2,172 matches
-
a intra din nou într-un lift îi dădu un fior. Din fericire, acesta avea pereți de sticlă, iar Darcey era încrezătoare că și dacă rămânea blocată în el, măcar ar fi putut să vadă ce se petrecea afară. Se consolă cu gândul acesta până când ajunseră la etajul douăzeci și putu să iasă. Camera ei era superbă, cu o vedere spectaculoasă asupra portului și orașului. Sunt atât de norocoasă, își spuse uitându-se spre fâșia de apă, să am o slujbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
că Irlanda se schimbase. Nu înțelesese prea bine înainte, dar acum clădirile sclipitoare de sticlă și mașinile nou-nouțe din jur erau grăitoare. Era altă lume, cel puțin în aparență. Totuși, se întreba ea, cât de schimbată putea să fie? Se consola cu gândul că oricât de prosperă era acum zona, nimeni - absolut nimeni - nu făcuse o avere atât de impresionantă ca a ei. Gail nu avea cum să-și închipuie că putea exista cineva în Galway care să se fi descurcat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
vadă a doua zi. Apoi coborî în birou să vadă ce face Nieve. Aceasta se afla încă pe scaunul din fața calculatorului, însă se sprijinise de masă, cu capul pe brațul drept. Nu e atât de grav, încercă el să o consoleze. —E un dezastru, se auziră cuvintele ei înăbușite. Ori o să par o escroacă, ori o proastă. Nu sunt sigură ce e mai rău. Haide, iubito, zise el. Bine, e un regres uriaș. Nu vreau să minimalizez situația. Dar ne putem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
și așa mai departe. Știu că eu fusesem rănită și umilită, dar asta nu înseamnă că aveam dreptul să te supun aceluiași tratament. Și totuși am făcut-o și-mi pare rău. Sincer. M-am purtat oribil și m-am consolat la gândul că și alții se purtaseră oribil cu mine. Ceea ce nu era deloc o justificare. Am să fiu îngăduitoare cu mine însămi spunând că nu mă împăcasem foarte bine cu tot ce se întâmplase și că nu eram tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Mi-ar plăcea, spune cu atâta amărăciune Theo încât tot trupul mi se înfioară, mi-ar plăcea să fi putut vedea toate aceste tablouri din nou, să le pot judeca acum, după ce a trecut ceva timp, Și tot el se consolează, Poate e mai bine așa! Cum? Să-mi rămână în memorie ca atunci când le-am pictat, Am pictat și o imagine a Madonnei pe undeva! Era o piesă reușită a ei, m-am inspirat de acolo, Corina caută pânza, dând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
văzut cu totul schimbat și asta numai datorită ție! Nu-mi mai pot opri lacrimile, le las să curgă, și Corina, neavând batistă, mi le șterge cu propriile ei mâini, delicat feminine, Nu mai plânge! Are să fie bine! Ea mă consolează pe mine, prima femeie din viața mea care mi-a șters la douăzeci și unu de ani lacrimile, până la această vârstă mâini de femeie n-au mai ajuns pe obrazul meu, poate cândva demult Învățătoarea mă mângâia fără să mă atingă, Vii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
beat, dar nu înțeleg de ce te enervezi, își dă peste cap părul ud cu pieptănul meu, mă irită acest lucru, însă acum altceva mă preocupă, Mă enervează că nu-mi amintesc! Nici nu puteai nimeri pe mâini mai bune, mă consolează el, Pot să-ți folosesc aparatul de ras? Îți promit că mine îmi cumpăr unul! Bine! Mireille e fantastică! Nu cred nimic din ce-mi spui, altfel ar fi trebuit să-mi amintesc și eu, iar tu erai atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
că nu-mi va face nimic dacă n-am rupt florile, nu-mi mai era frică, doar sentimental copleșitor că fusesem la un pas de minune și n-am îndrăznit, apoi portarul grădinii, un om de treabă, încearcă să mă consoleze, că știe el unde mai sunt flori din acelea și o să-mi aducă, dar eu știam că un copac asemănător nu voi mai vedea niciodată, revin lângă tren, trec calea ferată pe care venea în goană locomotiva, și m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
mică valoare artistică, smulg de pe suport pânza încă neuscată și-o sfâșii cu dinții, mă arunc apoi ca un dement între oameni, nu fac decât să-i sperii ca un câine rău zburătăcind un stol de păsărele și-mi spun, consolându-mă pentru o vreme, n-a venit încă timpul! Să fi văzut părintele Ioan dincolo de cuvintele mele toate acestea?! Pe cerul întunecat al verii cad în rafale stele, mi-am terminat țigările și-aș vrea ca lumea să se sfârșească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
