1,107 matches
-
Cenaclu, Domnul Profesor se încălzea. Reziduurile glaciale ale gesturilor Domniei-sale erau debavurate. Vocea îi suna necontrafăcută, dezoficializată, tulburată. Ezitantă și gravă, picura ca de pe o strună de violoncel. Sub ochii noștri amuzați și seduși, Mircea Martin se transforma într-un marchiz, a cărui probitate, eleganță, demnitate, curaj, cunoștiințe și gust literar deveneau domeniile nobiliare pe care am căpătat dreptul să colindăm ani întregi. Dar soneria secretă de încheiere a ședințelor nouăzeciste țârâia, iar globii oculari ai Profesorului se reîncețoșau. Redevenea personajul
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
îi aduse aminte că are de făcut treabă. Nu întrebă nimic. Se închise într-o odaie și plânse mult, din toată inima, tristă ca de moarte. În cărțile pe care le citise Veta, fetele erau furate de conți și de marchizi. Eroinele fascicolelor îngălbenite, sărace și frumoase, locuiau în case triste până se ivea un bărbat îndrăzneț să le schimbe viața. Acesta mfrunta o mulțime de primejdii și, în cele din urmă, își ducea mireasa într-un castel frumos, clădit pe
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
schimbe viața. Acesta mfrunta o mulțime de primejdii și, în cele din urmă, își ducea mireasa într-un castel frumos, clădit pe o stâncă, unde trăiau amândoi până la bătrânețe. În câte nopți nu visase ea pe prințul d' Astra, pe marchizul de Gadelle și pe câți alții!... Uneori se scula și i se părea că aude galopul cailor peste câmpul Cuțaridei. Se trezea buimăcită, gata să țipe, cu cămașa udă în spinare. 272 Privea fereastra albastră, mânjită cu lumina stinsă, pierită
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
cămașa udă în spinare. 272 Privea fereastra albastră, mânjită cu lumina stinsă, pierită a nopții și ofta. Pe drumul Griviței treceau căruțele lăptarilor în goană. În mahalaua gropii bărbații erau altfel. Ea îi vedea în fiecare zi. Ginerii nu erau marchizi, ci salahori ori fochiști, tinichigii sau cizmari, oameni necăjiți, care umblau toată ziua după o pâine. Își luau neveste frumoase dintre fetele ungurenilor sau țigănci mai spălate. Le zvântau în bătăi chiar a doua zi după nuntă. Nu semănau... Veta
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
cităm pe F. Brunot, autorul unei reputate Histoire de la langue française: „Nu se știe exact cine s-a gândit să facă din acest mod de a se Îmbrăca o distincție politică, dar și socială. Să fi fost abatele Maury sau marchizul de Laqueille? În orice caz, spune Aulard, atunci când a triumfat partidul motagnard, republicanii ardenți, militanții, și-au dat În general numele de sans-culotte”1. Deoarece nu peste multă vreme vom intra, alături de Balzac sau Carlyle, În culisele elegantologiei sau ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
despre ei, ca și despre alți dandy sau Lei celebri, mai pe larg În catalogul intitulat Hit Parade. Acolo Îi vom putea Întâlni, Înșiruiți după arbitrara ordine a alfabetului, pe contele d’Orsay, pe Benjamin Disraëli, Eugène Sue, Lord Seymour, marchizul de Custine. Să mai pomenim Însă măcar câteva nume de Lei celebri ai vremii, pentru care catalogul Întocmit de noi se va dovedi neîncăpător: Nestor Roqueplan, Roger de Beauvoir, contele de Gambis, contele Demidoff, Casimir Delamarre, Charles Laffite, prințul Belgiojoso
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
fie de André Gide sau Marcel Proust, André Germain sau Gabriele D’Annunzio. Dar și de Hofmannsthal, Schnitzler, Przybyszewski, Karásek, Mateiu Caragiale. Ce să fie cu toată cohorta de tineri frumoși care fascinează o lume Întreagă? Se distinge Între toți marchizul Illan de Casa-Fuerte, prieten cu Lucien Daudet, descins dintr-o Spanie aristocrată, de o frumusețe și forță de seducție care Îi răvășește nu doar pe dandy-i parizieni, ci și pe cei italieni sau spanioli. Un fel de „efebism fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Lucien Daudet, descins dintr-o Spanie aristocrată, de o frumusețe și forță de seducție care Îi răvășește nu doar pe dandy-i parizieni, ci și pe cei italieni sau spanioli. Un fel de „efebism fără frontiere” Îl ajută pe frumosul marchiz să intre În paginile unui roman celebru al lui D’Annunzio, Forse che si, și să devină personajul Aldo, „un tânăr zeu căzut”. E În acest fenomen care face ravagii la Începutul secolului XX și ceva din visul unei frumuseți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
