2,751 matches
-
ai armatei ungare, a pătruns în Țară Crișurilor și între secolele XIII-XIV, au constituit o zona autonomă în Transilvania. Sașii, populație de origine germanică, care la început, au sosit în număr mic sub conducerea unui greavi-comites, selectați din rândurile micii nobilimi, cât și din rândurile meșteșugarilor și țăranilor înstăriți, s-au instalat în regiunea Orăștiei, Sibiului, Târnavelor, în Țară Bârsei și în Bistrița Năsăud. Au întemeiat sate prospere, au dezvoltat mineritul în zona și au dezvoltat orașe că Sibiu-Hermanstadt, Brașov-Kronstadt, Sighișoara-Schassburg
Formarea statelor medievale românești () [Corola-website/Science/306373_a_307702]
-
primii voievozi. În același an, a murit Ladislau al IV-lea supranumit "Cumanul", iar criză din Ungaria s-a accentuat. Succesorul său, Andrei al III-lea al Ungariei, a încercat să restaureze autoritatea regală, dar s-a ciocnit cu interesele nobilimii maghiare care s-a opus cu forță. A convocat adunări regionale-congregațiile nobiliare. În 1291 s-a dus în Transilvania unde a convocat o altă congregație, la care au participat nobilii, ungurii, sașii, secuii și românii. A încercat să reglementeze problemele
Formarea statelor medievale românești () [Corola-website/Science/306373_a_307702]
-
maghiar Carol Robert de Anjou, din 1324, apare numele voievodului Basarab denumit "voievodul nostru transalpin", cu reședința la Argeș. Documentul atestă schimburi de solii și relațiile pașnice, dar și pretențiile de suzeranitate ale regelui maghiar. Domnitorul era popular în rândul nobilimii maghiare și chiar un nobil l-a lăudat pe acesta și l-a defăimat pe regele maghiar. Relațiile dintre domnitor și regele maghiar s-au înrăutățit după 1325. Basarab dorea să continue procesul de unificare a teritoriilor sud-carpatice, iar regele
Formarea statelor medievale românești () [Corola-website/Science/306373_a_307702]
-
mai vrednici și mai puternici cnezi de vale. Despre începuturile acestui voievodat se știe prea puțin, însă transformarea lui în comitat a fost un proces îndelungat și complex, realizat prin acordarea de titluri nobiliare cnezilor maramureșeni și integrarea lor în nobilimea regatului, și prin atribuirea demnității de comite chiar voievodului Maramureșului. Este greu de precizat timpul în care apare Voievodatul Maramureșului, probabil undeva la pragul dintre milenii, în urma coagulării unor structuri de organizare la baza cărora stătea obștea sătească, condusă de
Voievodatul Maramureșului () [Corola-website/Science/306347_a_307676]
-
ani în dubla calitate de voievod și comite, perioadă în care populația și cnezii se vor obișnui cu noile instituții feudale, făcându-se astfel trecerea lină la structura de comitat. Cnezii maramureșeni vor face alianțe și căsătorii cu membri ai nobilimii ungare, iar unii dintre ei se vor integra acesteia. Un nepot al lui Balc, pe nume Dragoș, se va converti la catolicism, și va pune început familiei Dragfi care va juca un rol important în istoria regatului ungar. Balc a
Voievodatul Maramureșului () [Corola-website/Science/306347_a_307676]
-
Dunare. Aici se vor traduce și primele texte bisericești în limba română. Voievodatul Maramureșului a contribuit semnificativ la consolidarea și înființarea statului medieval românesc de la est de Carpați, a constituit un centru al ortodoxismului românesc, a lăsat în urmă o nobilime mică puternică, precum și câteva familii nobiliare maghiarizate, importante pentru istoria Ungariei și a Transilvaniei, un exemplu în acest sens fiind familia Drag, Dragfi. Moștenirea voievodatului a fost importantă și pentru mișcarea de renaștere națională a românilor din Regatul Ungariei, din
Voievodatul Maramureșului () [Corola-website/Science/306347_a_307676]
-
Prin Diploma Leopoldină din 1691 Transilvania a obținut un statut politic separat de cel al Regatului Ungariei, din care a făcut parte înainte de ocupația otomană. Legislația Regatului Ungariei (Approbatele, Compilatele și Codul lui Werböczi) a rămas în vigoare, iar privilegiile nobilimii, sașilor și secuilor au fost recunoscute de împărat. În materie religioasă au fost menținute prevederile Edictului de la Turda din 1568, care a proclamat libertatea conștiinței și toleranța religioasă, cu patru confesiuni recepte, spre deosebire de hotărârile Dietei de la Pojon din 1608 și
Diploma leopoldină din 1691 () [Corola-website/Science/323036_a_324365]
-
de toate drepturile civice. Această încercare imperială de subminare a privilegiilor nobililor, sașilor și secuilor nu a putut fi pusă în aplicare din cauză că românii nu se găseau la momentul respectiv în situația de a oferi o elită socială consistentă. Ostilitatea nobilimii (majoritar calvine) față de Biserica Română Unită a venit ca urmare a percepției unirii cu Roma ca pe un instrument al politicii Vienei de răsturnare a sistemului politic din Transilvania, posibilitate ancorată juridic chiar prin Diploma din 1691.
