aria lucrurilor mărunte totdeauna
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
este faptul că evoluția prin mișcare paralelă este asociată unui ritm uniform de , precum și planului dinamic redus p sec). Astfel, acel cadru armonic de do major afirmat cu autoritate ( f strident) în planul inferior al discursului apare frecvent ridiculizat de caricatura sonoră a unor lanțuri de acorduri cu sunete alterate, ce declină fermitatea afirmației inițiale prin apelul la agregate armonice non-adiacente unității introductive. Apariția ideii tematice principale (tema dansului propriu-zis) ilustrează una dintre circumstanțele excepționale ale creației debussyste, în care unitatea
Creaţia pianistică a lui Claude Debussy, între concept şi înterpretare by IOANA STĂNESCU () [Corola-publishinghouse/Science/712_a_1153]
-
A’ (măsurile 41 - 54) - re major (evitarea deliberată a sunetului sol împrumută discursului o vădită culoare pentatonică) și fa major. Explorarea abundentă a efectului sonor produs de relația tonică-dominantă constituie un mijloc inspirat de a sugera o parodie sonoră, o caricatură ce își propune ridiculizarea personajului dickensian. De altfel, acest detaliu de limbaj se înscrie printre modalitățile consacrate ale muzicii debussyste de a plasa acest gen de imagine sonoră în categoria estetică a comicului. O melodie amabilă (aimable - p expressif) în
Creaţia pianistică a lui Claude Debussy, între concept şi înterpretare by IOANA STĂNESCU () [Corola-publishinghouse/Science/712_a_1153]
-
față de firmele de consultanță. Disprețul se poate vedea clar într-o avalanșă de cărți care atacau aceste firme - cu titluri precum Companii Periculoase sau Doctorii vrăjitori, care dădeau de gol finalurile - și din mai multe glume cu consultanți, ilustrate de caricaturile lui Matthew Diffee în numărul din 26 martie 2001 a ziarului New Yorker. Desenul arăta doi detectivi care stăteau deasupra unui cadavru. „Din natura violentă a multiplelor plăgi prin înjunghiere”, îi spune unul celuilalt, „cred că victima a fost probabil
[Corola-publishinghouse/Science/1896_a_3221]
-
Occidentului de la Cruciade până la Revoluție se prezintă ca niște deflagrații iconografice. Revoluții ale imaginii și prin imagine. Irupții mai mult sau mai puțin incontrolabile. Revoluția franceză e însoțită de o jerbă, un potop de producții spontane afișe, gravuri în acvaforte, caricaturi, ceramică, decoruri, acuarele, cărți de joc; dar guvernul face apel și la David și confrații lui. În 1793, Comitetul de Salvare Publică mobilizează pictori și sculptori, distribuie stampe și caricaturi pentru a trezi spiritul public, "a însufleți poporul naiv și
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
jerbă, un potop de producții spontane afișe, gravuri în acvaforte, caricaturi, ceramică, decoruri, acuarele, cărți de joc; dar guvernul face apel și la David și confrații lui. În 1793, Comitetul de Salvare Publică mobilizează pictori și sculptori, distribuie stampe și caricaturi pentru a trezi spiritul public, "a însufleți poporul naiv și analfabet". Aceeași febră a imaginilor în Rusia, după 1917 (comunismul înseamnă cuvintele lui Marx plus electricitatea imaginilor); la Paris, în 1968, pe ziduri și la Atelier des Beaux-Arts (afișele acelea
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
ȘARIVARI ROMÂN, publicație apărută la București, săptămânal, între 3 ianuarie și 12 martie 1865. După ce la 4 martie primește un avertisment pentru o caricatură ireverențioasă față de marile puteri, o săptămână mai târziu revista lui C. Alexandru (Alessandre), caricaturist cunoscut în epocă, a fost suspendată. Se pare că publicația, replică autohtonă a celebrei gazete satirice franceze „Le Charivari”, ar fi fost redactată, sub pseudonimul Rudolf
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289500_a_290829]