că eram gravidă... lulu m-a implorat să renunț la Canada și să rămân cu el, să țin copilul... N-a mai putut continua, a Înecat-o plânsul. Plângea isteric, frângându-și mâinile, iar eu nu știam cum s-o consolez. — Nu mai puteam suporta să trăiesc din mila celorlalți, Înțelegi ? spus ea printre lacrimi. i-am spus că era oricând posibil să mai aibă copii, dar ea a scuturat din cap. Nimic nu va mai fi vreodată la fel. Cuvintele
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
jur încearcă să-i despartă. Nenea Remus vine cu o remarcă: „Mai lăsați-i, că se bat frumos”. Se termină lupta. După câteva minute, în spălător, cei doi protagoniști se spălau pe față (ce puteau face în spălător ?) și se consolau reciproc: - Măă, da tare te-am lovit, spală-te mai bine ! - Parcă și tu ai ceva urme, zice celălalt. O discuție calmă, amicală. Erau din nou colegi și prieteni... Practica în București a fost dintre practicele cele mai frumoase. După ce
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
gunoi pentru incapabili. Până și ceilalți servitori din gospodărie și ajutoarele samurailor nu dădeau doi bani pe posturile din bucătării, iar, pentru samuraii mai tineri, ele nu prezentau nici o ocazie sau o perspectivă de avansare. Mataemon Îl Înțelegea și-l consola: — Maimuță, ți s-a dat o slujbă de mică importanță și presupun că ești nemulțumit. Dar, de vreme ce ți s-a mărit salariul, n-ar trebui să consideri că ai mai avansat un pas În lume? Ca purtător de sandale, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Pe Tokichiro Îl Înconjura o mare bucurie. Totuși, de fiecare dată când Îi ieșea fericirea În cale, se gândea la mama lui. Astfel, În fericirea sa exista și puțină tristețe. „Dorințele noastre nu se mai sfârșesc. La urma urmei,“ se consola el, „există În lume și oameni fără mame.“ Tokichiro se cufundă În copaie. Se spălă pe ceafă cu o atenție deosebită. Când termină baia, Îmbrăcă un kimono subțire de bumbac și reveni În casă, unde găsi atâta lume, Încât Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
gândea Hachisuka Koroku, când intra În grădină. Îi amintea de legăturile cu strămoșii lui, care trăiseră În Hachisuka vreme de generații. „Oare și generația mea va trece fără a impune un nume de familie respectabil? Pe de altă parte,“ se consola el, „În vremuri ca astea, strămoșii mei m-ar aprecia pentru că păstrez ceea ce am.“ Însă caracterul lui avusese dintotdeauna o parte care refuza să se lase convinsă. În zile liniștite ca aceea, când priveai vechea casă, atât de asemănătoare cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
oamenilor, Însă, Nobunaga Îi spuse lui Ieyasu: — Iartă-mă că l-am dojenit așa de aspru pe curajosul Tadatsugu În fața tuturor celorlalți. Găsesc că planul lui e excelent, dar mă temeam să nu ajungă la urechile inamicului. Ai să-l consolezi, mai târziu? — Nu, a fost o indiscreție clară din partea lui Tadatsugu să ne dezvăluie planurile, chiar dacă era Între aliați. A fost o lecție folositoare pentru el. Și am Învățat și eu ceva. — L-am mustrat cu atâta severitate, Încât mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Katsuhisa, șeful clanului În jos. De ce să abandoneze un castel pentru ocuparea căruia luptaseră atât de amarnic - și situat Într-o zonă avantajoasă din punct de vedere strategic? — Totuși, dacă e ordin de la comandantul suprem... spuse Shikanosuke, obligat să-i consoleze pe Seniorul Katsuhisa și pe luptători și să se Întoarcă la Himeji. Când sosi, se consultă, imediat, cu Hideyoshi. — Dacă pot vorbi fără rezerve, nici unuia dintre ofițerii și soldații mei nu i-a venit să creadă când am auzit ordinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Încheiat o alianță fără folos, cu de la mine putere. Nu părea să fie la fel de descurajat ca Kanbei. Îmi chipui că Seniorul Nobunaga voia să disturgem clanul Ukita, pentru a-i putea Împărți pământurile Între vasalii săi. Apoi, Încercând să-l consoleze pe abătutul Kanbei, adăugă: — Devine foarte complicat când lucrurile nu merg conform planului. Proiectele pe care le-ai gândit seara se pot schimba dimineața, iar planurile de dimineață se modifică până