face ravagii la Începutul secolului XX și ceva din visul unei frumuseți superioare și pure, așa cum o surprinde Thomas Mann În Moartea la Veneția. Illan de Casa-Fuerte, dar și frații Bibesco, Fénelon de Salignac, Leon Radziwill, ducele de Guiche sau marchizul d’Albufera sunt doar câțiva dintre junii aristocrați, dandy „cu certificat”, care Îl atrag și pe Proust. (Complicatul său șir de relații e reconstituit cu un profesionism impecabil de Jean-Yves Tadié1. Felul În care aceste persoane reale trec granița ficțiunii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o aventură.) Pe de altă parte, nu toți tinerii care se străduiesc să fie Brummelli sunt aristocrați autentici. Comportamentul lor excesiv, aberant, le uzurpă grandoarea și Îi transformă În jalnice simulacre, compromițând dandysm și efebism deopotrivă. Celebrul Boni de Castellane, marchizul apropiat până la moarte de Marcel Proust și mai apoi iubitul narcomanului Jean Lorrain (Paul Duval), relatează, de pildă, modul cu totul deplorabil În care este imitat de un tânăr argentinian. Iar baronul Doasan reușește să Își atragă oprobriul tuturor după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ale unei aristocratizări spirituale. În aerul de «distincție pudrată peste măsură, impusă și desuetă - observă Vladimir Streinu - se putea ghici influența unui «ancien régime», deci «Înțepenirea Într-o atitudine de epocă, tinzând parcă la funcții alegorice»”1. CustineAstolphe Louis Léonor, marchiz de Custine (1790-1857). Nobilul francez e fiul lui Armand de Custine și al Delphinei de Sabran, eroina romanului care Îi poartă numele și pe care i-l dedică buna sa prietenă, Doamna de Staël. Își petrece o copilărie dintre cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
alături de Talleyrand la Viena, În 1815 și, ca să se sustragă mariajelor plănuite de mamă (cu fiica Doamnei de Staël, Între alte domnișoare din lumea bună), călătorește din nou. Dar În saloanele Parisului se vorbește tot mai insistent despre faptul că marchizul e atras numai de bărbați. Ca să spulbere orice rumoare, se căsătorește cu o tânără și fragilă orfană (ce-i drept, din vechea aristocrație). Imediat după ce i se naște fiul, Astolphe cedează adevăratei chemări și fuge În Anglia cu cel pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
strada la Rochefoucauld 6 Îi primește ca pe niște prieteni pe Stendhal, Gautier sau Balzac. Toți Îl Încurajează, cuceriți nu de stilul celor scrise, ci de felul lui de a fi curtenitor, plin de farmec. O nouă turnură ia viața marchizului din clipa Întâlnirii (În 1835) cu tânărul conte polonez Ignacy Gorowski, la Îndemnul căruia pornește spre Rusia. Îndelungul lor voiaj (În care e Însoțit de amândoi prietenii) se va dovedi providențial. Trădat de Igancy, care o seduce pe Isabela de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Când Îi vede Împreună În Algeria, impresionat de relația lor, André Gide mărturisește că această Întâlnire Îl va marca decisiv. Fulminanta ascensiune a lui Oscar Wilde e Însă brusc blocată. Procesul pentru corupere de minori intentat de tatăl tânărului Douglas, marchizul de Queensberry, Îi aduce condamnarea la doi ani de muncă forțată Între zidurile Închisorii Reading. Acolo scrie De profundis, asumare tragică a unui destin pe care Îl simte asemănător celui al lui Verlaine. Chiar dacă ar fi putut să se sustragă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
probate toate acestea? Cu siguranță. Biografiile lor rezumate pe tot parcursul cărții noastre, dar mai ales În Hit Parade o demonstrează din plin. Să reluăm povestea taților absenți (la propriu sau la figurat) În cazul lui Byron sau Baudelaire, al marchizului de Custine, al lui Wilde ori Mateiu I. Caragiale? Să detaliem ciudata relație a acestor bărbați cu propriile mame? Sau să descriem mai amănunțit legăturile ambigui, homoerotice, din adolescență și prelungite până târziu, la bătrânețe, cu tinerii? Vom reveni la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
aspiranți la gloria dandy-lor care, prin ostentația fără limite a vestimentației sau a comportamentului, au stârnit cel mult dezaprobarea societății În care se afișau, dar și a micului club select din care voiau să facă parte. Să dăm câteva exemple: marchizul de Saint-Cricq, care ar fi putut să ajungă un Leu sublim, după spusele contemporanilor, dar a supralicitat excentricitatea și nu a obținut În schimb decât reputația de ființă bizară. Iată-l plimbându-se În trăsură, cu unul din cai ținut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mai bună atunci când năvălește ca un nebun la Horace Viel-Castel Îmbrăcat În husar, pomădat, fardat, Împopoțonat ca o marionetă. Și nici lordul Egerton, când pune zi de zi o masă cu 12 tacâmuri pentru cei 12 câini ai săi. Sau marchizul d’Anglesey, care organizează funeraliile propriului picior pierdut la Waterloo. Dar nici unul dintre aceștia nu figurează În marea paradă a dandy-lor pe care am imaginat-o. Pe bună dreptate, deoarece, deși se află mereu În cercul elitar al maeștrilor eleganței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