Diploma leopoldină din 1691 () [Corola-website/Science/323036_a_324365]
-
în afara familiei regale, au conspirat să scape de el. "Rigsråd" (Consiliul danez) a ales-o pe regina Margareta drept "cea mai puternică Doamnă și regentă a regatului Danemarcei". Un an mai târziu, norvegienii au proclamat-o pe Margareta "regină conducătoare". Nobilimea suedeză a apelat la ajutorul regentului danez pentru a-l îndepărta pe Albert de pe tronul suedez. În 1388 mai mulți nobili suedezi i-au scris Margaretei spunându-i că dacă i-ar ajuta să scape de Albert ei ar numi
Eric de Pomerania () [Corola-website/Science/326763_a_328092]
-
important a fost în 1417 când a făcut la Copenhaga o posesiune regală asigurându-i astfel statutul de capitală a Danemarcei. În 1434, fermierii și minerii din Suedia au început o rebeliune națională și socială, care a fost folosită de nobilimea suedeză în scopul de a slăbi puterea regelui. El a trebuit să cedeze atât la cererile din Holsteiners cât și a Ligii Hanseatice. În Norvegia, o rebeliune condusă de Amund Sigurdsson (1400-1465), s-a răzvrătit împotriva regelui Eric și a
Eric de Pomerania () [Corola-website/Science/326763_a_328092]
-
a trebuit să cedeze atât la cererile din Holsteiners cât și a Ligii Hanseatice. În Norvegia, o rebeliune condusă de Amund Sigurdsson (1400-1465), s-a răzvrătit împotriva regelui Eric și a oficialilor săi; au asediat Oslo și castelul Akershus. Când nobilimea daneză s-a opus domniei sale și a refuzat să ratifice alegerea sa ca Bogislaw al IX-lea, Duce de Pomerania ca următorul rege al Danemarcei, el a părăsit Danemarca și s-a stabilit la castelul său din Gotland, aparent într-
Eric de Pomerania () [Corola-website/Science/326763_a_328092]
-
următorul rege al Danemarcei, el a părăsit Danemarca și s-a stabilit la castelul său din Gotland, aparent într-un fel de "grevă regală", care a condus la detronarea acestuia de către consiliile naționale ale Danemarcei și Suediei în 1439.<br> Nobilimea norvegiană a rămas loială regelui Eric, iar în 1439 el i-a acordat lui Sigurd Jonsson titlul de "drottsete", prin care putea să conducă Norvegia în numele regelui Eric. Dar, cu regele izolat în Gotland, nobilimea norvegiană, de asemenea, s-a
Eric de Pomerania () [Corola-website/Science/326763_a_328092]
-
și Suediei în 1439.<br> Nobilimea norvegiană a rămas loială regelui Eric, iar în 1439 el i-a acordat lui Sigurd Jonsson titlul de "drottsete", prin care putea să conducă Norvegia în numele regelui Eric. Dar, cu regele izolat în Gotland, nobilimea norvegiană, de asemenea, s-a simțit obligată să-l detroneze în 1440. Timp de zece ani Eric a trăit la Gotland; în cele din urmă s-a întors în Pomerania unde a murit în 1459. În 1440, Eric, care a
Eric de Pomerania () [Corola-website/Science/326763_a_328092]
-
și amenințată de mașinațiunile politice ale vecinilor săi, Livonia nu era în stare să reziste unui atac.” "Landmeisterul" și "gebietigerul" Ordinului, precum și proprietarii de moșii din Livonia, erau toți mici nobili care își păzeau privilegiile și influența împiedicând apariția unei nobilimi mai mari și mai puternice. Doar arhiepiscopia Rigăi a reușit să depășească rezistența micii nobilimi. a fost numit arhiepiscop al Rigăi, iar coajutor al său, cu suportul fratelui său Albert (Albrecht) de Brandenburg-Ansbach, fostul "hochmeister" prusac care sudul statului Ordinului
