2,571 matches
-
totuși niciodată caracteristicile , el vorbea despre dominantele celor două stiluri creștine, oriental și occidental. Ancorat în participarea la misterul divin, stilul răsăritean își dă drept rost principal transmutarea lumii și a istoriei în lumina increată, privește istoria ca moment din dialectica solară creație întrupare deificare a omului. Ancorat în manifestarea misterului divin, stilul occidental își dă drept rost principal crearea de civilizație, istorie, societate, instituții creștine. Cel din urmă ar fi așadar de asociat cu orizontala istoriei, iar primul cu verticala
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1740]
-
în față într-o analogie imediat perceptibilă tensiunea dintre identitatea noastră profundă și alteritatea divinului, pentru care semenul diferit este un simbol. Cînd Simone Weil proiectează, în L'Enracinement, normele unei societăți întemeiate pe principii spirituale, ea vorbește despre o dialectică a drepturilor și a datoriilor umane, în care cele din urmă au preeminență. Drepturile individului nu au șanse să se afirme decît dacă fiecare individ consideră o datorie, o obligație esențială să le respecte pe ale celuilalt. Datoria, recunoscută și
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1740]
-
angrenaj. Personajele acestor drame apar astăzi ca fiind lucrate prin simplificare, iar acțiunile lor, schematice; e drept, adevăratele explozii ale timpului simplifică și schematizează prin ele însele, nu însă și întru totul. Comunistul Pavel vede în revoluție un fel de dialectică devenită tranșantă și implacabilă: „Putregaiul se curăță numai cu toporul. De abia după aceea trebuie alte unelte”; omenirea stă pe două roți care se contrabalansează, iubirea și ura, altfel „nu e bine, se răstoarnă”; desigur, el vede „toate aceste lucruri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287852_a_289181]
-
la Institutul Pedagogic din Pitești (1974-1984), ulterior intrând în presă, ca redactor, apoi redactor-șef. Din 1991 se reintegrează în învățământ, fiind conferențiar și profesor asociat la mai multe universități bucureștene. Își susține doctoratul în filologie în 1983 cu teza Dialectica receptării literare, iar în 2001 doctoratul în științe economice, după ce finalizează cursurile la Institutul Bancar Român (1998). Va mai absolvi Colegiul Național de Apărare. Din 1995 e funcționar și ulterior consilier parlamentar la Camera Deputaților. Debutează în 1970 la „România
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290714_a_292043]
-
modest activist ideologic de partid, manualul revendică monopolul asupra abordării legitime a predării istoriei: "Istoria de față se deosebește structural de istoriile scrise până astăzi prin concepția și metoda științifică ce-i stă la baza"3 (concepția materialista și metodă dialectica ce își făceau astfel intrarea în educație). După proclamarea Republicii Populare Române, acest manual, devenit unic autorizat, a cunoscut mai multe reeditări până în 1952. Intitulat Istoria RPR, rescria întreaga istorie a României sub forma luptei de clasă. În locul personalităților istorice
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
această conștiința libertatea devine reală și plină de conținut, spre deosebire de voință arbitrară, ca libertate încă lipsită de continut și numai posibilă"24. Cu alte cuvinte, necesitatea că libertate nu înseamnă doar negarea abstractă a acesteia, adică gândirea ei că libertate, dialectica ei negativă, ci împlinirea ei că libertate reală, pozitivă. Moralitatea devine astfel necesitate și libertate deopotrivă, pentru că "omul moral" acționează înțelegând că faptele sale sunt necesare pentru devenirea spiritului că ceea ce el este deja prin conceptul omului moral, ca libertate
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
