2,203 matches
-
tăiș satiric e asemănător celui din schițele lui G. Brăescu. Lumea „perfecților diplomați” relevă o faună compusă, potrivit chiar indicațiilor auctoriale, din „lichele”, „licheluțe”, „hoțomani”, „caiafe”, „vulpoi” și alte asemenea specimene, caracteristice fiindu-i ciocoismul, veleitarismul, impostura, snobismul, indolența, servilismul, ipocrizia, invidia, delațiunea, hoția legalizată, corupția. Șefii de legații și alți funcționari superiori își dau aere aristocratice, își atribuie origini nobiliare, chiar princiare. Ambasadorul interimar State Daltaban, fiul unui „fioros bivolar” de la Zimnicea, fost hoț de cai, obține prin tertipuri cognomenul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290700_a_292029]
-
nu prea înțeleg de ce plătesc, dar plătesc, n-au încotro, plătesc cu o umilință prefăcută... (vezi nota 8). Observațiile lui răstoarnă raportul de forțe în favoarea țăranilor. Dacă privirea Rekăi îi descoperea umili, cea a lui Chiril descoperă în gestica lor ipocrizia (plătesc cu o umilință prefăcută) salvatoare. Prefăcătoria lor nu anulează taxele, dar este semnul unei înțelegeri superioare a condiției lor de plătitori de taxe: nu înțeleg rațiunea taxelor, dar înțeleg că plata lor este singura soluție. Tabloul flamand face referire
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
mai mult decât organizarea spațială a încăperii în care se înghesuie funcționarii feudali și țăranii. Dincolo de portretul acestor colectivități, Chiril Merișor surprinde resortul intern care-i determină să întreprindă acțiunea figurată pe pânză - plata dărilor - și acest resort este prefăcuta ipocrizie. Similar, Vasi în Căderea în lume vede în poziția spațială a zeiței nu atât detaliile unei mișcări fizice - fuga -, cât expresia unei voințe oarbe de putere. Ekphrasis și context literar Romanele analizate aici ilustrează două subspecii ale romanului. Lumea în
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
Corupția întinsă a creat cinism și i-a determinat pe marxiștii idealiști să denunțe practicile comuniste nu numai ca fiind "un socialism pervertit și birocratizat", dar și "un univers ostil al unei noi opresiuni" (Fehér, Heller și Markus, 1983: viii). Ipocrizia instituționalizată explică două fenomene acceptarea comunismului timp de patru decenii și prăbușirea bruscă a acestor regimuri atunci cînd și-au pierdut puterea de a forța supunerea. Apariția post-totalitarismului Atașamentul ideologilor față ideile comuniste a fost erodat de experiența a ceea ce
Democraţia şi alternativele ei by Richard Rose.,William Mishler, Christian Haerpfer [Corola-publishinghouse/Science/1395_a_2637]
-
publice conțineau un potențial subversiv. Cînd se făceau sondaje, ele erau supuse supravegherii oficiale, altfel publicarea lor luînd forma samizdat-ului (cf. Connor și Gitelman, 1997; Mason, 1985). Indivizii au dezvoltat ceea ce Nadejda Mandelshtam a numit "dualism lingvistic", diferențiind între "ipocrizia instituționalizată" a opiniilor aprobate de stat și cele pe care oamenii le exprimau în particular, de față cu prietenii de încredere (citat în White, 1979: 111). A existat o literatură bogată și variată despre viața de zi cu zi, bazată
Democraţia şi alternativele ei by Richard Rose.,William Mishler, Christian Haerpfer [Corola-publishinghouse/Science/1395_a_2637]
-
un partid în care au încredere. În țările post-comuniste, contextul este total diferit. Partidul pe care oamenii îl cunosc cel mai bine este Partidul Comunist. Într-un stat-partid, mișcările dizidente au asociat politica de partid cu leninismul, stalinismul sau cu ipocrizia modelată de corupție. Ele au cultivat în mod activ neîncrederea față de partidele politice; de exemplu, sloganul Forumului Civic ceh al lui Václav Havel era: "Partidele sînt pentru membrii de partid (comuniști); Forumul Civic este pentru toți" (citat în Olson, 1993
Democraţia şi alternativele ei by Richard Rose.,William Mishler, Christian Haerpfer [Corola-publishinghouse/Science/1395_a_2637]