după-amiază. Kanbei, din partea lui, devenise, dintr-o dată, conștient că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de mediere cu Seniorul Nobunaga. — N-aș crede, răspunse posomorât Murashige. Se spune că, atunci când au auzit că mă revoltasem, Mitsuhide și Nobumori au bătut din palme și s-au bucurat. Mitsuhide a venit aici să mă Împace. M-a consolat cu vorbe frumoase, dar cine știe ce a spus când s-a Întors la Nobunaga. Dacă mi-aș deschide castelul și m-aș Întoarce În genunchi Înaintea lui Nobunaga, până la urmă n-ar face decât să le ordone oamenilor lui să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Dar, când Începură să-l Îmbrace pentru drum, văzură că atât rufăria de corp, cât și kimonoul pregătit pentru el erau din cea mai pură mătase albă - veșmintele morții. Valeții lui Shojumaru se gândiră imediat că Ito mințise ca să-l consoleze și că băiatului avea să i se taie capul În fața lui Nobunaga. Începură din nou să plângă, dar Shojumaru nu le dădu absolut nici o atenție și luă pe el kimonoul alb, o manta din brocart roșu cu blazon și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
erau nevoiți să sugă oasele propriilor lor cai morți și să mănânce șoareci de câmp, scoarță de copaci și rădăcini și prevedeau că, În iarna care urma, aveau să fiarbă rogojinile tatami și să mănânce tencuiala de pe pereți. În timp ce se consolau unii pe alții, toți cu ochii Înfundați În cap, Încă le mai rămăsese destul curaj pentru a putea plănui trecerea prin iarnă pe cât puteau de bine. Ba chiar și În micile Încăierări, când inamicul se apropia, puteau uita, dintr-o dată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cap, privind calm torța care fusese Înfiptă În pământ, În fața lui. Era o situație firească pe câmpul de luptă, dar tatăl lui nu-l Întrebă nici un moment dacă sarcina i se părea dificilă sau chinuitoare, nici nu Încercă să-l consoleze pe băiat. Însă Shojumaru Înțelegea foarte bine, că tatăl său Îi dezvolta simțul științei militare, În funcție de eveniment sau de moment. O căldură lăuntrică simțea până și În gravitatea tatălui său și se considera extrem de norocos. Kanbei Își luă toiagul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
exprimându-și zgomotos opiniile despre ceea ce ar fi trebuit să se facă În continuare. În sfârșit, femeia ajunse În fața lui Katsuyori și Îi aduse un mesaj din partea soției: — Toate femeile plâng buimăcite și nu vor să Înceteze, oricât le-am consola. Soția dumneavoastră a spus că ultimul moment al vieții nu vine decât o singură dată și e de părere că s-ar putea ca femeile să se stăpânească mai ușor dacă ar sta aici, cu samuraii. Dacă primește permisiunea dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
renunțat la ideea de a-l convinge pe Genba, iar cutele de pe față Îi dispărură, dintr-o dată. — Știu ce speraserăți, stăpâne, dar teamă mi-e că n-am fost un mesager prea competent. — Nu e nevoie să te scuzi, Îl consolă Hideyoshi. Chiar dacă Genba e prizonier, nu se va pleca În fața mea ca să-și salveze viața. Are un uluitor simț al onoarei. Regret că pierd un om cu o asemenea probitate și hotărâre. Dacă s-ar fi lăsat convins de tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ca Ieyasu să-i poată răspunde, printre vasalii din spatele lui se auziră glasuri și râsete. În timp ce-i explica situația lui Nobuo, Ieyasu fu curtenitor și plin de considerație. Nobuo era distrus. Ieyasu Își aduse calul lângă al său și-l consolă: — Nu-ți face griji. Dacă noi am suferit aici o Înfrângere, Hideyoshi va suferi una și mai mare. Privește Într-acolo. Și-i indică, din ochi, colina Komaki. Cu mult timp În urmă, Hideyoshi făcuse o observație de o acută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
trezi. Totuși, făcând abstracție de orice altceva, avantajul de a avea În mâna lui Castelul Inuyama Înainte de marea bătălie care se apropia era extraordinar. Hideyoshi Îl elogie, la nesfârșit, pe Shonyu, pentru fapta lui meritorie, și nu numai ca să-l consoleze. În ziua a douăzeci și cincea, Hideyoshi se odihni și-și adună armata, care număra peste optzeci de mii de oameni. Plecând din Gifu a doua zi dimineață, ajunse În Unuma la amiază și imediat puse să se construiască un pod de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]