istoriei, măreția concepției sale fundamentale este și astăzi vrednica de admirație (...)"34. Observăm că, deși îi recunoaște meritele în ceea ce privește descoperirea unei înlănțuiri cauzale a istoriei și dezvoltării umane în general, Marx îi reproșează lui Hegel idealismul, faptul ca metodă să dialectica cuprinde doar contradicțiile existente la nivelul gândirii, al filozofiei, nu și cele aflate în procesele de productie reale, răsturnate la diferite intervale prin revoluții și transformate astfel în noi moduri de producție. "Metodă mea dialectica nu numai că este - în ceea ce privește
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
idealismul, faptul ca metodă să dialectica cuprinde doar contradicțiile existente la nivelul gândirii, al filozofiei, nu și cele aflate în procesele de productie reale, răsturnate la diferite intervale prin revoluții și transformate astfel în noi moduri de producție. "Metodă mea dialectica nu numai că este - în ceea ce privește baza ei - deosebită de cea a lui Hegel, dar este exact contrariul ei. Pentru Hegel, procesul gândirii, pe care, sub denumirea de idee, el îl transformă chiar într-un subiect de sine stătător, este demiurgul
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
în capul omului (...). Mistificarea pe care dialetica a suferit-o în mâinile lui Hegel n-a împiedicat câtuși de puțin că el să fi expus pentru prima oara în mod cuprinzător și conștient formele ei generale de mișcare. La el dialectica stă cu capul în jos. Ea trebuie răsturnata, pentru a descoperi sub învelișul mistic sâmburele rațional"35. Gândirea realității, susține Marx, reprezintă rezultatul metodei materialiste, opuse celei idealiste, hegeliene; felul în care oamenii trăiesc că suma a relațiilor de producție
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
concentrează, se adâncește în sine și se mișcă de la sine, pe când metodă de a se ridică de la abstract la concret nu e decât modul în care gândirea își însușește concretul, îl reproduce că ceva concret pentru spirit"36. Mai mult, dialectica lui Hegel ar deveni contradictorie și chiar irațională, deoarece ar condamnă la dispariție tot ce există în numele realității care nu s-a împlinit pe sine și se află încă în conflict cu realitatea înțeleasă că rațiune în devenire 37. Consider
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
pune lucrurile, lumea per ansamblu în mișcare într-o direcție emancipatoare. Nu ii reproșase Hegel lui Kant că lucrul în sine este numai un produs abstract al gândirii, fără acoperire în realitate? Această prezumtiva "întoarcere cu capul în jos" a dialecticii hegeliene de către Marx, de care s-a făcut atâta caz, este lipsită de obiect. Dialectica hegeliana începe ca Idee, ca rațiune, alcătuită din concepte individuale, dar ea nu are nicio valoare atâta timp cât nu neagă realitatea și nu o transformă în
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
lui Kant că lucrul în sine este numai un produs abstract al gândirii, fără acoperire în realitate? Această prezumtiva "întoarcere cu capul în jos" a dialecticii hegeliene de către Marx, de care s-a făcut atâta caz, este lipsită de obiect. Dialectica hegeliana începe ca Idee, ca rațiune, alcătuită din concepte individuale, dar ea nu are nicio valoare atâta timp cât nu neagă realitatea și nu o transformă în ceva interior, nelăsând-o să subziste pentru sine. Nu afirmă Hegel în Știință Logicii că
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
lipsită de orice constrângeri instituționale și implicit economice. Paradoxul este că Marx își dorește această libertate politică radicală tocmai într-o lume post-politică, o lume care a suprimat statul și, odată cu el, orice formă de reprezentare politică substanțială. Concluzii: o dialectica insurmontabila Kant, Hegel și Marx au fost principalii gânditori raționaliști care au avut în vedere spinoasă problemă a relației dintre libertate și necesitate. În versiune kantiana, libertatea apare doar că moralitate individuală, eventual conectată exclusiv prin gândire, dacă așa ceva este