-
și nu-i mai trebuie altăceva.” Comicul de caracter reliefează defecte generalumane pe care le sancționează prin râs. Prezent în creațiile literare din diferite epoci, comicul de caracter este dominant în clasicism. Vicii cracteristice oamenilor din toate timpurile, ca avariția, ipocrizia, parvenitismul, semidoctismul, îngâmfarea, nedreptatea, sunt denunțate în comediile lui Moliere ( Avarul, Tartuffe, Burghezul gentilom), în fabulele lui La Fontaine ( Lupul și mielul, Lupul și câinele) și Grigore Alexandrescu (Boul și vițelul, Câinele și cățelul). Cele mai frecvente modalități de manifestare
NOŢIUNI DE TEORIE LITERARĂ by LUCICA RAȚĂ () [Corola-publishinghouse/Science/1771_a_92267]
-
pună puțina apă în vin”, după expresia lui Clarendon, iar Anglia să sprijine „uniformitatea fără unire”. înțelegerea la care s-a ajuns în ziua de 9 august 1857 nu a luat forma unui document scris. Cu o anumită doză de ipocrizie, Clarendon explica aceasta astfel: „din deferență față de dorința împăratului Franței și pentru a se ajunge mai sigur la rezultatele pe care guvernul Maiestății Sale dorește a le vedea realizate, s-a hotărât de către cele două guverne ca pactul pomenit în
REPREZENTANŢELE DIPLOMATICE BRITANICE îN PRINCIPATELE ROMÂNE (1803-1859) by CODRIN VALENTIN CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91650_a_93525]
-
București, 1998; Contribuțiune la bibliografia românească, I-III, București, 1921-1928; Bibliografia și organizarea unei bibliografii științifice la noi, în Omagiu lui Mihail Dragomirescu, București, 1928; Bibliografia României, București, 1928-1929; Viața și activitatea lui Spiru Haret, București, 1936; Între cinism și ipocrizie, București, 1936. Antologii: Elocvența străină, București, 1896; Crestomație pentru istoria limbii și literaturii românești, București, 1897; Elocvența română, București, 1924; Literatura română din cele mai vechi timpuri până în zilele noastre (în colaborare cu Mihail Dragomirescu și N. I. Rusu), I-II
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285179_a_286508]
-
nevăstuici, îl urma cu capul aplecat... Acest Wriggles era extraordinar de exclusivist și demonstrativ. Faptul că privea cu ochi la fel de prietenoși la stăpânul său și la străini nu se bucura de prea bună reputație. Deferența și blândețea lui aveau o ipocrizie iezuită. Nimeni altul nu știa mai bine decât el cum să se strecoare în spatele tău și să-ți sară la picioare prin surprindere, cum să se furișeze în răcitor, sau cum să fure o găină de la un târgoveț. Nu o
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
un stil simplu dar și pentru că reflectă în mod clar dicotomia obiectiv-subiectiv aflată în evoluție și modelele combinate de story și informativ. Venirea Pelerinului în lumea nouă s-a întâmplat după treizeci și cinci de ani de la protestul lui Jane Anger împotriva ipocriziei culturale și lingvistice renascentiste care a marginalizat femeile. De asemenea, migrația Pelerinilor și Puritanilor a fost în parte un protest împotriva unei noi generații de idei culturale, lingvistice și în esență spiritual regalistă la curțile lui James I și Charles
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
Norris a redus experiența Celuilalt la un spectacol care poate provoca oricărui privitor, ca spectator rupt de subiect și aflându-se în siguranță, un șoc sau o tresărire de spaimă. Tratamentul condescendent al lui Norris, într-un anume sens, reactivează ipocrizia elitistă și se află în acut contrast cu alte scrieri ale jurnalismului literar narativ, precum schițele pline de sensibilitate ale lui Lafcadio Hearn despre afro-americanii din zona inundabilă a orașului Cincinatti. Asemenea diferențe dintre jurnalismul de senzație și cel literar
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