Războiul Livonian () [Corola-website/Science/335801_a_337130]
-
unui atac.” "Landmeisterul" și "gebietigerul" Ordinului, precum și proprietarii de moșii din Livonia, erau toți mici nobili care își păzeau privilegiile și influența împiedicând apariția unei nobilimi mai mari și mai puternice. Doar arhiepiscopia Rigăi a reușit să depășească rezistența micii nobilimi. a fost numit arhiepiscop al Rigăi, iar coajutor al său, cu suportul fratelui său Albert (Albrecht) de Brandenburg-Ansbach, fostul "hochmeister" prusac care sudul statului Ordinului Cavalerilor Teutoni și în 1525 se proclamase duce în Prusia. Wilhelm și Christoph urmau să
Războiul Livonian () [Corola-website/Science/335801_a_337130]
-
cuprins și "Privilegium Sigismundi Augusti" prin care Sigismund garanta stărilor livoniene diferite privilegii, inclusiv libertatea religioasă în raport cu , "", și continuarea administrației tradiționale germane. Termenii privind libertatea religioasă interziceau orice reglementare a ordinii protestante de către autoritățile religioase sau laice. Unii membri ai nobilimii lituaniene s-au opus extinderii uniunii polono-lituaniene, și i-au oferit coroana lituaniană lui Ivan al IV-lea. Țarul a susținut public această opțiune, fie deoarece o lua în serios, fie pentru că avea timp să-și întărească trupele din Livonia
Războiul Livonian () [Corola-website/Science/335801_a_337130]
-
de Bathory, care a acordat Bisericii Romano-Catolice venituri și moșii confiscate de la protestanți și a inițiat și o campanie de recrutare de coloniști catolici. În ciuda acestor măsuri, populația Livoniei nu s-a convertit masiv, în schimb Polonia-Lituania și-a înstrăinat nobilimea livoniană. În 1590, armistițiul ruso-suedez de la Plussa a expirat și luptele s-au reluat cu , terminat și el cu tratatul de la Teusina (Teavzino, Teavzin), conform căruia Suedia a cedat Ingria și Kexholmul Rusiei. Alianța polono-suedeză a început să se destrame
Războiul Livonian () [Corola-website/Science/335801_a_337130]
-
le avea în subordine. Față de 1805, armata austriacă era mai bine antrenată, mai bine organizată și mai bine condusă. Cu toate acestea, Arhiducele Carol beneficia de puțini comandanți de valoare, promovarea la vârf făcându-se deseori în funcție de apartenența la înalta nobilime imperială. Deși atât infanteria cât și cavaleria austriacă cuprindeau elemente de miliții "Landwehr", în general de calitate îndoielnică, acestea erau nesemnificative ca număr la Wagram, unde Arhiducele beneficia de cele mai bune trupe de care dispunea Imperiul la acel moment
Războiul celei de-a Cincea Coaliții () [Corola-website/Science/315615_a_316944]
-
cei catolici, se considerau lituanieni, în vreme ce alte populații, așa cum erau ucrainienii, se considerau "ruteni". Însă numărul celor care se considerau lituanieni a scăzut în timp datorită adoptării culturii și limbii poloneze, care erau considerate mai sofisticate. Până în cele din urmă, nobilimea ducatului a ajuns să se considere de etnie poloneză. Naționalismul lituanian și lupta pentru autodeterminare au renăscut în secolul al XIX-lea. Din acel moment, termenul "lituanian" a început să se fie asociat numai cu vorbitorii de limbă lituaniană. Belarușii
Marele Ducat al Lituaniei () [Corola-website/Science/302128_a_303457]
-