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
politice, pp. 226-227. 37 Marx, Engels, Opere Alese, vol. ÎI, p. 392. 38 Hegel, Filozofia spiritului, pp. 275-276; vezi și Vasile Musca, (ed.), D. D. Roșca și Hegel, Editura Viitorul Românesc, București, 1995, pp. 157-181. 39 Max Horkheimer, Theodor Adorno, Dialectica Luminilor. Fragmente filozofice, traducere de Andrei Corbea, Editura Polirom, Iași, 2012, p. 240. 40 Ibidem, pp. 20, 23, 55, 57-58. 41 Karl Popper, Societatea deschisă și dușmanii ei, vol. ÎI, "Epoca marilor profeții: Hegel și Marx", traducere de D. Stoianovici
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
F., Știința Logicii, traducere de D. D. Roșca, Editura Academiei Republicii Socialiste România, Buurești, 1966; HEGEL, G.W.F., Enciclopedia științelor filozofice, partea a III-a, "Filozofia spiritului", traducere de Constantin Floru, Editura Humanitas, București, 1996. HORKHEIMER, Max; ADORNO, Theodor, Dialectica Luminilor. Fragmente filozofice, traducere de Andrei Corbea, Editura Polirom, Iași, 2012. KANT, Immanuel, Antropologia din perspectiva pragmatică, traducere de Rodica Croitoru, Editura Antaios, Oradea, 2001. KANT, Immanuel, Critică facultății de judecare, traducere de Vasile Dem. Zamfirescu și Alexandru Surdu, Editura
[Corola-publishinghouse/Science/84977_a_85762]
-
Meetings of the Philosophy of Science Association. Part I: Contributed Papers (Sep.), pp. S256-S263. Warmbrod, Ken 1999 "Logical constants", Mind, vol. 108, July. Wigner 1960 "The unreasonable effectiveness of mathematics". Worrall, J. 1989 "Structural Realism: The Best of Both Worlds", Dialectica. Zahar, E. 1980 "Einstein, Meyerson and the role of mathematics in physical discovery", The British Journal for the Philosophy of Science 31(1):1-43. Index A priori, 11, 15, 17, 20, 23-27, 32, 35, 36, 38, 39, 42, 43, 54
Aplicabilitatea matematicii ca problemă filosofică by Gabriel Târziu [Corola-publishinghouse/Science/888_a_2396]
-
însoțirea, adică convorbirea cu gândul, fie spre încuviințare, fie spre lăsare, meditarea asupra lui. Aceasta are laudă mică când e plăcută lui Dumnezeu; la fel și mustrare, când e rea. Suntem sfătuiți să nu dialogăm cu diavolul. Ne bate la dialectică. E mai tare ca noi și-i deosebit de viclean. După aceea urmează lupta în care mintea biruie sau e biruită și e pricină de cunună sau osândă când ajunge la faptă. Dacă medităm asupra ei și începem să ne îndulcim
Ispitele şi păcatele în învăţătura Părinţilor filocalici by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/148_a_262]
-
I. Canna în școală, Chișinău, 1984; Literatura moldovenească pentru copii, Chișinău, 1984; Compunerea, Chișinău, 1985; Prezenți în front, Chișinău, 1985; Lumina darnică a poeziei. Creația lui Pavel Boțu, Chișinău, 1987; Poezia și folclorul: puncte de joncțiune, Chișinău, 1987; Poezia și dialectica vieții, Chișinău, 1988. Repere bibliografice: M. Dolgan, Responsabilitatea cuvântului critic, Chișinău, 1987, 94-101; Cimpoi, Ist. lit. Basarabia, 273; N. Bilețchi, La vârsta împlinirilor, LA, 1998, 5 noiembrie. M.Dg.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285838_a_287167]
-
fericită. Subiectul egalității de gen este punctul nodal al ideologiei feministe, dar el este tratat de obicei foarte unilateral - bărbații sunt cei care și-au impus cultura, care este una prin excelență a violenței ceea ce conduce inevitabil la un conflict (dialectică) între genuri. Iar feminismul încearcă să înlocuiască această cultură a conflictului cu una a egalității, respectului și de ce nu? a compasiunii. Întrebarea dacă acest deziderat este și înțeles ca atare de toți actanții sociali din interiorul acestei trame ideologice. Căci