forma unei provocări directe de a relata pe baza "faptelor", excluzând exprimarea fățișă a subiectivității. Acesta ocolește și elanul grandorii militare, despre care s-ar părea că intuiește că va pieri în tranșeele iminentului Front de Vest. Davis vede dincolo de ipocrizia unui asemenea manierism, el, omul care s-a oferit să fie un corespondent de război îndrăzneț (Ziff, 174, 180) și un apărător al valorilor idealiste în prima perioadă a carierei sale de practicant al jurnalismului literar de la sfârșitul secolului al
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
toți deținuții doresc o reeducare, dar că ea trebuie realizată altfel decât împroșcând cu noroi în vechile credințe. După un scurt discurs în care a condamnat crimele antilegionare și acțiunile lui Carol al II-lea, Țurcanu l-a acuzat de ipocrizie, afirmând că din cauza lui stau în închisoare; astfel, s-a năpustit asupra lui, l-a lovit cu o gamelă în cap, iar ceilalți suceveni l-au bătut până la leșin. Cei din grupul lui Pătrășcanu au reacționat declanșând o bătaie generală
[Corola-publishinghouse/Science/2118_a_3443]
-
șefi de ferme, directori IAS la activiști, uneori și "fețe subțiri"), pentru care cântau la nunți cântece "porcoase", de la care nu se sfia o artistă populară din zona lui, care se folosea de toponimul satului natal pentru "numele de scenă". Ipocrizia se generaliza și în acest domeniu prin trecerea de la existența comunitară la viața comunizată, gestionată birocratic. "Revoluția culturală" de la vârf (al cărei început coincidea cu intrarea lui pe câmpiile semantice ale hexagonezei superioare din patria socialistă) avea să fie marcată
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
omenescului. În viziunea ateului, ferocitatea animalică desprinsă din jungle ancestrale domină esența unui astfel de spirit care, ratând orgolios tocmai sesizarea acestei realități a interiorității sale, se entuziasmează constant de sine necunoscând înfiorarea în fața propriei firi revelate drept grotesc și ipocrizie. Înaintând poate către deschideri și mai profunde, misticul indică corupția eului ca aderare și prăbușire în tentația aruncată de malefica inteligență a demonului. Susținând autoiluzionarea celui decăzut, el îl controlează transformându-l gradual în agent al propriilor intenții și acțiuni
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
foarte puține de spus în public. Această situație confirmă provincialismul endemic al culturii române contemporane din care, inevitabil, discursul teologic face și el parte. Istoria ne arată că lipsa unor medii adecvate de comunicare sfârșește mereu printr-o celebrare a ipocriziei. De ce, în România, bârfele sunt de maximă suculență și aciditate, iar ideile n-au aderență? Poate că o parte a răspunsului se găsește în dinamica pedagogică a primilor ani de formare în școli și universități. Ca student al Facultății de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
sinodalitate invită la această practică deschisă, imună față de umorile pasagere și idiosincraziile personale. Semi-clandestinitatea comentariului de chibiț nu ar trebui să aibă efecte mai puternice decât dezbaterea transparentă. Din păcate, la noi, „spațiul public rămâne inevitabil contaminat de falsitate, de ipocrizie și de ritualurile prin care viața noastră intelectuală este adesea condamnată la politețea formelor fără fond. Astfel, spațiul nostru public se dovedește un adăpost inadecvat pentru adevăr, descurajant pentru sinceritate și impropriu pentru spontaneitate”1. Când această convenție a duplicității
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
unor mari cărturari din închisorile comuniste - cum ar fi exemplul lui Mircea Vulcănescu -, ierharhii pravoslavnici s-au grăbit să canonizeze figuri niciodată cunoscute pentru excesul lor de sfințenie personală. La drept vorbind, nici o conștiință ecleziastică păstrunsă de substanțele narcotice ale ipocriziei n-ar fi suportat ușor cura de dezintoxicare. De aceea, nimeni nu pare să se sfarme discutând pe față teme precum „Biserica și fenomenul corupției”, „Etapele reeducării în epoca de aur” sau „Istoria telegramelor de felicitare”. În fond, nici Federația