Poloniei în 1025, după moartea tatălui său, Boleslav I cel Viteaz. Magnații țării s-au temut că noul guvern nu va fi la fel de puternic precum cel de sub conducerea lui Bolislau I. Acest lucru a dus la neînțelegeri între rege și nobilime. Profitând de situația precară a regelui, frații lui Mieszko al II-lea, Bezprym și Otto, s-au întors împotriva lui și s-au aliat cu Împăratul Conrad al II-lea, ale cărui forțe au atacat țara, recâștigând Lusatia. Au durat
Cazimir Restauratorul () [Corola-website/Science/327697_a_329026]
-
Regatul Ungariei, unde a fost închis de Ștefan I. Regina văduvă a rămas în Germania, unde a devenit călugăriță, până la moartea sa, în 1063. Părțile centrale ale Poloniei erau controlate de Bezprym. Districtul central din Wielkopolska s-a revoltat împotriva nobilimii și clerului catolic. Districtul Mazovia s-a separat, iar un lord local, Miecław, a format un stat pentru el. O situație similară a avut loc și în Pomerania. Profitând de haosul și slăbiciunea lui Bezprym, ducele Bratislaus I al Boemiei
Cazimir Restauratorul () [Corola-website/Science/327697_a_329026]
-
agricole a crescut de câteva ori, în special ca urmare confiscărilor proprietățior bisericești. În a doua jumătate a secolului al XVIII-lea a avut loc un transfer masiv (mai multe sute de mii de suflete) de țărani ai statului către nobilimea rusă. În prima jumătate a secolului al XIX-lea, a continuat vânzarea sau arendarea satelor statului, inclusiv al așezărior statului din regiunile vestice, către marii proprietari funciari. Marea nobilime rusă a militat în această perioadă pentru eliminarea întregii clase a
Țărani ai statului () [Corola-website/Science/318655_a_319984]
-
multe sute de mii de suflete) de țărani ai statului către nobilimea rusă. În prima jumătate a secolului al XIX-lea, a continuat vânzarea sau arendarea satelor statului, inclusiv al așezărior statului din regiunile vestice, către marii proprietari funciari. Marea nobilime rusă a militat în această perioadă pentru eliminarea întregii clase a țăranilor statului și transferul terenurilor lucrate de aceștia în proprietatea privată a moșierilor. Țăranii statului trăiau pe pământurile publice și erau datori să plătească o serie de taxe. În conformitate cu
Țărani ai statului () [Corola-website/Science/318655_a_319984]
-
în apropiere de Saint Quentin. Acest acord a stabilit granița dintre cele două regate france, rămânând neschimbate până în secolul al XIV-lea. Spre deosebire de politica urmată de tatăl său, Ludovic cel Tânăr a preferat să promoveze reconcilierea dintre puterea regală și nobilime, evitând pe cât posibil confruntarea cu aceasta. El a reușit să atragă familiile puternice, inclusiv pe cei din familia Liudolfingilor care erau rude cu soția sa și care ulterior vor deveni regi și împărați. Ludovic și-a petrecut cea mai mare
Ludovic cel Tânăr () [Corola-website/Science/325341_a_326670]
-
Ideile Iluminismului au prins rădăcină mai târziu în Polonia decât în Europa de Vest, burghezia poloneză fiind mai slabă, iar cultura (Sarmatism) nobilimii poloneze szlachta împreună cu sistemul politic polono-lituanian (Libertatea de aur) erau în criză profundă. Iluminismul polonez a început în anii 1730 - 1740, a atins apogeul în timpul domniei ultimului rege al Poloniei, Stanisław August Poniatowski (a doua jumătate a secolului al XVIII
Iluminismul în Polonia () [Corola-website/Science/329188_a_330517]