nouă culoare, ca a hârtiei de Împachetat. Să cinezi la Mrs. Norton În compania lui Disraëli, Înveșmântat În catifea neagră, cu pantaloni roșu aprins și vestă stacojie. Să te delectezi alături de contele Germain, strălucind de rubine, la supeurile selecte ale marchizului de Caderousse. Să participi, sfătuit de Norman Parkinson, la dineul anual, din luna mai, oferit de președintele „Royal Automobil Club”-ului. Să-ți Încrucișezi pașii cu Barbey, bătrân regalist, să-l vezi pe Caran d’Ache În costum roz sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
paradare a dandy-lor invertiți ar da la iveală puzderie de figuri deja cunoscute dintr-o tumultuoasă istorie: Leopold von Andrian, Louis Aragon, Roland Barthes, Antoine Bibesco, Beardsley, David Bowie, Brummell, Byron, Truman Capote, Mateiu Caragiale, Montgomery Clift, Jean Cocteau, Cravan, marchizul de Custine, Lucien Daudet, Jean-Paul Gaultier, Stefan George, André Gide, Reynaldo Hahn, Hugo von Hofmannsthal, Elton John, Jean Lorrain, Maiakovski, Freddy Mercury, Robert de Montesquiou, Proust, Raymond Radiguet, Vaché, Mișu Văcărescu, Andy Warhol, Oscar Wilde, Witkiewicz. Și câți alții. Majoritatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Toate sugerează ceva din natura impertinent revoltată a dandy-ului. El refuză astfel să se lase prins În canoane, să execute partitura pe care toți o așteaptă, fără a cădea vreodată Însă În grotesc, fără a fi excesiv În sfidare. Marchizul de Saint-Cricq face, de pildă, o impresie execrabilă când e văzut ținând frâiele calului prin portiera elegantei trăsuri. Gesturile unui dandy autentic trebuie să aibă o insolență rafinată, nu brutală. O altă amprentă a corpului, folosită abil ca instrument de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o sumă considerabilă din partea bătrânei ducese de Marlborough pentru un discurs din Opoziție sau Însuși Burke, care nu avea larghețea lui Chatham, ci doar ceva bombast*, atât În felul de a fi, cât și În elocință, nu acceptase din partea ministrului, marchizul de Rockingham, o proprietate care l-a făcut eligibil pentru Parlament? Nouă era Însăși cauza acestei liberalități. Ei Îi erau recunoscători lui Brummell În numele unei plăceri, resimțită ca un serviciu făcut; și aveau dreptate. Căci cel mai mare serviciu pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
se Întrupează În etichetă. Filosofii, răzvrătiții, zeflemiștii, cei care nu pun preț pe ceremonii nu l-ar primi pe băcanul din colț, chiar dacă acesta ar fi membru al colegiului electoral, cu aceeași amabilitate cu care l-ar răsfăța pe un marchiz. De aici nu trebuie să Înțelegem că eleganții Îi disprețuiesc pe cei care muncesc: nici vorbă de așa ceva, admirabila formulă de respect social cu care li se adresează fiind: „Sunt niște oameni stimabili.” Este o mare lipsă de Îndemânare din partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
profunde, care se cere ea Însăși descifrată. Oroarea de natură și de natural, caracteristică operei lui Baudelaire și apologiei dandysmului, Își are sorgintea În sadismul (desigur, teoretic) al poetului, admirabil analizat de Georges Blin. Și asupra lui Mateiu influența „divinului” marchiz (nepusă În lumină până astăzi) s-a exercitat pe cele mai diverse filiere: Baudelaire, Barbey d’Aurevilly, Huysmans etc. Iritarea lui Al. George, Însoțită de precizări malițioase, Își găsește Însă Îndreptățirea În tonul de căuzaș al dandysmului care străbate articolul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mare - teritorii descoperite în buna parte de Portughezi și Spanioli - erau râvnite de alte puteri. Departe de a mai avea un cuvânt de spus în această luptă, Portugalia, că și Spania, își pierdea pe nesimțite neatârnarea în politica externă. Dictatura Marchizului de Pombal (1750-1777) a fost începutul sfârșitului. Pombal a încercat să modernizeze Portugalia, încurajînd "luminile" secolului XVIII și lovind cu cruzime în instituțiile tradiționale. Genial adept al teoriei "regelui absolut" și al tiraniei iluminate, el a instaurat monarhia de drept
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
de șefii insurecției să se opună cu orice preț, își continuau opoziția și după cucerirea puterii. În primele zile ale Republicii victimele indignării revoluționare erau ușor de găsit: preoții catolici, călugării, seminariile, mănăstirile. Campania anticreștină dura, în Portugalia, de pe timpul Marchizului de Pombal. Și acum erau greu de convins mulțimile revoluționare, care străbăteau Capitala cântând Portuguesa, că mănăstirile nu sunt prevăzute cu subterane, că seminariile iezuiților nu au fost transformate în arsenale ale monarhiei, că preoții nu sunt înarmați și nu
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]