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
colaboraționismului, n-au drept nici la clemență și nici la iertare. Scuipatul cu venin compromite orice autentică vindecare. Din același buget de stat extragem fonduri pentru pensiile fidelilor colonei ai Securității și chilipirul pentru văduva unui fost deținut politic. Nădușeala ipocriziei naționale se spală din banii publici. Mereu alte priorități par să guverneze atenția noastră civică. Flacăra simpatiei pentru camarazii falselor eroisme arde unde nu te aștepți. Reprezentanți foarte vocali ai tineretului universitar au regăsit gustul pentru Comuna din Paris (versiunea
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
baricadarea sub regula excepției, discuțiile pe procedură - totul ne este servit, în afară de mărturisirea adevărului și pledoaria deschisă pentru dreptate. Miniștrii minoritari suspectați de corupție și înaltul cler ortodox acuzat de colaboraționism cu fosta Securitate tolerează cu egală bucurie amestecul de ipocrizie avocățească, minciună comunistă și regresie levantină. Așa se face că studierea detaliilor pare indezirabilă, vocea presei libere le repugnă, iar culpa colectivă impune rapid sentimentul fraternității. Împăcarea cu satrapii este proclamată înaintea spovedaniei durerii. Pentru că liderii morali ai suflării creștinești
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
miasmele delațiunii. Mulți au așteptat - poate „stând strâmb și judecând drept” - ca mărturisirea publică a vechilor culpe să apară într-un mediu care aprofundează zilnic taina pocăinței și misterul iertării. În fața acestor așteptări, decepțiile au fost legiune. Riscul ipocrizieitc "Riscul ipocriziei" În același timp, discursul purgativ al societății civile s-a dovedit adesea vulnerabil la ranchiună și ipocrizie. În decorul mizerabil al dezbaterii noastre publice, acolo unde călăii se amestecă vesel cu victimele, acuzațiile insistente de colaboraționism - nu întodeauna făcute pe
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
să apară într-un mediu care aprofundează zilnic taina pocăinței și misterul iertării. În fața acestor așteptări, decepțiile au fost legiune. Riscul ipocrizieitc "Riscul ipocriziei" În același timp, discursul purgativ al societății civile s-a dovedit adesea vulnerabil la ranchiună și ipocrizie. În decorul mizerabil al dezbaterii noastre publice, acolo unde călăii se amestecă vesel cu victimele, acuzațiile insistente de colaboraționism - nu întodeauna făcute pe baza unor probe irefutabile (vezi alegația lui Mircea Dinescu despre „arderea dosarelor” în decembrie 1989) - au putut
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
îmbrăcați în haine de farisei. Arta orientală a mușamalizării nu va putea rezista asalturilor din afară. Da: gura păcătosului grăiește, adesea, un adevăr spinos. Când uniformele răutății vor defila în paginile presei, vom avea oare smerenia de a ne recunoaște ipocrizia? Se vor cerne rândurile? Despre îngrijorătorul spectru al clericalizării vieții bisericești Teodor Baconsky a vorbit în altă parte1, fără prea multe consecințe. Numărul mare de locuri pentru secția pastorală a Facultăților de Teologie a rămas neschimbat, deși mulți tineri au
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Descriind infernul catastrofei primordiale, somnolența muritorilor, pierderea amintirilor din petrecerea cu Domnul în paradis - centrul inimii noastre -, părintele Emilianos atinge dostoievskian cutele cele mai ascunse ale sufletului nostru. Cuvintele sale au virtuțile transparenței, iluminând tenebrele unei conștiințe depravate, refugiată în ipocrizie și autosuficiență. Lansată cu o sinceritate care nu sucombă nicidecum în cinism și cu o clarviziune care, născută în stare de rugăciune, rămâne strict terapeutică, rostirea arhimandritului Emilianos face „drepte căile Domnului” prin pustia inimilor noastre. Povețele sale sunt mai
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]