[Corola-publishinghouse/Science/84956_a_85741]
-
strict domeniul meu. Eu sunt doar o vizitatoare, fiindcă în acest spațiu prea puțin material al domeniilor de reflecție nu există granițe și nu ni se cere nici măcar pașaport. Androginia este o stare ideală, de acord. Totuși, există legi ale dialecticii în care proiecțiile ideale alternează cu manifestările concretului. Uneori cele două coexistă. Cultura și civilizația de-a lungul vremii, a fi femeie, a fi bărbat, a fi tânăr, a fi bătrân, a fi marginal sau a fi central sau a
[Corola-publishinghouse/Science/84956_a_85741]
-
este un personaj contradictoriu. Aici se resimte modernitatea personajelor flaubertiene, a căror psihologie rezultă din procese ce țin atât de sfera conștientului, cât și de cea a subconștientului. Actele personajelor provin din combinații diferite ale forțelor contradictorii: impulsuri, dorințe, interziceri. Dialectica complexelor de sentimente nu cade sub incidența logicii formale. Personajele flaubertiene trăiesc mai mult într-o lume de percepții decât de acțiune. Protagoniștii flaubertieni sunt incapabili de acțiuni propriu-zise, ei nu au voința, actele lor sunt fără rost. În această
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/881_a_2389]
-
care se reînnoiește spontan să exprime spiritul timpului sub forma obiectivă" [p.952]. 14 "Modernitatea a marcat o ruptură în dinamică mentalului european, fiind caracterizată de o mutație calitativa, care produce, prin mecanismul secularizării și prin accelerarea fără precedent a dialecticii sacrului și profanului, un tip uman diferit, produs al noii episteme" [Neagotă, p.118, subl.n.]. 15 "Principiul politic al celor vechi era datoria. Al celor moderni, libertatea și egalitatea." [Patapievici, p.59]. 16 "Îl n'est que le génie
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/881_a_2389]
-
1969; Eleusis (în colaborare cu Florin Pucă), București, 1970; Semne cerești, București, 1970; Deschideri, București, 1972; A.B.C., București, 1973; Amintiri (în colaborare cu Mircea Ivănescu și Florin Pucă), București, 1973; La capăt, București, 1974; Litanii pentru Horia, Cluj-Napoca, 1975; Dialectica vârstelor, București, 1977; Tinerețe fără bătrânețe, București, 1978; Spectacol, București, 1979; Texte, pref. Mircea Iorgulescu, București, 1980; Veșnica reîntoarcere, București, 1982; Carte de vise, îngr. Marina Dimov, București, 1991; Baia, îngr. Marina Dimov, București, 1995; Momentul oniric (în colaborare cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286783_a_288112]
-
Ridicarea în genunchi (1999), ce se deschide cu programarea unei sinucideri și se termină cu o epifanie neprogramată; între ele se dezvoltă o amplă criză existențială, oscilând între un pol metafizic și unul social. Captivantă prin observația caracterologică și prin dialectica ideilor, cartea pierde ca urmare a tonului demonstrativ anunțat din primele rânduri: „Omul este lup pentru sine. Aceasta este condiția pentru ca într-o vreme omul să devină lup pentru om. Autodevorarea se află în conținutul fiecărei clipe și este energia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290325_a_291654]
-
statului național, ci și a evoluției spre unitatea europeană și logica ei. Nu este deloc întâmplător că, în acest context, gândirea filozofică germană, nici ea în întregime pe aceeași lungime de undă, a produs totuși o reflecție temeinică și asupra dialecticii unității Europei pe care a fundamentat-o prin recuperarea naționalului și plasarea lui la temelia construcției europene. S-au creat astfel premisele teoretice inclusiv pentru regândirea și reașezarea procesului de refacere a unității continentului pe adevăratul lui făgaș. Acest demers
[Corola-publishinghouse/Administrative/1540_a_2838]